 |
| ΟΔΟΣ 17.3.2016 | 827 |
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εύκολο να γράψει κανείς κάτι με το ίδιο θέμα για δεύτερη φορά. Ο χρόνος όμως κυλά. Το φθινόπωρο το διαδέχεται ο χειμώνας, τον χειμώνα η άνοιξη. Με ήρεμη θλίψη διαπίστωσα πριν λίγες μέρες ότι το δημοσιευμένο μου άρθρο στην “Οδό” στις 8 Οκτωβρίου 2015 και στην συνέχεια στην “Εστία” των Αθηνών στις 12 Οκτωβρίου με τίτλο «Πρόσφυγες» ήταν και είναι πέρα για πέρα προφητικό. Το ξαναδιάβασα με προσοχή.
ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ αλλάξει στο προσφυγικό και το μεταναστευτικό πρόβλημα που έχουμε στην Ελλάδα. Προς το χειρότερο. Παρασύροντας κοινωνία και κυβέρνηση προς τα κάτω. Και καλά την κυβέρνηση, την οποιαδήποτε κυβέρνηση, η κοινωνία όμως τι φταίει; Εμείς οι πολλοί; Η κοινωνία μιας μικρής χώρας, σαν την Ελλάδα, της οποίας οι ηγέτες κάθε είδους αποδεικνύονται μέρα με τη μέρα πιο «μικροί» με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ποιος θα ζητήσει συγνώμη κι από ποιον; Για το μάζεμα 10.000 - 15.000 ανθρώπων στα σύνορα ενός κρατιδίου που ούτε καν επίσημα -τουλάχιστον στο όνομα- αναγνωρίζουμε διπλωματικά; Για το μάζεμα με δεκάδες πούλμαν από μια πλατεία π.χ. Βικτωρίας των Αθηνών σε άλλη πλατεία και από ένα λιμάνι π.χ. Πειραιώς σε ένα άλλο λιμάνι. Και οι δουλέμποροι Άραβες στη Δυτική Αφρική είχαν περισσότερη τάξη στις ταλαίπωρες ορδές των δούλων που μετέφεραν την εποχή εκείνη. Τουλάχιστον τους φόρτωναν σε καράβια!
ΑΣ ΤΟ ΕΠΑΝΑΛΑΒΩ: Ποιος θα ζητήσει συγνώμη κι από ποιον; Τα κόλπα περί εκλογών και δημοψηφισμάτων έχουν φθάσει στο τέλος τους. Δικαιολογίες τέρμα. Τίποτε δεν ξεπλένει την ανικανότητα και το επίπεδο ευθύνης, των δημοσίων κυρίως λειτουργών, που θα’ πρεπε νύχτα μέρα να αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια της πατρίδας μας και το καλό των προσφύγων και μεταναστών που «ξεβράζονται» κυριολεκτικά στις ακτές μας. Αφήνω τους νεκρούς! Ευτυχώς που οι απλοί άνθρωποι, οι απλοί Έλληνες, οι διάφοροι εθελοντές και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις παλεύουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Ακόμη και το ΝΑΤΟ. Προσκεκλημένο έστω και αργά. Και ορισμένοι δημοτικοί άρχοντες. Τελευταία τελευταία και ο στρατός. Αλήθεια, το επίσημο ναυτικό πού είναι; Το σώζει το ηρωϊκό λιμενικό, σπουδαίο κι αυτό!
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ δεν ξεπλένουν αμαρτίες, ούτε δίνουν το δικαίωμα σε πολιτικούς να διχάζουν το λαό μας και να τον συνθλίβουν με αθλιότητες και κομπίνες τύπου capital controls και Σοβιετισμούς. Να τελειώσει αυτή η αλητεία συμπεριφοράς και η έλλειψη σεβασμού στη μεσαία τάξη που κράτησε όρθια την Ελλάδα και στους δύο παγκόσμιους πολέμους, έναν τραγικό «εμφύλιο» και μια στρατιωτική διακυβέρνηση για επτά ολόκληρα χρόνια, που τελείωσε με εθνική καταστροφή.
ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΑΞΙΩΣΗ των δημοκρατικών θεσμών χρόνια είχε να ζήσει ο τόπος. Φαίνεται καθαρά ότι αν οι νέοι αποξενωθούν από τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, που είναι τα θεμέλια κάθε δημοκρατίας, αυτό θα καταστρέψει κι εμάς αλλά πρώτα τους ίδιους. Εάν τους επιτρέπεται να καίουν, να μαυρίζουν κάθε τοίχο, να λερώνουν κάθε πεζοδρόμιο και να απαξιώνουν κάθε «Πολυτεχνείο», τι θα μείνει στο τέλος για να προασπίσουν όσοι αγαπούν ακόμη την Ελλάδα;
ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ούτε στιγμή τι έχει γίνει πρόσφατα στην Αίγυπτο. Ελπίζω να μη συναντήσω ποτέ τον κ. Αλαβάνο και θυμηθώ τις απόψεις του για την πλατεία Συντάγματος. Ή τους «αγανακτισμένους» που τελικά κατέλαβαν την πολιτική εξουσία στην Ελλάδα.
ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ είναι η Συρία, η Τουρκία, το Κόσσοβο με τα «χημικά» στην βουλή του. Έχουμε και τα άλλα «παιδιά» που μας κουνάνε το δάχτυλο με το κλείσιμο των συνόρων τους. Και αυτοί καλά κάνουν, γιατί έχουν συνηθίσει από την κομμουνιστική τους εποχή να ζουν απομονωμένοι. Αλβανία, ΠΓΔΜ, Βουλγαρία. Ακόμη και εν μέρει η Ευρωπαϊκή Τουρκία. Εμείς όμως; Τέτοια επιδείνωση; Τα επάνω κάτω; Αφήνω τη Σερβία, την Κροατία, τη Σλοβενία, την Αυστρία και τις χώρες της τέως Ανατολικής Ευρώπης.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να ξεχνάμε ποτέ ότι η αποτυχημένη «δημοκρατία» της Βαϊμάρης σφράγισε τον β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μαζί με τα φασιστόμουτρα της εποχής εκείνης. Τον Χίτλερ για λόγους προσωπικού μίσους τον έχω σβήσει από τη μνήμη μου. Έχει χυθεί πολύ αίμα για να στεριώσουν τα σημερινά κοινοβουλευτικά καθεστώτα στην Ευρώπη και σε πολλά άλλα σημεία του κόσμου π.χ. στη Βιρμανία, στο δυτικό Τιμόρ, τις Αμερικές, τις Ασίες, τη Νότιο Αφρική και δειλά δειλά και την υπόλοιπη Αφρική. Δεν θα το βάλουμε τώρα κάτω.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ πρόσφυγες και μετανάστες τι να πει κανείς; Προσπαθούν να φύγουν από τον θάνατο. Οι άνθρωποι έχουν χάσει τα πάντα. Βομβαρδισμοί, αποκεφαλισμοί, κτηνωδίες, τους έχουν αποτελειώσει. Το μόνο που στην περίπτωσή τους με ενοχλεί είναι ότι θέλουν να πάνε στην Γερμανία ή τον Ευρωπαϊκό Βορρά γενικά. Δεν έχουν διαβάσει προφανώς τίποτε για τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του παρελθόντος! Έχουν στην πλειοψηφία και τα θρησκευτικά τους περίεργα. Πώς να βγάλεις άκρη; Έπρεπε πάντως και πρέπει από στοιχειώδη ευγένεια να χαιρετίζουν και να ευγνωμονούν την Ελλάδα που τους σώζει. Την ήξεραν κι από παλιά. Ειδικά στη Συρία. Στην Ελλάδα παρά την αδιοργανωσιά και την επιπολαιότητα που μας διακρίνει, με την αγνωμοσύνη γενικά δεν τα πάμε καλά. Ακόμη και οι «δήθεν» αριστεροί ή οι «δήθεν «δεξιοί. Σε βοηθάω, πες ένα ευχαριστώ! Σου δίνω νερό, ας το θυμάσαι! Η αδιαφορία δεν μας ταιριάζει σαν λαός.
ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΩ λίγα λόγια από το παλιό μου άρθρο. Προφητικά κάπως. Ας ελπίσουμε ότι κάτι θα αλλάξει στους μήνες που έρχονται. Κάτι οι συζητήσεις χαμηλού επιπέδου στην τηλεόραση, κάτι η δέσμευση των χρημάτων που με ιδρώτα μαζέψαμε από τις τράπεζες, κάτι οι απίστευτες δολοφονίες εδώ κι εκεί, μου έχουν κλονίσει την εμπιστοσύνη στα μέρη που ζω. Όταν είμαι ακίνητος ακούω την αναπνοή μου. Θαυμάζω την υπομονή μου. Είναι κάτι και αυτό.
ΝΑ ΤΙ ΕΓΡΑΦΑ τον Οκτώβριο του 2015: …Ζητώ συγνώμη που σας εξέθεσα τόσο συνοπτικά τον προβληματισμό μου για τους σημερινούς πρόσφυγες στην πατρίδα. Είναι και πρωί. Τι φταίτε εσείς για τους τριγύρω πολέμους. Τα λάθη των μεγάλων. Το μικρό παιδάκι –ο Αϊλάν– που ξεβράστηκε στις ακτές της Τουρκίας και τόσοι άλλοι πνιγμένοι στα ελληνικά νερά. Οι ταλαιπωρημένοι, δυστυχισμένοι αυτοί νέο-πρόσφυγες έχουν αποκτήσει το δικαίωμα να διαλέγουν τα νερά που... θέλουν να πνιγούν! Μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Τραγικό! Ελπίζω κι εύχομαι να αντιμετωπίσουμε γρήγορα και σωστά το πρόβλημα αυτών των προσφύγων και των μεταναστών, όπως κάναμε και παλιά, με την περισσή ανθρωπιά που μας διακρίνει σαν λαό, όταν χάνουμε! Σε πολέμους ή καταστροφές.
ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ δύσκολες στιγμές, πιστεύω, ότι έχουμε τη δύναμη και την ικανότητα να δείξουμε τα προτερήματά μας και στην υπόλοιπους Ευρωπαίους: Ούγγρους, Σέρβους, Κροάτες και τα τοιαύτα. Αν πάρουμε και μερικά λεφτά από την Ευρωπαϊκή Ένωση ακόμη καλύτερα. Συρματοπλέγματα, λυκόσκυλα, στρατός στα σύνορα κ.λ. δεν είναι για μας. Ίσως χρειαζόμαστε περισσότερους εθελοντές όπως στην εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτό μάλιστα. Και πιο πολλούς γιατρούς με ή χωρίς σύνορα και κοινωνικούς λειτουργούς, για να μη πω προσκόπους! Πριν κλείσω, θυμήθηκα την πλατεία Βικτωρίας στην Αθήνα. Παίρναμε το σχολικό λεωφορείο στη δεκαετία του ΄50 για το Κολλέγιο στο Ψυχικό. Μεγαλοαστοί της… πλάκας! Το κεντρικό άγαλμα της πλατείας που θαύμαζα μικρός θα κοιτάει με θλίψη τις σημερινές σκηνές των προσφύγων…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17 Μαρτίου 2016, αρ. φύλλου 827
Σχετικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.