ΟΔΟΣ: Προσγείωση

ΟΔΟΣ 23.7.2015 | 797

Οι καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων, που είχαν σαν βασικό αποτέλεσμα την –προς το παρόν- ελπίδα για διάσωση μόλις την τελευταία στιγμή, και αφού έχει αρχίσει να βουλιάζει η χώρα, είναι προπαντός ιστορικές. Ιστορικές σε πανελλήνιο επίπεδο αλλά βεβαίως και σε τοπικό.

Έχουν όλα αυτά τα γεγονότα και πρωτοφανείς πολιτικές διαστάσεις, αλλά και ιδιάζουσες νομικής φύσης, που ανήκουν στην δικαιοδοσία άλλων. Θέλουν χρόνο, ψυχραιμία για να κλείσουν τον κύκλο τους όλα όσα συμβαίνουν και να μπορούν να ερευνηθούν, αφού κατακαθίσει ο κονιορτός. Άλλωστε όλα εξελίσσονται ακόμη και είναι ρευστά. Επικίνδυνα, όσο και η κινούμενη άμμος. Μόνο που μια γενική παραλυσία και παραίτηση, δεν επιτρέπουν προς το παρόν τις υγιείς αντιδράσεις.

Όταν το φύλλο αυτό όδευε στο τυπογραφείο εχθές νωρίς το απόγευμα της Τετάρτης, δεν υπήρχε αποτέλεσμα στην κρίσιμη ψηφοφορία στην Βουλή για τον δεύτερο νόμο του νέου μνημονίου. Είχε ήδη αποσυρθεί από το κείμενο του υπό ψήφιση νόμου, το κεφάλαιο που αφορούσε την φορολογία των αγροτών και τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, με αποτέλεσμα να αναζωπυρωθεί ανησυχία σε μερίδα της κοινής γνώμης που αναμένει αποφασιστικά βήματα.

Είχε ωστόσο εκδηλωθεί και η πρώτη ευθεία βολή του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα, στους «τσάμπα μάγκες» του ΣυΡιζΑ και στους επαναστάτες χωρίς αιτία, αλλά και τους Νέρωνες του δημόσιου βίου, κάτι που τόνωσε την ελπίδα μεταστροφής του ίδιου και σημαντικού τμήματος του κόμματος. Η περίπτωση των εκλογών, που φημολογούνται, δεν είναι λύση και στην χώρα δεν φαίνεται να αναπτύσσεται διάλογος που να μπορεί να αποτρέψει ακόμη μια αφελή αλλά επικίνδυνη ενέργεια. Αν το δημοψήφισμα αποδείχθηκε μια γελοία υπόθεση, οι τυχόν εκλογές μπορεί να δυναμιτίσουν την καταστροφή.

Είχαν προηγηθεί πάντως οι δύο προηγούμενες ψηφοφορίες στην Βουλή, που προκάλεσαν 2 «Ναι» από την βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Μαρία Αντωνίου, ενώ αντίστοιχα, 1 «Ναι» και 1 «Όχι» από τον βουλευτή του ΣυΡιζΑ κ. Ευάγγελο Διαμαντόπουλο, ώστε να εκδηλώνεται και στην Καστοριά το πολιτικό παράδοξο, βουλευτής της κεντροδεξιάς αντιπολίτευσης, μπροστά στα αδιέξοδα να στηρίζει τις επιλογές και τα τελεσίγραφα μιας («πρώτης φορά») αριστερής κυβέρνησης, την οποία δεν στηρίζει ολόψυχα ο φυσικός βουλευτής.

Πολιτική ωριμότητα ή ρίψασπις συμπεριφορά, κανείς δεν είναι σίγουρος, για το τι μπορεί να ισχύει. Ούτε για την μια, ούτε για τον άλλο από τους τοπικούς βουλευτές. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο τόπος -και ειδικά η Καστοριά, χρειάζεται διάσωση.

Και αυτά όλα συμβαίνουν επειδή το «Όχι» του δημοψηφίσματος ερμηνεύθηκε από την κυβέρνηση ως «Ναι» στην Ευρώπη και σε ακόμη πιο βαριά οικονομικά μέτρα για ορίζοντα τουλάχιστον μιας 3 ετίας. Αλλά και επειδή προκλήθηκε εσωκομματική ρήξη στον ΣυΡιζΑ, με τις συνιστώσες του να παίρνουν θέση μάχης και μεταξύ τους αντιπαράθεσης, έστω κι’ αν προς το παρόν καμμιά απ’ αυτές δεν δείχνει αποφασισμένη να αναλάβει το ρίσκο της πτώσης της πρώτης αριστερής κυβέρνησης (που συγκυβερνά με τους Ανεξάρτητους Έλληνες).

Όλα αυτά συμβαίνουν και διότι για μια ακόμη φορά, αποδείχθηκε η ουσιαστική και ανθεκτική σχέση της Ελλάδας με την Δυτική Ευρώπη –διάβαζε Γαλλία, Ιταλία κλπ– μια σχέση που σχηματίσθηκε με σαφήνεια και με πολιτικούς όρους σύγχρονης διπλωματίας στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων, ήδη από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Και επειδή είναι ολοφάνερο ότι για ιδιοτελείς και ανιδιοτελείς λόγους, η Ευρωπαϊκή Ένωση κατέβαλε για μια ακόμη φορά κάθε προσπάθεια για να σώσει την ακεραιότητά της Ευρωζώνης και της Ελλάδος. Τι άλλο θέλουν οι Έλληνες, οι φορείς και τα δημοκρατικά πολιτικά κόμματα για να αντιληφθούν ότι η θέση και το συμφέρον της χώρας είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κανείς δεν ξέρει.

Συμβαίνουν επειδή, συν τοις άλλοις, αποδείχθηκε ότι κανείς –μα κανείς– από τους εναλλακτικούς «συμμάχους» και «φίλους», και προπαντός ούτε οι ομόδοξοι Ρώσσοι, Σέρβοι και οι συναφείς, δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους για την Ελλάδα. Αντίθετα, εξέφρασαν με τον τρόπο τους, σιωπηλά ή και ρητά ακόμη, μια παγερή, καθόλου φιλική (κάθε άλλο) αδιαφορία για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Αν δεν «πούλησαν» κιόλας την χώρα, όπως ακούγεται ότι συνέβη, με τους Ρώσσους.

«Ξεμείναμε» και από τους εξ – αδέλφους Άραβες, με τους οποίους δεν μοιραζόμαστε πια και πολλά, εκτός από τις αστείες πεποιθήσεις για την μαγεία της Ανατολής και τη σχετική νοοτροπία. Και έτσι την ύστατη στιγμή, ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας παραδέχθηκε –έστω και με ασάφεια– τις συνέπειες που θα προκαλούσε η μετατροπή των 800,00 ευρώ σε 800 δραχμές. Δραχμές όχι του 2001, αλλά το νέο νόμισμα που θα αποκαλείται έτσι, αν και το «νέα δραχμή» θα ήταν πιο κατάλληλο όνομα, για να θυμίζει ότι και η Νέα Σμύρνη, όχι μόνο δεν θυμίζει σε τίποτε την Σμύρνη, αλλά ήταν συνέπεια της Καταστροφής.

Καθώς δεν υπάρχει άλλο εθνικό νόμισμα εκτός από το ευρώ, δεν νοείται ούτε επιστροφή στην δραχμή, όπως περιγράφεται απλουστευτικά η διαδικασία κατάρρευσης που θα προκληθεί σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ. Με αποτέλεσμα η «επιστροφή στην δραχμή» να είναι μια μεγάλη απάτη, μια κομπίνα για απατεώνες, αφελείς, «μπαχαλάκηδες» και πλιατσικολόγους. Μέχρι και οι ΑνΕλ, δείχνουν να το έχουν αντιληφθεί.

Βεβαίως και πάλι στο επίπεδο των διεθνών συμμαχιών και ερεισμάτων της χώρας, κανείς λόγος και καμμιά κριτική δεν μπορεί στα σοβαρά να ασκηθεί για τραγικά κράτη και για όσους στήριζαν τις ελπίδες τους σε αυτά. Όπως για την Αργεντινή, την Κούβα, την Βενεζουέλα, την Βολιβία και άλλες περιπτώσεις υπέροχων λαών με εκρηκτικό, απαράμιλλο και μαγικό ταπεραμέντο. Οι οποίοι ωστόσο υποφέρουν από την παρακμή, τα ανίκανα και διεφθαρμένα, αυταρχικά ή όχι πολιτικά καθεστώτα τους. Που λυμαίνονται τις εκεί καταστάσεις.

ΟΔΟΣ 23.7.2015 | 797

Έτσι μετά την προσγείωση της ελληνικής κυβέρνησης και την εκλογίκευσή της, και η οποία εισηγήθηκε το 3ο και πιο σκληρό μνημόνιο, ο Φιντέλ Κάστρο (που αποκαθιστά τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ) θα αναθεματίζει την ώρα και την στιγμή που έστειλε στον κ. Αλέξη Τσίπρα, εκείνο το συγχαρητήριο μήνυμα για το «Όχι». Όπως αντίστοιχα οι Podemos στην Ισπανία, ήδη μετρούν απώλειες στην απήχησή τους στο εσωτερικό της χώρας τους, μετά την αποκάλυψη ότι η εκλογική επιτυχία αμφίβολων πειραματισμών ενδέχεται να επισπεύδει καταστροφικές εξελίξεις. Τρέχουν και δεν φθάνουν.

Ήδη καταβάλλονται μικρές προσπάθειες να φύγει η Ελλάδα από το κλαμπ της Ζάμπια και της Ζιμπάμπουε, στο οποίο φαινόταν να προσχωρεί, ώστε να μην γίνει –όχι τουλάχιστον τώρα ο πρωθυπουργός Δον Κιχώτης και όχι ο Σιμόν Μπολιβάρ της Νότιας Ευρώπης, όπως έλπισαν πολλοί ότι θα μπορούσε να συμβεί. Και δεν είναι λίγοι που ελπίζουν ότι ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, ύστερα από την θεαματική και πολιτικά γενναία, αν είναι ειλικρινής, μεταστροφή του, θα μπορούσε να αποδειχθεί αν όχι Μπολιβάρ, τουλάχιστον Τρικούπης. Και γιατί όχι να αποδειχθεί ο εαυτός του και μόνο. Ίσως και να αξίζει να αποδειχθεί, απλά ο εαυτός του.

Σε όλη αυτή την συμπυκνωμένη κοσμογονία που συνέβη μέσα σε χρονικό διάστημα μερικών εβδομάδων –και θα προκαλέσουν τσουνάμι εξελίξεων– η τοπική αυτοδιοίκηση της Καστοριάς ήταν χαρακτηριστικά απούσα. Απέφυγε να ασκήσει μια παιδαγωγική αποστολή, υπέρ ή κατά της Ευρώπης, δεν έχει δα και τόση σημασία, που είναι υποχρέωσή της και όχι δικαίωμά της.

Παρά το γεγονός ότι σχεδόν το σύνολο του έργου της, ή της προοπτικής της, βασίζεται στην συγχρηματοδότηση ή την αποκλειστική χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι αιρετοί της περιοχής Καστοριάς, που κατά τα λοιπά μετέχουν σε κάθε είδος κοινωνικής κινητικότητας, συμπεριφέρθηκαν σαν λαγοί. Έγιναν καπνός. Φοβούμενοι το πολιτικό κόστος, αλλά και ορισμένες ανησυχητικές ενδείξεις για την ποιότητα των δημοκρατιών ελευθεριών που εκδηλώθηκαν στο μεσοδιάστημα της προηγούμενης περιόδου, αποδείχθηκαν χορηγοί μιας κατάστασης, που σε ό,τι αφορά την Καστοριά, παρατείνει το μαρτύριό της.

Ωστόσο, το πρόβλημα της Καστοριάς, δεν είναι εάν η κυρία Μαρία Αντωνίου –που όλοι αντιλαμβάνονται ότι εφ’ όσον δεν διενεργηθούν εκλογές με λίστα, θα είναι δύσκολο να επανεκλεγεί– ψηφίσει με τα δυο χέρια όσα «ναι» απαιτούνται για να αποφευχθεί η κατάρρευση της χώρας. Το πρόβλημα είναι εάν ο κ. Ευάγγελος Διαμαντόπουλος αποφασίσει να επιμείνει σε κεντρική πολιτική αποστολή για τα συμφέροντα της Καστοριάς και την ανανέωση - εκσυχγρονισμό του πολιτικού της στίγματος.

Ή εάν, προτιμήσει τελικά να μείνει συνεπής στις πολιτικές ιδεολογίες του ρεύματος που μετέχει και επιτρέψει, σήμερα, αύριο, να περάσει ο ΣυΡιζΑ της Καστοριάς στα χέρια και τις διαθέσεις πιο συντηρητικών προσωπικοτήτων, που θα γνωρίζουν να ελίσσονται σε ένα περιβάλλον αναδιάταξης ρόλων. Και στην Νέα Δημοκρατία και κάθε παρωχημένο και κορεσμένο πολιτικό χώρο, να παράγει κλώνους, χωρίς αυτοκριτική και χωρίς ανανέωση.

Με την Καστοριά απλή θεατή, για μια ακόμη φορά, των κακοδαιμονιών της. Και αυτά είναι θέματα που προφανώς εκφεύγουν στενά προσωπικών ιδεολογιών και πεποιθήσεων. Θα το πράξει όμως;

Σήμερα Πέμπτη, ίσως και να γίνει γνωστό.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 23 Ιουλίου 2015, αρ. φύλλου 797

Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

• ΟΔΟΣ: Referendum
• ΟΔΟΣ: Σκιά του εαυτού της
• ΟΔΟΣ: Δαυΐδ
• ΟΔΟΣ: Η επόμενη ημέρα
• ΟΔΟΣ: Ο αντίκτυπος των εκλογών
• ΟΔΟΣ: Στα ζάρια