Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεότερων Μνημείων για την κήρυξη του «Μαθιουδάκη» ως προστατευόμενου μνημείου αποτελεί τη λογική εξέλιξη της σχετικής απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας. Η απόφαση του ανωτάτου διοικητικού δικαστηρίου της χώρας που σφράγισε τη διάσωση του μνημείου, είναι μία μεγάλη νίκη της πόλης και των ενεργών πολιτών της.
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ νομικό μέρος της υπόθεσης που έχει κριθεί οριστικά, η υπόθεση «Μαθιουδάκη» άνοιξε ξανά στην πόλη ένα μεγάλο διάλογο που έχει να κάνει με τη διατήρηση των μνημείων και της διαχείρισης της ιστορίας του τόπου.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ μπορεί να ενδιαφέρεται ζωηρά για τη νεότερη και αρχαία ιστορία του πολιτισμού μας, αλλά όμως την ίδια στιγμή δείχνει προκλητική αδιαφορία σε ό,τι λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ της ιστορίας και της καθημερινότητάς μας, τα μνημεία. Η στρέβλωση αυτή ασφαλώς μεταφέρεται και σε τοπικό επίπεδο και παίρνει τη μορφή μανιχαϊστικής σύγκρουσης. Μνημείο ή αστυνομικό τμήμα, πολιτισμός ή δουλειές;
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ειδικά δίλημμα ακούγεται πιθανά προκλητικό για μία χώρα που ζει πουλώντας ως τουριστικό προϊόν κλίμα, τοπία και μνημεία. Είναι όμως μία ακόμη απόδειξη της αδυναμίας των θεσμών να οργανώσουν το διάλογο ανάμεσα στους κοινωνικούς φορείς. Η αδυναμία αυτή παράγει καχυποψία ανάμεσα στους πολίτες και οδηγεί σε τυφλή σύγκρουση συμφερόντων, στο «δουλειές εναντίον μνημείου».
Η ΝΙΚΗ στην υπόθεση «Μαθιουδάκη» είναι σημαντική για έναν επιπλέον λόγο. Αφορά την ευρύτερη διάσωση και διαχείριση όλων των μνημείων της πόλης και της αρχιτεκτονικής ταυτότητας των παραδοσιακών γειτονιών της. Και πρέπει να φέρει στο επίκεντρο πώς η διάσωση των μνημείων μπορεί να εξελιχθεί σε μία πρόσοδο πολιτισμού και πόρο οικονομικό. Η νίκη αυτή αυτή πρέπει να γίνει η θρυαλλίδα για να τονωθεί η οικονομική ανταγωνιστικότητα της πόλης και να δημιουργηθούν δουλειές. Η σχέση ανάμεσα στον πολιτισμό και την οικονομική ευημερία και την ποιότητα ζωής των πόλεων λειτουργεί συνήθως συμπληρωματικά και όχι ανταγωνιστικά.
ΟΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ δεν έρχονται μέσα από την εκτέλεση κατασκευαστικών έργων που δεν προσφέρουν στην επιχειρηματικότητα πραγματικές υποδομές για να αναπτυχθεί. Αυτά είναι απαραίτητα στο μέτρο που κρατούν στη ζωή επιχειρήσεις και δημιουργούν ορισμένες θέσεις εργασίας αλλά είναι ένα ημίμετρο για την αποτροπή της απόλυτης χρεοκοπίας με ημερομηνία λήξης και χωρίς να προσφέρει πραγματική ευημερία στους πολίτες. Αντί για τη δημιουργία ενός πλέγματος κατασκευαστικών εταιρειών με εξειδίκευση στη συντήρηση μνημείων που θα φέρει προστιθέμενη αξία, εξειδίκευση και περισσότερα έσοδα, η χρηματοδότηση κινείται γύρω από την κατασκευή γιοφυριών και πλατειών. Γιατί πρέπει η πόλη να ακολουθεί το μοντέλο βαλκανικής επιχειρηματικότητας των αρχών του 20ου αιώνα, ενώ κοντεύουμε σχεδόν στην τρίτη δεκαετία του 21ου;
Η ΝΙΚΗ στο «Μαθιουδάκη» προέκυψε μετά από την επιμονή και τη δουλειά των ενεργών πολιτών της πόλης που ανέτρεψαν κάτι μου έμοιαζε αναπόφευκτο. Μπορεί η οικονομική ανταγωνιστικότητα και οι δουλειές να θυμίζουν πολυφορέμενες υποσχέσεις πολιτευτών, αλλά τίποτα δεν γίνεται χωρίς ανοιχτό διάλογο, σχέδιο, πολύ δουλειά και πείσμα. Τίποτα δεν είναι αναπόφευκτο μέχρι να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 14 Απριλίου 2016, αρ. φύλλου 831.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.