Στον δρόμο προς τη Δαμασκό της Συρίας ήταν που φανερώθηκε ο Χριστός στον Σαούλ και αυτός από φανατικός Ιουδαίος έγινε χριστιανός, οπαδός της θρησκείας της αγάπης.
Στον δρόμο από τη Δαμασκό της Συρίας περίπου 2.000 χρόνια μετά, σ’ εποχή που ο φανατισμός σημερινών ανθρώπων ξεριζώνει ολόκληρα πλήθη, βρέθηκε, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, μια τετράχρονη κορούλα με τον αγαπημένο της μπαμπά. Τάλα τ’ όνομα του μικρού κοριτσιού -να αντιστοιχεί, άραγε, σε κάποιο ελληνικό όνομα;- κι έφτασαν οι δυο τους μέχρι το δικό μας σύνορο που δέχεται ή σωστότερα αναγκάζεται να δεχτεί πολλούς πρόσφυγες που από την Ανατολή έρχονται. Τάλαινα η δική μας Πατρίδα, οικονομικά ξεπεσμένη, δεν έχει τις δυνάμεις να βοηθήσει όσο θα ‘θελε τους ξεριζωμένους από την Πατρίδα τους δυστυχείς συνανθρώπους μας. Αλλά σήμερα δεν είναι αυτό το θέμα μας.Σήμερα ας καρφώσουμε τα μάτια της ψυχής μας σε ένα αξιοπρόσεχτο σύμπλεγμα: παραμονές Πρωτοχρονιάς του 2015, η θερμοκρασία στην ανατολική άκρη της Θράκης στους 8 βαθμούς κάτω από το μηδέν, τα νερά του Έβρου παγωμένα. Το πιο πιθανό είναι πατέρας και κόρη να πέρασαν με βάρκα, μαζί με άλλους μετανάστες, τον φουσκωμένο Έβρο. Στη συνέχεια, ο πατέρας φαίνεται ότι πήρε αγκαλιά το παιδί ώστε να διασχίσει το πλημμυρισμένο τμήμα του ποταμού. Κι έπειτα, για να μπορέσει να προστατεύσει το πανάκριβο κοριτσάκι του από τα επικίνδυνα νερά, το ανεβάζει στους δυνατούς του ώμους και προχωράει. Και τα καταφέρνει. Ακουμπάει την πανάκριβή του κόρη στη δυτική όχθη του Έβρου στεγνή και αυτός πεθαίνει από υποθερμία. Όταν τους βρήκαν, τα ρούχα του κοριτσιού ήταν στεγνά, του άνδρα ήταν λασπωμένα και στράγγιζαν. Μέσα στο κτίσμα όπου κατευθύνθηκαν οι δυο τους βρέθηκε μια δεύτερη βρεγμένη παιδική αλλαξιά, σε σακούλα. Το σώμα του μπαμπά ήταν μελανιασμένο από τη μέση και κάτω, μαρτυρώντας το μαρτύριο στο οποίο είχε υποβληθεί, προκειμένου να σώσει το παιδί του.
Η ιστορία της Τάλα είναι μονάχα μία από τις πολλές ιστορίες προσφύγων. Μα η θυσία του πατέρα της θα μένει αιώνια, για να θυμίζει ως πού μπορεί να φτάσει ένας πατέρας για τα παιδιά του∙ ακόμη και στον θάνατο, αρκεί να τα σώσει…
Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε όταν μου ζητήθηκε να παρουσιάσω μια είδηση του 2014 με τον δικό μου τρόπο. Δημοσιεύεται με αφορμή τη γιορτή του πατέρα (19/6) και αφιερώνεται σε κάθε πατέρα που αγαπάει υπέροχα τα παιδιά του…
Φωτογραφία του Γιώργου Μουτάφη από το άρθρο του Vice «Η εβδομάδα που δεν θα ξεχάσω ποτέ»
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 16 Ιουνίου 2016, αρ. φύλλου 840
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.