Αναγνώστες έγραψαν:

Στην καλή μνήμη του Αποστόλου Θ. Σκαπέρδα

Η οικογένεια Θεοχάρη Σκαπέρδα αυτόν τον μήνα έχασε τα δύο τελευταία παιδιά της, βέβαια σε προχωρημένη ηλικία, συμπληρωμένο αιώνα. Την κόρη Αγνή Σίσκου και τον πρεσβύτερο υιό Απόστολο, γνωστότατο επιχειρηματία, τόσο στην Καστοριά τόσο και στην Νέα Υόρκη.
Εμείς σήμερα θ’ αναφερθούμε στον εκλιπόντα Απόστολο, τον συνεχιστή σε πράξεις αγαθοεργίας και προσωπικής εξυπηρετήσεως σε άγνωστο αριθμό προσώπων, κυρίως στην Αμερική, γνωστούς και αγνώστους, μόνο στο άκουσμα ότι είναι Καστοριανός και Έλληνας. Ένας μεγάλος πατριώτης με την πλήρη έννοια της λέξεως.
Τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, περίπου 80 τα έζησε στην Αμερική, πλην όμως η ψυχή του ήταν στην αγαπημένη του Καστοριά. Ένας μεγάλος ευπατρίδης, ζούσε με τις παιδικές του αναμνήσεις, με πολύ έντονο ψυχικό πόνο όσο λίγοι ξενιτεμένοι.
Όσοι τυχεροί συμπατριώτες μας ευτύχισαν να ζήσουν στο επαγγελματικό του περιβάλλον ήταν θαυμαστές του για τον ακέραιο χαρακτήρα του, την τιμιότητα και την απλόχερη βοήθεια του ποικιλοτρόπως, εννοώ τόσο σε υλική βοήθεια όσο και σε οικονομική.
Η λαχτάρα του για την Καστοριά, αυτό το έμφυτο αίσθημα, το κράτησε μέχρι την τελευταία του ώρα. Δεν μιλούσε μόνο για την Καστοριά, αλλά και την ευρύτερη πατρίδα, στο μυαλό του ήταν πάντα η επιθυμία του να γύριζε έστω και για λίγο εδώ. Η τηλεόραση του στραμμένη μόνο στα ελληνικά προγράμματα. Γνωστό πως ο πατέρας του Θεοχάρης προσέφερε στην πόλη σοβαρά ευεργετήματα όπως και στο Νοσοκομείο, το ίδιο και ο Απόστολος βοήθησε, κυρίως για την παιδική του συντροφιά στο βουνό, γιατί εκεί περνούσε με τους φίλους του πολλές ώρες και ως μαθητής κάθισε στο χώμα, σε κάθε πέτρα, μάζεψε κρίνα, Μάηδες, σαλιγκάρια, χόρτα για τις μπέτσκες κ.ά.
Είναι δυνατόν να μη πονάς αυτόν τον τόπο; Πώς μπορεί να μη τον θυμάσαι; Κι όταν έρθει η ώρα να μη τον βοηθήσεις;
Εμείς, σαν Φίλοι του Περιβάλλοντος, αν και λίγος ο χρόνος της γνωριμίας μας, ήταν τόσο φιλικός και αγαπητός, μας άφηνε να μιλούμε και ύστερα ξεκινούσε να μας εξιστορεί την αγάπη του, αυτή η αγάπη μας εξέπληξε και γίναμε κι εμείς με αρκετές προσπάθειες, σαν αυτόν. Έμεινε για πάντα νέος. Ήταν ευτύχημα να γνωρίσεις ένα που έζησε περισσότερο από έναν αιώνα και να μη είσαι εντυπωσιασμένος από τα αγνά του αισθήματα.
Ήθελε πολλά ακόμη να προσφέρει, αλλά η υγεία του στα τελευταία χρόνια τον κράτησε στο εξωτερικό και έχασε την συνοχή και την σχέση του μαζί μας.
Είμαστε χαρούμενοι, γιατί το διάστημα αυτό που ήταν κοντά μας του προσφέραμε μια καλή συντροφιά, και μαζί με τους φίλους του τραγουδιού του χαρίσαμε γλυκές συγκινήσεις από τα παλιά.
Τον συμπαρασταθήκαμε και έφυγε πολύ ευχαριστημένος, μάλιστα δε μέχρι την τελευταία του ώρα είχαμε επαφή και πήρε μαζί του τις επιθυμίες και στην πράξη, όχι μόνο στη μνήμη.
Θείε Απόστολε γιατί μας αποκαλούσε ανίψια του- με βαθειά συγκίνηση σου απευθύνουμε αυτή την παρωχημένη ευχή με πολύ υποχρέωση και εκτίμηση για το έργο σου, στην πόλη γενικότερα, και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την απλότητα του χαρακτήρα σου. Αυτό είναι το δείγμα των καλών ανθρώπων.
Σου ευχόμεθα ολόψυχα καλό παράδεισο.

Εξ ονόματος των Φίλων του Περιβάλλοντος

Με άπειρο σεβασμό.

Ν. Πρώϊος

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24 Μαρτίου 2016, αρ. φύλλου 828