 |
| ΟΔΟΣ 11.4.2013 | 687 |
Δός μοι λόγον, Λόγε …Ρωμανός ο Μελωδός, Κοντάκιον εις το Πάθος του Κυρίου
και εις τον Θρήνον της Θεοτόκου
Καταρχάς και χωρίς διάθεση κολακείας, οφείλω να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου στην «Οδό» για το εύρος των θεμάτων της, αλλά και για τη διαλεκτική τους παρουσίαση. Λόγος και αντίλογος βοηθούν τους αναγνώστες να διασταυρώνουν πληροφορίες και γνώμες και να διαμορφώνουν προσωπική άποψη, στέρεο έρεισμα για την κοινωνική ζωή. Επικαιρότητα και διαχρονικότητα δίνουν στην εφημερίδα μια ποιότητα εξαιρετική.
Η επικαιρότητα με ώθησε να γράψω κάποιες σκέψεις, να εκφράσω συναισθήματα, αλλά και η διαχρονικότητα χαρακτηρίζει το θέμα που με απασχολεί (και όχι ασφαλώς μόνον εμένα, γιατί τότε δεν θα ήταν πρέπον να δημοσιευθεί στον Τύπο, ως αυστηρά προσωπικό).
Εκδηλώθηκε λοιπόν νέα έξαρση στο φλέγον θέμα της τοπικής Εκκλησίας, μιλώ για την αντιπαράθεση του οικείου Μητροπολίτη και των συν αυτώ με την Αδελφότητα την εναπομείνασα στην Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων.
Ανακοινώθηκε η ποινή που επιβλήθηκε στον Μοναχό Γεράσιμο από πρωτοβάθμιο Εκκλησιαστικό Δικαστήριο, εκκρεμεί η έφεσή του και προγραμματίζεται Ποινικό Δικαστήριο στην Καστοριά. Θεωρητικά και πρακτικά δεν είμαι το καταλληλότερο πρόσωπο, για να αναλύσω το θέμα, πολύ περισσότερο, για να διακηρύξω τα δέοντα.
Επειδή όμως έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι οι κυρίως υπεύθυνοι γι’ αυτήν την κρίση -αλλά και για την προσδοκώμενη εξάλειψή της- ως επί το πλείστον δεν διανοούνται βασικές αρχές, πεποιθήσεις και πόθους πάρα πολλών συμπολιτών μας, ας επιτραπεί κι ένα ελάχιστο δείγμα της παραμελημένης κοινής γνώμης. Κι αν σ’ αυτόν τον κόσμο είμαστε πολίτες, με όλες μας τις αδυναμίες για την Εκκλησία είμαστε Χριστεπώνυμο πλήρωμα.
Οφείλω να κάνω ξεκάθαρο εξ αρχής ότι, παρά τα όποια προβλήματα, δεν θεωρώ ότι είναι συγκρίσιμη η περίπτωση της Καστοριάς των τελευταίων χρόνων με τη Λάρισα του 1974. Ευχής έργον όμως είναι να μην ταυτιστεί!
Το δεύτερο που χρειάζεται να γίνει αμέσως αντιληπτό είναι ότι η πλειονότητα των πιστών δεν ταυτίζεται αποκλειστικά με έναν από τους δύο πόλους της διένεξης, αλλά βλέπει τα πράγματα «ένθεν και ένθεν» (κατά την προσφιλή έκφραση της «Οδού»), ασχέτως εάν οι συγκυρίες δεν επιτρέπουν να το δηλώσει ευθέως ή οι αρμόδιοι αρνούνται να το παραδεχθούν.
Οι περισσότεροι έχουμε την αίσθηση ότι προκειμένου να αποφευχθεί η εκκοσμίκευση και η άκρατη (και άκριτη) επιρροή των λαϊκών, φθάνουν οι μεγαλόσχημοι κληρικοί να μη δέχονται αντιρρήσεις στα δικά τους θέσφατα και μάλιστα σε εκείνα που αφορούν στην περαιτέρω πορεία, συμπόρευση για την ακρίβεια.
Έτσι φθάσαμε να ζούμε σε μια μοντέρνα virtual reality, όπου κυρίως με φωτογραφίες προβάλλεται το φιλανθρωπικό έργο ή ο ιεραποστολικός ζήλος και των μεν και των δε, τηρουμένων των αναλογιών. Υπερισχύει το φαίνεσθαι και όχι το είναι. Ο λαός άγεται και φέρεται με την παραπληροφόρηση και, όταν πυροδοτείται, ένθεν και ένθεν, εκδηλώνει ξεσπάσματα ιερής αγανάκτησης, που άλλοτε παραθεωρούνται σαν φλογερή πίστη και ζήλος και άλλοτε σαν παράλογος και σκληροπυρηνικός φανατισμός.
Στο μεταξύ ο χρόνος κυλά κι εμείς χάνουμε επεισόδια από τη ζωή μας! Αντί να επιδοθούμε σε έργα ωφέλιμα, καρπούς αγαπητικής συνεργασίας, αναλωνόμαστε σε στείρες αντιπαραθέσεις, σκηνές ζηλοτυπίας, φραστικά ολισθήματα και τώρα πλέον λίγο απέχουμε από την παράνοια (θα πεισθώ για το αντίθετο όχι από κάποιον θερμόαιμο κυνηγό μαγισσών, αλλά από άνθρωπο με πιστοποιημένες ιατρικές γνώσεις).
Είναι αλήθεια ότι περίμενα περισσότερη ωριμότητα και υπευθυνότητα, για να μην πώ τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος… Ευσεβείς πόθοι ! Υπάρχει όμως ελπίδα. Ας γίνουμε λίγο πιο προσεκτικοί. Μέρες που είναι, έχουμε πολλά να κερδίσουμε από την αυτοκριτική. Δε μπορεί να φταίνε τόσο πολύ και μόνον οι άλλοι. Ναι, είναι δύσκολα τα πράγματα. Γι’ αυτό μιλάει για κλοιό ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης στον Μεγάλο Κανόνα.
Γράφτηκε στην «Οδό» για την τραγικότητα των προσώπων. Είναι γνωστό ότι στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες η λύση-κάθαρση ερχόταν με τη συντριβή, τον θάνατο των πρωταγωνιστών. Αντίθετα, η βασική διαφορά των Χριστιανών είναι ότι σύμφωνα με την πίστη μας η σωτηρία έρχεται με την Ανάσταση. Να αναστηθούμε χρειάζεται.
Κι επειδή στο Αλφαβητάρι της Πίστης βρίσκομαι ακόμη στα μισά γράμματα, παρακαλώ όποιον είναι πιο προχωρημένος να ενημερώσει αν κάνω λάθος.
Ένα παράδειγμα: Συναντώ πολλούς ανθρώπους να κινούνται και να συζητούν σαν να είναι οπτασίες και όχι «σάρκα φορούντες και τον κόσμον οικούντες». Τα μεταθέτουν όλα υπερβατικά(;) σε μιαν άλλη διάσταση, στην άλλη ζωή και κυριολεκτικά κινδυνεύουμε να χάσουμε τα Πασχάλια.
Συμβαίνει και το αντίθετο, επειδή δυστυχώς έχουμε χάσει την αίσθηση του μέτρου, ένθεν και ένθεν : Κάποιοι θεωρούνται ήδη άγγελοι ή άγιοι, ενώ άλλοι διασύρονται σαν δαιμονισμένοι και άλλα «ά αισχρόν εστί και λέγειν». Άλλη γυναίκα την ταυτίζουν με την Ηρωδιάδα και άλλη με Αγία. Οι ίδιοι αναφερόμενοι στη συμπεριφορά τους ισχυρίζονται ότι προέβησαν στην τάδε ή την δείνα πράξη μιμούμενοι το παράδειγμα του Χριστού ή κάποιου Αγίου. Γι’ αυτό προσπαθούν να δικαιολογηθούν με φράσεις που αρχίζουν με το «όπως…».
Η αναλογία ως τρόπος ανάπτυξης νοήματος δεν είναι ασφαλής. Φθάνει να σκεφθούμε σε πόση πλάνη βρίσκεται ο άνθρωπος που αποτολμά και να εννοήσει κάτι τέτοια, γιατί δεν ισχύουν τα ίδια προσωπικά δεδομένα και χαρακτηριστικά. Από τη μεταφορική χρήση του Σταυρού και άλλων γνωρισμάτων του Κυρίου μέχρι την ουσιαστική προσήλωση μάς χωρίζουν έτη Φωτός. Δεν έχουμε την ταπεινοφροσύνη να υποψιαστούμε ότι στην πραγματικότητα βρισκόμαστε στη θέση αδίκων και όχι δικαίων και συμπεριφερόμαστε περισσότερο σαν εκείνον που δεν μπορούσε να καταλάβει ποιος ήταν ο πλησίον του, γιατί ήθελε «δικαιούν εαυτόν».
Είναι απαραίτητος πλέον ο προσανατολισμός μας και η συνειδητοποίηση ότι απλά είμαστε μέλη μιας Χριστιανικής Κοινότητας, με τις αγάπες και τις έριδες, καθώς και με την ανάγκη εφαρμογής των συμβουλών του Αποστόλου Παύλου. Έχουμε Επίσκοπο, Ηγουμένους, Πρεσβυτέρους. Είμαστε κλητοί Άγιοι , ούτε αγγελούδια ούτε βελζεβούληδες.
Κλείνοντας, απευθύνω έκκληση, έστω την ύστατη στιγμή να ομονοήσουμε, ένθεν και ένθεν, να βρεθούμε επί το αυτό στο όνομα του Χριστού.
Το διαζύγιο θεσπίστηκε «διά την σκληροκαρδίαν των ανθρώπων». Το πρώτο που συστήνουν οι έμπειροι και ειδικοί είναι να μην προκληθούν στα παιδιά ενοχές και πόνος.
Γι’ αυτό ας θυσιαστεί η φιλαυτία.
Για τα παιδιά …
Ο/Η αρθρογράφος υπογράφει ως
«Πολυώνυμος»
Δεν είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος, αλλά έμαθε να φτιάχνει νόστιμα κουλουράκια.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11 Απριλίου 2013, αρ. φύλλου 687
* * *
Πρώτη σελίδα σχολίων: 1 έως 200 σχόλια.Δεύτερη σελίδα σχολίων: 201 έως .... (στα νεότερα) ΕΔΩ
* * *
Αληθινή χαρά μου προκαλεί το γεγονός ότι για άλλη μια φορά στην "ΟΔΟ" αναπτύσσεται πολιτισμένος δημόσιος διάλογος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή όμως συνήθως κάποιοι μικροπρεπείς προσπαθούν να παρασύρουν ανύποπτους συμπολίτες μας και αντί για αντεπιχειρήματα διαδίδουν ότι τα σχόλια είναι ψευδή και ανυπόστατα και προς εκφοβισμόν προφασίζονται μηνύσεις για "συκοφαντική δυσφήμιση", υπενθυμίζω δύο βασικά:
1) Τα σχόλια ελέγχονται προηγουμένως από τον διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος όπως έχει αποδείξει δεν είναι ανερμάτιστος.
2) Υπάρχει δεδικασμένον, κατά το οποίο Δικαστήριο δικαίωσε για δημοσίευμα τη δασκάλα έναντι τοπικού παράγοντα που θεώρησε ότι προσβλήθηκε και της υπέβαλε μήνυση.
Η Ελληνική Δικαιοσύνη θριαμβεύει.
Κι εμείς υπερασπιζόμαστε μέχρι τελικής πτώσεως το βασικό ανθρώπινο δικαίωμά μας της ελευθερίας του λόγου.
Συγγνώμη, επειδή τα λέει ο/η αρθρογράφος λίγο προχωρημένα να πω, μεταφορικά να πω... καταλαβαίνω περισσότερο το τελευταίο, αυτό ότι ζητάει ομόνοια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά δεν ομονοήσανε;
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς μη μιλάμε μόνο θεωρητικά, γενικά και αόριστα. Σήμερα θέλω να καταθέσω συγκεκριμένα ντοκουμέντα της σύγχυσης στην οποίαν έχουμε περιέλθει όχι από μόνοι μας (έχουμε τόσο πολλά άλλα θέματα στη ζωή μας οι λαϊκοί), αλλά από τη χειραγώγηση, την εκμετάλλευση που δεχθήκαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραδείγματα που φανερώνουν πόσο όλα αυτά τα χρόνια μάς κλέβανε στο ζύγι χρησιμοποιώντας δύο μέτρα και δύο σταθμά :
Ένας άνδρας στην ωριμότητά του, με πτυχίο Πανεπιστημιακής Θεολογικής Σχολής, με πείρα χρόνων στη διδασκαλία και την Κατήχηση κλπ. κλπ. αντικειμενικά προσόντα, με νόμιμη άδεια Ιεροκήρυκα, με αποδεδειγμένη οικονομική συνδρομή στην Εκκλησία, με συμμετοχή ακόμη και σε χειρονακτικές εργασίες, με ιατρικά διεγνωσμένο σακχαρώδη διαβήτη κρίθηκε ανάξιος να υπηρετεί αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους, με βάση αυτό που είδαν ή άκουσαν κάποιοι κάπου κάποτε. Και έφυγε χωρίς να πάρει μαζί του τίποτε, από «οικονομίες» έως κειμήλια …
Αντίθετα, στον ίδιο τόπο θεωρήθηκε πνευματοφόρος ο αγράμματος γεράκος ο οποίος καθ’ υπαγόρευσιν έκρινε τους πάντες και τα πάντα απομονωμένος στο χωριό του. Προβλήθηκε σαν ευυπόληπτος πολίτης αυτός που οι συγχωριανοί του διαμαρτύρονταν για καταπάτηση γης. Κυκλοφορεί σαν σεβάσμιος καθηγητής αυτός που έσπασε στο ξύλο με γροθιές και κλωτσιές παιδί δευτέρας Γυμνασίου [……..…] μπροστά στα έκπληκτα μάτια των συμμαθητών του.
Ήταν τα «ένδοξα χρόνια» της χούντας βλέπετε, που όλα αυτά τα φασιστοειδή είχαν το πάνω χέρι. Το χειρότερο όμως είναι ότι, ενώ οι ίδιοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, περνιούνται σήμερα σαν τιμητές των πάντων και η γνώμη τους επηρεάζει αποφάσεις καταδικαστικές για άλλους.
Πολύ καλά έκανε ο παλιός μας καθηγητής, ο Γιώργος ο Πατρώνος και μίλησε ανοιχτά στην εκδήλωση για το Γυμνάσιο της Καστοριάς. Γεια στο στόμα του!
Μόνο βέβαια που αναφέρθηκε στο παρελθόν και άφησε για μας το παρόν.
Ας είναι, θα συνεχίσω.
#173
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαιρός ήταν να δούμε έστω και σε φωτογραφία τους γονείς και τα αδέλφια του πατέρα Αμβρόσιου. Μη κοιτάς άλλοι κι άλλοι κι άλλοι που ξεσήκωσαν την Άρτα και τα Γιάννενα για να μάθει όλος ο κόσμος τους δικούς τους σαν να μην ήταν αρκετή η γνωριμία μεταξύ μας.
Πειθαναγκαστήκαμε ότι ο άγαμος νεαρός που πεντέξι χρόνια πριν φορούσε το λαμέ κοστούμι, ίδιο με του τραγουδιστή Μάγκα, και έπαιζε κλαρίνο στα γλέντια, με χρυσά δαχτυλίδια σε όλα τα δάχτυλα, χαριεντιζόμενος σεινάμενος κουνάμενος είναι άξιος από τη μια μέρα στην άλλη και στον ίδιο τόπο να φορέσει τα άμφια, να συνοδεύει [……..…] σε όλες τις εκδηλώσεις και να δημοσιεύονται φωτογραφίες πορτρέτα, για να πλασάρεται σαν πρότυπο στη νεολαία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ νεολαία μας όμως δεν έχει χάσει όλη τα λογικά της. Οι περισσότεροι νέοι της Καστοριάς έχουν στίψει τα βιβλία και τα έχουν βγάλει το ζουμί, προοδεύουν σεμνά στις Επιστήμες και τις Τέχνες, γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν έχει προηγηθεί στοιχειώδης άσκηση σε Μοναστήρι και δεν συγχωρούν τόση επιπολαιότητα και αναξιοκρατία.
Αντίθετα, ο άλλος νεαρός που τουλάχιστον σπούδασε κάποια χρόνια σε Θεολογική Σχολή, που ακούραστα μέρα και νύχτα έσειε ένα καθολικό ολόκληρο με την ψαλμωδία του, κατά τη γνώμη των «ειδικών» δεν μας χρειαζόταν και τόσο πολύ, για να σεμνύνεται η τοπική Εκκλησία.
Για λόγους ηθικούς όμως η ίδια νεολαία αυτόν τον δεύτερο τον αγάπησε, τον υποστήριξε στα δύσκολα και δεν τον ξεχνάει. Άσχετο αν ο ίδιος είναι αλλού.
Γιατί, Παναγιώτη, έσβησες τη λέξη και έβαλες αγκύλες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτον Ακάθιστο Ύμνο υπάρχει ως τελευταία στον στίχο:
"Μέλλοντος Συμεώνος του παρόντος αιώνος μεθίστασθαι του απατεώνος"
Εξάλλου, υποθετικός λόγος είναι και μάλιστα του μη πραγματικού.
υπόθεση: ΑΝ + παρελθοντικός χρόνος
απόδοση: ΤΟΤΕ...
Εντάξει, καταλαβαίνω, άμα αρχίσουν τις απειλές για μηνύσεις, άντε να προλάβεις να τους εξηγήσεις με το Συντακτικό...
@210
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμολογουμένως προκάλεσε αίσθηση ο παλιός μας Δάσκαλος. Σε άλλους ευχάριστη και σε άλλους φυσικά δυσάρεστη.
Έτσι είναι, δεν μπορείς να τα έχεις καλά με όλους. Γι' αυτό στο τέλος του είπα χαιρετώντας τον "οι αλήθειες πονάνε αλλά πρέπει να λέγονται".
Έφυγαν από την Καστοριά οι πατέρες της ΙΜΑΑ και βούιξε ο τόπος! Ο καθένας «ήταν μέσα στα πράγματα» και είχε κάτι κακό να πει (για τα καλά τους μιλάνε οι πέτρες…).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν από χρόνια όμως που έφυγε ο ακατονόμαστος από άκρα λίμνη δεν εξηγήθηκε τίποτε. Ούτε καν το φορτίο στο κοντέινερ από προσωπικά δώρα (Ιησούς Χριστός νικά!)
Τρία μερόνυχτα όμως έκανε να κοιμηθεί ο Τρανός! Και με το δίκιο του σε αυτήν την περίπτωση, έτσι όπως τον τσάκωσε στα πράσα… Για να μη πεθάνει από τον πόνο του (με το δίκιο του λέμε), το εμπιστεύθηκε σε έναν φίλο του, ο οποίος από αγάπη το μαρτύρησε σε έναν φίλο του, ο οποίος από εμπιστοσύνη το εκμυστηρεύθηκε σε έναν φίλο του, ο οποίος δεν το έκρυψε από έναν φίλο του, ο οποίος το μοιράστηκε με τη γυναίκα του!
Από κει και πέρα, τα ευκόλως εννοούμενα….
Τα δυσκόλως βέβαια είναι αυτά τα επιστημονικά που έγραφε για άλλο θέμα ο φίλος μας ο Νώντας για την «προβολή».
Συμπέρασμα, αφού δεν εννοούν να λύσουν τις διαφορές τους κάτω από το πετραχήλι, ας πάρουν σειρά για [………….]. Ντροπή δεν είναι. Κι επειδή δεν θέλω να βγάλω την ουρίτσα μου απ’ έξω, σας λέω ότι κι εγώ έχω εξεταστεί από διάφορους γιατρούς και ευτυχώς κανείς τους δεν μου βρήκε κουσούρι.
Άντε, παιδιά, σειρά σας!
Ώρα να κάνουμε αγάπη!
Αλήθεια γράφει για όσα φορτώθηκαν (με άδεια ανωτέρου ή με θράσος δικό του δεν ξέρω). Οι συμπολίτες μας που έκαναν γυρολιμνιά εκείνο το απόγευμα δεν ήταν στραβοί ούτε μπορούσε να τους ρίξει στάχτη στα μάτια. Απλώς το προσπέρασαν κι αυτό, αφού ήξεραν ότι άκρη δεν θα βρουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνο που ξέρουμε όλοι μας όμως είναι ότι με καμία δικαιολογία δεν επιτρέπεται να πάρει κανείς μαζί του τα δώρα που έκαναν οι Χριστιανοί στην Παναγία.
Τα χαλιά πχ και άλλα διάφορα τα δώρισαν οι γυναίκες για να στολίσουν το αρχονταρίκι και να πρέψει η πόλη στα μάτια των επισκεπτών και όχι για να τα πάρει ο αδέξιος στου παπαάγου που λέει ο λόγος.
@ 215
ΑπάντησηΔιαγραφήΈφτασε και στα δικά μου αυτιά τότε αυτή η «είδηση». Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Όχι προς τη σωστή κατεύθυνση όμως. Τότε ήταν που θυμήθηκα την ψυχιατρική έννοια της προβολής.
Αντί δηλαδή να γίνει επεξεργασία και διαχείριση του προβλήματος, ο αρμόδιος στράφηκε σε άλλον που πλήρωσε τα σπασμένα.
Αντί να ασχοληθούν με το πάθος εκείνου που εφωράθη σε ανάρμοστη στάση, ασχολήθηκαν με τα λόγια που είπε ή έγραψε ένας άνθρωπος σε κατάσταση υπογλυκαιμίας (με διαβάζεις Αγνούλα ή πήγες πάλι για ποπ κορν;)
Το εννοώ, δεν έχω συγχωρήσει μέσα μου την ταχύτητα με την οποίαν απαλλάχθηκε των ευθυνών του ο υπαίτιος εκείνου του πρώτο σκανδάλου. Δεν αναφέρω τον δεύτερο, γιατί -δικαίως ή αδίκως αν θέλετε- τώρα πληρώνει τις αμαρτίες του.
Ο καθ’ ύλην όμως αρμόδιος δεν δικαιολογείται από το αρχικό σοκ ή από οποιανδήποτε «καλή θέληση», γιατί είναι υπόλογος όχι γενικά και αόριστα σε ένα απρόσωπο πλήθος, αλλά ειδικά στους γονείς των παιδιών που φιλοξενήθηκαν στις κατασκηνώσεις (μεταξύ αυτών είμαι και εγώ, γι’ αυτό το κάνω θέμα).
Γιατί, όταν ένας άνθρωπος διακατέχεται από πάθος αχαλίνωτο, παρασύρεται κατ’ εξακολούθησιν.
Και ρωτώ :
Ο Τρανός (όπως εγράφη) είδε με τα ίδια του τα μάτια την αποχώρηση δύο υφισταμένων του (τα λέω εν παραβολαίς). Αμέσως ή αργότερα, ενημέρωσε σχετικά και με ακρίβεια τον μειλίχιο Τρανότατο;
Μιλάμε για πταίσμα ή όταν αποκαλυφθεί στη δημοσιότητα θα αποδειχθεί σκάνδαλο μέγα;
"διόρθωσις ημαρτημένου"
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην τελευταία παράγραφο "είδε με τα ίδια του τα μάτια την ΑΙΤΙΑ της αποχώρησης δύο υφισταμένων του"
Είναι αλήθεια, κυρίες και κύριοι. Τα ουσιαστικά προβλήματα δεν προκλήθηκαν ούτε από τρελαμένους καλόγερους ούτε από άνδρες που διαμαρτύρονταν ούτε από γυναίκες που έβγαζαν τα σώψυχά τους στις εφημερίδες. Άδικο να τους αιτιάται κανείς. Αυτοί τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να κρατήσουν την πίστη τους. Δεν εδίωκαν κανέναν, πολύ περισσότερο τον δεσπότη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλος την έκανε τη ζημιά.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθώς, κατά την γνώμη της ΟΔΟΥ, εξαντλήθηκε το θέμα και η συνέχιση των σχολιασμών δεν συμβάλλει πλέον στην ανταλλαγή απόψεων, διακόπτεται η δημοσίευση των σχολίων. Η ΟΔΟΣ ευχαριστεί όσους συμμετείχαν στον διάλογο, ωστόσο πρέπει να παρατηρηθεί ότι, σε μερικές περιπτώσεις, αυτός είχε ήδη εκτραπεί.
ΑπάντησηΔιαγραφή