 |
| ΟΔΟΣ 624 / 12.1.2012 |
Στη μνήμη του παππού μου Πέτρου Σιαπέρα,
που πολέμησε στο Σαγγάριο
και στην Αλμυρά έρημο
Ένα δημόσιο νοσοκομείο, στα πλαίσια της πολιτικής περιορισμού των εξόδων, αποφασίζει να αναθέσει την καθαριότητα των χώρων του σε ιδιωτική εταιρεία, ώστε κατ’ αυτό τον τρόπο να μη χρειάζεται καθαρίστριες, ως μόνιμο ή έκτακτο προσωπικό. Η διοίκηση που έλαβε την απόφαση, ευελπιστεί ότι η καθαριότητα κατ’ αυτό τον τρόπο θα στοιχίζει λιγότερο. Η πορεία του χρόνου και η εξέλιξη των γεγονότων αποδεικνύει πως το ποσό που καταβάλλεται στην ιδιωτική επιχείρηση είναι πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που θα πληρωνόταν στις όσες -έστω και πλεονάζουσες- καθαρίστριες θα έπρεπε να προσλάβει το νοσοκομείο, ενώ το επίπεδο της καθαριότητας είναι αμφίβολο. Φήμες που βεβαίως ποτέ δε θα επιβεβαιωθούν, θέλουν δυο ή τρεις εταιρείες καθαρισμού να εναλλάσσονται στη συμμετοχή στις δημοπρασίες, κατόπιν προηγούμενης συνεννόησης και συνεργασίας, που παραβιάζει κάθε έννοια ανταγωνισμού. Παράλληλα, τα ιδιωτικά συνεργεία απαρτίζονται από αλλοδαπό συνήθως προσωπικό, κακοπληρωμένο σε ωρομίσθια βάση και συχνά ανασφάλιστο, που βεβαίως καμιά υπηρεσία δεν ελέγχει και δε θα ελέγξει ποτέ. Είναι οι νέες ευέλικτες συνθήκες εργασίες, που προϋπήρχαν βεβαίως, αλλά η συνταγή των δανειστών της χώρας επιβάλλει να επεκταθούν παντού. Ομοίως καμιά υπηρεσία και καμιά αρχή δε θα ελέγξει ποτέ τα οικονομικά όλων των εμπλεκόμενων. Οι φήμες απλά θα παραμένουν φήμες, συρρικνώνοντας ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη των πολιτών στην ιδέα του κράτους και τους θεσμούς του.
Το παράδειγμα είναι βεβαίως τυχαίο και θα μπορούσε να συμπληρωθεί από δεκάδες παρόμοια, ώστε να ενισχυθεί η θέση και η σκέψη του γράφοντος. Εάν οι δημόσιες δαπάνες αυτής της χώρας, ύστερα από μια διετία υποτιθέμενης απόπειρας εξορθολογισμού και συμμαζέματος είχαν οδηγηθεί κάπου, σε μια αισθητή μείωση τους δηλαδή, τότε το παρόν κείμενο δε θα γραφόταν ποτέ κι ο συντάκτης του θα σιωπούσε, αναγνωρίζοντας με ειλικρίνεια το ορθόν του εγχειρήματος. Όμως οι δημόσιες δαπάνες αυξάνονται και βεβαίως αιτία δεν είναι μόνο το παραπάνω παράδειγμα και τα όμοια του.
Κι επειδή το παραπάνω παράδειγμα αγγίζει τον ευαίσθητο κλάδο της υγείας, πόσο εξωφρενικό ακούγεται ένας ασφαλισμένος να πληρώνει πολλάκις περισσότερα και να απολαμβάνει απείρως λιγότερα από εκείνα που θα απολάμβανε αν ήταν ασφαλισμένος σε οποιαδήποτε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, όπου βεβαίως θα κατέβαλε σαφώς λιγότερα ασφάλιστρα; Έχει ακουστεί πολλαχόθεν ότι σκοπίμως ευτελίζεται το ασφαλιστικό σύστημα και τα δημόσια υγειονομικά της χώρας, ώστε οι ασφαλισμένοι -εκείνοι που θα μπορούν βεβαίως- να στραφούν στις ιδιωτικές ασφάλειες. Μήπως τελικά είναι πράγματι έτσι; Μήπως κάποιοι μας οδηγούν συνειδητά σε μια κοινωνία πληβείων και αρχόντων;
Αν επιμένω στον κλάδο της υγείας, είναι επειδή αυτός αποτελεί τη ραχοκοκαλιά ενός κοινωνικού συστήματος, αλλά και το μέτρο μιας πολιτισμένης κοινωνίας. Οι χώρες όπου οι πολίτες πεθαίνουν επειδή δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις δαπάνες της περίθαλψης, παραπέμπουν στο μεσαίωνα: δεν είναι λογικό να μιλούμε για μια ενωμένη Ευρώπη όπου θα συμβαίνει κάτι τέτοιο, ούτε βεβαίως πρέπει να επιτρέψουμε σε μια τέτοια Ευρώπη να μας οδηγήσει σ’ ένα μεσαίωνα της υγείας. Ως παιδικό άκουσμα έχω την ιστορία του μετανάστη στις ΗΠΑ παππού μου που υποχρεώθηκε να παραμείνει με έμφραγμα έξωθεν του νοσοκομείου, ώσπου να προσκομίσουν οι οικείοι του τα απαραίτητα για την εισαγωγή του δολάρια, που αν δεν είχε, θα πέθαινε στο δρόμο. Αυτά στη δεκαετία του 1950. Από τότε στις ΗΠΑ άλλαξαν πολλά και πιθανόν αυτό να μη συνέβαινε σήμερα. Θα το αφήσουμε αύριο να συμβεί στην Ελλάδα, για τη δημοκρατία και το κοινωνικό κράτος της οποίας έγιναν τόσοι αγώνες;
Πού ακριβώς όμως μας οδηγεί μια κρατική πολιτική, η οποία εξαναγκάζει τους ιδιώτες γιατρούς που ήταν συμβεβλημένοι με τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία, να διακόψουν τις συμβάσεις τους με αυτά; Θα υπάρχουν ασφαλιστικά ταμεία, όπου οι ασφαλισμένοι πληρώνουν, αλλά δεν υπάρχουν συμβεβλημένοι γιατροί; Μα, ήδη συμβαίνει αυτό, αλλά θα επεκταθεί κατά κλίμακα. Καλυπτόμενοι πίσω από το επιχείρημα της μείωσης των δαπανών, οι έσωθεν και έξωθεν κυβερνώντες θα οδηγήσουν τους μεν πολίτες στη λαϊκή ιατρική και στα γιατροσόφια, τους δε γιατρούς στο κλείσιμο των ιδιωτικών τους ιατρείων. Στη γωνία βεβαίως, περιμένουν έτοιμες, με αναμμένες τις μηχανές τους οι πολυεθνικές, οι οποίες θα αλώσουν κι αυτό τον κλάδο: κάποιοι λίγοι γιατροί θα μετατραπούν σε υγειονομικούς υπαλλήλους με μισθούς τρίτου κόσμου, ενώ οι μεγάλες αυτές εταιρείες θα μπορούν να εξασφαλίζουν υπερκέρδη από τις εισφορές των δύσμοιρων ασφαλισμένων, οι οποίες θα αυξάνονται.
Με παρόμοια αφετηρία της σκέψης, θεωρώ φυσικά πολύ λογικό να επιδιώκει μια κυβέρνηση να μειώσει το ποσοστό κέρδους των φαρμακοποιών, εάν θεωρεί πως αυτό είναι υψηλό. Δε δικαιούται όμως καμιά κυβέρνηση να αξιώνει από τους φαρμακοποιούς να χρηματοδοτούν εξ ιδίων το ασφαλιστικό σύστημα, δείχνοντας ιώβειο υπομονή για τη είσπραξη των χρημάτων που οι ίδιοι κατέβαλαν, επειδή τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων διασπαθίστηκαν διαχρονικά από επίορκους διοικούντες και κυβερνώντες… Πόσο καλύτερο θα ήταν για όλους τους πολίτες – και απόδειξη σεβασμού προς την κοινωνία, αυτή η κυβέρνηση, που κόπτεται για τη διασφάλιση του αύριο της χώρας, αντί να αυξάνει τους συντελεστές του ΦΠΑ, να έχει επέμβει προσπαθώντας να σπάσει το καρτέλ του κλάδου των τροφίμων, επιδιώκοντας φθηνότερες και τουλάχιστον όμοιες με την Ευρώπη τιμές στα βασικά καταναλωτικά αγαθά;
Δε δικαιούται επίσης καμιά κυβέρνηση να προσπαθεί με την προπαγάνδα να μεταθέσει τις δικές της ευθύνες σε επαγγελματικούς κλάδους, προωθώντας τεχνηέντως κοινωνικούς αυτοματισμούς, δηλώνοντας μάλιστα πως ασκεί σοσιαλιστική πολιτική. Αν και δεν πρέπει να ξεχνούμε πως τόσο ο Χίτλερ, όσο και ο μέντωρ της προπαγάνδας Γκέμπελς δήλωναν σοσιαλιστές. Ωσαύτως δε και οι Στάλιν, Μπέρια και λοιποί, τους σοσιαλιστές παρίσταναν…
Θα μπορούσε βεβαίως να μου απαντήσει κάποιος νοσταλγός του «υπαρκτού σοσιαλισμού» με τον εύγλωττο τίτλο ενός ιδιαίτερα ευπώλητου βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου, πως: «είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε». Όμως, επειδή η αλήθεια δεν έχει δυο όψεις, ετούτη εδώ η χώρα δεν είναι ένα πρώην Σοβιετικό κρατίδιο της Στέπας, ούτε μια πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Ανατολικής Ευρώπης. Πρέπει να θυμόμαστε όλοι ότι ως χτές στην Ελλάδα δεν είχαμε ούτε σοσιαλιστικό καθεστώς, ούτε καν κάποιες από τις δομές του – παρά το ότι η χώρα τυραννήθηκε και τυραννιέται ακόμη από πολλούς, που ως άλλοι μασκαράδες, βάφτισαν εαυτούς σοσιαλιστές. Αστικό δημοκρατικό κράτος ήταν ανέκαθεν η Ελλάδα με ελεύθερη οικονομία. Τώρα όμως η Ευρώπη, μπερδεύοντας τους όρους, θέλει να μας φέρει ασύδοτη οικονομία και ανεξέλεγκτη αγορά και αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους, το οποίο βεβαίως διόλου δε σχετίζεται με τον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Ήξερα βεβαίως ότι οι διοικούντες και οι κυβερνώντες ζουν σε δικό τους κόσμο, πολύ μακριά από εκείνο των καθημερινών ανθρώπων, αλλά ειλικρινά ξαφνιάστηκα διαβάζοντας πρωτοχρονιάτικη συνέντευξη μεγαλόσχημου τραπεζίτη. Σ’ αυτήν διατείνεται ότι η επιστροφή στη δραχμή θα έχει ως συνέπεια μεταξύ άλλων την διακοπή θέρμανσης στα σχολεία και τα νοσοκομεία. Προφανώς αγνοεί ότι ήδη πολλά σχολεία σε αυτή τη χώρα - αλλά και οι μισές τουλάχιστον κατοικίες - δεν θερμαίνονται επαρκώς ή και καθόλου, ενώ το πετρέλαιο που εισάγουμε προέρχεται κατά το πλείστον από το Ιράν – διότι άλλες χώρες δεν μας πουλούν επί πιστώσει. Και είναι η ΕΕ που μας ζητά να σταματήσουμε να εισάγουμε από εκεί στα πλαίσια των δικών της πολιτικών και οικονομικών κυρώσεων στην Τεχεράνη, αδιαφορώντας για το πώς θα καλύπτει τις ενεργειακές ανάγκες της η χώρα μας. Σκέφτηκα ότι ο εν λόγω τραπεζίτης προφανώς απευθύνεται στους πολίτες κάποιας άλλης χώρας, ή νομίζει ότι η Ελλάδα κατοικείται εξ ολοκλήρου από μαμαλούκους…
* * *
Το Γόρδιον, γνωστό ιστορικά από το «δεσμό» που έκοψε ο μεγάλος Μακεδών στρατηλάτης, βρίσκεται βεβαίως στη Μικρά Ασία, στην επαρχία Φρυγίας. Οι ιστορικοί πιθανολογούν ότι η γνωστή ιστορία με τον Αλέξανδρο είναι μύθος και δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Οι «δεσμοί» όμως που περιπλέκουν ως κισσοί και πνίγουν αυτό τον τόπο είναι άπειροι και δυστυχώς λείπει ο «στρατηλάτης» που θα δώσει τη λύση. Και ασφαλώς τη λύση δεν θα τη δώσουν οι τεχνοκράτες. Διότι περισπούδαστοι τεχνοκράτες οικονομολόγοι μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε. Αυτοί οι ίδιοι ήταν που ζητωκραύγαζαν για το θαύμα της οικονομικής ανάπτυξης της Ελλάδας τέσσερα χρόνια πριν – ενώ τώρα παριστάνουν τους άσχετους και τους από μηχανής σωτήρες. Οι Δημοκρατίες κυβερνώνται από δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες, γνώμονας της πολιτικής των οποίων δεν είναι το όφελος συγκεκριμένων οικονομικών κύκλων, αλλά το συμφέρον των πολλών, του λαού και του έθνους.
Το Γόρδιον συνδέθηκε άλλη μια φορά με την ελληνική ιστορία: σημαντικές μάχες στη Μικρασιατική Εκστρατεία και πρόσκαιρη κατάληψη του τη 10η Αυγούστου 1921, κατά τις ατυχείς επιχειρήσεις εκείνου του καλοκαιριού. Σύντομα το όνειρο έγινε καπνός και περίσσεψαν οι πίκρες – παρά το ότι οι Έλληνες στρατιώτες τότε πολέμησαν με απαράμιλλο σθένος και υπερέβαλαν και τους μαχητές του Αλέξανδρου ακόμη. Σημειώνω τα παραπάνω, διότι γεύομαι την πίκρα από τα όσα συμβαίνουν σήμερα από την κραυγαλέα αποτυχία αυτών που - όπως και τότε – υποτίθεται πως αγωνίζονται να ανυψώσουν τη χώρα. Δεν υπάρχει βεβαίως Σαγγάριος σήμερα για να πνιγούν τα όνειρά μας, όμως το τραγικό είναι ότι οι νέοι Έλληνες δεν κάνουν πια όνειρα, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι ακριβώς ευθύνονται γι’ αυτό.
Δυστυχώς τα όνειρα του ελληνικού λαού, ο οποίος κάθε μέρα διαβαίνει το δικό του Σαγγάριο και τη δικιά του Αλμυρά έρημο, αλλά επί ματαίω, πνίγονται στην αλυσιτελή πολιτική των επαχθών μέτρων ελλαδιτών κυβερνώντων κι ευρωπαίων πατρώνων τους. Τότε χύθηκε ελληνικό αίμα για να προωθηθούν τα αγγλικά συμφέροντα με συνέπεια την καταστροφή πανάρχαιων ελληνικών κοινοτήτων, σήμερα καταστρέφεται η κοινωνία για να προωθηθεί ο γερμανικός ηγεμονισμός. Τότε και τώρα δουλόφρονες ηγεσίες οδηγούν στην πατρίδα στον όλεθρο, ενώ ο λαός παρακολουθεί με αγωνία αλλά και αδράνεια. Αυτό που πρέπει να γνωρίζουν οι σημερινοί κυβερνώντες είναι τα όσα ακολούθησαν το Σαγγάριο…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 12 Ιανουαρίου 2012, αρ. φύλλου 624
Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.