8.7.15

ΜΠΕΣΣΗ ΜΙΧΑΗΛ: H θεωρία των παιγνίων | Game of “Thrones” | Yanis vs Wolfgang

...Our one important thought in this book is that Game Theory will remain deficient until it develops an interest in (real?) games...
Game Theory, 2003,
S.P. Hargreaves Heap and Yanis Varoufakis


Περάσαμε από κυβέρνηση τρόϊκα (Σαμαρα, Βενιζέλου Κουβέλη) σε παλινδρομήσεις με αποχώρηση ΔημΑρ και ασυμφωνία με την πραγματική τρόικα, από Grexit σε Success story, από μονόδρομο σε εναλλακτική λύση με κυβέρνηση ΣυΡιζΑ-ΑνΕλ και τελικά σε μαραθώνιο για την επίτευξη ενός διεθνούς “win-win”! Με πρωτοστατούντα τον καταλληλότερο Έλληνα Rock Star Minister of Finance, γνώστη της θεωρίας των παιγνίων, τον δικό μας διεθνή YANIS ! Που σημειωτέον μπορεί να αποτελεί την καλύτερη (;) δυνατή εκδοχή στην υποτιθέμενη σημερινή σύγκρουση συμφερόντων (game of thrones) ανάμεσα στη στυγνή γερμανο-ευρωπαική άποψη του ordoliberalismus στον άτεγκτο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο μας και στην διεκδίκηση του δικαιώματος των λαών να καθορίζουν δημοκρατικά τις τύχες τους.

Η ισορροπία του τρόμου στηρίζεται στο «παιχνίδι» οικονομικού πολέμου, με κύρια επιδίωξη από μεν τους Γερμανούς και κύριο εκπρόσωπο τον Σόϊμπλε, τη διατήρηση της ευρωπαϊκής πρωτοκαθεδρίας στην επιβολή ευταξίας και εξουθενωτικής λιτότητας, από δε τους Έλληνες με εκπρόσωπο τον Βαρουφάκη, τη διεκδίκηση αξιοπρέπειας και δικαιότερα κατανεμημένης λιτότητας, για ανακούφιση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Με εξαίρεση τη κυβέρνηση Ομπάμα των ΗΠΑ, υποκύπτουν στη λογική της Γερμανίας όλες οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης. Τα αποτελέσματα μετά πέντε χρόνια ύφεσης δεν δικαιώνουν τα σκληρά μέτρα. Η προκλητικότατη αυξανόμενη ανισότητα της άκρατης ευμάρειας του 0,01% σε βάρος του υπόλοιπου 99,9%(!), δίνει το μέγεθος της σύγκρουσης και τη χρεωκοπία της αντιμετώπισής της από τα ηγετικά πολιτικά στελέχη του ανεπτυγμένου αλλά και αναπτυσσόμενου κόσμου.

Γιατί συμβαίνει αυτό, ένας ακόμη Έλληνας της διασποράς δίνει μια εξήγηση. Ο διάσημος σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς στη τελευταία του ταινία «το Κεφάλαιο», δίνει τον ορισμό του σύγχρονου καπιταλισμού επιγραμματικά ως ολοκληρωτικό καπιταλισμό τύπου ρωσσικής μπάμπουσκας...! Όπως η μια μπάμπουσκα κρύβει μια διαρκώς μικρότερη, αόρατη, έτσι και το Κεφάλαιο κρύβεται σε αόρατα θησαυροφυλάκια εξωχώριων εξωτικών προορισμών. Και στον επίλογο μιας εξαιρετικά ιδιοφυούς πλοκής βάζοντας τον αδίστακτο πρωταγωνιστή, τον Ρομπέν των πλουσίων, να κλείνει το έργο με τα λόγια «...ας συνεχίσουμε να παίρνουμε από τους φτωχούς για να δίνουμε στους πλούσιους... όλα είναι ένα παιχνίδι...»καθορίζει τους όρους του αδίστακτου, θανατηφόρου για τους πολλούς παιχνιδιού.


ΟΔΟΣ 26.2.2015 | 777 | σελ. 9

  • ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΓΝΙΩΝ (1) (Μάρτιος 2013): 

«Αν ο χρόνος (αιών) είναι παιδί που παίζει ζάρια (πεσσεύων), και διαμορφώνει τη Ζωή στον ταλαίπωρο πλανήτη μας με τυχαιότητα αδιάφορα ευτράπελη για τον ίδιο, οι άνθρωποι με τα υπέροχα εξελιγμένα μυαλά «παίζουν παίγνια» μαθηματικά. Από εδώ, με μαγικό θαρρεί κανείς τρόπο-υπολογισμό για τα κοινά μυαλά, βγαίνουν συμπεράσματα για μια κορυφαία (και ηγετική) ιδιότητα του Ανθρώπου- Homo Sapiens: τον τρόπο που αποφασίζει σε καταστάσεις (=παίγνια) στρατηγικής αλληλεπίδρασης δηλαδή συγκρούσεων ή συνεργασιών, που με τη σειρά τους αποτελούν την επιτομή της όποιας συλλογικής και κοινωνικής ζωής. Από την απόφαση για πόλεμο ή ειρήνη, για πολιτισμό ή βαρβαρότητα, για ευημερία ή ύφεση για καταναλωτισμό ή λιτότητα καθορίζεται η διαμόρφωση της αποφασιστικής Πολιτικής, που διέπει τη ζωή όλων μας τοπικά ή συνολικά.

Όμως το ποιοί παίρνουν τελικά την απόφαση παραμένει ένα μεγάλο μυστήριο διαχρονικά, παρά τη προσπάθεια της Δημοκρατίας να δώσει απάντηση, έστω τη λογικότερη δυνατή. Φαίνεται, οι επιφορτισμένοι και εκλεγμένοι πολιτικοί ηγέτες στις λήψεις σοβαρών αποφάσεων, έχουν παρακάμψει τη γνώση που παρέχεται από τα θαυμάσια μυαλά των επιστημόνων, προς όφελος της ιδιοτέλειας κακώς εννοουμένου πολιτικού κόστους ή ανεπάρκειας. Η θεωρία των παιγνίων, επιχειρεί δραστήρια να συμμετάσχει στη προσπάθεια, αφού σήμερα έχει ευρύτατη εφαρμογή από την οικονομία, την ψυχολογία, τη βιομηχανική οργάνωση, τη φορολογία, μέχρι την εξελικτική και κοινωνική βιολογία.

Η θεωρία ξεκίνησε από διάσημα «μυαλά», τους Newman / Morgenstern και συνεχίστηκε από διάσημους νομπελίστες. Υπάρχουν δύο έλληνες επιστήμονες που διαπρέπουν στις ΗΠΑ, οι Παπαδημητρίου με την αλγοριθμική θεωρία παιγνίων και ο τόσο νεαρός και καλοβαλμένος Δασκαλάκης, παρουσιάζοντας τη σύνδεση με πληροφορική – Διαδίκτυο, μοιάζουν να την επεκτείνουν σε νέους ορίζοντες με την Υπολογιστική Συμπλοκότητα, ενώ πρέπει να θεωρηθεί σημαντική η συμβολή του Γιάνη Βαρουφάκη στις θαυμάσιες, δύσκολες για κοινούς θνητούς σαν εμένα εργασίες/βιβλία που δημοσιεύουν.

Και η Δημοκρατία; Πού χάθηκε η Δημοκρατία μέσα στον ίλιγγο της ταχύτητας και της ασυδοσίας του διακινούμενου Κεφαλαίου; Η Δημοκρατία ψυχορραγεί καθώς την πνίγουν κυριολεκτικά αυτοί οι Πολύ Σοβαροί Άνθρωποι (Π. Κρούγκμαν) που πριν από μας αλλά πάντοτε για το καλό μας, παίζουν στο καζίνο καπιταλισμό τους, τις ζωές μας. Οι Πολύ Σοβαροί Άνθρωποι ανήκουν σε μια νέα Δεξιά που ο Ιταλός Ρ. Σιμόνε αποκαλεί «Μειλίχιο Τέρας» στο ομώνυμο βιβλίο του γιατί, πέρα από δίκαιο, νόμους, πολιτική, το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το κέρδος.

Σπρώχνει λοιπόν βάναυσα όλους τους πολίτες-πελάτες στην αμφίβολη απόλαυση της κατανάλωσης, με κύριο χαρακτηριστικό την εξαγορά της ψυχής μας μέσω πιστωτικών καρτών! Κι όταν συντελεσθεί η εξαγορά, οι Πολύ Σοβαροί Ηγέτες μας, μας τιμωρούν χαιρέκακα για το «Χρέος Μας» που μετατρέπεται σε Μέγιστο Ηθικό Παράπτωμα ισοδύναμο με αμαρτία κολάσιμη... Κι αν η τιμωρία ήταν αποτελεσματική θα μπορούσε κάπως να αντέξει κανείς την αδικία, την ανισότητα μέτρων και σταθμών, τον παραλογισμό της καταστροφικής πορείας με την ελπίδα ότι είναι προσωρινή. Μετά 5 χρόνια όμως αυξανόμενης ανεργίας, ύφεσης, ανέχειας και δυστυχίας υπάρχει υπόνοια ελπίδας για αντιστροφή του Θανάσιμου Παιχνιδιού που παίζεται σε βάρος των πολλών από τους «Πολύ Σοβαρούς Ηγέτες της τοπικής και παγκόσμιας Αταξίας;»


  • Εδώ λοιπόν επανέρχεται Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΓΝΙΩΝ (2) ως GAME OF THRONES (!) και ο ΥΑΝΙS!


Ο έλληνας υπουργός συνιστά ένα μιντιακό φαινόμενο που και μόνο γι αυτό θα μπορούσε να αποτελεί ευχάριστη έκπληξη. Όμως, η υποδομή ακαδημαϊκή και πολιτισμική που διαθέτει, το ιδιοφυές (!) στυλ και η λεκτική άνεση τον καθιστά πραγματικά έναν «άνθρωπο του καιρού» και σίγουρα έναν πολιτικό κατάλληλο να αντιπαρατεθεί στην αλαζονεία της οικονομικής πρωτοκαθεδρίας (λέγε με Σοιμπλε)... Επομένως στο game of thrones που αδυσώπητα εκτελείται μπροστά μας, στην αδίστακτη μεττερνίχειο υποκρισία των «Σοβαρών Ηγετών», η τακτική της Νέας, 1ης Αριστερής Κυβέρνησης αποτελεί ένα ρήγμα «σοβαρότητας» και πιθανή απαρχή ελπιδοφόρων αλλαγών. Αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου, ομολογώ απελπισμένη ευχή!


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26 Φεβρουαρίου 2015, αρ. φύλλου 777



Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος8/7/15

    Παιχνίδια να παίζει μόνος του, με τα χρήματά του, και με τη Δανάη.
    Όχι με την πατρίδα μου, και τα παιδιά μου.
    Πρώτη φορά αριστερά = ο θάνατός μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος14/7/15

    Υψηλού στοχασμού το άρθρο της κ. Μιχαήλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ