29.10.13

ΠΕΡΔΙΚΚΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ: Βιομηχανία στην Ελλάδα (2)


Εργοστάσιο στην Ελευσίνα. 

Απεβίωσε την π. Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013, σε ηλικία 79 ετών, ο Περδίκκας Παπακώστας, φίλος και συνεργάτης της ΟΔΟΥ. Η πολιτική κηδεία του θα πραγματοποιηθεί σήμερα Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013, στις 16:00 στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Στην συνέχεια η σορός του θα αποτεφρωθεί στην Βουλγαρία.


ΜΠΟΡΟΥΜΕ να χρηματοδοτήσουμε μια ορθολογική και ισορροπημένη μορφή ανάπτυξης, είναι στα μέτρα των ικανοτήτων μας, αρκεί να γίνει σωστή επιλογή βιομηχανικών κλάδων και νοικοκυρεμένη διαχείριση. Έχω στο νου μου δυο βιομηχανικούς κλάδους, στους οποίους, στο πρόσφατο παρελθόν μόνο με κρατική χρηματοδότηση είχε προχωρήσει η επένδυση. Είχαν κατασκευαστεί και εργοστάσια. Μιλώ για την φαρμακοβιομηχανία και το πετροχημικό. Στην χρονική εξέλιξη, τα φάγανε μαζί ο Πάγκαλος και η παρέα του [όπως ομολογεί και ο ίδιος]. Αν είχανε διαβάσει την ιστορία μας, δεν έπρεπε να περάσει απ’ το μυαλό τους, ότι οι «ξένοι» θα μας βοηθούσαν να αναπτύξουμε σωστή βιομηχανία.
Αγαπάμε τους ξένους, θέλουμε φιλία με όλα τα κράτη, θέλουμε να αποκτήσουμε την προχωρημένη τεχνολογία των δυτικών, αλλά γνωρίζουμε όλοι, ότι πολύ λογικά τα δικά τους συμφέροντα θα εξυπηρετήσουν πρώτα.
Ας το εφαρμόσουμε και εμείς, για τον εαυτό μας. Με δικούς μας πόρους λοιπόν θα φτιάξουμε την σύγχρονή βιομηχανία που έχει ανάγκη ο τόπος. Αλλιώς, θα περιοριστούμε σε καθεστώς εξαρτημένο, ημι-αποικιακό.
Είναι τόσο σοβαρή η αντιμετώπιση της βιομηχανίας ενέργειας και της διαχείρισης του νερού, που δεν αντιμετωπίζονται στο πλαίσιο ενός γενικού άρθρου. Ας αρκεστούμε στη διαβεβαίωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα παραμείνουν σε Κρατικά χέρια, και να προσπαθήσουμε να επανέλθουμε αργότερα.

Ποιους βιομηχανικούς κλάδους λοιπόν πρέπει να επιλέξουμε, που να ταιριάζουν στο ταπεραμέντο μας, και πως θα μπορέσουμε να τους χρηματοδοτήσουμε;  Είναι ζήτημα ύπαρξης για τον τόπο να αποκτήσουμε χημική βιομηχανία[1], πάνω στην οποία στηρίζεται σήμερα και θα στηρίζεται στα αμέσως προσεχή χρόνια η παγκόσμια εξέλιξη. Θα πρέπει όμως να δουλέψουμε και θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα πανεπιστήμια.  Είναι απαραίτητο για να αποκτήσουμε την γνώση και πείρα που μας φάγανε οι ΠΑΣΟΚοΝέοΔημοκράτες, με την χαζοχαρούμενη πολιτική τους. Για μένα την πρώτη επιλογή αποτελούν οι κλάδοι της φαρμακοβιομηχανίας και του πετροχημικού.
Φαρμακοβιομηχανία και πετροχημικό λοιπόν με καθυστέρηση 40 χρόνων. Να προσθέσω όμως αμέσως και τρίτο κλάδο που είναι η βιομηχανία τροφίμων, με αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων που μας παρέχει η γεωργία μας, όταν αξιοποιήσουμε σωστά το κλίμα:
«Η Ελλάδα μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα να ταΐσει όλον τον κόσμο, αλλά μπορεί να του προσφέρει προϊόντα γεωγραφικής προέλευσης και υψηλής προστιθέμενης αξίας»: μας υπενθυμίζει την κατάσταση ο επικεφαλής της Ομάδας Δράσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Γνωρίζουμε φίλε οι αριστεροί, και θα αξιοποιήσουμε τις γεωργικές δυνατότητες της Ελλάδας.
Εκτός των άλλων προσόντων τους, οι κλάδοι που επιλέγουμε, δεν έχουν, δεν χρειάζονται τις βαριές εγκαταστάσεις, της σιδηροβιομηχανίας, της πυρηνικής βιομηχανίας, της ηλεκτρονικής, της βιομηχανίας αυτοκινήτου, της βιομηχανίας διαστήματος... Αν και,
«Στο νέο πρόγραμμα επιδοτήσεων του ΕΣΠΑ, που ανακοίνωσε...ο αρμόδιος Υπουργός Κ. Χατζηδάκης... μεταξύ των επιχειρήσεων που θα χρηματοδοτηθούν με 456 εκατ. Ευρώ, περιλαμβάνονται και επιχειρήσεις που … κατασκευάζουν διαστημόπλοια».
Στη λίστα με τα 500 περίπου επαγγέλματα που δικαιούνται επιδότησης από το εν λόγω πρόγραμμα περιλαμβάνονται και επιχειρήσεις... κατασκευής διαστημοπλοίων. Προφανώς, σχολιάζει σαρκάζοντας η «Αυγή», για να είμαστε ανταγωνιστικοί, στο ίδιο επίπεδο, στη πρώτη γραμμή με τις ΗΠΑ, την Ρωσία, την Κίνα. «Η επιδότηση «ξεκινά από 20.000 και φτάνει τα 300.000 ευρώ...»!
Τρέμε κόσμε! Έρχεται ο Ίκαρος. Ο Δαίδαλος θριαμβεύει!
Μπορεί μια ομάδα ικανών επιστημόνων να παράγει με επιτυχία κάποιο παράρτημα για οποιαδήποτε βιομηχανία αιχμής – για τα διαστημόπλοια π.χ.-και το γεγονός αυτό να αποτελεί μια απόκτηση [και φυσικά διάδοση- διάχυση] μιας προωθημένης τεχνολογίας. Δεν αποτελεί όμως εκβιομηχάνιση του τόπου. Είναι ένα ευπρόσδεκτο επεισόδιο στην ανάπτυξη.

Πετροχημικό

Το πετροχημικό, μια εγκατάσταση παρόμοια με τα διυλιστήρια, είναι στα μέτρα μας, όπως θα μπορούσε να είναι και η πληροφορική, όμως είναι βάση για το ξεκίνημα χημικής βιομηχανίας. Διαλύτες, πρώτες ύλες για πλαστικά και κυρίως πρώτη ύλη για την ανάπτυξη της φίνας χημείας. Χημικά μόρια, «μονομερή», που θα είναι η πρώτη ύλη για την ανάπτυξη των «πολυμερών», των κλασικών πλαστικών, πολυαιθυλενίου {ΡΕ}, πολυβινυλοχλωριδίου {PVC}, κλπ, που θα καλύπτουν τις ανάγκες μας, σημαντικές, λόγω γεωργικών αναγκών, ενώ θα αναζητούνται και μονομερή που θα δώσουν υλικά σώματα με ιδιαίτερες ιδιότητες.
Εδώ θα ψάξουμε τα λιπαντικά, τα απορρυπαντικά...
Η φίνα χημεία πρέπει να είναι μια κύρια αποστολή του πετροχημικού, που θα αποδίδει μεγάλη προστιθέμενη αξία ενώ θα απαιτεί και σοβαρή απασχόληση μυαλού.
Το ίδιο το πετροχημικό είναι έντασης Κεφαλαίου όχι εργασίας. Η επεξεργασία των προϊόντων του είναι εργατοβόρα και μάλιστα σε ειδικευμένο προσωπικό. Πρώτη σοβαρή διέξοδος για αποφοίτους ΤΕΙ, Πολυτεχνείων και φυσικομαθηματικών σχολών. Όταν αναπτυχθεί πλήρως, θα χρειαστεί την υποστήριξη ενός τεχνολογικού Ινστιτούτου με προσανατολισμό κυρίως στην εφαρμοσμένη έρευνα. Θα έχουμε έτσι και απασχόληση ανήσυχων μυαλών στην έρευνα, με διπλό κέρδος, την απόδοση της δουλειάς τους και την γενική πνευματική παρουσία τους. Δεν θα χάνουμε την ψυχή μας...
Ο μακαρίτης Καραμανλής είδε αυτήν την δυνατότητα, και παράγγειλε ένα έτοιμο πετροχημικό εργοστάσιο. Δυστυχώς δεν άντεξε τις πιέσεις και το πετροχημικό σάπισε συσκευασμένο. Δεν ξέρω αν πουλήθηκε και για παλιοσίδερα. Την πίεση εξάσκησαν, οι ξένοι παραγωγοί, μέσω των κυβερνήσεών τους, μαζί με το ντόπιο εμπορικό κατεστημένο. Κατηγορήθηκε και από την ελληνική(;) ιθύνουσα τάξη για σοσιαλμανία!. Χάσαμε την ευκαιρία. Τώρα, πρέπει να τρέξουμε για να καλύψουμε τα 40 χρόνια που χάθηκαν.
Η δημιουργία τέτοιου εργοστασίου, βοηθά την ανάπτυξη πνευματικού περιβάλλοντος όπου δεν περνάει το νερό του Καματερού.
Πρέπει να σημειώσουμε, κυρίως για τους νέους, ότι το νερό του Καματερού, διαφημίστηκε τεχνηέντως σαν ένα θαυματουργό νερό που γιατρεύει όλες τις αρρώστιες! Δημιουργήθηκε ένα λογικό αλάφιασμα, και από παντού έτρεχαν να πάρουν λίγο νερό για τους αρρώστους τους, είτε έπασχαν από καρδιακές ή αιματολογικές αρρώστιες είτε από καρκίνο, κυρίως από καρκίνο. «Σοβαρές» εφημερίδες όπως «Τα Νέα», προέτρεπαν εμμέσως τους πολίτες να αξιοποιήσουν για την υγεία τους το «νερό», αφού δημοσίευσαν ότι ενισχύουν την πρόθεση υφηγήτριας της Ιατρικής, να κάνει πειράματα, με το «θαυματουργό» νερό!
Αυτοί που σχεδίασαν το πείραμα μας μέτρησαν…

Φαρμακοβιομηχανία 

Αμέσως μετά την μεταπολίτευση, επιστημονικές οργανώσεις με βάση την Ένωση Ελλήνων Χημικών, (Ε.Ε.Χ), έκαναν σοβαρές μελέτες, πρόσθεσαν πείρα – η συμβολή των μικροβιολόγων ήταν ανυπολόγιστη – και κατέληξαν σε προτάσεις πολιτικές, εφαρμόσιμες, για να απαλλαγεί η χώρα μας από τον οικονομικό στραγγαλισμό που επέβαλαν μέσω του ελέγχου των φαρμάκων οι Πολυεθνικές του φαρμάκου{Π.Ε}.
Κατέληξαν να προτείνουν τη δημιουργία ενιαίου φορέα φαρμάκου, {Ε.Ο.Φ} που να συμπεριλαμβάνει εργοστάσια παραγωγής φαρμάκων, εμπορική διαχείρισή τους, απόλυτο έλεγχο του αποθέματός τους και της κυκλοφορίας κάθε προϊόντος τους, δημιουργία παραϊατρικών εργοστασίων και ίδρυση Ινστιτούτου Φαρμακευτικών Ερευνών και Τεχνολογίας {Ι.Φ.Ε.Τ}.
Ξεκίνησαν τα έργα. Δημιουργήθηκε ο ΕΟΦ, με τις θυγατρικές του, Εθνική Φαρμακοβιομηχανία (Ε.Φ), Κρατική Φαρμακαποθήκη, ΦΑΡΜΕΤΡΙΚΑ, και ΕΛΒΙΟΝΥ, Ι.Φ.Ε.Τ.
Η Ε.Φ αγόρασε μικρό εργοστάσιο στη Παλλήνη, όπου εγκατέστησε τελείως μοντέρνα μηχανήματα παραγωγής ινσουλίνης, έφτιαξε εργοστάσιο παραγωγής α΄ υλών αντιβιοτικών στην Πάτρα, και κατασκεύασε εργοστάσιο φίλτρων τεχνικού νεφρού στη Λάρισα. Στο τέλος αγόρασε και τη μεγαλύτερη, αλλά χρεωκοπημένη ΧΡΩΠΕΙ. Κανένα από τα μοντέρνα εργοστάσια δεν έκανε ούτε δοκιμαστική παραγωγή!
Την ΧΡΩΠΕΙ θέλανε να την αφήσουν να πεθάνει από έλλειψη χρηματοδότησης. Όταν τελικά έβγαζε τα λειτουργικά της έξοδα και λειτουργούσε, μόνο με εξαγωγές του ALGON στην Αφρική, την κλείσανε με Νόμο.
Την ίδια μοίρα είχαν και οι άλλες θυγατρικές, εκτός από την ΕΛΒΙΟΝΥ. Που έβγαζε σύριγγες μιας χρήσης με αποστείρωση με ακτίνες γ, που επέζησε αρκετά χρόνια… Το ΙΦΕΤ, το χρησιμοποίησαν σαν αποθήκη – φυλακή ανεπιθύμητων επιστημόνων, χωρίς αντικείμενο δουλειάς.
Οι «προστάτες» μας υπέδειξαν και επέβαλαν το φάγωμα. Οι διάφοροι πολιτικοί μας, αδιάφοροι, ημιμαθείς και ανιστόρητοι, έναντι πινακίου κρατικής εξουσίας, δοτής από τους ταβατζήδες, κατέστρεψαν ότι δημιουργικό είχαν οι ίδιοι ξεκινήσει. Στην αρχή το ξήλωμα έκανε η Ν.Δ, θριαμβευτικό όμως φινάλε, με καίριο χτύπημα, έδωσε το ΠΑΣΟΚ και αποτελείωσε την προσπάθεια.
Η αρχή ήταν με έναν δυναμικό Εθνικό Οργανισμό Φαρμάκου,{Ε.Ο.Φ}τον οποίο κατάντησαν σήμερα, αποστεωμένο Κυβερνητικό όργανο, γραφειοκρατικό.  Διέθετε διοικητικά και παραγωγικά όργανα, που μπορούσαν να κρατούν κάτω από τον έλεγχο του Κράτους το φάρμακο και να αποφεύγουν έτσι εν μέρει, τους εκβιασμούς των ΠΕ.  Οι θυγατρικές του ΕΟΦ, με κρατικές επενδύσεις, ήταν ένα θαυμάσιο ξεκίνημα δημιουργίας φαρμακευτικής βιομηχανίας. Θα είχε αποφευχθεί η τρομερή σπατάλη, τα πάρτι των φαρμάκων.

Βιομηχανία τροφίμων

Η βιομηχανία τροφίμων, δεν έχει ανάγκη από ένα κεντρικό εργοστάσιο. Οι σημερινές συνθήκες ανάπτυξης των πόλεων απαιτούν τροφοδοσία, που θα γίνεται μέσα από κύκλωμα ψύξης και με τυποποιημένα προϊόντα. Επειδή δε επιπλέον, η δική μας παραγωγή, ειδική όπως θα την επιλέξουμε, θα εξάγεται στο εξωτερικό, χρειάζονται κέντρα που θα παρέχουν την κατάλληλη τεχνολογία. Να μην ξεχνάμε, ότι από τις πρώτες «βιομηχανίες» που ευδοκίμησαν στην Ελλάδα, τον 19ον αιώνα, ήταν της συσκευασίας σταφίδας στη Πάτρα. Ακόμη να προσθέσω ότι ο «ανανεωτής» πρωθυπουργός Σημίτης, όταν ήταν υπουργός γεωργίας, είχε σωστά διαπιστώσει ότι είναι ντροπή να μας παίρνουν οι Ιταλοί το λάδι χύμα, και να μην δημιουργήσουμε εμείς βιομηχανία επεξεργασίας, τυποποίησης και συσκευασίας. Επειδή όμως ήταν ΠΑΣΟΚος, δεν προχώρησε και σε υλοποίηση της ιδέας του. Μαζί με τον Πάγκαλο, φάγανε και την ιδέα …
Σήμερα, δεν πρέπει να περνά από το μυαλό μας ότι μπορούμε να διακινούμε και να εξάγουμε γεωργικά προϊόντα χωρίς περαιτέρω επεξεργασία ή έστω συσκευασία. Χωρίς τεχνολογική και επιστημονική υποστήριξη τα εργοστάσια θα γίνονται σε λίγο καιρό άχρηστα.
Οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών δημιουργούν ένα πλέγμα κανόνων και νόμων, τέτοιων και τόσων, που μόνο με ειδικευμένους μηχανισμούς θα μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.
Θα πρέπει λοιπόν να δημιουργήσουμε τεχνολογικά Ινστιτούτα, που με την εφαρμοσμένη έρευνα θα μπορούν να κρατούν τις βιομηχανίας ενήμερες και σε ανταγωνιστικότητα με τις αντίστοιχες διεθνείς.
Εδώ τα πράματα είναι πιο δύσκολα, ή για την ακρίβεια δύσκολα. Δεν θα έχουμε βέβαια την απαίτηση να αποδώσουν από την πρώτη μέρα, πρέπει όμως να πετύχουμε την συγκέντρωση επιστημονικού προσωπικού με έφεση προς την έρευνα. Θέλει σκληρή δουλειά και ατσαλένια νεύρα από την πολιτική εξουσία για να πετύχει επιστήμονες που θα βάλουν τη βάση της έρευνας. Οι έλληνες που δουλεύουν στο εξωτερικό σε ερευνητικά τμήματα, και είναι πολλοί και αξιόλογοι και όταν ακόμα είναι σπουδαίοι, δεν σημαίνει ότι κάνουν και για οργανωτές. Η επιλογή τους είναι μια ευθύνη της πολιτικής εξουσίας.
Αν πάρει το δρόμο του το Ινστιτούτο, θα θαυματουργήσει, γιατί το ανήσυχο ελληνικό πνεύμα θα ξεπεράσει κάθε προσδοκία.
Οι Έλληνες, λαός ανήσυχος, ερευνητικός, και από την φύση τους τεχνίτες, δεν μπορούν, αλλά βασικά δεν θέλουν να περιορίσουν την εργασία τους σε ορισμένες μηχανοποιημένες κινήσεις. Θέλουν να προσθέσουν στο προϊόν της δουλειάς τους, κάτι από την προσωπικότητα τους. Θέλουν, μέσα από την εργασία τους, να παραμείνουν άνθρωποι. Αυτό μπορούν να το πετύχουν, μόνο αν αποφύγουν τον τρόπο εργασίας της ισοπεδωτικής βιομηχανίας, και αναπτύξουν άλλη μορφή, έστω χειροτεχνική - βιοτεχνική, στηριγμένη όμως σε ερευνητική δημιουργική εργασία.
Οι σύγχρονες τάσεις, της μικρής «ατομικής», ή βιομηχανίας «τσέπης» βοηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση.
Πως έβλεπε τον Κόσμο μας η Εύα Σικελιανού [2]; Γράφει το 1933, ότι «στην ανάπτυξη της βιομηχανίας, όπως παρουσιάζεται στις μεγάλες χώρες, η Ελλάδα έπρεπε κυρίως ν’ αναπτύξει, ως αντίβαρο, κοινωνικό και οικονομικό, την βιοτεχνία».
Το δικαιολογεί δε ως εξής: «...βλέπει κανείς ένα μεγάλο λαό [3], που χτίζει πόλεις από την μια άκρη της ηπείρου ως την άλλη, να προσαρμόζεται σ’ ένα σχέδιο τόσο αμετάβλητο όσο είναι και η αρχιτεκτονική της κυψέλης. Οι άνδρες και οι γυναίκες να ζουν στις πόλεις αυτές, περιστοιχισμένοι από μια μάζα μηχανικών συσκευών, να βυθίζονται σε μια εύκολη τυποποίηση, που δεν απαιτεί καμιά ατομική πρωτοβουλία και η προσωπική ευθύνη δεν έχει τίποτα το αξιόλογο να αναλάβει».
Οι λαοί όλου του πολιτισμένου κόσμου, δέχονται αυτή τη μορφή αλλοτρίωσης. Αιτία, κατά την άποψή μου η πνευματική τεμπελιά, η οκνηρία του μυαλού, όπως πολλές φορές έχουμε την εντύπωση –ίσως λανθασμένα– ότι λειτουργούν οι Γερμανοί εργάτες, κάτω από τον ισχυρό βιομηχανικό ορθολογισμό που επιβάλει η ελίτ τους...
Το ξεκίνημα όμως με απασχολεί. Και φυσικά η κομματική επέμβαση, που αν παραμείνει όπως είναι σήμερα, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα επιτυχίας.
Μένει ακόμη ένα θέμα. Η επιστημονική κατάρτιση των νέων επιστημόνων. Είναι κοινό μυστικό ότι τα πανεπιστήμιά μας, με την σημερινή δομή και λειτουργία δεν βγάζουν επιστήμονες αλλά πτυχιούχους με τυπικά και όχι ουσιαστικά προσόντα.
Αυτό όμως νομίζω ότι είναι εσωτερικό θέμα των πανεπιστημίων. Η πολιτεία το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ανταμείψει τα τμήματα εκείνα που αποδίδουν καλύτερα.
Συμπερασματικά, για να αποκτήσουμε βιώσιμη και ανταγωνιστική βιομηχανία σε ορισμένους, περιορισμένους αριθμητικά κλάδους, η μικρότερη δουλειά είναι να κτίσουμε τα πιο μοντέρνα εργοστάσια. Η μεγάλη δυσκολία είναι να τα στηρίξουμε τεχνολογικά και επιστημονικά.
Πως θα στηρίξουμε αυτούς τους κλάδους επιστημονικά, και ποια έρευνα θα χρειαστούμε;
Ποια θα είναι η επίδραση της σύγχρονης βιομηχανίας στην απασχόληση; Τι θα αλλάξει;
Ερωτήματα που χρειάζονται από τώρα κάποια προσέγγιση.
Μια γενική απάντηση για την στήριξη τέτοιας βιομηχανίας είναι η δημιουργίας Τεχνολογικών Ινστιτούτων για προσαρμοσμένη, εφαρμοσμένη έρευνα, και Πανεπιστημιακά τμήματα, που θα προσαρμόσουν τις πτυχιακές τους εργασίες και τα ντοκτορά τους στους κλάδους που μας ενδιαφέρουν. Σε συζήτηση που είχα μπροστά από πολλά χρόνια με τον αείμνηστο καθηγητή της οργανικής χημείας του ΑΠΘ, Αλεξάνδρου, βρήκε γόνιμη την ιδέα και ο ίδιος θα μπορούσε να την εφαρμόσει σε κάποιο διάστημα, μόλις τελείωνε τις εργασίες που ήταν σε εξέλιξη.
Για την απασχόληση, μια μοντέρνα βιομηχανία, που φυσικά θα στηρίζεται στη ρομποτική, τον αυτοματισμό, και την πληροφορική, δεν θα έχει βαρύνουσα θέση στην καταπολέμηση της ανεργίας των ανειδίκευτων εργατών. Η απασχόληση και ουσιαστική μάλιστα θα αφορά πτυχιούχους.
Η ανάπτυξη γεωργικής βιομηχανίας, με την ειδικευμένη καλλιέργεια γης που θα απαιτήσει, είναι γενική λύση για απασχόληση.


[1] Η βιοτεχνολογία είναι μια ξεχωριστή μορφή χημικής βιομηχανίας, που μας χρησιμεύει με λιγότερο κοπιαστικό τρόπο και πολύ ειδικευμένα και αποτελεσματικά, να πάρουμε χημικές ενώσεις, και μάλιστα σε καθαρότατη μορφή.
[2] Αναφέρεται από τον Λεωνίδα Πουλιόπουλου, στην εφημερίδα ΟΔΟΣ της Καστοριάς, 03.10.2011
[3] Σήμερα θα έβλεπε και έναν άλλο μεγάλο λαό, τον Κινεζικό, να ακολουθεί τα ίδια χνάρια.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 20 Ιουνίου 2013, αρ. φύλλου 697


Σχετικά κείμενα:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ