Το βιβλίο
Μέσα μου κλείνω ουρανό
και ήλιο και φεγγάρια∙
όλα τ’ αγρίμια στο βουνό,
της θάλασσας τα ψάρια
και τα πουλάκια στα δεντριά
και τ’ άνθια, τα μελίσσια,
τις πεταλούδες, τα παιδιά.
Όλα τα χαίρομαι ίσια.
Μυρσίνη Κλεάνθους-Παπαδημητρίου
Το γραμμένο (βιβλίο)
Ας πέσουν οι σκέψεις μας πάνω του
-και το ξεχείλισμα των ματιών μας...
Ας το στολίσουν τ’ ανείπωτα λόγια μας
και τ’ αχνά χρώματα των ελπίδων...!
Ας είναι της ζωής μας το είδωλο,
της πηγής το νερό,
της περιπλάνησης η ξεκούραση,
της αυγής η δροσιά,
της νυχτιάς η γαλήνη,
όλων μας το ξύπνημα!
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Βιβλία
Βιβλία αγαπημένα,
τι θησαυρός για μένα!
Στην κάθε σας σελίδα
τι γνώρισα και είδα
και τι θα μάθω ακόμα
απ’ το δικό σας στόμα!
Βιβλία αγαπημένα
σας παίρνω ένα ένα
με δέος στα δυο μου χέρια
κι υψώνομαι ως τ’ αστέρια…
Δροσοσταλιά κι ελπίδα
η κάθε σας σελίδα.
Οι πιο καλοί μας φίλοι
στις λύπες τ’ ασφοδίλι
κι ήλιος καλοκαιριού,
βιβλία αγαπημένα.
(Πόσα από σας γραμμένα
στο φως ενός κεριού!)
Ντίνα Χατζηνικολάου
Το βιβλίο
Το βιβλίο είναι απ’ όλα:
Μάτι, στόμα, μύτη, αυτί…
Είναι χρώμα, φως κι αφή.
Στη φουρτούνα βαρκαρόλα.
Είναι ολανθισμένος κήπος
κι άγγελος καλοκαιριάς.
Είναι, πάνω απ’ όλα, χτύπος
της καρδιάς.
Δημήτρης Μανθόπουλος
Το βιβλίο
Το βιβλίο μου χαρίζει
δυο φτερά για να πετώ
και δυο πόδια στη ζωή μου
σταθερά να περπατώ!
Δημήτρης Μανθόπουλος
Η πρώτη λέξη
Ήταν κάποτε τα γράμματα. Μικρά, μοναχικά γράμματα που τριγύριζαν μέσα σ’ ένα κόσμο γεμάτο από ήχους. Ήχους σαν κι αυτούς: ααα ή οοο ή εεε ή σσσ ή πππ. Τέτοιους ήχους.
Ώσπου μια μέρα ένα από αυτά –νομίζω πως ήταν το ι- βαρέθηκε να τριγυρνά ολομόναχο. Κοίταξε γύρω του και ξεχώρισε ένα άλλο γράμμα –λένε πως ήταν το β. Το ξανακοίταξε και μαγεύτηκε από την ομορφιά του.
«Τι χαριτωμένο που είναι!» σκέφτηκε κι έτρεξε δίπλα του. «Θες να κάνουμε παρέα;» το ρώτησε.
Το β κούνησε το κεφάλι του.
«Ναι!» συμφώνησε.
Τώρα που ενωθήκανε τα δυο τους, μέσα στον κόσμο ακούστηκε ένας ακόμα ήχος: βι βι βι…
Τον άκουσε τούτον τον ήχο το λ κι έτσι όπως του άρεσε να χώνει παντού την ουρά του –λένε πως ήταν παιχνιδιάρικο- έδωσε ένα πήδο και χώθηκε ανάμεσα στ’ άλλα δυο γράμματα.
Είχανε, λοιπόν, ενώσει και τα τρία τις φωνές τους. Και τι όμορφο που ήταν το τραγούδι τους! βλι βλι βλι… Ένα χαρούμενο τραγούδι.
«Μα και λίγο τρελούτσικο!» μουρμούρισε το σοβαρό ο. Κι επειδή ετούτο ήταν ένα γράμμα που του άρεσε η τάξη, πλησίασε τους τρεις φίλους.
«Καιρός να ενώσω μαζί με τις δικές σας και τη δική μου φωνή» είπε και δίχως να περιμένει απάντηση πήγε και κόλλησε δίπλα τους.
Μέσα στον κόσμο ένας νέος ήχος ακούστηκε: βιβλίο, βιβλίο, βιβλίο… Η πρώτη λέξη. Και πόσο όμορφο ήταν!
Φαίνεται, λοιπόν, πως ζηλέψανε τ’ άλλα τα γράμματα και γι’ αυτό άρχισαν κι αυτά να ψάχνουνε για συντροφιά.
Το α έτρεξε προς το γ και μαζί πήγανε να βρούνε το π και το η. Κι έτσι ακούστηκε: αγάπη, αγάπη… Και σε λίγο το ίδιο έκαναν και τα υπόλοιπα τα γράμματα. Πηγαίνανε το ένα δίπλα στο άλλο, αλλάζανε θέσεις-φτιάχνανε λέξεις: χαρά, φιλί, φως, χαμόγελο, ειρήνη.
Και μέσα σ’ όλο το πανηγύρι, μέσα σ’ όλη αυτή την ομορφιά κανείς δεν ξεχνούσε πως τα πάντα είχανε ξεκινήσει από την πρώτη εκείνη τη λέξη. Βιβλίο. Και γι’ αυτό ίδια με μάνα την αγάπαγαν. Ίδια με μάνα την τιμούσαν.
Μάνος Κοντολέων
Το βιβλίο
Το βιβλίο δεν έχει στόμα κι όμως μιλάει. Δηγιέται ένα σωρό ιστορίες και λέει και ποιήματα και τραγουδάει και τραγούδια με τις νότες. Η μαμά διαβάζει και το βιβλίο μιλάει με το στόμα της. Όατν θα μάθω κι εγώ να διαβάζω, τότε το βιβλίο θα μιλάει με το δικό μου στόμα.
Α, όταν θα μάθω να διαβάζω, μήτε στιγμή δε θ’ αφήνω σε ησυχία το βιβλίο: θα το βάζω να μου δηγιέται ιστορίες κι ιστορίες ώσπου να κουραστώ. Κι ως την ώρα που θα κλείνουν τα μάτια μου απ’ τη νύστα. Τότε θα βάζω το βιβλίο κάτω απ’ το προσκέφαλό μου και μόλις θα ξυπνώ θα το βάζω να μου λέει μια μικρή ιστορία. Τώρα η μαμά με πηγαίνει στον Παιδικό Κήπο. Έχει κι εδώ βιβλία. Μας περιμένουν υπομονετικά. Η δασκάλα μάς διαβάζει με δυνατή φωνή. Το βιβλίο είναι ευχαριστημένο που τ’ ακούμε με τόση προσοχή. Όταν μιλάει το βιβλίο, εμείς σωπαίνουμε. Δεν κάνουμε καθόλου θόρυβο για να μην το ενοχλήσουμε.
Ντόρα Γκάμπε «Εγώ, η μητέρα μου κι ο κόσμος»,
μετάφραση Γιάννη Ρίτσου
«Πάντως ονειρεύτηκα κάποιες φορές όταν θα χαράξει η μέρα της Δευτέρας Παρουσίας και έρθουν οι μεγάλοι κατακτητές και οι νομικοί και οι αξιωματούχοι του κράτους να εισπράξουν την αμοιβή τους –τα στέμματά τους, τις δάφνες τους, τα ονόματά τους χαραγμένα ανεξίτηλα σε άφθαρτο μάρμαρο- τότε ο Παντοδύναμος θα στραφεί στον Πέτρο και θα πει, όχι χωρίς κάποιο φθόνο, κοιτάζοντάς μας με τα βιβλία μας υπό μάλης, “Για κοίτα, αυτοί δεν έχουν ανάγκη από αμοιβή. Δεν έχουμε τίποτα να τους προσφέρουμε. Αυτοί αγάπησαν την ανάγνωση”.»
Βιρτζίνια Γουλφ.
Επιμέλεια: Σ. Ευθυμιάδου Παπασταύρου
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Απριλίου 2016, αρ. φύλλου 830
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.