ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Στην Ελλάδα του σήμερα όπου βαρκούλες αρμενίζουν

ΟΔΟΣ 19.11.2015 | 812

Δίπλα μας πνίγονται πρόσφυγες. Αλλά και αυτό να μη συνέβαινε, και πάλι στην Ελλάδα την οικονομικά –κι όχι μόνο οικονομικά- γονατισμένη ζούμε. Όπου δε δικαιολογούνται πολλά πράγματα. Όπως…
Ξύπνησα πρωί για να δω τι έγινε τελικά με τον ξυλοδαρμό του βουλευτή. Αντί γι’ αυτό, είδα έναν τίτλο που με τρέλανε:
«Μαλλί με μαλλί για ένα ρούχο-Παροξυσμός σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη: Ουρές έξω από τα… για ένα….». Και, καθώς δε θέλω να αναφέρω (για να μην το διαφημίσω έστω και άθελά μου) ούτε το κατάστημα ούτε το ποιο προϊόν προκάλεσε αυτόν τον παροξυσμό –εν έτει 2015 επαναλαμβάνω-, σας λέω πως πρόκειται για κατάστημα γνωστής αλυσίδας από το εξωτερικό και το προϊόν του που προκάλεσε τον συνωστισμό πολύτιμα ενδύματα-κομμάτια κάποιου πανάκριβου οίκου, που προσφέρει, πάνω απ’ όλα ρούχα με βαριά υπογραφή, μα και τα παρακάτω: «δέρμα, βελούδο, γούνα, πούλιες, χρυσά κουμπιά, επωμίδες, περίπλοκα κεντήματα και δυναμικές γραμμές κυριαρχούν, χαρίζοντας ανεπιτήδευτη κομψότητα στο ντύσιμο» όπως λέει αυτολεξεί η είδηση-διαφήμιση.

Αλήθεια, πού ζούμε; Σε ποια Ελλάδα; Σε αυτήν που οι τρεις γιαγιάδες της –από τη Μυτιλήνη και πάνω από 80 χρονών- ταΐζουν με το μπιμπερό ένα βρέφος προσφυγόπουλο, κοιτάζοντάς το –και τα τρία ασπρομάλλικα κεφάλια στραμμένα προς το μωρό- και οι τρεις τους με απέραντη στοργή. Αυτή είναι η Ελλάδα, η καλύτερη, που τη θέλουμε, (ποιοι τη θέλουν αυτήν την καλύτερη Ελλάδα άραγε; Οι πολλοί ή οι λιγότεροι;), όπως έλεγε η παλιά κομματική διαφήμιση, ή η άλλη που ξεροσταλιάζει στην ουρά έξω από το κατάστημα για ένα κομμάτι που θα χαρίσει σε όποιον καταφέρει να το αποκτήσει φινέτσα, αέρα παριζιάνικο και ένα αφ’ υψηλού στυλ; Ποια από τις δύο είναι τελικά;

Και σάμπως ποιον Έλληνα δεν απασχόλησε το άκρως «μπερδευτικό» να ακούς περίεργες δηλώσεις προσώπου με υψηλό αξίωμα, δηλώσεις που βάζουν φωτιά και ξεσηκώνουν ολόκληρες πληθυσμιακές ομάδες κατοίκων αυτής της πολύπαθης χώρας, και να… ξεκαθαρίζεται ταυτόχρονα πως πρόκειται για προσωπικές δηλώσεις, άρα ξεχάστε πως είμαι υπουργός, αυτήν τη στιγμή σας μιλάει ο φίλος σας ο Νίκος και μην τολμήσετε να μπερδευτείτε-είναι άλλωστε τόσο …ξεκάθαρα τα πράγματα (*)...

Αλλά ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που δεν αποπροσανατολίζονται και δεν παίρνουν τα μάτια τους από την αληθινή Ελλάδα: αυτήν της γυναίκας από τη Μυτιλήνη που ανακάλυψε τον τηλεφωνικό αριθμό μέσα στο πλαστικό σακουλάκι στον λαιμό του προσφυγόπουλου, έψαξε και βρήκε τελικά στη Σουηδία τον αδερφό του προστατευόμενού της κι ένωσε τα δύο αδέρφια-ευτυχώς που υπάρχει και αυτή η Ελλάδα, που μόνο με ανθρωπιά και στοργή και μεγαλείο ψυχής έχει σχέση και όλα αυτά φανερώνει περίτρανα και αξιοθαύμαστα.

Μα πριν προλάβει να αναπαυθεί η ψυχούλα σου και να αράξει, σκάει μύτη το άλλο νέο: μήπως διάβασε κανείς σας για την Ελληνίδα δασκάλα στη Δράμα, που, στο πλαίσιο εκπαιδευτικού προγράμματος, υποδέχεται μαθητές ελληνικών σχολείων στο σπίτι του Δράμαλη ντυμένη με ισλαμική στολή και συστήνοντάς τους να την αποκαλούν Νασίφ, για να μπουν στο κλίμα; Αλήθεια, έτσι γνωρίζουν τα Ελληνόπουλα την ιστορία της Πατρίδας τους; Συμμετέχοντας σε πρόγραμμα που κύριος σκοπός του είναι η ανάδειξη του προσώπου, του έργου(!) και της εποχής του Δράμαλη; Και αν το πρόγραμμα πετυχαίνει και τον κύριο σκοπό του και τους δευτερεύοντες, όπως το να αναδειχθούν μέσω αυτού καθολικά και πανανθρώπινα νοήματα, υπάρχει κάποιο νόημα, κάποιο όφελος; Ή ξαναεπιβεβαιώνεται πως ζούμε στην εποχή των συγκεκριμένων μέσων (βλέπε εκπαιδευτικά προγράμματα) και των συγκεχυμένων σκοπών, όπως πολύ πετυχημένα έχει ειπωθεί και φαίνεται πως θα συνεχίσει να λέγεται ποιος ξέρει για πόσα χρόνια ακόμη;

Μα και πάλι βρίσκεις το αντίδοτο στην πίκρα και στην ανοησία και στην τάση του σημερινού Έλληνα να επιδίδεται στο κυνήγι της εντύπωσης και του εντυπωσιακού, προσπερνώντας επιδεικτικά μάλιστα την ουσία, για την οποία, δε βαριέσαι, ποιος νοιάζεται, αφού αυτή η χώρα δε διαθέτει ούτε οπαδούς ούτε φίλους του «ένδον σκάπτε»… Κι είναι το αντίδοτο της ελαφρότητας και της ανοησίας ο φούρναρης που για καιρό φούρνιζε κι έψηνε καθημερινά για να ταΐσει τους πρόσφυγες που έβλεπε να πεινάνε και δεν άντεχε. Κι είναι αντίδοτο στην ελαφρότητα που μας δέρνει όλα αυτά τα χρόνια που κάθε σοβαρό, καθώς για τους πολλούς ήταν απλώς ψυχοπλάκωμα και αυτομάτως εξοριζόταν από τη ζωή μας, είναι λοιπόν δυνατό αντίδοτο όλος ο φοβερός και ανυπέρβλητος αγώνας των ψαράδων που στα νησιά μας έχουν ξεχάσει τι θα πει μεροκάματο, που το εγκατέλειψαν αμέσως προκειμένου να σώσουν όσο γινόταν περισσότερες ζωές.

Είναι τελικά αυτή η Ελλάδα που αξίζει τον θαυμασμό μας. Είναι αυτή που θέλουμε για πατρίδα μας κι είναι η χώρα των κατοίκων που γνωρίζουν ποιοι είναι και τι θέλουν στη ζωή τους. Είναι ο τόπος αυτών που δεν ένιωσαν ποτέ ούτε μια στάλα από αυτήν τη μειονεξία που λένε πως κατέκλυσε τους Έλληνες μόλις απελευθερώθηκαν από τους Τούρκους και άρχισαν έναν αγώνα να αφήσουν στην άκρη τον αληθινό εαυτό τους και να γίνουν άλλοι κι αλλιώτικοι-κακό του κεφαλιού τους…
Και σίγουρα δεν είναι η Ελλάδα εκείνων που επιμένουν να νιώθουν γεμάτοι μονάχα όταν κουβαλάνε κάποια διακριτικά επάνω τους∙ διακριτικά σαν τις μάρκες των ρούχων τους, αυτά που τονίζουν το έχειν κι όχι το είναι, το φαίνεσθαι και το έξω κι όχι το μέσα, που είναι το μόνο που αξίζει αληθινά κι είναι πραγματικά πολύτιμο. Σίγουρα, λοιπόν, δεν είναι η Ελλάδα των μαγαζιών που πουλώντας τα ακριβά, αλλά όχι πολύτιμα προϊόντα τους εξασφαλίζουν πελάτες, αλλά είναι η Ελλάδα που ξέρει να αγωνίζεται για τα αληθινά σπουδαία, ξέρει να επιμένει στην ουσία και ξέρει να ελπίζει και να χαμογελάει, ό,τι κι αν της τυχαίνει κι όσο δύσκολα κι αν περνάει…

(*) Όσον αφορά την ουσία των δηλώσεων Φίλη γράφτηκαν πολλά. Θα ‘θελα μόνο να ρωτήσω πολύ απλά πώς γίνεται να μην αποτελεί γενοκτονία η εξολόθρευση 353.000 ανθρώπων, περισσότερων από τους μισούς Έλληνες του Πόντου;
Πώς γίνεται να μην είναι γενοκτονία η λαίλαπα που έστειλε στον θάνατο τους προγόνους μας τη στιγμή που δεν υπάρχει ποντιακή οικογένεια που να μην έχει θρηνήσει θύματα (στην τυπική περίπτωση της δικής μου οικογένειας, εξοντώθηκαν στα Τάγματα Εργασίας και οι δύο προπάπποι μου από τη μεριά του πατέρα μου, ένας προπάππος και τα δύο αδέρφια του από την πλευρά της μάνας);
Πώς γίνεται, ακόμα, να παίζουν με τις λέξεις (και οι επιστημονικοί όροι λέξεις είναι, δεν είναι κάτι άλλο και οι λέξεις ανθρώπινα κατασκευάσματα είναι, δεν είναι σαν το αίμα που στάθηκε αδύνατον να κατασκευαστεί από τους ανθρώπους) κάποιοι ιστορικοί(;) και να ισχυρίζονται πως είναι άλλο πράγμα η γενοκτονία και άλλο η εθνοκάθαρση;
Τέλος, σ’ αυτήν την υπέροχη πατρίδα όπου έλαχε να ζούμε, ας σταματήσουν οι διαχειριστές του δημόσιου χρήματος να ιεραρχούν τόσο λάθος τις ανάγκες και να κάνουν τρομακτικά λάθη σαν το λάθος της Βουλής των Ελλήνων που πριν από κάποια χρόνια υποσχέθηκε να χρηματοδοτήσει την έκδοση των ντοκουμέντων της Γενοκτονίας, αθετώντας αμέσως μετά τον «λόγο» της, απλώς γιατί το έργο ήταν ογκώδες και το κόστος της έκδοσης θα ήταν μεγάλο-αλήθεια, πόσο πιο μεγάλο από το αίμα που κόστισε στους Πόντιους μία υπόθεση που κάποιοι επιμένουν να μη θεωρούν γενοκτονία;

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 19 Νοεμβρίου 2015, αρ. φύλλου 812. 

Φωτογραφία: Στιγμιότυπο από την έκθεση «More Sweetly Play the Dance» του William Kentridge (ο καλλιτέχνης-σκηνοθέτης της όπερας Lulu που θα παρουσιαστεί το Σάββατο στο ΤΕΙ Καστοριάς).