ΠΕΡΔΙΚΚΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ: Ο Χαρίλαος Μπούσιος

Ο Χαρίλας ήταν ο στενός φίλος του αδελφού μου. Μαθητής στο γυμνάσιο τον έβλεπα συχνά, ερχόταν σπίτι μας. Ήμασταν λοιπόν φίλοι, με μια ευρεία έννοια, αφού η διαφορά ηλικίας των τριών χρόνων, τότε στα μαθητικά χρόνια, δεν επέτρεπε στενότερη φιλία. Όμως τον αγαπούσα πολύ, και νομίζω και εκείνος είχε τα ίδια αισθήματα. Ο Χαρίλας με πήγε για πρώτη φορά σε οίκο ανοχής.
Αργότερα, ο αδελφός μου έφυγε για την Γαλλία, και ο Χαρίλας ανέλαβε μια από τις επιχειρήσεις του πατέρα του. Ο ανυπότακτος χαρακτήρας του, και η ελευθερία που τον διέκρινε, τον έφερνε σε καθημερινή σχεδόν σύγκρουση με τις αρχές. Υπεστήριζε τον Μαρκεζίνη, και αυτό για το Καραμανλικό κράτος ήταν έγκλημα. Έτσι, ο χωροφύλακας εύρισκε κάποια αφορμή και τον έκανε μήνυση. Ενώ όλα τα μαγαζιά δεν είχαν ασπρισμένα τα πεζοδρόμια, μόνο στο Χαρίλα έκαναν μήνυση.

Μετά χαθήκαμε. Αργότερα έμαθα νέα του. Στην περίοδο της δικτατορίας, μετά από συνεννόηση του αδελφού μου με τον Μιχάλη Ράπτη [Πάμπλο], ο Χαρίλας ανέλαβε υπηρεσία κοντά στον Ανδρέα Παπανδρέου. Ήταν ο σύνδεσμος Ανδρέα – Πάμπλο. Έμεινε εκεί, στο εξωτερικό για μεγάλο διάστημα, σε υπεύθυνη αποστολή, σε δύσκολες συνθήκες.
Μετά την μεταπολίτευση, άνοιξε ένα θαυμάσιο μαγαζί ηλεκτρικών ειδών στην Καστοριά. Το μαγαζί δούλευε πολύ καλά, αλλά ο Χαρίλας είχε πια το μικρόβιο της πολιτικής, πίστευε στο σοσιαλισμό, και στο ότι ο Ανδρέας θα έκαμνε σοσιαλιστική την Ελλάδα. Με προτροπή του Παπανδρέου, ρίχτηκε με όλες του τις δυνάμεις του στη δουλειά, και τελικά κατάφερε να κάνει μια αξιόλογη κομματική οργάνωση στο νομό Καστοριάς. Παραμέλησε όμως έτσι κάπως την δουλειά του και σ’ αυτό πρέπει να προσθέσουμε το σπουδαιότερο, ότι ήλθε σε πολιτική αντίθεση με τους Καστοριανούς, που ακόμη ζούσαν με την «Επανάσταση» των Παπαδοπουλαίων.
Τον συνάντησα στις εκλογές του 1977. Ήμουνα υποψήφιος της Συμμαχίας των πέντε. Όπου γύριζα στα χωριά, μια ήδη οργανωμένη από τον Χαρίλα ομάδα του ΠαΣοΚ συναντούσα. Λανσάριζε με μεγάλη επιτυχία τον τότε νεαρό και πρωτόβγαλτο σημερινό αντιπρόεδρο της Βουλής, βουλευτή κ. Πετσάλνικο.
Στις εκλογές εκείνες, ακόμη στη Καστοριά ήταν μαυρίλα, ήταν δύσκολη εποχή ο Χαρίλας έγινε πρωτεργάτης της δημοκρατικής αποκατάστασης. Με το θάρρος του και την προσωπικότητα του ξεπερνούσε τα εμπόδια, και άνοιγε δρόμο για όλους μας. Ο Χαρίλας συνέχισε να αγωνίζεται για το ΠαΣοΚ. Πίστευε ακόμη.

Στα χρόνια της εξουσίας του ΠαΣοΚ δεν πήρε κανένα αξίωμα, δεν κατέλαβε καμιά δημόσια θέση, δεν προσπάθησε να «εξαργυρώσει» τους αγώνες του. Όταν θυμάμαι τον Χαρίλα, αρχίζω και αμφιβάλω για την διαφθορά που υπήρξε επί ΠαΣοΚ, όμως ο λογαριασμός δεν βγαίνει έτσι. Έχω την εντύπωση ότι το ΠαΣοΚ δεν φέρθηκε καλά στον Χαρίλα.
Η προσωπικότητα του Χαρίλα, με το λεβέντικο φέρσιμο, την ανιδιοτέλεια, την έφεση για προσφορά, και την παρομοιώδη τιμιότητά του, πιστεύω ότι είναι το πρότυπο του σοσιαλιστή ανθρώπου που ελπίζουμε ότι θα υπάρξει.
Αν και είναι αναπόφευκτο το τέλος για όλους μας, όταν χάνεται ένας Άνθρωπος σαν τον Χαρίλα, νοιώθω μια βαθιά λύπη.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26.3.2009