ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κυρία Δαμοπούλου,

Διαβάζοντας την επιστολή σας, η οποία δημοσιεύθηκε στις 27-3-2008 στο φύλλο 436 της ΟΔΟΥ, διαπίστωσα πως στο κείμενό σας υπάρχουν ασάφειες, δεν με έχετε καλύψει με τις απαντήσεις σας, γι’ αυτό θέτω εκ νέου τα ερωτήματά μου. Πώς εσείς τότε μικρό κοριτσάκι ξέρατε τις βρώμικες αποφάσεις που παίρνανε οι ηγεσίες των κομμάτων, ή μήπως την ώρα που παίρνονταν οι αποφάσεις βρισκόσασταν κι εσείς μέσα στην αίθουσα, ως παρατηρητής, κρατούσατε σημειώσεις και μετά τα περιγράφατε πολύ γλαφυρά;

Στην δεύτερη ερώτησή μου, σχετικά με το βάπτισμα των παιδιών, όλα αυτά τα ονόματα και τα παραδείγματα που αναφέρατε δεν είναι τεκμηριωμένα. Αφού λοιπόν δεν μου απαντήσατε εσείς, θα σας απαντήσω εγώ: Τα Ελληνόπουλα που είχε συγκεντρώσει το ΚΚΕ δεν τα βάπτισε Σκοπιανούς-Σλαβομακεδόνες. Αυτά που αναφέρετε δεν έχουν γραφτεί, ούτε ακουστεί πουθενά, εκτός από εσάς και τον κ. Μπουγά.

Αλλά και εσάς, όπως γράψατε η ίδια, είχαν έρθει υπεύθυνοι του ΚΚΕ για να σας βαπτίσουν Σκοπιανή Σλαβομακεδόνισσα, φαίνεται όμως πως οι υπεύθυνοι είχαν ξεχάσει να πάρουν μαζί τους την κολυμπήθρα και έτσι μείνατε και αβάπτιστη και επιστρέψατε στην πατρίδα σας Ελληνίδα. Με συγχωρείτε κυρία Δαμοπούλου, αλλά εδώ ψεύδεσθε ασύστολα. Το ΚΚΕ δεν έχει βαπτίσει τα Ελληνόπουλα Σλαβομακεδόνες.

Γράφετε: «Διαβάζω τις επανειλημμένες επιστολές που στέλνει στην ΟΔΟ η κα Αφροδίτη Γιουβρή με αντιρρήσεις και απορίες για το περιεχόμενο του βιβλίου, καίτοι –όπως η ίδια ομολογεί- δεν το έχει διαβάσει». Κάνετε λάθος, επειδή δεν το διάβασα γι’ αυτό δεν έγραψα ποτέ μα ποτέ τίποτα για το βιβλίο, περιορίστηκα μόνο στην επιστολή και στα κείμενα του κ. Μπουγά που φιλοξένησε η ΟΔΟΣ.

Σε άλλο μέρος της επιστολής σας γράφετε: «εικόνες τόσο ισχυρές και γεγονότα τόσο δραματικά μένουν στην καρδιά και το μυαλό των παιδιών». Είναι αλήθεια πως ορισμένα γεγονότα αποτυπώνονται στην μνήμη των παιδιών και μένουν, όμως και τα γεγονότα έχουν κι αυτά τις ιδιομορφίες τους, δεν μπορεί ένα μικρό παιδί να ξέρει ακόμη και τις αποφάσεις που παίρνουν οι αρχηγοί κομμάτων και να τα περιγράφει. Αυτό είναι και άξιο απορίας, αλλά και παράλογο.

Με γράφετε: «Σταματήστε να κοροϊδεύετε τον εαυτό σας μιλώντας για καλοπέραση, σπουδές και άλλες τέτοιες αηδίες για τα τραγικά θύματα του ΚΚΕ, τα παιδιά του παιδομαζώματος».

Τι αηδίες έγραψα, επειδή έγραψα ότι τα παιδιά δεν ζούσαν όπως περιγράφει την ζωή τους ο κ. Μπουγάς. Ο κ. Μπουγάς τα έγραψε μόνο και μόνο για να κάνει προπαγάνδα ενάντια στο ΚΚΕ, γιατί τα παιδιά που βρέθηκαν σε ξένες χώρες, αυτό το κόμμα τα είχε στείλει. Και στην επιστολή του στις 25-01-2007 / φύλλο 382 που περιγράφει την άθλια ζωή των παιδιών αυτών, πως τρώγανε μόνο ζωμό από πιπεριές χωρίς ψωμί, κοιμότανε στοιβαγμένα στο χώμα και αντί χαλβά, ντράπηκε να γράψει την λέξη τι τρώγανε τα παιδιά κλπ… Αυτήν την επιστολή, γιατί την έγραψε; Την έγραψε για να δυσφημίσει το ΚΚΕ, συνέχεια καταφέρεται εναντίον του και το κατηγορεί.

Όσον αφορά τα έξοδα που προσφέρεστε να καλύψετε να επισκεφτώ τα Σκόπια, δείχνουν έναν άνθρωπο με μεγάλη οικονομική άνεση, αλλά και με ακόμη μεγαλύτερη μικροπρέπεια.

Όχι μόνο για εκείνα τα παιδιά που έγραψα ότι τα περισσότερα σπούδασαν και άλλα μάθανε διάφορα επαγγέλματα, αλλά και γενικότερα. Όλοι όσοι βρέθηκαν την εποχή εκείνη, μικροί και μεγάλοι μακριά από την πατρίδα, οι περισσότεροι επέστρεψαν με διπλώματα. Ήρθαν τα παιδιά μας και εργάστηκαν στην πατρίδα τους, έτοιμο χρυσάφι, χωρίς η πατρίδα να ξοδέψει ούτε μία δραχμή για την μόρφωσή τους.

Διάβασα σχεδόν όλα τα μακροσκελή κείμενα που δημοσίευσε η ΟΔΟΣ, σχετικά με το παιδομάζωμα. Μεγάλη εντύπωση μ’ έκανε κύριε Μπαϊρακτάρη μία πολύ σύντομη επιστολή που σας έγραψε ένας καστοριανός πολίτης, που ζει στην Αθήνα. Γράφει λίγα λόγια και για την δική του προσωπική ζωή, εκείνης της εποχής. Εγώ θα σταθώ σ’ ό,τι γράφει για το παιδομάζωμα, στο φύλλο 396 της 10-5-2007:

«Φίλε κ. διευθυντά,
Για μεγάλο διάστημα παρακολουθώ στην εφημερίδα σας, μια συζήτηση για τα παιδιά που τα πήρανε από τις μανάδες τους, στον εμφύλιο πόλεμο.
Τώρα, που κατά κάποιο τρόπο καταστάλαξε η συζήτηση, που την βρίσκω πολύ χρήσιμη, και που πρέπει να γίνει για το χρονικό σύνολο της δεκαετίας του 40, έτσι που να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε οριστικά τα τραύματα του εμφύλιου, θα ήθελα να σημειώσω μερικές σκέψεις που ίσως βοηθήσουν τους φίλους μας στην κατανόηση του προβλήματος: Το 1948 ο εμφύλιος πόλεμος βρίσκεται στην κορύφωση του. Οι κάτοικοι των περισσότερων χωριών έχουν συγκεντρωθεί στην Καστοριά (μιλώ για τον νομό μας), όπου ζούνε κάτω από δύσκολες έως απάνθρωπες συνθήκες, ενώ στα υπόλοιπα χωριά που βρίσκονται στην ανταρτοκρατούμενη ζώνη, οι συνθήκες, με τους καθημερινούς βομβαρδισμούς και τις βασικές ελλείψεις είναι ακόμη χειρότερη. Μια θετική σκέψη γεννιέται στις ηγεσίες των δυο παρατάξεων: Να σωθούν τα παιδιά. Η ηγεσία των ανταρτών αποφασίζει να προφυλάξει τα παιδιά. Κάνει μια μεγάλη συγκέντρωση τους και τα περνά στην Αλβανία. Πολλοί τα δίνουν με την θέληση τους, είναι γι' αυτούς μια ανακούφιση. Άλλα παιδιά τα παίρνουν παρά την αντίθεση των γονιών τους. Είναι το "παιδομάζωμα". Όσες μητέρες θέλουν τα ακολουθούν. Οι αντάρτες δεν έχουν άλλη λύση να προστατεύσουν τα παιδιά.
Στις πόλεις, η ζωή των παιδιών δεν είναι ιδεώδης. Οι καταφυγόντες ζούνε τις περισσότερες φορές σε άθλιες συνθήκες, στοιβαγμένοι σε ένα δωμάτιο. Το κράτος προσπαθεί να ελαφρώσει την κατάσταση. Συγκεντρώνει τα παιδιά σε κατασκηνώσεις. Είναι οι περίφημες "παιδουπόλεις" της Φρειδερίκης. Η προπαγάνδα και από τις δυο μεριές οργιάζει. Η κυβέρνηση καταφεύγει στον ΟΗΕ, και μιλά για αρπαγή παιδιών, και η κυβέρνηση του βουνού ότι οι "μοναρχοφασίστες" θέλουν να κάνουν γενίτσαρους της Φρειδερίκης. Και οι δυο όχι μόνο υπερβάλουν, αλλά λένε συνειδητά ψέματα. […] Σκέφτομαι λοιπόν, ότι για τα παιδιά που τα πήραν από το σπίτι τους, η κατάσταση στην οποία βρέθηκαν δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστη. Το ότι ένοιωθαν άσχημα, δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι αυτοί που τους συγκέντρωσαν δεν κατέβαλαν κάθε προσπάθεια για να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους. Αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, θα δούμε ότι όλα (ή σχεδόν όλα) αυτά τα παιδιά, εδώ ή εκεί, στη "Φρειδερίκη" ή το "Παραπέτασμα", γίνανε σωστοί άνθρωποι. Σε πολύ μεγάλη αναλογία σπούδασαν, ή έμαθαν τέχνη, κάτι που ούτε στα όνειρά τους δεν θα μπορούσαν να φανταστούν αν έμεναν στο χωριό. Μόνο αυτοί που δεν μπορούν να έχουν εικόνα της κατάστασης των χωριών στη δεκαετία του 40, μπορούν να έχουν αντιρρήσεις. Ίσως κάποια μελαγχολία να έμεινε στα παιδιά για την χαμένη μητρική αγκαλιά. Ομολογώ βέβαια ότι αυτό δεν είναι λίγο! Ευχαριστώ. Περδίκκας Παπακώστας»

Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Αφροδίτη Γιουβρή

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8.5.2008