Αισθανόμενος περισσότερο ως μαθητής παρά ως δάσκαλος έχω να πω χωρίς αναστολές ότι ο καθένας, ανεξάρτητα από μόρφωση και ηλικία, είναι ανά πάσα στιγμή εν δυνάμει δάσκαλος για τους υπόλοιπους. Στέκομαι δε σ’ εκείνη την πλευρά όπου δεν υπάρχει από τον «πομπό» σκοπιμότητα ή συνειδητή πρόθεση διδασκαλίας προς τους έτσι κι αλλιώς καραδοκούντας «δέκτες». Αρκεί αυτοί να επεξεργαστούν το λανθάνον μήνυμα και να επιδοκιμάσουν ή και υιοθετήσουν τυχόν λαμπρές πλευρές του. Όλα αυτά η επιστήμη της Παιδαγωγικής τα εντάσσει στην Περιστασιακή Εκπαίδευση, στο μεγάλο σχολείο της ζωής!
Η κυρά - Καλυψώ, μεγαλοκοπέλα, αγράμματη, αλλά με αδιαπραγμάτευτες αρχές κοινωνικής συμπεριφοράς απόλαυσε τη συζυγική της τύχη μετά τα εξήντα πέντε της παρθενικά χρόνια, συμβιώνοντας με την Κυρ – Κώστα, συνομήλικο, χήρο, αθόρυβο και καλοπροαίρετο άνθρωπο. Χαμηλοσυνταξιούχοι πλέον και οι δύο ήρθαν και εγκαταστάθηκαν τον τελευταίο καιρό στον πρώτο όροφο της απέναντι πολυκατοικίας, έχοντας το μπαλκόνι στο δρόμο. Βαρήκοοι λόγω ηλικίας έκαναν βούκινο για τους γείτονες και περαστικούς τις διαρκείς συνομιλίες τους, τις ατέρμονες νοσταλγικές αφηγήσεις, τα καλοήθη κοινωνικά σχόλια, χωρίς ωστόσο να ενοχλούν. Εκείνος ο καφές διαρκούσε ώρες. Στους γείτονες δε, έκαναν μια επίθεση φιλίας ξεκινώντας πρώτοι την καλημέρα και τον καλό λόγο ακολουθούμενο με μια σειρά ευχών. Μας ήξεραν όλους με τα μικρά ονόματα.
Σαν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο κυρ-Κώστας εγκατέλειψε τα εγκόσμια και ο γόος της συμβίας του ακουγόταν τακτικά. Η εξωστρέφεια αυτή την έθρεφε και της καλμάριζε τον πόνο. Στα σαράντα παρακάλεσε επιτακτικά όλη τη γειτονιά να παρευρεθεί στη δέηση και βέβαια στο πλούσιο τραπέζι. Οι συγγενείς τους ήταν ελάχιστοι. Έλαμπε από ικανοποίηση για την τιμή και τη συμμετοχή μας στον ύστατο σεβασμό προς τον εκλιπόντα.
Επειδή η ζωή συνεχίζεται, η κυρά-Καλυψώ (με το εύηχο κι αρχοντικό όνομα) συνέχιζε να πίνει τον καφέ μόνη στην βεράντα μονολογώντας, αλλά πάντα υπήρχε και δεύτερος καφές συνοδευόμενος κι από ένα ακόμη ποτήρι νερό πάνω σε κεντημένο σεμεδάκι. Προτού με το δεδομένο θάρρος σχολιάσω, γιατί πίνει πολλούς καφέδες, πρόλαβε να μου πει με υπερηφάνεια ότι ο δεύτερος καφές είναι για τον μακαρίτη, θεωρώντας τον ωσεί παρόντα, δηλαδή! Τέτοια εικαστική εικόνα θα ζήλευαν πολλοί σκηνοθέτες και ζωγράφοι. Τον είχε ακόμη νοερά απέναντι και παρά την απόσταση από το φως στο απόλυτο σκοτάδι, επικοινωνούσαν -έστω μεταφυσικά! Μετά από ένα εξάμηνο μας αποχαιρέτησε οριστικά και ή ίδια αφήνοντας ως εκλεκτή παρακαταθήκη μια γενναία κι απαράμιλλη συμπεριφορά. Πήραμε ακόμη ένα εκλεκτό μάθημα αφανών δασκάλων του σχολείου της ζωής!
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 16 Ιουνίου 2016, αρ. φύλλου 840
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.