ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Ποιητές για Καστοριά

• …Τότες η μνήμη της ρημάζει σαν αρχοντικό της Καστοριάς και ξαναγυρίζει στη σιωπή. Γιατί είναι παλιά συνήθεια της να βρίσκει στη σιωπή τα φάρμακα της λύπης… 

(Υστερόγραφο στον Ερμόλαο 1) 

Δημήτρης Δασκαλόπουλος

Αυτούς τους στίχους διάλεξα για την εφημερίδα από τη συγκεκριμένη συλλογή μέσα από τα πολλά και σημαντικά στο μεγάλο αφιέρωμα του περιοδικού «Εντευκτήριο» της Θεσσαλονίκης, Τεύχος Ιανουαρίου—Απριλίου 2012, σελίδες αφιερωμένες στον ποιητή και μελετητή Δημήτρη Δασκαλόπουλο με αφορμή την αναγόρευσή του σε διδάκτορα του ΑΠΘ την 9-11-2006.
Το περιοδικό παρουσίαζε μαζί με τα κείμενα των ομιλητών (Νάσου Βαγενά, Γιώργου Γεωργούση, Νικήτα Παρίση κ.α.) και φωτογραφίες του τιμωμένου ποιητή μαζί με άλλους ποιητές, ζωγράφους και συγγραφείς φίλους του ( με το γνωστό μελετητή του Καβάφη καθηγητή Γ.Π. Σαββίδη, τον συγγραφέα Νίκο Γιαννακουδάκη, τη Μάρω Σεφέρη, τον μεγαλύτερο έλληνα στοχαστή Ζήσιμο Λορεντζάτο, τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, τον συγγραφέα Γιάννη Ευσταθιάδη, τη συγγραφέα Άλκη Ζέη, τον Cyro del Neto Pinto με τον Δημήτρη Μαρωνίτη, με τον Δημήτρη Φατούρο και φυσικά με τη σύζυγό του επίσης συγγραφέα Μαρία Στασινοπούλου. Μαζί αφιέρωσαν πολλές μελέτες με το έργο των ποιητών Καβάφη και Σεφέρη.

• Οι παραπάνω στίχοι του Δ. Δασκαλόπουλου για την Καστοριά έφεραν στο νού μου τους στίχους του ποιητή και ζωγράφου Νίκου Εγγονόπουλου από τον «Μπολιβάρ» (μελοποιημένο επίσης από τον Μαμαγκάκη):

…Σειούνται τα χώματα παντού και τρίζουν τα εικονίσματα στην Καστοριά, τη σιωπηλή την πόλη, κοντά στη λίμνη, Μπολιβάρ είσαι ωραίος σαν Έλληνας…

Ο Εγγονόπουλος θυμόνταν μια εκδρομή των σπουδαστών της Αρχιτεκτονικής στην Καστοριά (τη «σιωπηλή πόλη κοντά στη λίμνη»), όπου τον είχαν χάσει για πολλή ώρα από την παρέα τους, καθώς αυτός με το Δάσκαλο τον περίφημο Πικιώνη επισκέπτονταν τα αρχοντικά.. «Σκέφτηκα», έλεγε ο Εγγονόπουλος στον ζωγράφο Σόρογκα, «ότι από το τελευταίο σπίτι που είχαμε επισκεφτεί δεν είχε βγει μαζί μας». Ξαναγυρίζει ο Εγγονόπουλος στο ερειπωμένο αρχοντικό και βρίσκει τον Πικιώνη σε μια σκοτεινή γωνιά να κλαίει. «Η αφήγηση του Εγγονόπουλου είχε έναν τόνο βαθιάς συγκίνησης, που μεγάλωσε με τη σιωπή, που ακολούθησε. Η λατρεία τους για τον τόπο ήταν κοινή» έγραφε ο Σόρογκας.

• Στο περιοδικό «Ίαμβος», Τεύχος 9-10 Φθινόπωρο-Χειμώνας 2005, συναντούμε κι άλλον ποιητή ερωτευμένο με την Καστοριά.

«Σε μια Χριστουγεννιάτικη εκδρομή με πούλμαν βρεθήκαμε στην Καστοριά» δια βάζουμε μεταξύ άλλων σε άρθρο του καθηγητή της Νευρολογίας και γνωστού φιλότεχνου Θάνου Κωνσταντινίδη, φίλου του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού, 
«...ο Μιχάλης εντυπωσιάστηκε από την ομορφιά της λίμνης, τα αρχοντικά, τις δεκάδες των εκκλησιών και ιδιαίτερα με την Παναγία την Κουμπελίδικη. Με πού καλή διάθεση σ’ όλο το ταξίδι εμνεύστηκε μια φράση την οποία επαναλάμβανε απαγγέλλοντας... Ωραία η φύση Χαράλαμπε...».

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Μαΐου 2015, αρ. φύλλου 787

Σχετικά:  ΟΔΟΣ: "Ρ" (Καστοριανοί ποιητές)