26.11.12

ΠΕΡΔΙΚΚΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ: Πάλι το φάρμακο!

Ο Εκλεκτός συνεργάτης της «ΟΔΟΣ» κ. Ν. Τσίγκας, σε εργασία του για το φάρμακο, είχε την καλοσύνη να με αποκαλέσει «αξιοσέβαστο και λίαν εμβριθή».
Τον ευχαριστώ και για τα καλά του λόγια και για την ευκαιρία που με δίνει να επανέλθω σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως το φάρμακο και η υγεία.
Στην αρχή θα πρέπει να κάνω μερικές διευκρινήσεις.
Διαισθάνομαι ότι το άρθρο μου[ΟΔΟΣ αρ.φ.642], δεν έγινε απόλυτα κατανοητό, και γι’ αυτό σίγουρα φταίει η ελλειπτική γραφή μου.
Δεν ήταν κύριος σκοπός μου να καταγγείλω μέσω της εμπορίας των φαρμάκων τις πολυεθνικές [στο εξής ΠΕ]. Θεωρώ ότι η «ζημιά» που επιφέρουν στην ανθρωπότητα με τον έλεγχο του πετρελαίου, των φρούτων της Λατινικής Αμερικής, των μετάλλων {αλουμίνιο, χαλκός, σπάνιες γαίες…} κλπ, ακόμη και των καλλιτεχνικών ανησυχιών του ανθρώπου [βλέπε τον έλεγχο του κινηματογράφου από το Χόλυγουντ], και φυσικά του φαρμάκου, είναι τέτοια και τόση, που δεν νομίζω ότι θα χρειαζόταν ιδιαίτερη μνεία. Σίγουρα ο κ. Τσίγκας γνωρίζει καλύτερα από εμένα, πόσα ακατάλληλα η τουλάχιστον μη χρήσιμα φάρμακα κυκλοφορούν, εν γνώσει των ΠΕ. Θυμάμαι παλιά μια έκθεση του μακαρίτη, τότε γερουσιαστή, Κένεντυ για τα αντιβιοτικά στην Αμερική. Κάτι περισσότερο από τα μισά δεν χρησίμευαν για το σκοπό που χρησιμοποιούνταν και ένα μεγάλο ποσοστό ήταν επικίνδυνα. Δεν είχα λοιπόν κανένα λόγο να καταγγείλω τις ΠΕ. Παρεμπιπτόντως ξεφύτρωσαν!
 Στο μυαλό μου στροβιλίζει και ένα φάρμακο για να ελαφρύνει τον πόνο της γέννας, που κατάληξε δράμα. Θαλιδομίδη [1] λέγονταν;
Θεωρώ το φάρμακο σπουδαίο υλικό και απόλυτα απαραίτητο για την σωματική και πνευματική υγεία του σημερινού ανθρώπου, άποψη που κυριαρχεί στις ανθρώπινες συνήθειες από την αρχαία Ελλάδα και την αρχαία Κίνα. Διάφορες ουσίες, που φυσικά εκείνη την εποχή δεν γνώριζαν την ακριβή σύστασή τους, χρησιμοποιήθηκαν για ιατρικές ουσίες, για φάρμακα.
Χρησιμοποιήθηκε το διαβρωτικό σουμπλιμέ στην ιατρική, ενώ άλατα μη βαρέων μετάλλων, όπως η στυπτηρία [alun] χρησιμοποιήθηκαν για να καθαρίζουν το νερό.
Τα άλατα του μαγνησίου χρησίμευαν ειδικά για τις αρρώστιες του μυελού των οστών, και των αγγείων του αίματος. Το ενυδατωμένο πυριτικό μαγνήσιο χρησιμοποιούνταν στην ψαμμίαση Ο σεληνίτης [selenite] στις αρρώστιες του κόκαλου. Το νιτρικό κάλιο για διουρητικό.

Δεν αναφέρω την θεμελίωση της ιατρικής από τους αρχαίους Έλληνες, γιατί θεωρώ ότι είναι πολύ γνωστός ο Ασκληπιός και ο Ιπποκράτης, τον όρκο του οποίου δίνουν ακόμη και σήμερα οι πτυχιούχοι της ιατρικής.
Θα θυμίσω μόνο, ότι οι φλούδες της ιτιάς, χρησιμοποιούνταν για να ελαφρύνουν τους πόνους, κυρίως στην εγκυμοσύνη. Έχουμε λοιπόν την ίδια ουσία της ασπιρίνης.
 Σαν συνέπεια των πιο πάνω, η προσπάθεια μου στρέφεται στην παραγωγή φαρμάκου, επιθυμία μου είναι η επάρκεια, φτηνού, καλού και κατάλληλου φάρμακου για τον άνθρωπο.
 Αν σκοπός και αποστολή του φάρμακου είναι ο άνθρωπος και όχι το κέρδος, αν δηλαδή το φάρμακο γίνει αγαθό και όχι εμπόρευμα, λύνουμε το πρόβλημα του φτηνού φάρμακου…
Αυτό προσπαθεί να κάνει το Drugs for Neglected Diseases initiatives [DNDi [2]], το ερευνητικό ίδρυμα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, με έδρα την Γενεύη, που αναπτύσσει θεραπείες για ασθένειες που δεν ενδιαφέρουν την φαρμακευτική βιομηχανία, γιατί οι άρρωστοι είναι πολύ φτωχοί για να μπορούν να τα αγοράσουν.
 Πρώτες αιτίες θανάτου στο κόσμο, η ελονοσία [le paludisme] η φυματίωση [tuberculose] και η αρρώστια του ύπνου [maladie du sommeil], φέρουν το όνομα εγκαταλειμμένες [negligees]. Σε 30 χρόνια, μόνο 1% των αναπτυγμένων φαρμάκων προορίζονταν γι’ αυτές [3].  Οι ΠΕ ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος…
Το κατάλληλο φάρμακο είναι υπόθεση της ιατρικής. Το καλό, υπόθεση των παραγωγικών διαδικασιών και των εργαστηρίων ελέγχου. Η επάρκεια αποτελεί πρόβλημα της κοινωνίας και των προτεραιοτήτων που δίνει.
Και τα νέα, τα πιο αποτελεσματικά, τα πιο κατάλληλα φάρμακα, ποιος θα τα ψάχνει; Ζήτημα που ανησυχεί τον κ. Τσίγκα. Τα πανεπιστήμια φυσικά. Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο και τα Κρατικά Ινστιτούτα. Αυτή πρέπει να είναι η αποστολή τους, η έρευνα, μαζί με την εκπαίδευση.
Η ιατρική δεν ξεφύτρωσε από το πουθενά! Ούτε χάθηκε η συνέχειά της. Η λογική της όμως, η ιδεολογία της, δεν ήταν ίδια σε όλες τις εποχές! Παράδειγμα, το Κάιρο όπου το 1285 κτίστηκε το μεγαλύτερο νοσοκομείο του Μεσαίωνα.

Σε ένα ευρύτατο τετράγωνο περίβολο, υψώνονταν 4 κτίρια γύρω από μια αυλή, στολισμένη με αψίδες, πηγές και ρυάκια. Υπήρχαν χωριστές πτέρυγες για τις διάφορες αρρώστιες, εργαστήρια, κλινικές για τους εξωτερικούς ασθενείς, ειδικά μαγειρεία για όσους έπρεπε να κάνουν δίαιτα, λουτρά, βιβλιοθήκη, παρεκκλήσια, αίθουσες συγκεντρώσεων και ειδική αίθουσα για τους παράφρονες.
«Αι θεραπείαι παρείχοντο δωρεάν εις άνδρας και γυναίκας, εις πλούσιους και φτωχούς, εις δούλους και ελεύθερους. Οι αναρρωνύοντες ελάμβανον ένα χρηματικόν ποσόν κατά την έξοδον των εκ του ιδρύματος δια να μην υποχρεωθούν να επαναλάβουν αμέσως την εργασίαν των. Οι ασθενείς που υπέφεραν από αϋπνίαν είχαν εις την διάθεσίν των μουσικήν, επαγγελματίας αφηγητάς και ίσως, μερικά ιστορικά βιβλία [4]».
Αυτή η ιατρική χάθηκε οριστικά με την γέννηση του καπιταλισμού. Πέθανε! Η νέα εξελίσσεται και αυτή, μαζί με τον καπιταλισμό. Με στόχο το κέρδος!
Η σημερινή, είναι απόλυτα ταυτισμένη με τον καπιταλισμό. Παρέθεσα το απόφθεγμα του Ιλιτς [5], «Παλιά ήμασταν μια κοινωνία υγιών ανθρώπων, στην οποία υπήρχαν και άρρωστοι. Σήμερα το ιατρικό κατεστημένο μας έκανε όλους άρρωστους και κατ’ εξαίρεση υπάρχουν και κάποιοι υγιείς [6]» μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσω ήπια έκφραση για την λειτουργία του ιατρικού επαγγέλματος. Η αναφορά του Ιλιτς στο άρθρο μου, θέλει να μετριάσει την αλήθεια που με φαίνεται πολύ σκληρή, ωμή(!), αλλά και να δείξει τους δρόμους που ακολουθεί το Κεφάλαιο, για να διατηρήσει το μεγάλο ποσοστό κέρδους.
Δεν μπορώ να δεχτώ τη σκηνή, που ο ασθενής, αναίσθητος και γυμνός στο χειρουργείο, περιμένει την επέμβαση του «γιατρού», και έξω, στο διάδρομο, ο «άνθρωπος» του γιατρού να ζητά το φακελάκι για να αρχίσει η … ιεροτελεστία.
Υποβάθμιση του Νοσοκομείου, εξευτελισμός της ιατρικής ηθικής… των γιατρών.
Βέβαια δεν συμπεριφέρονται όλοι οι γιατροί με τον ίδιο τρόπο, όμως ούτε η ιατρική γενικά βρίσκεται έξω από την λογική του κέρδους και του αρπακτικού καπιταλιστικού πλουτισμού.
Δεν έχω καμιά αντίρρηση ότι ο γιατρός πρέπει να πληρώνεται καλύτερα από τους άλλους επιστήμονες. Χρειάζεται περισσότερα χρόνια σπουδών, και «δουλειά» που βάζει σε δοκιμασία καθημερινά την ηθική του αντοχή, με την ευθύνη της υγείας και ζωής των ασθενών του.

Η ιατρική, εξ ορισμού, βοηθά στην αύξηση του χρόνου ζωής μας. Συμβάλει βέβαια σε όλο τον κόσμο όχι όμως με την ίδια ένταση όπως στις αναπτυγμένες χώρες. Στις πλούσιες χώρες, η ιατρική της γεροντικής, δουλεύει, προσπαθεί, και πετυχαίνει αρκετά πράγματα. Οι γέροι των «αναπτυγμένων» χωρών, έχουν συνήθως τα λεφτά, διαθέτουν σοβαρά κονδύλια για έρευνα. Πιο πολλά ξοδεύονται στις ΗΠΑ για επιμήκυνση της ζωής μερικών εκατοντάδων πλούσιων, παρά για την καταπολέμηση της ελονοσίας, που προκαλεί δεκάδες χιλιάδες νεκρούς κάθε χρόνο, στην Αφρική. Να σημειώσουμε ακόμη τους ζάμπλουτους που μπαίνουν σε κατάψυξη, ελπίζοντας ότι θα τους ξυπνήσουν, όταν βρεθεί το ελιξίριο της ζωής, όταν θα τρέχει [για όλο τον κόσμο ή μόνο για όσους έχουν περιουσία πάνω από κάποια δις;] για τους τυχερούς το «αθάνατο νερό».
Δεν μένει χρόνος στους «ερευνητές» των ΠΕ δεν ασχολούνται με νέα φάρμακα για καταπολέμηση της ελονοσίας…
Αλήθεια, πότε και πως η ανθρωπότητα κέρδισε πολλά χρόνια ζωής των ανθρώπων [7]; Ύστερα από κάποια μεγάλη ιατρική ανακάλυψη; Αν σήμερα η ιατρική μπορέσει να ελέγξει τον καρκίνο, πόσο νομίζετε ότι θα αυξηθεί το προσδοκώμενο της ζωής μας;
 Τι συνεισέφερε περισσότερο στην επιμήκυνση της ζωής των Κινέζων, οι «ξυπόλυτοι γιατροί» ή το υπερμοντέρνο νοσοκομείο στο Πεκίνο; Η στατιστική είχε διαπιστώσει ότι ο μεγαλύτερος αριθμός των θανάτων στην Κίνα προέρχονταν από πολύ κοινές και απλές αρρώστιες, από τσιμπήματα φιδιών, μολύνσεις, κλπ. Τι χρειαζόταν για αντιμετώπιση; Ο μεγάλος πανεπιστημιακός γιατρός ή ίσως κάποιος κανονικός λογικά άνθρωπος που να μπορεί να ξεχωρίσει το απλό, ιάσιμο επεισόδιο, από αυτό που έπρεπε να στείλει στο νοσοκομείο; Η επιλογή ήταν ο «ξυπόλυτος γιατρός», έως ότου μπορέσει να ορθοποδήσει από την κατοχή των ΠΕ. Τεράστια άνοδος του μέσου όρου ζωής …
Με καλύτερο σε επάρκεια, φαγητό στις χώρες της Ν. Ασίας και Αφρικής, ή με την πλήρη καταπολέμηση του καρκίνου θα επιμηκύνουμε περισσότερο το χρόνο ζωής μας; Πόσο κατεβάζουν το επίπεδο ζωής οι πόλεμοι, έστω και τοπικοί, πόσο το καθαρό νερό που λείπει στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου; Αυτά όμως ποσώς ενδιαφέρουν τις ΠΕ.
Το φάρμακο έχει περιέλθει καθολοκληρίαν κάτω από την κυριαρχία των ΠΕ. Όσο ο λαός κυριαρχείται από ιδεολογικά τερτίπια, και η ιατρική εκμεταλλευόμενη ένα μέρος της υπεραξίας, στηρίζει αυτή τη κατάσταση, είναι δύσκολο μέχρι αδύνατο να απαλλαγούμε από τις ΠΕ του φάρμακου.
Τι παρέχει μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους είναι ο στόχος. Ιατρική για φάρμακα, κυρίως κατά του άγχους – είναι και θεωρείται επιτυχία. Τραυματίζουμε τον συναισθηματικό κόσμο νέων ανθρώπων στο Βιετνάμ, το Ιράκ... με την ανεργία, με την άχαρη ζωή των μεγαλουπόλεων, και μετά τους προσφέρουμε καλά φάρμακα, που παρασκευάστηκαν με έξοδα του λαού, και κέρδισαν οι ΠΕ.

Θαυμάζουμε κάθε τόσο τα μοντέρνα τεχνικά μέλη για τα χαμένα πόδια στα διάφορα ναρκοπέδια, δικά μας και του εχθρού, τι σημασία έχει αφού εμάς μόνο το κέρδος ενδιαφέρει …
Ενδιαφέρεται άραγε η ιατρική για την πρόληψη καταστροφών που επέρχονται από άλλες αιτίες εκτός της αρρώστιας;
Τους απασχολεί το νερό, που είναι ο επόμενος στόχος των ΠΕ;
Εδώ η ιατρική δεν θα έχει την άμεση επίδραση όπως στα φάρμακα, μπορεί όμως να εξασκεί μια έμμεση τρομοκρατία.
Τον 20ο αιώνα, οι άνθρωποι πολλαπλασιάστηκαν 4 φορές [3,87], ενώ η κατανάλωση νερού 7 [6,8].
Στο τέλος του αιώνα έχουμε μια μεγάλη αύξηση των δημοσιεύσεων για το νερό.

Στη χώρα του πιο αναπτυγμένου καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, όπου το χρηματιστήριο είναι θεσμός, η Securities and Echange Comission, εξέδωσε οδηγίες στις οποίες εξηγεί ότι για το ζήτημα του νερού, οι Εταιρείες με μετοχικό Κεφάλαιο θα πρέπει να γνωστοποιούν στους επενδυτές, τι ζητήματα μπορούν προκληθούν από το νερό εξ αιτίας της κλιματικής αλλαγής.
Το νερό βασική, αναντικατάστατη ύλη της ζωής μας, είναι βασικός παράγοντας για την καλή υγεία μας. 20 εκ. αμερικανοί αρρωσταίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας των μολυσμένων νερών.
Στην Αντίς Αμπέμπα, το Δελχί την Ναϊρόμπι, το νερό είναι κύρια αιτία, κυρίαρχος των ασθενειών.
 Η αλλαγή κλίματος, με τα πιο μεγάλα καλοκαίρια, δημιουργεί συνθήκες που αυξάνουν την περίοδο μετάδοσης ασθενειών. Οι αφθονότερες βροχές, ευκολύνουν την ανάπτυξη ορισμένων νυμφών εντόμων. Οι Κασσάνδρες προβλέπουν ότι έρχεται και πάλι η ελονοσία για να εγκατασταθεί.
Η Π.Ο.Υ. (Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας) υπολογίζει ότι με επενδύσεις σήμερα, μπορούμε να μειώσουμε κατά 90% ορισμένες αρρώστιες και να ελαττώσουμε κατά 2,2 εκ. άτομα [ανθρώπους] την παιδική θνησιμότητα.
Η στατιστική λέει ότι η διάρροια και άλλες αρρώστιες που μεταδίνονται με το νερό, ευθύνονται για τους περισσότερους θανάτους παιδιών στο κόσμο. Τώρα παίζεται το νερό [8], χρηματιστηριακό είδος πλέον, από τις ΠΕ.  Το νερό τώρα αλυσοδένεται (ποιητική αδεία)!
Μπορούμε ακόμη να αμυνθούμε, να μην μας το πάρουν. Να μην εκμεταλλευτούν την αδυναμία μας, την οκνηρία μας και μας γ…
Το ζήτημα της υγείας, άρα και του φάρμακου, είναι καθαρά πολιτικό. Στην Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί πλέον από κυβερνήσεις τύπου Σαμαρά – Βενιζέλου – Χατζησωκράτη.
Χρειάζεται ριζική αλλαγή, χρειάζεται ΣΥΡΙΖΑ!

..........................................

[1] Πολλές χημικές ενώσεις, στην παραγωγή τους, έχουν δυο μορφές – τις εναντιομερείς – που είναι όπως ένα αντικείμενο στο καθρέφτη και το είδωλό του. Βρήκαν λοιπόν σήμερα, ότι η μια μορφή της θαλιδομίδης είναι πράγματι ανακουφιστικό από τους πόνους, η άλλη της μορφή όμως μπορεί να οδηγήσει σε τερατογεννέσεις.
[2] Γιατο DNDi; Συνεργάστηκαν πολλοί συνεταίροι. Οι γιατροί χωρίς σύνορα. 4 δημόσια ερευνητικά Ινστιτούτα των ενδιαφερομένων χωρών. Το Ινστιτούτο Παστέρ και η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας [ΠΟΥ ή OMS], η οποία καθόρισε και τις προτεραιότητες με πρώτη την ελονοσία και μετά την αρρώστια του ύπνου.
[3] Αυτές οι αρρώστιες δεν ήταν πάντοτε παραμελημένες. Ήταν λιγότερο την αποικιακή περίοδο, γιατί προσέβαλαν τους στρατιώτες και την διοίκηση των πλούσιων χωρών, στις αποικίες. Έτσι πολλά από τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται σήμερα, αναπτύχθηκαν τα έτη 1950 -1960. Το Melarsoprol για την αρρώστια του ύπνου, το niflurtimox για το Chagas, η chloroquine για την ελονοσία.  Η φαρμακευτική βιομηχανία και ο δημόσιος τομέας, άρχισαν να εγκαταλείπουν αυτήν την περιοχή. Όμως η βασική έρευνα συνέχισε να ενδιαφέρεται για τις τροπικές αρρώστιες. Για παράδειγμα, η ανάλυση του γονιδιώματος πολλών παρασίτων πραγματοποιήθηκε στα 2.000.  Αλλά δεν υπάρχουν επαγγελματίες να μετατρέψουν την βασική έρευνα σε φάρμακο, ούτε στον δημόσιο τομέα ούτε στον ιδιωτικό.
[4] Will Durant, Παγκόσμιος ιστορία του πολιτισμού, τ.Δ, σ.394.
[5] Ivan Ilich «La convivialite», Editions du Seuil, 1973
[6] Το βιβλίο DSM, παγκόσμιας αναφοράς των ψυχιάτρων, στην έκδοση του 1952 παρουσίαζε μια εκατοντάδα ψυχικών ασθενειών. Η προσεχής έκδοση του μπορεί να περιέχει περισσότερες από 500, «μεταξύ των οποίων συγκινήσεις και κανονικές ανησυχίες». Η φαρμακευτική βιομηχανία κατηγορείται ότι ενθαρρύνει την συνταγογραφία φαρμάκων, αφού το DSM περιγράφει καινούργιες ανωμαλίες.
[7] Δεν θα συζητήσουμε εδώ αν κέρδισε και πόσο η ανθρωπότητα από την επιμήκυνση της ζωής των ανθρώπων.
[8] Με πιάνει απελπισία όταν σκέφτομαι, ότι σε λίγα χρόνια, όταν λύσουν τα νομικά προβλήματα, θα ενσωματώνουν στα πνευμόνια μας ένα μετρητή οξυγόνου, έτσι που να μπορούν να μας χρεώνουν ατομική κατανάλωσή του οξυγόνου. Η ιδιοκτησία; Υπάρχει για όλη την ύλη και θα εξαιρείται το οξυγόνο;


Σχετικά κείμενα:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ