ΕΣΕΙΣ οι αναγνώστες

Κύριε Γιάννη Διόπουλε,

Διαβάζοντας την επιστολή σας στην ΟΔΟ στο 450 φύλλο της 3.7.08, άθελά μου θυμήθηκα μερικά μακροσκελή κείμενα που φιλοξένησε η ΟΔΟΣ, με πολλά κοσμητικά επίθετα, δραματικές εικόνες, γραμμένα με πάθος και μίσος ενάντια στο Κ.Κ.Ε.

Αλήθεια, πώς σας φάνηκε (στεναχωρηθήκατε τόσο πολύ και αναγκαστήκατε να με γράψετε) πως εγώ βρίσκομαι σε συνεχή αντιπαράθεση με την κα Δαμοπούλου; Όλα όσα γράφει για μένα είναι ψεύδος και προπαγάνδα. Νομίζω ότι είναι η μόνη επιστολή που της έγραψα, και αυτή, σε απάντηση της δική της επιστολής, γιατί όλα όσα έχω γράψει τα έγραψα αρκετό καιρό πριν από την έκδοση του βιβλίου «Η φωνή της Ειρήνης», με μόνη την επιστολή που είχα διαβάσει του κυρίου Ι. Μπουγά, γραμμένη στις 6-7-2006/358 φύλλο της ΟΔΟΥ (πιστεύω την θυμάστε κύριε διευθυντά), και αργότερα απάντησα σε μερικά κείμενά του.

Εγώ, ένα δεν κατάλαβα κύριε Διόπουλε, και μπερδεύτηκα με την κυρία Δαμοπούλου, τότε που ήταν μικρή στην ηλικία, σχεδόν παιδί, δεν ήταν όμως και στο παιδομάζωμα, δεν είχε καμία σχέση με αυτά τα παιδιά -και όπως έγραψε και ο κ. Ι. Μπουγάς στα κείμενά του συνέχεια βρισκόταν στις φυλακές, στα κάτεργα κλπ κλπ, από πού λοιπόν ορμώμενη περιγράφει την ζωή αυτών των παιδιών; Όπως για παράδειγμα, ζητώ συγγνώμη που θα επαναλάβω την πρόταση, γιατί και άλλες φορές την έχω γράψει, όμως δεν μπόρεσα να την χωνέψω: «… την βρώμικη δουλειά του Κ.Κ.Ε. μαζί με τον Τίτο και τους Σκοπιανούς, βαφτίζοντας όλα τα Ελληνόπουλα που άρπαξε από τα χωριά της Καστοριάς, Σλαβομακεδόνες». -Τι ντροπή!! Ακόμη ήξερε και τι τρώγανε τα παιδιά.

Στην επιστολή της ΟΔΟΥ 436 / 27-3-08 γράφει για τον εαυτό της, πως τρώγανε μόνο μία νερόσουπα και κάπου-κάπου τους δίνανε και από ένα ξερό κομμάτι ψωμί, γεμάτο ήρα. Αναφέρει και πολλά άλλα ονόματα, χωρίς φυσικά να έχουν καμία σχέση με το παιδομάζωμα, και με παροτρύνει να σταματήσω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου και να γράφω αηδίες, για καλοπέραση αυτών των παιδιών, τα θύματα του Κ.Κ.Ε., αφού οι ίδιοι οι Αλβανοί δεν είχανε να φάνε. Και πραγματικά, η Αλβανία τότε ήταν πολύ φτωχό κράτος. Δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, όπως συνηθίζουμε να λέμε- όμως ο λαός μας λέει «όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια», ίσως αυτοί που τα στείλανε εκεί να φρόντιζαν για την επιβίωσή τους.

Επειδή εγώ έζησα μαζί με τα παιδιά αυτά και στην Αλβανία και στην Ρουμανία, ξέρω ότι περνούσαν καλά, και σε επιστολή μου περιέγραψα την ζωή τους. Από πού όμως προέρχονταν οι πόροι, δηλαδή τα χρηματικά μέσα για την συντήρησή τους, αυτό δεν το ξέρω. Κοντά στα παιδιά τότε και εγώ καλά περνούσα. Εκτός από στέγη, τροφή κλπ που ήταν δωρεάν, αν και δεν είχα το επάγγελμα της δασκάλας, με είχαν διορίσει δασκάλα –οι ανάγκες της εποχής- έπαιρνα και μισθό. Και όπως γράφετε και εσείς, τα παιδιά αυτά ήταν μακριά από τους γονείς τους και την μητέρα Ελλάδα, γι’ αυτό όσοι βρέθηκαν δίπλα τους, φρόντιζαν με κάθε τρόπο, όσο μπορούσαν, να καλυτερεύσουν την ζωή τους και όλοι γύρω τους τα περιέβαλλαν με αγάπη και στοργή.

Γράφετε για «παιδιά απαχθέντων». Δεν τα απήγαγαν κύριε Γιάννη Διόπουλε, δεν τα άρπαξαν, τα συγκέντρωσαν, όπως σωστά έγραψε στην σύντομη αλλά πάρα πολύ αντικειμενική του επιστολή ο κύριος Περδίκκας Παπακώστας και για τις δύο παρατάξεις, τα «συγκέντρωσαν για να τα προστατεύσουν», ο οποίος κατάγεται από την Καστοριά και είναι αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων εκείνης της εποχής.

Όσον αφορά για το κόμμα μου που με γράφετε, εννοείτε το Κ.Κ.Ε., αν και δεν ανήκω σ’ αυτό το κόμμα, δεν με στεναχωρήσατε καθόλου, γιατί σε όλα τα κόμματα υπάρχουν και καλοί και κακοί. Το βασικό είναι να είναι κανείς άνθρωπος, και να μην παραπλανά την πραγματικότητα και διαστρεβλώνει την αλήθεια.

Και λίγα λόγια για τον εμφύλιο σπαραγμό, μια και τον αναφέρατε, που όπως είναι πια ξεκάθαρο, μας τον επέβαλλαν οι ξένοι. Τον είχαν τόσο καλά προμελετημένο και προετοιμασμένο «οι φίλοι και σύμμαχοί μας» Αγγλοαμερικάνοι μαζί με τα τότε ντόπια σκύβαλα της χώρας μας, για την ολοκληρωτική εξόντωσή τους, και λέγανε οι κομμουνιστές φέρνουν τον εμφύλιο, και την πλήρωσαν οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, οι μόνοι υπερασπιστές της πατρίδας 41-44.

Οι ήρωες αυτοί, που με πατριωτική έξαρση, θυσίες και αίμα πολεμούσαν με το τουφέκι στον ώμο από τα βουνά και τα λαγκάδια της χώρας τους ενάντια στα στρατεύματα κατοχής για την λευτεριά της πατρίδας τους. Θυμάμαι τότε ήμουν στην οργάνωση της Εθνικής Αλληλεγγύης, γυρίζαμε από σπίτι σε σπίτι μαζεύαμε τρόφιμα, ρούχα, τα κάναμε δέματα και τα στέλναμε στα βουνά, στα παιδιά αυτά που πολεμούσαν τον κατακτητή. Είχαν γεμίσει τότε οι φυλακές, εξορίες, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, τα μπουντρούμια, τα ξερονήσια από αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης (λες και όλοι τους ήταν κομμουνιστές) και τι να έκαναν;

Πού να πήγαιναν; Δεν έβρισκαν άλλη διέξοδο παρά μόνο τον δρόμο του βουνού, και αναγκάστηκαν με μεγάλη τους θλίψη, και παρά την θέλησή τους, να ξαναπάρουν για δεύτερη φορά τα βουνά, για να υπερασπιστούν την ζωή, την τιμή και την αγωνιστικής τους αξιοπρέπεια.

Και με τον τερματισμό του εμφυλίου, ένα καινούργιο τίμημα περίμενε τους άξιους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης: η πολιτική προσφυγιά με 30 χρόνια αναγκαστική υπερωρία.

Αφροδίτη Γιουβρή

Υστερόγραφο

Αγαπητέ κ. Π. Μπαϊρακτάρη,

Την επιστολή την έγραψα πριν αρκετό καιρό, δεν θυμάμαι ακριβώς την ημερομηνία, και απορώ πώς δεν την λάβατε έγκαιρα. Τώρα δυστυχώς είναι αρκετά ανεπίκαιρη.

Για την κ. Ι. Μπουγά και τους φίλους ομοϊδεάτες του, η μοναδική, φιλική χώρα γι’ αυτούς είναι η Αμερική (και όλοι οι άλλοι, κομμουνιστές, παραπέτασμα, εχθροί της πατρίδας) κι ας περάσαμε αρκετά δεινά εξ αιτίας της και του εμφυλίου, τον οποίο αυτοί μας τον επέβαλαν (Τσώρτσιλ, Τρούμαν) και την Κύπρο αυτή ήταν η αιτία που την χάσαμε, βοηθούσαν τότε οι Αμερικάνοι την χούντα και τώρα με το σκοπιανό, δεν πρόλαβε να επανεκλεγεί στις προηγούμενες εκλογές ο κ. Μπους και αμέσως την επομένη αναγνώρισε τα Σκόπια με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Αλλά γιατί σας τα γράφω όλα αυτά τα γνωστά και σας απασχολώ; Με συγχωρείτε. Απλώς τα γράφω από αγανάκτηση.

Κι ας περάσω σ’ ένα άλλο θέμα. Δεν ξέρω τι συγγένεια έχετε με τον κ. Δημήτριο Μπαϊρακτάρη, ο οποίος αξίζει πολλά και θερμά συγχαρητήρια, με την δωρεά του για την ίδρυση του δημοτικού ωδείου στην Καστοριά. Ας γίνει παράδειγμα για μίμηση και για άλλους συμπατριώτες μου.

Τέλος, κύριε διευθυντά, επιτρέψτε μου να σας συγχαρώ με την συμπλήρωση των 10 χρόνων από την έκδοση της τόσο έγκυρης, αντικειμενικής και αμερόληπτης εφημερίδας σας. Και για να έχει μία εφημερίδα πλεονεκτήματα, χρειάζεται ειλικρίνεια, τόλμη και θάρρος –και που όλα αυτά σας διακρίνουν- γι’ αυτό εξακολουθήστε να εργάζεστε (το δύσκολο έργο σας) με τον ίδιο ζήλο, δημιουργικότητα και πατριωτισμό, για το καλό της γενέτειράς μας Καστοριάς, αλλά και γενικότερα της χώρας μας.

Σας συγχαίρω και πάλι και σας ευχαριστώ θερμά για την σωστή ενημέρωση που μας χαρίζετε. Εύχομαι στην ΟΔΟ από καρδιάς, η έκδοση και η κυκλοφορία της να συνεχιστούν και για πολλές άλλες δεκαετίες.

Με ιδιαίτερη εκτίμηση
Αφροδίτη Γιουβρή

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 4.12.2008