20.10.12

Ν.ΣΚΑΠΕΡΔΑ ΓΕΡΕΟΥΔΑΚΗ

ΚΙΣΣΟΣ

Ήσουν δεντρί και ήµουνα
η αναρρίχησή σου!
Δέντρο εσύ κι εγώ κισσός!
Χωρίς εσέ θα έσερνα
στη γη την ύπαρξή µου
δίχως αέρα, δίχως φως!

Οι βρόχοι µου τυλίχτηκαν
µέσα στο φύλλωµά σου,
και η δική µου η πνοή
σε θέριευε κι ανέβαινες,
ως ότου την κορφή σου
αγκάλιασαν οι ουρανοί!

Και τα κλαριά σου χάιδευαν
τα πράσινά µου φύλλα,
µε περισσή στοργή,
και φρικιούσα στο γλυκό
φύσηµα του αγέρα,
µακριά από τη γη.

Κι απ' τις φωλιές των αηδονιών,
ξεχύνονταν τις νύχτες
γλυκιοί λαρυγγισµοί. ..

Έβλεπα ήλιο, κι ένιωθα
µέσα στα σωθικά µου,
ζωής ανασασµό,
κι ευγνωµονούσα εσένανε,
που το αγκάλιασµά σου,
µου χάρισε ουρανό!

Μα η ευτυχία -όπως το λέν'-
εφήµερη η επίγεια
και σύντοµη η δόξα
όταν µια νύχτα θλιβερή,
µαύρη, καταραµένη,
απ' τ' ουρανού τα τόξα,
καίριο βέλος, κεραυνός,
πύρινος καταλύτης

ξεχύθηκε µε µίσος,
και το κορµί σου σείστηκε,
συθέµελα, ωιµένα,
µα σκέφθηκα πως ίσως,

δε χάθηκε οριστικά,
η ονειρευτή ζωή µας,
υπάρχει ελπίδ' ακόµα,
µε αίγλη να ξαναφανεί,
λουσµένο σε θεία νεφέλη,
του ουρανού το δώµα!

Όµως φτερούγισε µακριά
κι εχάθη απ' τη σκέψη µου
κι η τελευταία ελπίδα,
όταν τις φλόγες σύσσωµο,
να ζώνουν το κορµί σου,
τρεµάµενη σε είδα ...

... Και µένω πάντα δίπλα σου,
µαύρη απ' τους καπνούς σου,
πειθήνια, νικηµένη
και καρτερώ ανυπόµονα
τις ρίζες µου να κάψεις,
και να βρεθώ ζωσµένη
στις φλόγες σου, στο θάνατο
και στη στερνή αγκάλη,
στο τελευταίο φιλί σου.
Στων αρµών το τριζοβόληµα,
στη στάχτη µου στη στάχτη σου,
και τη στερνή πνοή σου!



Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2 Αυγούστου 2012, αρ. φύλλου 653

Σχετικά κείμενα:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ