19.9.15

ΟΔΟΣ: Ασημικά και πορσελάνες


ΟΔΟΣ 7.5.2015 | 787


Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου με την οποία η κυβέρνηση ΣυΡιζΑ-ΑνΕλ ήδη δέσμευσε τα χρηματικά διαθέσιμα εκατοντάδων οργανισμών του ευρύτερου δημοσίου τομέα, στους οποίους περιλαμβάνονται οι Περιφέρειες αλλά και οι Δήμοι της χώρας, αποτελεί το νέο δεδομένο. Που ενώ προδιαγράφει τις εξελίξεις, τουλάχιστον στην Καστοριά πέρασε κάπως απαρατήρητο. Αν και αναμένεται να έχει καίριες συνέπειες παντού και ειδικά στην Δυτική Μακεδονία, την Ενότητα Καστοριάς και στους τοπικούς Δήμους. Με πρώτο τον Δήμο Καστοριάς, που παρουσιάζει εξ αντικειμένου τις πιο μεγάλες ανάγκες.

Πρόκειται για εξαιρετικό, για την ακρίβεια πρωτοφανές σε περίοδο ειρήνης, έκτακτο μέτρο. Το οποίο όμως γυρίζει πίσω την ελληνική πολιτική τάξη και οικονομία, τουλάχιστον σε επίπεδο συμβολισμών. Και εφ’ όσον διαρκέσει – όπως ήδη εκφράζονται φόβοι ότι μπορεί να συμβεί- θα έχει σοβαρές μακροχρόνιες βλαπτικές συνέπειες στην κοινωνία και την ποιότητα της αυτοδιοίκησης. Στην πραγματικότητα αντιστρέφει την ιστορία.

Οι καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, αλλά και υψηλόβαθμων στελεχών της κυβέρνησης ότι ακόμη και μετά τον Ιούνιο θα αρχίσει η επιστροφή των δημευθέντων χρημάτων, δεν πείθουν ακόμη και αν είναι ειλικρινείς. Όπως είναι γνωστό στην πολιτική ζωή στο τέλος κανείς δεν κρίνεται από τις προθέσεις του. Αλλά από το αποτέλεσμα των πράξεών του.

Η μέχρις στιγμής, σύντομη βέβαια εμπειρία, αποδεικνύει ότι ο ΣυΡιζΑ ως κυβέρνηση, είναι απολύτως πειθαναγκασμένος να μην θέτει τίποτε πιο ψηλά, απ’ όσα η αριστερή του πλατφόρμα εγκρίνει ή επιτρέπει. Και αυτό είναι ένα αρνητικό δεδομένο που δεν αντισταθμίζει ούτε η σύμπραξη με την πιο λαϊκιστική Δεξιά, τους ΑνΕλ, οι οποίοι απλά μεταβλήθηκαν σε ησυχαστές. Βουδιστές μοναχοί να ήταν, κάτι αρνητικό θα εύρισκαν να σχολιάσουν. Ενώ τώρα, νηστεία και προσευχή. Και ω του θαύματος, σταμάτησαν και οι ψεκασμοί.

Ωστόσο, ο πραγματικός χρόνος γύρισε πίσω απότομα και η ελληνική τοπική αυτοδιοίκηση εγκλωβίστηκε, όχι σε ένα απλά συγκεντρωτικό ιδεώδες, αλλά σε μια πραγματική κατάσταση που ελέγχει με την πιο πάνω διάκριση το κυβερνητικό κόμμα. Μια πραγματική κατάσταση που βρίσκει φυσιολογικά, αν όχι ευκταία, τα όσα συμβαίνουν, εφ’ όσον δικαιώνουν την προαναγγελθείσα ρήξη. Και στον βαθμό που υπηρετούν την ουτοπία που έχει ανάγκη η ιδεολογία της αριστερής πλατφόρμας, προκειμένου να επιβεβαιωθούν οι θέσεις των στελεχών της. Με 40-50 χρόνια καθυστέρηση. 

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι αν στην θέση της σημερινής κυβέρνησης βρισκόταν κάποια άλλη των αστικών κομμάτων (πχ ΠαΣοΚ ή Ν.Δ), με ή χωρίς κυβερνητικό παρελθόν (πχ Ποτάμι), θα είχαν ξεσηκωθεί ακόμη και οι πέτρες. Θα είχαν ξεχυθεί στους δρόμους αιρετοί, εργαζόμενοι και πολίτες για να καταγγείλουν την υποταγή, την άλωση της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ακόμη και εδώ στην Καστοριά. 

Ωστόσο, παρά τις πρώτες αντιδράσεις που σημειώθηκαν –οπουδήποτε αλλού εκτός Καστοριάς – πολύ σύντομα οι αιρετοί της χώρας, για το ακανθώδες ζήτημα της «δέσμευσης» των αποθεμάτων τους, άμβλυναν τις αντιρρήσεις τους, νέρωσαν το κρασί τους. 

Επικαλούμενοι την κατεπείγουσα ανάγκη που βρίσκεται η χώρα, την ανάγκη ποιούμενοι φιλοτιμία, δικαιολόγησαν την επιβληθείσα δήμευση ή επίταξη, ως «πατριωτικό» καθήκον. Σε μια εποχή στην οποία η διαπίστωση ότι καθημερινά φορείς και δημοσιογράφοι, ειδικά των δημόσιων ΜΜΕ, επιδίδονται σε μια επίδειξη συμμόρφωσης και αφοσίωσης στα προεκλογικά ιδεώδη του ΣυΡιζΑ, σε μια επίδειξη «Συριζοφρόνησης» δηλαδή, οι ελπίδες για εξομάλυνση δεν είναι σημαντικές. Και οι ενδείξεις ανησυχητικές, αν δεν ξεκαθαρίσει και μάλιστα σύντομα, ότι η «δέσμευση» είναι πράγματι προσωρινή.


Σοβιετικό πιάτο πορσελάνης 1923, του Κρατικού (τέως Αυτοκρατορικού) Εργοστασίου Πορσελάνης της ΕΣΣΔ, Πετρογκάρτ (νυν Αγία Πετρούπολη). Πωλήθηκε από τα Sothebys τον περασμένο Νοέμβριο 3.750 λίρες Αγγλίας.


Προφανώς στις τάξεις των αιρετών που γογγύζοντας ή όχι συντάχθηκαν με την νεότερη πατριωτική άποψη, ανήκουν και οι εκπρόσωποι της Καστοριάς. Που προσέφεραν έτσι τα ασημικά και τις πορσελάνες των αποταμιεύσεων του τόπου για να σωθεί η χώρα. Ή για να επιβιώσει κυριολεκτικά προς το παρόν η χώρα. 

Κανείς όμως δεν μπορεί να γνωρίζει βεβαίως προκαταβολικά, αν το μέτρο αποδειχθεί πράγματι προσωρινό ή όχι. Ή εάν θα έχει και άλλου είδους συνέχεια και εάν ο κρατισμός που αναβιώνει στην Ελλάδα από την πίσω πόρτα ως κυρίαρχη αντίληψη μιας αριστερής κυβέρνησης και την αισθητική του δημόσιου ελέγχου, θα θεωρήσει ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. Οπότε θα μοιάζει η δέσμευση με απαλλοτρίωση. 

Από την πλευρά του Δήμου Καστοριάς, δεν έγινε γνωστό αν υπήρξε κάποια ειδική αντίδραση, αλλ’ ούτε και από την Περιφέρεια, στην οποία από τις 26 Ιανουαρίου συμπεριφέρονται σαν ως δια μαγείας να λύθηκαν όλα τα προβλήματα. Ούτε φυσικά στην Περιφερειακή Ενότητα Καστοριάς στην οποία ο ρηχός πολιτικός διάλογος εξαντλείται στην κινηματογραφική ορολογία, αργκώ και στους «εξυπνακισμούς», μεταξύ όσων έχουν αναλάβει το θεόσταλτο βάρος της σωτηρίας του τόπου. Καθώς είναι κάτι περισσότερο από προφανής η ακλόνητη πεποίθησή τους ότι αισθάνονται στην καλύτερη περίπτωση, σωτήρες, απελευθερωτές.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα, εξέπληξαν πάλι για την προμήθεια του περίφημου μηχανήματος για την λίμνη, που αναγορεύτηκε απ όλες τις εμπλακείσες πλευρές σε μείζον τοπικό πολιτικό ζήτημα και πρόβλημα. Ενώ σε σύγκριση με τα αληθινά προβλήματα της Καστοριάς πρόκειται περί όνου σκιάς. Και σαν να μην έφθανε ο όνος αυτός, την π. βδομάδα στον δημόσιο λόγο της Καστοριάς προστέθηκαν και η σκιά με τα ποπκόρν. 

Σύμβουλος της περιφερειακής ενότητας με κλίση στην επί παντός προβολή της, είχε την σκωπτική αλλά κενόδοξη ιδέα να δωρίσει στον αντιπεριφερειάρχη κ. Σωτήριο Αδαμόπουλο ένα… κουβαδάκι καλαμπόκι. Και αυτός με την σειρά του, την διπλά ατυχή ιδέα -αντί να το επιστρέψει ή να προσβληθεί, αντίθετα- να το αποδεχθεί (το κουβαδάκι). Επιπλέον δε και να φωτογραφηθεί με το κουβαδάκι (σελίδα 5) , ποζάροντας μάλιστα για χάρη της πολιτικής καταγραφής και αιωνιότητας. Χωρίς καν να αναλογιστεί ότι αν είχε συμβεί το αντίθετο, να είχε στείλει αυτός το κουβαδάκι, θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες αν μη τι άλλο για τον συμβολισμό της πράξης. 

Ώστε να είναι δεδομένο ότι ο δημόσιος βίος και λόγος υποβαθμίστηκαν ακόμη περισσότερο. Χαρούμενες παιδικές φωνές ακούγονται παντού. Και αυτό που φαίνεται είναι ότι τα παιδία παίζει, ή ότι ορισμένοι πλάθουν κουλουράκια. 

Αντί να ασχολούνται με τα χαοτικά τοπικά προβλήματα – για την λύση των οποίων άλλωστε εκλέχθηκαν– και αντί να δείξουν έμπρακτα την συντριβή τους για την διαρκή υποχώρηση της Καστοριάς και την οικονομική ασφυξία στην οποία καταδικάζεται ο τόπος ύστερα και από την δέσμευση – δήμευση των αποθεμάτων. Σαν να είχαν λύσει τα προβλήματα του τόπου, για τα οποία κατακεραύνωναν τους προηγούμενους, άρχισαν τα αστεία και τα πειράγματα, παρέχοντας σαφείς ενδείξεις ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει επαρκώς την κατάσταση.

Κι’ όμως στο εξής –παρά τις αντίθετες δεσμεύσεις και εξαγγελίες– το βέβαιο είναι ότι Δήμοι και Περιφέρειες θα ελέγχονται ασφυκτικά από το μεγάλο κράτος και την γενική κυβέρνηση. Και στο πλαίσιο αυτό που διαγράφεται, όχι μόνο η Περιφερειακή Ενότητα αλλά και ο Δήμος Καστοριάς αναμένεται να τρέχουν – αν τρέχουν κιόλας- καταϊδρωμένοι για να πετύχουν τα ψίχουλα της επιβίωσης και της προσωρινότητας.

Θα υπάρχει μια θαυμάσια, πρώτης τάξης ευκαιρία και δικαιολογία στο να μην γίνεται τίποτε πέρα από την είσπραξη μισθών και αποζημιώσεων και των δημοτικών τελών που μένουν προς το παρόν άθικτα, χωρίς βεβαίως να μπορεί και κανείς να εγγυηθεί και γι’ αυτά στο μέλλον. Χωρίς αμφιβολία, περιορισμένη δυνατότητα απόδοσης των δημευθέντων – δεσμευθέντων, θα ενισχύσει τους βαθμούς εξάρτησης της τοπικής αυτοδιοίκησης. 

Κι’ αν η εκλογή της νέας δημοτικής αρχής πριν από ένα χρόνο περίπου, ενέπνεε περιορισμένη έστω αισιοδοξία, για μια βελτίωση της εικόνας της Καστοριάς σε ορατό μέλλον, καθώς η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο, θα μπορεί τώρα ο εκάστοτε δήμαρχος ή αντιδήμαρχος, αντί να γίνεται ακροατής παραπόνων και δέκτης αιτημάτων, να φωνάζει την γνωστή και από παλιά ελληνική απορία «και πού είναι το κράτος;». 

Με ή χωρίς το κουβαδάκι και την σακούλα με τα ποπ-κορν στο χέρι. Θα έχουν φροντίσει οι ιθύνοντες να υπάρχουν και επαρκείς ποσότητες πασατέμπο και μπισκοτολούκουμα. Αν είναι να γυρίσουμε πίσω στην φτωχή και .. τίμια Ελλάδα, τουλάχιστον ας γίνει χωρίς αμερικανιές και ξένα πρότυπα. Τώρα αρχίζει να γίνεται αντιληπτή η έννοια της Ψωροκώσταινας. 


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Μαΐου 2015, αρ. φύλλου 787


1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος23/9/15

    Πάνε και ασημικά, πάνε και οι πορσελάνες...
    Η σειρά μας τώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ