ΠΕΡΔΙΚΚΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ: Πολιτική & πολιτισμός

«Πολιτισμός είναι η εν τη κοινωνία τάξις, η παράγουσα την πνευματικήν και υλικήν καλλιέργειαν. Τα βασικά στοιχεία του είναι τέσερα: Η πρόνοια δια το μέλλον, που έχει την εφαρμογή της εις την οικονομικήν ζωή, η πολιτική συγκρότησις, αι ηθικαί παραδόσεις και τέλος, η επιδίωξις της γνώσεως και της αναπτύξεως των τεχνών».

Will Durant, Πολιτισμός, Τ. Α΄ σ.11.

ΔΟΓΜΑ-ΑΞΙΩΜΑ-ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ και ΥΠΟΘΕΣΗ

Δόγμα είναι η άποψη που επιβάλλεται από κάποια αυθεντία, χωρίς να έχει υποστεί ή να υφίσταται καμιά αποδεικτική δοκιμασία. Δεν αμφισβητείται το κύρος της Αυθεντίας. Η έκφραση «αυτός έφα» του Πυθαγόρα, χαρακτηρίζει την δογματική αντίληψη των μαθητών του.
Αξίωμα είναι μια γενική κρίση που δεν χρειάζεται καμιά απόδειξη, γιατί είναι αφ’ εαυτής φανερή. Π.χ. «Το όλο είναι μεγαλύτερο από τα μέρη του». Τα αξιώματα είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζονται οι αποδείξεις άλλων προτάσεων.
Ιδεολογία είναι σύνολο αντιλήψεων, συγκροτημένων σε ενιαίο σύστημα, που για τους αποδεχόμενους αυτήν ή εκείνη την ιδεολογία, σημαίνουν την πραγματικότητα. Ιδεολογία είναι και ο φασισμός με τον οποίο φλερτάρουν συνέχεια οι Γερμανοί…
Ο δογματικός Λούθηρος, για τον οποίον ο Ιωάννης Εκ, από την Λειψία έλεγε ότι «ήτο ένα υποπαράγωγο των χαριεντισμών του σατανά με την Μαργαρίτα Λουθήρου», κατηγορούσε τον Κοπέρνικο λέγοντας: «Ο ανόητος αυτός, θέλει να ανατρέψει ολόκληρο το σχέδιο της αστρονομίας. Αλλά η Αγία Γραφή μας λέει ότι ο Ιησούς του Ναυή διέταξε τον ήλιο να σταθεί και όχι την Γη»

Τα δόγματα υποχωρούν συνεχώς, και στο σημερινό μας κόσμο απασχολούν όλο και λιγότερο ανθρώπους, όλο και μικρότερης πνευματικής καλλιέργειας. Ένα μεγάλο τμήμα πληθυσμού, μπροστά στο φόβο του θανάτου, κάνει αποδεκτή δογματικά την ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης και την διαιώνιση της ζωής τους. Σ’ αυτήν την περίπτωση το δόγμα είναι ένα ισχυρό φάρμακο για την ψυχική τους ισορροπία. Δεν πρέπει να μας απασχολούν τέτοια δόγματα.
Η ιδεολογία δεν είναι κάτι αιώνιο. Η ανάπτυξη της τεχνικής, με τις αλλαγές που επιφέρει, μεταβάλλει τις βάσεις της ιδεολογίας, ή οποία με τη σειρά της μεταβάλλεται. Η επιστήμη, με το να περνάει από την άμεση εμπειρία, σε ότι δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό με τις αισθήσεις, μεταβάλλει την ιδεολογία. Ο Ρόμπερτ Χουκ έλεγε ότι, αφού δεν έχουμε αισθητήρια όργανα τέτοια που να μπορούμε να αντιληφθούμε τις πραγματικές δραστηριότητες της φύσης, έως ότου βρούμε ένα κατάλληλο μικροσκόπιο, είμαστε υποχρεωμένοι να παραπαίουμε στο σκοτάδι, να κάνουμε υποθέσεις και να «χρησιμοποιούμε παρομοιώσεις και συγκρίσεις». Βέβαια η ιδεολογία δεν είναι μια εφήμερη συγκρότηση ιδεών. Έχει μεγάλη διάρκεια, που πολλές φορές καλύπτει τον χρόνο ζωής του ανθρώπου. Όταν όμως, οι βάσεις αλλάζουν ριζικά και κάποιος μένει στα παλιά, γίνεται ένα είδος δογματικού. Δεν μπορεί να είναι δημιουργικό μέλος μιας κοινωνίας. Δεν μας απασχολούν γιατί δεν μπορούν να επηρεάσουν την ζωή μας.

Τα αξιώματα ρυθμίζουν τη ζωή μας. Οι μαθηματικοί είναι οι πρώτοι που συνειδητοποίησαν την αξία των αξιωμάτων. Τα αξιώματα είναι απόλυτες αλήθειες; Κατηγορηματικά όχι. Χρονικά διαρκούν περισσότερο από την ιδεολογία, (για πολλά σκεφτόμαστε ότι θα έχουν άπειρη ζωή), κυρίως όμως διαφέρουν απ’ αυτήν στο ότι πρέπει να επαληθεύονται ανά πάσα στιγμή. Έτσι τα αξιώματα συνδέονται περισσότερο με την επιστήμη. Βρίσκονται ανά πάσα στιγμή κάτω από τον έλεγχο του κοινωνικού ορθολογισμού. Παράδειγμα μια σπουδαία και επαναστατική ιδέα που είχε ο Γαλιλαίος [1] για την αδράνεια. Ήταν όμως καθηλωμένος αξιωματικά, ότι είναι αδύνατη από την φύση η άπειρη ευθύγραμμη κίνηση, γιατί «η φύση δεν εκκινεί για εκεί όπου είναι αδύνατο να φτάσει». Εμφανής η τελεολογική φιλοσοφία του Αριστοτέλη. Η αρχή του της αδράνειας γνώρισε μια μακροχρόνια κυοφορία. Την επεξεργάστηκαν ο Καρτέσιος και ο Νεύτωνας.Ο Καρτέσιος: α). Την αναγνώρισε σαν κεφαλαιώδη Νόμο της φύσης, β) Έπεισε ότι η αδράνεια, προϋποθέτει, περιέχει και συνεπάγεται την ευθύγραμμη κίνηση και γ) Είναι γενικευμένη, και συμπεριλαμβάνει κάθε κίνηση που συντελείται σε έναν κενό χώρο. Ο Νεύτωνας την συνδύασε με την μάζα σαν ποσότητα ύλης.
Τα ανήσυχα μυαλά της εποχής, οι δημιουργοί της επιστημονικής επανάστασης, είχαν διαφορετική στάση απέναντι στην Αρχαιότητα. Ενώ ανατρέχουν στα αρχαία κείμενα, απορρίπτουν όχι μόνο την σχολαστική μίμηση, τα αξιώματα, αλλά και την παθητική επανάληψη. Την εικόνα ζωγραφίζει ο Μπλεζ Πασκάλ που έλεγε (1647): «Έχοντας στη διάθεσή τους μόνο τα μάτια τους, οι αρχαίοι δεν θα μπορούσαν να εξηγήσουν τον γαλαξία με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι έπραξαν. Το γεγονός ότι εμείς γνωρίζουμε τη φύση καλύτερα από εκείνους, μας επιτρέπει να υιοθετήσουμε νέες απόψεις, δίχως ίχνος ύβρεως και αχαριστίας. Για τον λόγο αυτό, χωρίς καμιά διάθεση αντιλογίας, μπορούμε να υποστηρίξουμε το αντίθετο από αυτό που έλεγαν εκείνοι»

Η επιστήμη, είναι μια μορφή γνώσης που διαφέρει ολικά από όλες τις άλλες μορφές πολιτισμού, που δημιουργεί τους δικούς της ξεχωριστούς θεσμούς και συγκροτεί την δική της ξεχωριστή γλώσσα. Η γνώση αυτή χρειάζεται: «σίγουρα πειράματα» και «σίγουρες αποδείξεις». Η διαπλοκή των δυο αυτών όρων επιβάλλει όπως κάθε απόφανση να έχει δημόσιο χαρακτήρα, δηλαδή να μπορεί όποιος θέλει και μπορεί να την ελέγξει. Ακόμη να γίνεται αντικείμενο συζήτησης με δυνατότητα ανασκευής.

Η σύγχρονη επιστήμη δεν είναι συνέχεια της επιστήμης του Μεσαίωνα [2].
-Οι σχολαστικοί δεν ήταν σε θέση να υποβάλλουν σε έρευνα τη φύση. Αυτό που ερευνούσαν ήταν ο εαυτός τους, που έδινε πάντοτε ικανοποιητικές απαντήσεις.
-Η σύγχρονη επιστήμη γεννήθηκε στο έδαφος μιας ικανής για αφαίρεση ανάλυσης, όταν ήταν δηλαδή σε θέση να εγκαταλείψει το επίπεδο του κοινού νου, των αισθητών χαρακτηριστικών, της άμεσης εμπειρίας. Το κύριο εργαλείο που κατέστησε δυνατή την εννοιολογική επανάσταση, ήταν η μαθηματικοποίηση της φυσικής
Η επιστήμη προχωρά με υποθέσεις. Για πολύ καιρό προσπαθώ να καταλάβω που στηρίζεται και πως λειτουργεί η οικονομία. Από πολιτική παράδοση, τρέφω την ιδεολογία, ότι η οικονομία διευθύνεται από την άρχουσα τάξη.

Στο ξεκίνημά του ο καπιταλισμός δεν είχε ισχυρούς συνδετικούς μηχανισμούς, κι’ αυτό αντανακλούσε στα Κοινοβούλια των αναπτυγμένων Κρατών, όπου παίρνονταν οι αποφάσεις και παίζονταν οι τύχες των Κρατών και των ανθρώπων. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει. Το Κράτος (η Κυβέρνηση) αποφασίζει και τα Κοινοβούλια απλά, τυπικά, επικυρώνουν τις αποφάσεις που έχουν ήδη παρθεί. Δεν είμαι σε θέση να εξηγήσω τον ακριβή τρόπο που η ιθύνουσα τάξη, διαπλέκεται με την πολιτική και περνά τις αποφάσεις της στη Κυβέρνηση.
Μπορούμε να κάνουμε διάφορες υποθέσεις. Πριν, όχι από πολλά χρόνια, ιθύνουσα τάξη εννοούσαμε τους οικονομικούς προύχοντες του κάθε Κράτους. Συνήθως περιορίζονταν στα του τόπου τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ισχυρές αντιθέσεις μεταξύ των Κρατών, που ενίοτε κατέληγαν σε πολέμους. Ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος και η παγκοσμιοποίηση που ακολούθησε, νομίζω και ελπίζω, ότι τουλάχιστον έβαλαν τέρμα σ’ αυτού του είδους τους πολέμους.

Η παγκοσμιοποίηση είχε επίδραση στη σύσταση και λειτουργία της ιθύνουσας τάξης. Έπαψε να περιορίζεται στα στενά Κρατικά όρια. Έγινε διεθνής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει εξειδικευμένες αρμοδιότητες στο Κράτος της. Υπάρχει γενική κατευθυντήρια γραμμή, που το κάθε Κράτος ή ομάδα Κρατών εφαρμόζει στο χώρο της. Η παγκοσμιοποίηση είχε και μια άλλη σοβαρή συνέπεια: Έδωσε την ισχύ στο χρηματικό Κεφάλαιο, σε βάρος του εγκατεστημένου βιομηχανικού. Πέρασε λοιπόν στα χέρια των εχόντων ρευστό χρήμα. Κυριαρχούν οι τεχνοκράτες των τραπεζών. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η σημερινή ιθύνουσα τάξη. Δεν κυριαρχεί στο σύνολο του κόσμου, κυρίως γιατί, ο Κινεζικός Κρατικός καπιταλισμός, έχει υπό τον πλήρη έλεγχο του το κεφάλαιο. Οι τράπεζες ελέγχονται απόλυτα (ακόμα;) από το κόμμα.

Δεν είναι όμως αυτό το αντικείμενό μου. Περιορίζομαι στον Δυτικό καπιταλισμό. Όταν από παιδιά καθόμασταν κάτω από τα τσινάρια, δίπλα στη λίμνη κουβεντιάζαμε, ονειρευόμασταν και σχεδιάζαμε και τον κόσμο μας. Τι να σκέφτονται άραγε οι προύχοντες του διεθνούς χρηματικού κεφαλαίου, όταν μαζεύονται στα ειδικά πάρτι τους; Φυσικά πως θα διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία τους, αυξάνοντας επιπλέον την δύναμή τους, θα είναι ο κύριος στοχασμός τους. Αυτοί έχουν τη ευχέρεια να προσπαθούν να κάνουν πράξη τις επιθυμίες τους …
Ο κόσμος όμως έγινε πολύπλοκος, και δεν είναι δυνατόν να έχει κανείς τις γνώσεις που χρειάζονται. Νοικιάζουν λοιπόν τα καλύτερα κατά την γνώμη τους μυαλά, και σ’ αυτούς τους εξπέρ αναθέτουν τον σχεδιασμό του μελλοντικού κόσμου.

Επιλογή τους για την εποχή μας: Η Σχολή του Σικάγου και ο καθηγητής Φρήντμαν. Θα πρέπει να μελετήσουν την σημερινή κατάσταση και να προβλέψουν την εξέλιξη του κόσμου μας, λαμβάνοντας υπ’ όψη την επιστημονική ανάπτυξη και τις μεταβολές που αυτή θα επιφέρει στις κοινωνικές δομές. Προβλέπουν τις μεταβολές των παραγωγικών σχέσεων που θα πρέπει να επέλθουν, και που θα ευνοούν σοσιαλιστικές σχέσεις, και κάνουν σχέδια εκτροπής. Η υπό τον Φρήντμαν «επιστημονική» ομάδα του πανεπιστημίου του Σικάγου κατέληξε σε συμπεράσματα: Έγινε η σύλληψη του Νεοφιλελευθερισμού, και κατέληξαν στους κανόνες που θα στηρίξουν την πολιτική αυτή
Πρώτον: Οι κυβερνήσεις πρέπει να καταργήσουν όλους τους κανόνες και τις ρυθμίσεις που εμποδίζουν τη συσσώρευση κερδών.
Δεύτερον: οφείλουν να πουλήσουν την Δημόσια περιουσία σε ιδιωτικές εταιρείες, ώστε να την εκμεταλλευτούν επικερδώς. Και
Τρίτον: Πρέπει να προβούν σε δραματικές περικοπές στη χρηματοδότηση των κοινωνικών προγραμμάτων.
Ακολουθεί ένα στάδιο, στο οποίο οι κανόνες αυτοί πρέπει να γίνουν αποδεκτοί. Πως μπορούν να γίνουν; Δογματικά, αξιωματικά, ή επιστημονικά; Πως θα μπορέσουν να περάσουν την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία; Την προσπάθεια αυτή ανέλαβαν τα ελεγχόμενα από του αστούς πανεπιστήμια «κύρους» όπως, π.χ., το London School of economics. Αυτά δημιούργησαν το Μύθο του Φρήντμαν για περάσουν δογματικά τις απόψεις τους. Ο «αδέσμευτος» τύπος και τα διάφορα βραβεία διέδωσαν αυτόν τον μύθο, χωρίς όμως να κατορθώσουν να τον μετατρέψουν σε δόγμα. Δημιούργησαν όμως μια ιδεολογία.

Από το 1980 τις απόψεις αυτές, την καινούργια ιδεολογία, ανέλαβαν να προωθήσουν πολιτικά, ο Ρέιγκαν και η Θάτσερ. Με την πολιτική επιρροή τους, το κύρος των πανεπιστημίων και το βάρος της προπαγάνδας τους, δημιούργησαν νόθα «αξιώματα», που τα επέβαλλαν στους πιο αδύνατους. Με τον εκβιασμό και την βία (όπως στη Χιλή), για ξεκίνημα. Αρχή των πάντων πρέπει να είναι ο ανταγωνισμός: Αν είναι αναγκαίο να υπάρχουν φόροι, πρέπει να είναι χαμηλοί, ενώ πλούσιοι και φτωχοί πρέπει να φορολογούνται με βάση μια ενιαία φορολογική κλίμακα.
Οι εταιρείες πρέπει να είναι ελεύθερες να πουλούν τα προϊόντα τους παντού στο κόσμο, ενώ οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να προστατεύουν τις εγχώριες βιομηχανίες ή την εγχώρια ιδιοκτησία. Όλες οι τιμές, συμπεριλαμβανομένης της τιμής της εργασίας, οφείλουν να καθορίζονται από την Αγορά.Δεν πρέπει να υπάρχει κατώτατος μισθός. Να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα: Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τα ταχυδρομεία, τα συνταξιοδοτικά ταμεία, ακόμη και τα εθνικά πάρκα. Όσα και όποια μέτρα προστασίας κι αν είχαν καταφέρει να κερδίσουν οι εργαζόμενοι, πρέπει να παρθούν πίσω.

Συγκαλυμμένος με την ορθολογική γλώσσα των μαθηματικών και μυθοποιημένος με επιστημονική επίφαση, ο νέο-φιλελευθερισμός ταυτίζεται απόλυτα με τα συμφέροντα του χρηματικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών, που επιζητούν όσο γίνεται μεγαλύτερες Αγορές, χωρίς ρυθμίσεις και χωρίς κανονισμούς. Παιδί του νεοφιλελευθερισμού, η νέα οικονομική κατάσταση προωθείται από τα πολιτικά επιτελεία των Κρατών (της ιθύνουσας τάξης), τα οποία βέβαια ενσωματώνουν και τις δικές τους φιλοδοξίες. Στην Ευρώπη, το ρόλο αυτό ανέλαβε η Γερμανία, το πιο ισχυρό οικονομικά κράτος. Αφού τακτοποίησε μερικώς τα δικά της, ανέλαβε εργολαβικά την Ευρώπη. Με την συνδρομή της ντόπιας ελίτ, χρέωσε ασφυκτικά τα ασθενέστερα κράτη με εισαγωγές γερμανικών προϊόντων.Εξουθένωσε με την πολιτική της, εκμεταλλευόμενη τις «διανοητικές» και «οικονομικές» αδυναμίες τους, τις τοπικές «ελίτ». Αφού τις μετέτρεψε σε αποικιακές, ζητά από πάνω, σε ασφυκτικό χρόνο, πίσω τα χρήματα, που μας δάνεισαν για να αγοράσουμε προϊόντα τους και για να μας «λαδώσουν». Δημιούργησε ένα νομικό πλαίσιο ασφυκτικό με την Ε.Ε., που το βάφτισαν σχέδιο σωτηρίας, και μας βυθίζει όλο και πιο πολύ.

Η Ελλάδα, αλλά και άλλες Μεσογειακές χώρες, βρίσκονται σε αδυναμία να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις και υποκύπτουν. Το κοινό σχέδιο, κατασκεύασμα των Γερμανών με την συμμετοχή της ντόπιας «ελίτ» οδηγεί τις χώρες σε πλήρη εξαθλίωση και υποταγή. Στην προσπάθεια αυτή, η τοπική ελίτ θυσιάζει και μερικούς πολιτικούς, «χρυσές μετριότητες», στο σκοπό τους. Με μια τέτοια ματιά ας προσπαθήσουμε να δούμε πως εξηγούνται τα συμβαίνοντα στην Ευρώπη, και τι προβλέπεται για τους Βαλκάνιους και τους Μεσογειακούς; Η Διεθνής των χρηματανθρώπων, επέλεξαν τους Μέρκελ – Σαρκοζύ να τακτοποιήσουν την Ευρώπη. Καθόλου τυχαία επιλογή. Η Μέρκελ, αδίστακτος χαρακτήρας, είναι εμποτισμένη με την ναζιστική Γερμανική ιδεολογία του umber ales, και ο Σαρκοζύ εκφράζει το σοβινιστικό γαλλικό πνεύμα. Έχουν σύμμαχους, τα λευκά κράτη του βορά, Φιλανδία, Ολλανδία κλπ. Αφού τακτοποίησαν ή τακτοποιούν τα του οίκου τους, με μια ιεραρχική κλιμάκωση των πληθυσμών τους ανάλογα με την μοναδική αξία που προβάλουν για αρετή: τα money, ανέλαβαν την τακτοποίηση της λοιπής Ευρώπης.

Επέλεξαν τους Γερμανούς γιατί η ελίτ τους έχει παράδοση βαρβαρότητας και αδίστακτου. Ο Χίτλερ έλεγε, «δεν λέω, λευκή φυλή και οι Βαλκάνιοι, όχι όμως πρώτης ποιότητας. Να μην τους στείλουμε στα κρεματόρια, να τους κάνουμε υπηρετικό προσωπικό της Ευρώπης». Μια εντολή δε του Γερμανικού γενικού επιτελείου στο πόλεμο, έλεγε να πάρουν και την τελευταία μπουκιά από τους ανθρώπους που πέθαιναν από πείνα, για να περάσουν καλά οι Γερμανοί. Με κυβερνητική εντολή, ο γερμανικός στρατός έκλεψε και λήστεψε σε όλα τα κράτη που κατέλαβε, μουσεία τέχνης και τράπεζες. Η σημερινή τους «ελίτ», φύλακας της ηθικής και της αξιοπρέπειας δεν τα αναγνωρίζει… Κοιτάξτε το ύφος του υπουργού του οικονομικών και θα καταλάβετε αμέσως τη χαρά του από την εξαθλίωση των άλλων. Η σκηνή με τον υπουργό της Πορτογαλίας τα λέει όλα.

Αν είναι έτσι τα πράγματα τι θέλουν να κάνουν; Θέλουν να μας εξουθενώσουν. Να μας δημιουργήσουν το κόμπλεξ του υπηρέτη. Να μας μετατρέψουν σε υπηρετικό προσωπικό της Ευρώπης. Να μας μετατρέψουν σε φτηνό προλεταριάτο, για να έχουν στα σύνορα της Ευρώπης τους ακρίτες, ένα ταμπόν στον Ασιατικό οικονομικό ανταγωνισμό.
Δεν έκανε λάθος η τρόικα στην Ελλάδα. Συνειδητά με γνώση και σύστημα, καταστρέφει κάθε τι που θα μπορούσε να είναι δημιουργικό. Έχουν παράδοση σ’ αυτό οι Γερμανοί. Στο πόλεμο, όταν έπιαναν αιχμαλώτους, «καθάριζαν» επί τόπου, τους διανοούμενους, τους παπάδες, τους κουμουνιστές και τους Εβραίους. Όποιον εν δυνάμει μπορούσε να γίνει ηγέτης. Δεν θα κάνει λάθος και στη Πορτογαλία. Την οδηγεί στην εξαθλίωση! Με κάποιες διαφοροποιήσεις, η ίδια μοίρα περιμένει όλα τα κράτη των Βαλκανίων και της Μεσογείου, ακόμη και την Ν. Γαλλία.

Τι έγινε στην Ελλάδα; Είναι αλήθεια ότι φάγαμε σαν Κράτος, πολύ περισσότερα απ’ ότι βγάζαμε. Η πολιτική ηγεσία για να βολεύεται, άφησε την οικονομική ολιγαρχία να ληστέψει τον τόπο. Και για να μην φωνάζουν, έδωσε μερικά ψίχουλα και στο λαό. Η Ελλάδα χρεώθηκε για να ικανοποιήσει τις νόμιμες και παράνομες κλοπές των «προυχόντων». Τι έπρεπε να γίνει; Αφ’ ενός με οικονομία και αφ’ ετέρου με παραγωγή να ξεπληρώσουμε. Με το μνημόνιο μας οδήγησαν σε αδιέξοδο. Το δεύτερο μνημόνιο μας οδηγεί στην εξαθλίωση. Τότε εκπληρώνουν τον σκοπό τους. Και η Ελληνική Κυβέρνηση; Πιστεύω δεν κατάλαβε. Φαίνεται την υποσχέθηκαν ζαχαρωτά και αυτή τα έχαψε. Δυο φορές μάλιστα. Μια με τον Παπανδρέου και στη συνέχεια με τον Σαμαρά, εκτός κι αν ο Σαμαράς τα έτρωγε κρυφά… Και ο τραπεζίτης Παπαδήμος; Μυστήριο!

Ξέρουμε που το πάνε. Εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Τα τους γράψουμε εκεί που δεν πιάνει μελάνη. Να τους πούμε ότι αναγνωρίζουμε ότι χρωστάμε, όσα δεν είναι τοκογλυφικά, και θα τα επιστρέψουμε εν καιρώ τω δέοντι. Δεν πρέπει να πληρώσουμε αυτά που μας έκλεψαν με τις μίζες που δώσανε. Είναι αυτό ηθικό; Είναι, καλύτερα να χάσουν μερικά χρήματα οι Σάϊλοκ, παρά να μην έχουμε Νοσοκομεία και σκολιά. Ανήθικοι είναι οι Γερμανοί. Μας πήραν, με την βία τα χρήματα από την Τράπεζα στην Κατοχή, και δεν τα επιστρέφουν. Μας χρωστάνε περισσότερα απ’ ότι εμείς στους τοκογλύφους.

Με μυαλό και σύνεση να δημιουργήσουμε το δικό μας κόσμο, το δικό μας Κράτος. Με τους Ευρωπαίους δεν ήμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι. Διαφορετικοί ήμαστε, και την διαφορά μας αυτή θέλουμε να την διατηρήσουμε. Ήμαστε άνθρωποι και είναι μηχανές. Μας αρέζει η ζωή, η άνοιξη ο έρωτας… Τώρα όμως άμεσα χρειάζεται ανατροπή της κατάστασης, με μορφωτική επανάσταση. Με τι θα μοιάζει; Δεν θα έχει καμιά σχέση με τα άκαμπτα και μεγαλοπρεπή τελετουργικά του αστικού καθεστώτος. Θα μοιάζει με την Κομμούνα του Παρισιού. Θα είναι λαϊκή, θα είναι αυθάδης. Θα είναι πιπεράτη σαν ένα ευτυχισμένο χαμόγελο. Δεν θα έχει γραβάτα και βαμμένα μαλλιά. Θα είναι ένας κόκκινος κοχλασμός.
Ω, τι μεγάλη μέθη!
Και πόσο ορμητική είναι η Ιστορία που οδηγεί τους πολίτες προς νέους ήλιους, τη στιγμή που πήγαιναν να αποκοιμηθούν από απελπισία. (Ταρντί-Βωτρέν, Η κραυγή του λαού).

[1] Ο Γαλιλαίος, με το αξίωμά του ότι το σύμπαν είναι μια οντότητα δομημένη μαθηματικά συνδέεται με τον Πλατωνισμό. Η διάκρισή του, της αναλυτικής και συνθετικής μεθόδου, τον συνδέει με τον Αριστοτελισμό, ενώ η εφαρμογή της μαθηματικής του ανάλυσης για την επίλυση προβλημάτων φυσικής, οδηγεί κατ’ ευθείαν στον Αρχιμήδη. Έτρεφε βαθύτατη εκτίμηση για τις μηχανικές τέχνες, που μαζί με την κατασκευή του τηλεσκοπίου, τον φέρνουν κοντά, τον συνδέουν με την παράδοση των «μεγάλων τεχνιτών» της Αναγέννησης».

[2] Τα πιο κάτω επιχειρήματα, συνηγορούν σ’ αυτό. Ποιες οι διαφορές της σύγχρονης επιστήμης;
-Σε επίπεδο ύλης, δεν υφίσταται σήμερα διάκριση μεταξύ φυσικών και τεχνητών σωμάτων, όπως θεωρούσαν οι φιλόσοφοι του μεσαίωνα.
-Οι Αριστοτελικοί για εμπειρία επικαλούνται τον κόσμο της καθημερινότητας. Οι σύγχρονοι επιστήμονες, παίρνουν τις «εμπειρίες» από πειράματα που πραγματοποιούνται σε συγκεκριμένες συνθήκες που επιβεβαιώνουν ή διαψεύδουν τα κρατούντα.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 15 Μαρτίου 2012, αρ. φύλλου 633