6.5.16

ΑΝΑΣΤΑΣΗ Κ. ΠΗΧΙΩΝ: Περί Δημοκρατίας




ΟΛΟΙ ΣΧΕΔΟΝ οι Έλληνες σήμερα, ομιλούν περί της Δημοκρατίας (του δημοκρατικού πολιτεύματος), σχετικοί και άσχετοι, γνώσται του θέματος και μη, και όλοι εκφέρουν γνώμη περί του θέματος και κόπτονται για την διατήρηση του δημοκρατικού πολιτεύματος στη χώρα μας, οι περισσότεροι δε απ᾽ αυτούς δεν έχουν καν ιδέα τι εστί Δημοκρατία, τι εστί ισοπολιτεία, ισηγορία, ισονομία και κυρίως αξιοκρατία, και τι απαιτείται απ᾽ όλους μας να κάνουμε ώστε να λειτουργεί ομαλά και όπως πρέπει. ‘Ολοι δε επαίρονται και διαλαλούν στα σύμπαντα ότι εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία και κατά κάποιο τρόπο είμαστε, κληρονομικώ δικαίω και ως γεννήτορες αυτής, οι μόνοι και οι πλέον αρμόδιοι να ομιλούμε περί Δημοκρατίας.

ΠΡΑΓΜΑΤΙ η άμεση δημοκρατία λειτούργησε, το πρώτον, στην Ελλάδα και κυρίως στην Αθήνα και για ένα ορισμένο και σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα, στα χρόνια μετά τους Μηδικούς πολέμους, την χρυσή εποχή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας ή του Περικλέους, όπως λέγεται, και τότε όμως, ο Πλούταρχος λέγει στους “Βίους Παράλληλους”, γράφοντας τον βίο του Περικλέους, ότι στην Αθήνα υπήρχε «λόγω μεν Δημοκρατία, έργω δε ενός ανδρός αρχή».

ΣΕ ΑΛΛΕΣ Ελληνικές πόλεις-κράτη τα πολιτεύματα δεν ήταν σ᾽ όλες δημοκρατικά, σε πολλές ήταν ολιγαρχικά ή τυραννίδες. Η Σπάρτη π.χ. είχε ένα δικό της ιδιόμορφο πολίτευμα το οποίο δεν μπορεί να το κατατάξει κανείς γιατί ήταν ένα κράμα μοναρχίας, ολιγαρχίας και λαϊκής κυριαρχίας. Και στην ίδια την Αθήνα, επί πολλά έτη υπήρξε τυραννίδα, υπό τον Πεισίστρατο κ.ά. και μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο εγκατέστησαν, οι νικητές Λακεδαιμόνιοι, ολιγαρχικό πολίτευμα, των Τριάκοντα.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ πόλεις-κράτη της αρχαιότητας δεν είχαν όλες, πολλές μάλιστα δεν το προτιμούσαν, δημοκρατικό πολίτευμα και στις περισσότερες από αυτές υπήρχαν πάντοτε δύο μερίδες του πληθυσμού, οι δημοκρατικοί και οι ολιγαρχικοί οι οποίοι αντιμάχονταν αλλήλους για την κατάκτηση της εξουσίας. Η Δημοκρατία, αν και θεωρείται και είναι το καλύτερο από τα διάφορα πολιτεύματα δεν είναι και το άριστον (σήμερα μάλιστα η αριστεία θεωρείται από ορισμένους μίασμα και ρετσινιά) γιατί υπάρχουν πάντοτε δημαγωγοί στην Δημοκρατία οι οποίοι παρασύρουν τον λαό να λάβει εσφαλμένες αποφάσεις ή τον εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος. (Άφθονα τα παραδείγματα ακόμη και σήμερα).

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ θεσμός διακυβερνήσεως, ο οποίος και αυτός, γεννήθηκε το πρώτον, στην Ελλάδα και εφαρμόσθηκε με επιτυχία σε πολλές πόλεις, ήταν ο θεσμός του “Αισυμνήτου”, για τον οποίο έγραψα δύο άρθρα, τα οποία δημοσιεύθηκαν στην ¨ΟΔΟ ¨στα φύλλα 533/11-3-2010 και 624/12-1-2012 αντίστοιχα, ένας θεσμός ο οποίος θα ήταν Θεού δώρον εάν εφαρμόζονταν σήμερα στην πατρίδα μας, ως η καλύτερη λύση στην πολιτική αστάθεια και κρίση που διέρχεται η χώρα μας λόγω και του σαθρού πολιτικού συστήματος. Δεν αναφέρεται ποτέ, και πουθενά, ως επίτευγμα του ελληνικού πνεύματος, της συλλογικότητας της κοινωνίας και του πραγματικού ενδιαφέροντος αυτής προς το κοινό συμφέρον της πολιτείας, σε αντίθεση με τον εκθειασμό της άμεσης Δημοκρατίας η οποία, σήμερα, είναι ανεφάρμοστη λόγω των αλλαγών στην κοινωνία και των κοινωνικών θεσμών.

ΣΗΜΕΡΑ όπου υπάρχουν και λειτουργούν δημοκρατικά πολιτεύματα αυτά είναι αντιπροσωπευτικά, κοινοβουλευτικά πολιτεύματα. Ο κοινοβουλευτισμός είναι γέννημα και θρέμμα και εφαρμόσθηκε, το πρώτον, στην Αγγλία και είναι μεν μια μορφή δημοκρατικού πολιτεύματος, όχι όμως της μορφής της άμεσης Δημοκρατίας λόγω του υπερμεγέθους του κράτους και της αδυναμίας της άμεσης συμμετοχής στα κοινά όλου του πληθυσμού.

ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟ ή την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία ο λαός εκλέγει με έναν προκαθορισμένο τρόπο αντιπροσώπους του, οι οποίοι τον εκπροσωπούν στο Κοινοβούλιο της χώρας, την Βουλή των αντιπροσώπων, όπως ονομάζεται, με μόνο και κύριο έργο την διαβούλευση και την νομοθεσία σύμφωνα με το ισχύον σύνταγμα της χώρας και το κοινό συμφέρον των πολιτών.

ΣΥΜΦΩΝΑ με τον Μοντεσκιέ το βουλευτικό σώμα είναι μία από τις τρεις αρχές, ανεξάρτητες αλλήλων, που πρέπει να έχει ένα κράτος δικαίου και λειτουργεί σωστά. Οι δύο άλλες αρχές είναι η εκτελεστική εξουσία και η δικαιοσύνη.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ σήμερα το πολίτευμα που έχουμε είναι δύσκολο να χαρακτηρισθεί ως δημοκρατικό. Κατ᾽αρχάς δεν έχουμε την ανεξαρτησία και την διάκριση των εξουσιών διότι τα ίδια πρόσωπα που βουλεύονται – μέλη του Κοινοβουλίου, βουλευτές – αναλαμβάνουν και κυβερνητικά αξιώματα, Υπουργοί και Υφυπουργοί, και έτσι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι αφ᾽ενός μεν νομοθετούν και αφ᾽ετέρου καλούνται να εφαρμόσουν τους νόμους που οι ίδιοι ψήφισαν. Η Δικαιοσύνη αμφισβητείται εάν είναι ανεξάρτητη μια και οι ανώτεροι δικασταί διορίζονται από την Κυβέρνηση και κατά κάποιο τρόπο εξαρτώνται απ᾽ αυτήν.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Η βουλευτική εξουσία, δια της προέδρου της, επιδιώκει και προσπαθεί να υπεισέλθει στο έργο της Κυβερνήσεως ήτοι στην εκτελεστική εξουσία. Η ίδια η Βουλή δραστηριοποιείται σε διάφορους τομείς όπως το Ινστιτούτο δια τον Κοινοβουλευτισμό και την Δημοκρατία, διάφορες εκδόσεις και εκθέσεις, τηλεοπτικό σταθμό κ.λ.π., τομείς οι οποίοι ουδεμίαν σχέσιν έχουν με το νομοθετικό έργο το οποίο εισάγεται προς ψήφιση στη Βουλή και τις περισσότερες φορές ψηφίζεται από τους βουλευτάς χωρίς να το έχουν καν διαβάσει. Σ᾽ αυτό φταίει και το πολιτικό σύστημα και η δομή των πολιτικών κομμάτων.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ τα πολιτικά κόμματα είναι αρχηγικά, εκτός του ΣυΡιζΑ (αν και αυτό τείνει προς τα εκεί) και όλα και όλοι εξαρτώνται από τον αρχηγό του κόμματος. Αυτός καθορίζει ποιος πολιτευτής θα συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο του κόμματος, ποιος θα αναλάβει τομεάρχης στον άλφα ή βήτα τομέα εάν βρίσκεται το κόμμα στην αντιπολίτευση ή θα αναλάβει αξίωμα στην περίπτωση που το κόμμα αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, και καθ᾽ όλην την βουλευτική θητεία όλοι οι βουλευτές πρέπει να ακολουθούν τις εντολές του αρχηγού και να ψηφίζουν σύμφωνα με τις οδηγίες του. Στο πρωθυπουργικό πολιτικό σύστημα της χώρας μας, ο πρωθυπουργός μπορεί και πολλές φορές ενεργεί ως απόλυτος μονάρχης ή δικτάτωρ, διότι ελέγχει τόσο την βουλευτική εξουσία μια και διαθέτει την πλειοψηφία στην Βουλή, όσο και την εκτελεστική εξουσία.

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ βουλευτές ενώ είναι αντιπρόσωποι του Έθνους στο Κοινοβούλιο, γι’ αυτό λέγεται και Εθνοσυνέλευση, λόγω του πελατειακού συστήματος και της μόνης φροντίδας τους πώς να επανεκλεγούν, συμπεριφέρονται ως κομματάρχες ενδιαφερόμενοι μόνον για τα συμφέροντα της τοπικής τους κοινωνίας και των πελατών ψηφοφόρων τους πολλές φορές και εις βάρος του κοινού συμφέροντα της όλης κοινωνίας. Όσον αφορά δε το ποιόν και την πνευματική τους καλλιέργεια, το διαπιστώνει κανείς παρακολουθώντας τις αγορεύσεις και τους διαπληκτισμούς τους στην Βουλή και τις αντιπαραθέσεις μεταξύ τους στα διάφορα παράθυρα των τηλεοπτικών εκπομπών. Για το ποιόν των αντιπροσώπων μας στην Βουλή, εκτός των ευθυνών των πολιτικών αρχηγών οι οποίοι καταρτίζουν τα ψηφοδέλτια είμαστε υπεύθυνοι και υπόλογοι και εμείς που τους ψηφίζουμε.

ΤΟ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ αξίωμα, δυστυχώς, από λειτούργημα προσφοράς στην κοινωνία και την πολιτεία εκτράπηκε στο πλέον προσοδοφόρο επάγγελμα. Τα παλαιότερα χρόνια οι πολιτευτές και οι βουλευτές διέθεταν και ξόδευαν τεράστια χρηματικά ποσά, από την προσωπική τους περιουσία, για να αποκτήσουν το αξίωμα του βουλευτού και προσέφεραν, εξ ιδίων, πολλά στην εκτέλεση των καθηκόντων τους και πολλοί εισέρχονταν στην πολιτική πλούσιοι και τελείωναν τον πολιτικό ή τον φυσικό τους βίο πάμπτωχοι.

ΤΩΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ακριβώς το αντίθετο, εισέρχονται στην πολιτική, ανεπάγγελτοι χωρίς προσωπικά περιουσιακά στοιχεία και λόγω της ενασχολήσεως τους με την πολιτική καθίστανται εντός ολίγων ετών κάτοχοι τεράστιας περιουσίας κινητής και ακινήτου. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι πολιτικοί φροντίζουν να βάλουν στην πολιτική τους γόνους τους για να τους εξασφαλίσουν κοινωνικά και οικονομικά. Ο πλουτισμός των πολιτικών οφείλεται και στο γεγονός της διαπλοκής της πολιτικής με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και της διαφθοράς που επακολουθεί αυτήν.

Η ΔΙΑΠΛΟΚΗ των πολιτικών με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα τοπικά και ξένα, και η επακόλουθος διαφθορά, καθώς και η πολιτική οικογενειοκρατία καθιστούν το ισχύον στην χώρα μας πολιτικό σύστημα, κατά την γνώμη μου, όχι δημοκρατικό αλλά ολιγαρχικό. Στην ουσία έχουμε ένα σύστημα πρωθυπουργικό, κομματοκρατίας, με απόλυτες εξουσίες του αρχηγού του κυβερνώντος κόμματος, με εμπλοκή και διαπλοκή και των τριών υποτιθέμενων ανεξάρτητων αρχών (και της λεγόμενης τετάρτης εξουσίας, των μέσων ενημέρωσης της κοινωνίας), με διαφορετικό ποσοστό ευθύνης της καθεμιάς, με την οικονομική ελίτ της χώρας και τα οικονομικά μεγάλα συμφέροντα. Αυτό λέγεται Ολιγαρχία και όχι Δημοκρατία.

ΤΟ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ το σαθρό αυτό σύστημα είναι αν όχι αδύνατο, πολύ δύσκολο, γιατί είναι αδύνατο να δεχθεί ποτέ το υπάρχον πολιτικό σύστημα να αλλάξει, δηλαδή να αυτοκτονήσει.

ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ που απαιτούνται είναι: Πολιτικά κόμματα που θα διέπονται από αρχές και θα έχουν προγράμματα κοινωνιοκεντρικά και εθνοφελή, στην επιλογή των υποψηφίων βουλευτών στα ψηφοδέλτια να συμμετέχει και να έχει βαρύνοντα λόγον η τοπική κοινωνία, ο αριθμός των αντιπροσώπων στην Βουλή να μειωθεί στον αριθμό των διακοσίων, (προσωπικά θα ήθελα ο αριθμός των βουλευτών να είναι εκατόν πενήντα και να ανασυσταθεί ο θεσμός της Γερουσίας με πενήντα γερουσιαστές, ως δευτεροβάθμιο βουλευτικό όργανο και φραγμός στα πολλά ρουσφετολογικά νομοθετήματα), να εφαρμοσθεί ένα εκλογικό σύστημα περισσότερο αντιπροσωπευτικό του ισχύοντος, να θεσμοθετηθεί το ασυμβίβαστο της ιδιότητας του βουλευτού με την ανάληψη κυβερνητικής εξουσίας, και τελευταίο, ουχί όμως έσχατο, να ελέγχονται τα οικονομικά των πολιτικών προ της αναλήψεως των καθηκόντων και στο τέλος της θητείας τους, και σε περίπτωση πού βρεθεί κάτι το επιλήψιμο – ιδίως από οικονομικής πλευράς, να καταλογισθούν οι σχετικές ευθύνες και να επιβληθούν οι σχετικές ποινές.

ΣΕ ΜΙΑ ΕΥΝΟΜΟΥΜΕΝΗ δημοκρατική κοινωνία όλοι μας είμαστε ίσοι τόσο στα δικαιώματα όσο και στις ευθύνες μας έναντι της κοινωνίας και όλοι μας πρέπει να λογοδοτούμε το ίδιο σ᾽ αυτήν. Στην σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία (!), πού όλοι κόπτονται για το καλό της, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, η έλλειψη ισοπολιτείας και η ala cart εφαρμογή των νόμων και των θεσμών ανάλογα με το κομματικό συμφέρον και προς όφελος των ημετέρων. Προϋπόθεση για να επιτευχθεί η αλλαγή αυτή είναι να αποκτήσει κάποτε ο ελληνικός λαός μια πραγματική Παιδεία και μόρφωση και να έχει μια πραγματική ενημέρωση των γεγονότων.

ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ότι θα έλθει κάποτε στην πατρίδα μας η ευλογημένη αυτή ώρα.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3 Δεκεμβρίου 2015, αρ. φύλλου 814



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ