30.11.15

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Αν δεν ψηφίσουμε οι Έλληνες «Όχι»…


ΟΔΟΣ 9.7.2015 | 796

ΑΝ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΟΧΙ στην αλαζονεία, αυτήν που γίνεται ολοφάνερη στη ματιά σου και στο πώς κοιτάζεις τον άλλον, αυτόν που είναι δίπλα σου ή και απέναντί σου, τότε κανείς μας δεν θα ‘ναι στην πλεονεκτική θέση να ακούει τον άλλον και θα ‘ναι καταδικασμένος να ζει μονάχα στον δικό του κόσμο, που χωρίς τους άλλους είναι σίγουρα φτωχότερος, όσο κι αν ο ίδιος τον θεωρεί πάνσοφο και πλούσιο.

ΑΝ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΧΙ στον φανατισμό, που τον είδαμε να τυφλώνει οπαδούς και να τους εμποδίζει να παραδεχτούν όχι τα μελλούμενα, αλλ’ ακόμα και την ασυνήθιστα δυσάρεστη πραγματικότητα τη σχετική με τα ΑΤΜ και τις άλλες δυσκολίες που αντικειμενικά εισέβαλαν βίαια στην καθημερινότητά μας, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να θελήσουμε να αλλάξουμε οτιδήποτε -γιατί να αλλάξεις κάτι που κατ’ εσέ δεν χρειάζεται αλλαγή;

ΑΝ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΧΙ στην οικειοποίηση της Αξιοπρέπειας, τότε θα επιμένουμε να μη βλέπουμε το δίκιο αυτών που έχουν μάθει πως αξιοπρέπεια είναι να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου, να απλώνεις τα πόδια σου ως εκεί όπου φτάνει το πάπλωμά σου και να φροντίζεις να τα βγάζεις πέρα με τις δικές σου δυνάμεις, γιατί η περηφάνια σου δεν σου επιτρέπει να γίνεσαι φόρτωμα σε οποιονδήποτε άλλον.

ΑΝ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΧΙ στην μονοπώληση του πατριωτισμού, τότε θα πληρώνουμε διαρκώς το τίμημα - αρκεί η Ιστορία μας για να μας το αποδείξει και να μας εγγυηθεί γι’ αυτό. Δεν υπάρχουν Έλληνες που δεν αγαπάνε την πατρίδα τους (εξαιρούνται οπωσδήποτε όσοι ξεσπούν εναντίον της καίγοντας και καταστρέφοντας τον τόπο, πιστεύοντας πως υπηρετούν το δίκιο) - ο τρόπος που βλέπουν το καλό της αλλάζει. Άρα, δεν είναι ούτε ηθικό ούτε – πολύ περισσότερο- δημοκρατικό να λοιδορούν και να συκοφαντούν τους αντιπάλους τους σαν γερμανοτσολιάδες, σαν δωσίλογους, σαν πουλημένους (αναρωτιέμαι διαρκώς ποιος θα μπορούσε να τους αγοράσει όλους αυτούς που είχαν κι έχουν ακόμη τις επιφυλάξεις τους). Προκαλούσε φρίκη όλες αυτές τις μέρες ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονταν ακόμα και οι ειδικοί επιστήμονες της Οικονομίας, όταν δεν ήταν αρεστά όσα έλεγαν. Αυτό είναι η δημοκρατία για την οποία κόπτονται οι επιτιθέμενοι; Ή άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη; Και τόσο πολύ άλλο;

ΑΝ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΧΙ στην έλλειψη του κοινού νου και της στοιχειώδους κρίσης που λέει πως η όποια συμφωνία δεν είναι μονόπλευρη, μα έχει δύο πλευρές που χρειάζεται να συγκλίνουν για να καταλήξουν κάπου, άρα το φρόνιμο και συνετό δεν είναι να τραβάμε το σκοινί μέχρι να το κόψουμε, αλλά να προσπαθούμε να βρούμε τρόπους για να τα βρούμε, τότε θα είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε με τον νου μας μπαϊράμι, όπως λέει η σοφή παροιμία, ή να μην καταφέρνουμε να λύνουμε το παραμικρό μας πρόβλημα.

ΑΝ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΟΧΙ στην ψευδαίσθηση πως μπορεί ο ένας από τις δύο πλευρές που συζητούν να νιώθει νικητής ενώ η άλλη πλευρά δεν έχει ακόμα μιλήσει, τότε είναι πολύ τρομακτικά αφελής και φριχτά γελασμένος.

ΑΝ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΟΧΙ σ’ ένα αναξιόλογο τώρα, που καμία σχέση δεν έχει με το περήφανο χτες των Ελλήνων, τότε ας μην κάνουμε το διαρκές λάθος να θεωρούμε πως είμαστε το κέντρο της γης. Οι πρόγονοί μας κέρδισαν την αιώνια δόξα για τα σημαντικά κι αξεπέραστα που κατάφεραναν δεν προσπαθήσουμε κι εμείς να καταφέρουμε πράγματα, τότε γινόμαστε πέρα ως πέρα γελοίοι ομφαλοσκοπώντας διαρκώς.

ΑΝ ΔΕΝ ΠΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ στη διχόνοια που μας χαρακτηρίζει ως λαό, τότε ας μην ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον. Το «οι δικοί μας και οι άλλοι», ενώ όλοι είμαστε ισότιμοι πολίτες αυτής της χώρας, ποτέ δε μας ωφέλησε κι ούτε ποτέ πρόκειται να μας ωφελήσει.
ΑΝ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΟΧΙ στην «ηλιθιότητα του ανθρώπου να μη διδάσκεται από τα λάθη του» (Ντόρις Λέσινγκ), τότε η ζωή μας θα είναι διαρκώς ένας φαύλος κύκλος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

ΑΝ ΔΕΝ ΠΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΑ ΟΧΙ  στον φθόνο, αυτό το φοβερό ελάττωμα των Ελλήνων που αποτελεί φρένο και τροχοπέδη ακόμη και στην ελπίδα για πρόοδό τους, τότε θα φτάσουμε στο αίσχιστο σημείο που φτάσαμε τη βδομάδα πριν από το δημοψήφισμα: να αντιμετωπίζουμε σαν μεγαλοκαταθέτες τους απλούς συμπατριώτες μας που είχαν καταφέρει να έχουν αποταμιεύσει έστω και λίγα χρήματα για ώρα ανάγκης, έτσι ώστε να μη χρειαστεί να ζητήσουν από άλλον, και να χαιρόμαστε για το ενδεχόμενο να λιγοστέψουν ακόμη και οι λιγοστές οικονομίες των συμπολιτών μας που εφάρμοζαν στη ζωή τους το «φασούλι το φασούλι» αντί να τα σκορπάνε εδώ κι εκεί όπως έκαναν άλλοι, ανάμεσά τους ίσως κι εμείς οι ίδιοι. Από τότε που η νοικοκυροσύνη άρχισε να θεωρείται μειονέκτημα και ντροπή άρχισε η χώρα μας να παίρνει έναν κατήφορο που μακάρι να μην είναι χωρίς γυρισμό.

ΑΝ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΟΧΙ στο ακατέργαστο εγωιστικό μας ένστικτο να ψάχνουμε να βρούμε υπαρκτά ή και ανύπαρκτα ψεγάδια στον ξεχωριστό διπλανό μας (γιατί η αναγνώριση του διπλανού μας που διακρίνεται κάπου είναι ασύγκριτα πιο δύσκολη από την αναγνώριση του όποιου μακρινού μας που ξεχωρίζει;), μόνο και μόνο για να τον λιγοστέψουμε στα μάτια των άλλων, μα κυρίως μέσα μας γιατί δεν αντέχουμε την ύπαρξή του μες σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η μετριότητα, τότε μπορεί να νομίζουμε πως το μαλακώνουμε το αίσθημα της κακής ζήλιας, αλλά στην πραγματικότητα μια ταφόπλακα βάζουμε στην όποια δυνατότητα διαθέτουμε για πρόοδο και βελτίωση του ίδιου του εαυτού μας.

ΑΝ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΟΧΙ στην τάση που έχουμε οι περισσότεροι να γενικεύουμε τις μεμονωμένες περιπτώσεις, τότε δεν θα πάψουμε να οδηγούμαστε οι ίδιοι και να οδηγούμε και τους όποιους άλλους σε λαθεμένα συμπεράσματα. Το έχετε προσέξει πως κατά κανόνα γενικεύουμε τα κακά παραδείγματα κι όχι τα καλά (π.χ. δεν λέμε όλοι οι ιερείς μας ή όλοι οι εκπαιδευτικοί μας είναι καλοί γιατί ξέρω δύο που είναι, αλλά λέμε όλοι τους είναι κακοί γιατί υπάρχει ένας που έχει τα χάλια του - τι άδικο για τους ευσυνείδητους που παλεύουν να είναι εντάξει); Ας πάψουμε επιτέλους τις βλαπτικές γενικεύσεις, παντού υπάρχουν και οι κακές και οι καλές περιπτώσεις, εμείς ας εστιάσουμε στις καλές, για να κερδίσουμε από αυτές, τις κακές ας τις παραμερίσουμε, δεν μας ωφελεί να ασχολούμαστε μαζί τους.

ΑΝ ΔΕΝ ΠΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΟ ΠΙΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΟΧΙ μας στην πέρα ως πέρα λαθεμένη τακτική μας να θεωρούμε βολεμένους ακόμη και αυτούς που δημιουργήθηκαν με την απόλυτη αξία τους και την πολλή δουλειά τους, αυτούς που σαν τον δούλο της παραβολής του Χριστού πήραν το ένα τάλαντο που τους έδωσε το αφεντικό τους και, αντί να το θάψουν για να μην το χάσουν ή να το φυλάξουν κρυμμένο σε μιαν άκρη, δούλεψαν και το πολλαπλασίασαν, κερδίζοντας την επιβράβευση του αφεντικού τους, εκείνο το σπουδαίο «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω», αν δεν πούμε, λοιπόν, αυτό το ξεχωριστό ΟΧΙ, τότε είναι βέβαιο πως για εμάς προοπτική προόδου δεν υπάρχει.

ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΟΥΜΕ ΟΧΙ στην φυτεμένη πια για τα καλά μέσα στους περισσότερους Έλληνες τάση να μη βλέπουμε τον μόχθο και τη σκληρή δουλειά, αλλά και το φοβερό ρίσκο από τα οποία χρειάστηκε να περάσουν άνθρωποι που κατάφεραν να προχωρήσουν επαγγελματικά κι αν επιμένουμε να κοιτάζουμε μόνο το πού έφτασαν και να τους φθονούμε γι’ αυτό, τότε - αναπόφευκτα κι ας ακούγεται σκληρό - είμαστε άξιοι της κακιάς μας μοίρας, που δεν είναι καθόλου μοίρα, αλλά καθαρή επιλογή μας.

ΑΝ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΟΧΙ στην έλλειψη αυτογνωσίας, στην παντελή έλλειψη για αυτοκριτική και στη μόνιμη τάση μας για μετατόπιση των ευθυνών μας στους όποιος άλλους, μειονεκτήματα που χαρακτηρίζουν δυστυχώς πολλούς από εμάς τους Έλληνες, τότε θα παραμένουμε στάσιμοι σαν πέτρες χορταριασμένες που δεν αξίζουν καμιά παραπάνω ματιά και καμία επιπλέον σημασία.

ΑΝ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΟΧΙ στην επιμονή μας να ακούμε με ευχαρίστηση μόνο ό,τι χαϊδεύει τα αυτιά μας, που τα κλείνουμε σε ό,τι χαλάει τη διάθεσή μας, τότε ας προσέξουμε τους στίχους από το «Άγγελος εξάγγελος» του Δ. Σαββόπουλου-προσωπικά εδώ και 32 χρόνια το χρησιμοποιώ μέσα στην τάξη για να προβληματίσω τους μικρούς μαθητές μου, μήπως και καταφέρω να κάνω κάποιους από αυτούς από πολύ νωρίς να συνειδητοποιήσουν πως το ευχάριστο δεν είναι πάντοτε ωφέλιμο, ίσα ίσα…

ΓΙΑΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ να το είχαμε ξεκαθαρίσει από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας πως ο δρόμος της προόδου έχει τις δυσκολίες του ανήφορου, τον κατήφορο τον κατεβαίνει καθένας εύκολα, ενώ ο ίσιος δρόμος είναι αυτός της μετριότητας, που γι’ αυτήν έγραψε ο Ελύτης πως «Όπου ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω».

ΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΠΩΣ αν ο Ελύτης ζούσε στη σημερινή Ελλάδα, θα ευχόταν να ανθούσε ο μέσος όρος, βλέποντας το πώς πορευόμαστε και πώς σκεφτόμαστε οι περισσότεροι. Γιατί οι τελευταίες δεκαετίας της ευκολίας και της ψεύτικης ευτυχίας ήταν δυστυχώς υπεραρκετές για να αλώσουν την αληθινή αξιοπρέπεια του Έλληνα και να τον μετατρέψουν σε πλάσμα που αυτοκαταστρέφεται πιστεύοντας πως κάνει κάτι σπουδαίο…

ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΠΙΟ εγκάρδιες ευχές μου να πετύχει ο Πρωθυπουργός τα καλύτερα αποτελέσματα για όλους τους Έλληνες που το δικαιούνται…


ΥΓ: Το άρθρο είναι γενικό, αν κάνετε το λάθος να το διαβάσετε χρησιμοποιώντας ως εργαλείο ανάγνωσής του τα του δημοψηφίσματος, που είναι απλώς η αφορμή του, θα πέσετε έξω και θα ‘ναι κρίμα... 


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9 Ιουλίου 2015, αρ. φύλλου 796




Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ