Ποια είναι αυτή η γυναίκα με τα κοντά πορτοκαλί μαλλιά και το μαντήλι που ανεμίζει; ρώτησα ένα φίλο. Εγώ, κάτοικος Καστοριάς δύο μόνο μηνών.
-Η Νένη, μου είπε. Η Νένη, η Ελένη Τσαδήλα. Είναι ξαδέλφη μου.
-Θα ήθελα πολύ να την γνωρίσω.
-Είναι λογίστρια, αλλά ασχολείται πρόσθεσε και με τα πολιτιστικά της Καστοριάς, κάνει θέατρο και είναι και από τους ιδρυτές του πολιτιστικού συλλόγου Σπασμένο Ρόδι.
Πέρασε λίγος καιρός και γνωριστήκαμε. Με την Νένη γίναμε φίλοι. Κολλητοί φίλοι. Μιλάγαμε πέντε έξι φορές στο τηλέφωνο καθημερινά και βρισκόμασταν για να σχολιάσουμε τα νέα της πόλης, να απολαύσουμε την γυρολιμνιά με τα ποδήλατα, να ορίσουμε νέες δράσεις του συλλόγου και δραστηριότητες, να ονειρευτούμε... έτσι λέγαμε, ας ονειρευτούμε την πόλη πιο ενεργή σε δράσεις και πολιτισμό, ας τους ταρακουνήσουμε.
Και η Νένη, πάντα πίσω από όλα αυτά τα ωραία, τα ανατρεπτικά, τα διαφορετικά, με την επιμονή της και το θάρρος της. Και η Νένη πάντα να φωτίζει τα λόγια της και τις σκέψεις της, με αυτά τα υπέροχα γαλαζοπράσινα μάτια της και τις αιθέριες κινήσεις των χεριών της, που άλλοτε σε ταξίδευε σε υπέροχα όνειρα και άλλοτε σου έσπαγε τα νεύρα με την επιμονή της... Ναι, άνθρωπος ήταν και αυτή και ήξερε να σπάει νεύρα! Αλλά όλα τα άντεχες από την Νένη.
Έφτιαχνε θέατρο, δρώμενα, παραμύθια, δράσεις και πάντα με άξονα την Καστοριά την πόλη που όσο την αγαπούσε τόσο και την αντιπαθούσε.
Βαριόταν τους ρυθμούς που αργά προχώραγαν, νευρίαζε με την ανυπαρξία του Πνευματικού Κέντρου, με την ραθυμία των υπευθύνων σε θέματα πολιτισμού. Να παίξουμε θέατρο στον δρόμο έλεγε και γεμίζαμε τον σκαλόδρομο των Αγίων Αναργύρων με θέατρο και Καστοριανούς θεατές και μαγεία. Μπαίναμε σαν τα παλιά θεατρικά μπουλούκια στα αυτοκίνητα και τρέχαμε από χωριό σε χωριό, και να οι αναμνήσεις της να τρέχουν και να θυμάται παλιές παραστάσεις και γεγονότα, και να τα χιλιόμετρα και να φτάνουμε σε χώρους άλλοτε υπέροχους και άλλοτε απερίγραπτα άσχημους και εκείνη να παίζει για τον κόσμο, να τον μαγεύει.
Μην σε νοιάζει μου έλεγε ποιοι έχουν έρθει, κάτι θα μάθουν, θα δουν κάτι διαφορετικό. Άξιζε τον κόπο η κάθε της προσπάθεια. Πιστεύω πως κάτι έμαθαν οι άνθρωποι.
Θυμάμαι σε μια αφήγηση παραμυθιού που στέκονταν στη σκηνή και είχε στα δεξιά της ένα κλαδί ψηλό από βελανιδιά, στα αριστερά της μία κασέλα γεμάτη με υφάσματα και μικρά αντικείμενα και εκείνη καθισμένη στο κέντρο ακίνητη, με τα χέρια ελαφρά ανοιχτά προς το κοινό (ένα κοινό που δεν έλεγε να ησυχάσει, που δεν πίστευα πως θα ακούσει λέξη από ότι δει και εκείνη με το κεφάλι ίσιο, τα μάτια γαληνεμένα να περιμένει να ησυχάσει ο κόσμος... οι θεατές της για να αρχίσει να αφηγείται τις ιστορίες της.
Γιατί το κάνει όλο αυτό σκέφτηκα, τι έχει να κερδίσει; Ήμασταν σε ένα χωριό έξω από την Καβάλα, ούτε τα έξοδα μας δεν θα βγάζαμε. Με κοιτά, μου χαμογελά και με ένα μικρό της νεύμα για να σβήσουν τα φώτα και να ανάψει ο προβολέας (φτηνός αγορασμένος από τα Lidl με δικά της χρήματα) ετοιμάστηκε να αφηγηθεί, να θυσιαστεί, να εκτεθεί και να παραδοθεί στη τέχνη που τόσο λάτρευε... το θέατρο.
Ησυχία... το βλέμμα της γλυκαίνει, τα διάφανα μάτια της φωτίζονται, χαμογελάει τρυφερά και τα χέρια της αρχίζουν να σχηματίζουν ταξίδια μέσα στο χώρο, αυτά τα διάφανα λεπτά υπέροχα βυζαντινά της δάχτυλα αγγίζουν υφάσματα που τα μεταμορφώνουν σε ανθρώπους, σε δάση, σε ουρανούς και αισθήματα, μιλάει, άλλοτε ψιθυρίζει, τραγουδά, αλλάζει την φωνή της.
Ακόμη και όταν δεν μιλά ο κόσμος την ακούει μαγεμένος, την αισθάνεται. Οι σιωπές της... μεγάλες πολλές φορές, ακριβώς για να τονίσει την σημασία των λέξεων, την ιστορία. Το βλέμμα της άλλοτε βλοσυρό, ανήσυχο, ταραγμένο μα πάντα, πάντα χαρισμένο στον κόσμο.
Ακριβώς όπως και η ζωή της… χαρισμένη στους άλλους, ποτέ σ’ εκείνη. Ακριβώς όπως δεν θα έπρεπε να είναι.
Οι σκέψεις μου αυτές, το πιο μικρό ευχαριστώ για όλα τα υπέροχα που έζησα δίπλα της.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 23 Ιουλίου 2015, αρ. φύλλου 797
Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.