ΠΕΡΔΙΚΚΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ: Το δικαίωμα στο νερό και την καθαρότητά του

Κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα και κοινωνική θέση, πρέπει να μπορεί να έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό, με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να έχει δικαίωμα στη τροφή ή την υγεία. Πρέπει να τον αφορά η καθαρότητά του. Στο Γαλλικό Δίκαιο, ο Νόμος της 30.12.2006, το έχει χαρακτηρίσει «δικαίωμα του ανθρώπου του ΧΧου αιώνα», και έτσι καταγράφεται.
Οι υπό ανάπτυξη χώρες, υποστηρίζουν θερμά αυτό το δικαίωμα στο νερό. Οι υπουργοί 118 χωρών, με Δήλωσή τους [Declatarion] στη συνάντηση κορυφής της Αβάνας, το 2006, αναγνώρισαν το δικαίωμα στο νερό. Το δικαίωμα στο νερό το βρίσκουμε στην Λατινική Αμερική και στο πλαίσιο της Αραβικής Λίγκας. Φιγουράρει επίσης στη Συμφωνία της λεκάνης του Σενεγάλη, και στη λεκάνη του Νίγηρα. «Κύριοι αντίπαλοι του «δικαιώματοςστο νερό» είναι οι ΗΠΑ , που γενικά δεν αναγνωρίζουν οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα και ο Καναδάς, που είναι αντίθετος στην εξαγωγή νερού προς τις ΗΠΑ». Άλλοι αντίπαλοι είναι:
α) Η Τουρκία, που εξασκεί την κυριαρχία της στα νερά του Τίγρη και του Ευφράτη.
β) Η Αίγυπτος, που θέλει να διατηρήσει τα ιστορικά της δικαιώματα για το Νείλο.
γ) Η Βραζιλία, που θέλει να γυρίσει τα νερά του Sao Francisco, για να προωθήσει το πότισμα.

Το «δικαίωμα στο νερό», αφορά μόνο την ικανοποίηση βασικών αναγκών του ανθρώπου. Δεν αφορά το νερό για πότισμα ούτε την διατήρηση νερού για οικολογικούς λόγους.
Η αναγνώριση του δικαιώματος στο νερό, δεν έχει αισθητή επίδραση στον συνολικό όγκο του νερού, που περνά με το ποτάμι τα σύνορα. Μόνο ότι η πάνω χώρα πρέπει να μην ρυπαίνει το νερό, όταν η κάτω το χρησιμοποιεί για πόσιμο.
Οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν νερό, που, κατ’ αρχήν, ανήκει σε ατομική ιδιοκτησία, όταν αυτό το νερό είναι το μόνο διαθέσιμο. 
Ο Γαλλικός πολιτικός κώδικας, στο άρθρο 642 διευκρινίζει ότι αυτό το νερό πρέπει να προορίζεται για να ικανοποιήσει μόνο προσωπικές ανάγκες των κατοίκων και των ζώων. Έτσι το νερό είναι ένα αγαθό μερικώς ιδιωτικό. Ο ξέφρενος φιλελευθερισμός, δίνει στην προμήθεια του νερού μια μερκαντιλική αντίληψη, που αγνοεί ότι το νερό είναι πηγή ζωής. Παραβλέπει δε την πνευματική και συναισθη ματική διάστασή του. Να σημειώσουμε ότι το δικαίωμα στο νερό μιας άλλης χώρας, δεν υπάρχει σε διεθνές επίπεδο. Η ποσοτική διαχείριση του νερού, είναι ένα από τα τελευταία αντικείμενα στο οποίο ένα Κράτος της Ε.Ε εξασκεί την ολοκληρωτική του κυριαρχία. Τα Κράτη κάνουν εξαγωγή πόσιμου νερού σε μια μεγάλη κλίμακα. Π.χ., εξαγωγή της Γαλλίας στην Καταλονία το 2008. Παρατηρείται μια τάση να υπερισχύσουν οι κανόνες του διεθνούς εμπορίου στο νερό, που μας βάζει σε σκέψη ότι τα Κράτη βρίσκονται σε διαδικασία να χάσουν τον έλεγχο πάνω στις πηγές του νερού τους, και το νερό να λειτουργεί σαν ένα απλό εμπόρευμα. 


Το κείμενο προέρχεται από αδημοσίευτη εργασία του κ. Π. Παπακώστα με τίτλο «Νερό».