15.10.07

ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΗ: Το Ε.Σ.Υ., εμείς και ο Αρχιεπίσκοπος

Το Εθνικό Σύστημα Υγείας, σήμερα απ' όσο ποτέ άλλοτε, έχει οδηγηθεί σε μια κατάσταση ολοκληρωρικής απαξίωσης και αδιαφορίας, με αποτέλεσμα άμεσο, αυτή η κατάσταση να αποβαίνει σε βάρος φυσικά των πολιτών. Η επιδείνωση των προβλημάτων, τα οποία ασφαλώς και υπήρχαν με ευθύνες μάλιστα και των προηγούμενων κυβερνήσεων, οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της κυβέρνησης ενδεικτικά για δημιουργία αστικών κέντρων υγείας, για την καθιέρωση του οικογενειακού γιατρού, για την κατάρτιση νέου υγειονομικού χάρτη, την πρόσληψη ιατρικού και ιδιαίτερα νοσηλευτικού προσωπικού, οδηγούν μοιραία στην απαξίωση και ανατροπή του Ε.Σ.Υ. Αν σ αυτά μάλιστα προσθέσουμε την δραματική μείωση των κρατικών χρηματοδοτήσεων, την ανυπαρξία ουσιαστικού ελέγχου στο σύστημα δαπανών και προμηθειών, τις παλιές κτιριακές εγκαταστάσεις σε αρκετά τουλάχιστον δημόσια νοσοκομεία, την εν γένει απαράδεκτη δημοσιοϋπαλλική αντιμετώπιση και νοοτροπία, τότε σαφώς και το Ε.Σ.Υ. νοσεί.

Η καταπολέμηση εξάλλου της κοινωνικής ανισότητας, του αποκλεισμού, της κοινωνικής περιθωριοποίησης, της διασφάλισης για ίση πρόσβαση στην υγεία και την περίθαλψη στους οικονομικά ανήμπορους είναι πράξη πρώτιστα και μόνο εθνική. Η πολιτεία έχει υποχρέωση να παρέχει ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες σε όλους τους πολίτες, ιδιαίτερα μάλιστα σε θέματα κοινωνικής πολιτικής, ιατροφαρμακευτικής κάλυψης και νοσοκομειακής περίθαλψης.
Δεν νοείται διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης, με κριτήρια κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, θέσης και ιδιότητας. Δεν επιτρέπεται και αυτό θα πρέπει να σταματήσει για να υπάρχει, η ξέχωρη αντιμετώπιση με βάση τα ασφαλιστικά ταμεία, στην ασθένεια και στην υγεία.

Ένα δημόσιο βιώσιμο σύστημα υγείας που "θα παρέχει υπηρεσίες υγείας και φροντίδας για όλους και για τον καθένα χωριστά" εάν δεν μεριμνήσει για την ανύψωση και βελτίωση ακριβώς της ποιότητας νοσηλείας και αντιμετώπισης, τότε μοιραία αλλά και σκόπιμα ενδεχομένως ίσως οδηγήσει στην υπερδιόγκωση του ιδιωτικού τομέα υγείας. Με μοιραία φυσικά και την σύγκριση, η οποία φυσικά και δεν ευνοεί τα δημόσια νοσοκομεία. Εάν μάλιστα τα ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα λειτουργούν κατά το πρότυπο γνωστού ιατρικού κέντρου στη Βόρεια Ελλάδα τότε γίνεται αντιληπτό ότι το εθνικό σύστημα έχει δρόμο μακρύ για να διανύσει.

Στην ελληνική πραγματικότητα αλλά και στην μικρή τοπική κοινωνία, κανένας φυσικά δεν θα ήθελε για να γίνει δημόσιος περιφερόμενος περιηγητής του προσωπικού η οικογενειακού προβλήματος του, για λόγους φυσικά που σχέση έχουν να κάνουν με την αξιοπρέπεια και όχι μόνο, που οδηγούν στην αποσιώπηση η και στην παραδεκτή ανοχή. Όμως η αποσιώπηση για φανερά και προκλητικά στη συμπεριφορά περιστατικά που καταδεικνύουν την άνιση αντιμετώπιση, κάτω μάλιστα από την επαπειλούμενη "θεία" απειλή, είναι πράξη συνένοχης σιωπής.

Η περίπτωση μάλιστα του προβλήματος της υγείας του Αρχιεπισκόπου της Ελληνικής Εκκλησίας είναι χαρακτηριστική, του φόβου και της πολιτικής επιρροής που η εκκλησία ασκεί σε ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Ποιος έλληνας πολίτης στ' αλήθεια θα μπορούσε να τύχει αυτής της ευνοϊκής αντιμετώπισης του Αρχιεπισκόπου; Ποια κουστωδία πολυάριθμη "συνοδική" και συνοδεύουσα θα ακολουθούσε τον ασθενή σ' αυτό το μακρινό ταξίδι στο Μαϊάμι; Πόσα παιδιά νέοι άνθρωποι κατά πολύ νεώτεροι της ηλικίας του Αρχιεπισκόπου έχουν χάσει τη ζωή τους, είτε επειδή κάποιοι τραπεζικοί λογαριασμοί δεν ξεμπλοκαρίστηκαν, είτε επειδή δεν ήξεραν λόγω ηλικίας ή δεν ήθελαν λόγω συνειδητοποιημένης ηθικής συμπεριφοράς, να αναρωτηθούν "γιατί αυτό να συμβεί σε μένα;". Λες και έπρεπε να συμβεί σε όλους τους άλλους, σε όλους εμάς.

Πόσοι στ’ αλήθεια ασθενείς σήμερα από καρκίνο δίνουν τον δικό τους αγώνα με αξιοπρέπεια και αληθινή χριστιανική αντίληψη για τον συνάνθρωπο, και την ίση αντιμετώπιση; Χωρίς την τηλεοπτική μάλιστα προβολή και υπερβολή του αυτονόητου που είναι η καλή ψυχολογία, η προσωπική υπέρβαση και το προσωπικό θάρρος.

Υπάρχει θέμα, είναι ζήτημα αυτό. Ο επικεφαλής της Ελληνικής Εκκλησίας κατά μείζονα λόγο σ αυτή την ηλικία, χωρίς να γίνεται φυσικά λόγος στην οικονομική επιβάρυνση από όπου κι αν αυτή προέρχεται, δημόσια τουλάχιστο θα έπρεπε να είναι συνεπής με τα κηρύγματα και την χριστιανική αντίληψη για την μεταθανάτια ζωή. Στα δεξιά του Κυρίου και μετά από τον μάταιο τούτο κόσμο και όχι φυσικά και κατ εξαίρεση παρακάμπτοντας η και προσπερνώντας από τα δεξιά εν ζωή, πράξη και παράβαση ανεπίτρεπτη και επικίνδυνη, όλους τους ασθενείς.

Η ασθένεια είναι όντως μια προσωπική βιωματική κατάσταση, αρκεί από την πολιτεία να αντιμετωπίζεται ισότιμα και η θεραπεία της να αποτελεί μέριμνα για μείωση των δαπανών του οικογενειακού προϋπολογισμού, ενταγμένη μέσα στην κοινωνική αντίληψη, πως η υγεία είναι και πρέπει να αποτελεί κοινωνικό αγαθό για όλους.



Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ