11.2.15

ΟΔΟΣ: Πέντε-δέκα λέξεις


ΟΔΟΣ 9.10.2014 | 759

Αίσθηση δροσοσταλίδας προκάλεσαν τα πολλά και θετικά σχόλια, σε ηλεκτρονική κυρίως μορφή, κατά κανόνα ανώνυμα, που έφθασαν στο blog της ΟΔΟΥ στο διαδίκτυο, μετά την κυκλοφορία του φύλλου της περασμένης Πέμπτης. Αφορμή στάθηκε επιστολή-άρθρο της αναγνώστριας, για το Γηροκομείο Καστοριάς που ζήτησε να δημοσιευτεί (στο προηγούμενο φύλλο) με τα αρχικά γράμματα του ονοματεπωνύμου της. Δεν έλειψαν βέβαια και τα τηλεφωνήματα, ανώνυμα, επώνυμα ή και ψευδώνυμα.

Γεγονός είναι πάντως ότι οι θετικές αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν, με αφορμή τις εύστοχες παρατηρήσεις του άρθρου, ήταν πράγματι, αναλογικά πολλές. Σε μια Καστοριά με σοβαρή καχεξία στο ζήτημα της κοινωνικής συνείδησης, οι αντιδράσεις αυτές θα μπορούσαν να θεωρηθούν πρωτοφανείς. Και ελπιδοφόρες.

Για τον λόγο αυτό, από άποψη ουσίας η «δροσοσταλίδα», ήταν μάλλον καυτή. Ίσως, το ότι η επιστολή-καταγγελία για το Γηροκομείο αφορά θέμα το οποίο όλοι γνωρίζουν, αλλά σχεδόν κανείς δεν αναφέρεται σ’ αυτό, όπως ακριβώς και κατά κανόνα συμβαίνει σε κλειστές, υπερσυντηρητικές κοινωνίες, να είναι μια εξήγηση. Αφορμές και εξηγήσεις γι’ αυτό το «ευχάριστο» ξέσπασμα, προσφέρονται πολλές.

Λίγο το γεγονός ότι αν και με σαφήνεια φαίνεται από το περιεχόμενο της επιστολής, η «ανώνυμη» δεν κατάγεται από την Καστοριά, αλλά βρέθηκε περιστασιακά και πλέον κατοικεί μόνιμα, κατ’ επιλογή ή υποχρεωτικά, ωστόσο δείχνει ενδιαφέρον για ένα υπαρκτό σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα που κρατιέται σαν επτασφράγιστο μυστικό.

Λίγο το ότι η παρέμβαση της «ανώνυμης» παρουσίαζε με αξιοσημείωτη αντικειμενικότητα την κατάσταση –με έμφαση μεταφέρθηκε στο άρθρο η διαβεβαίωση μιας ηλικιωμένης φιλοξενούμενης του Γηροκομείου, ότι «είμαστε καλά εδώ… δεν μας λείπει τίποτε». Λίγο το γεγονός ότι το άρθρο σχολίαζε εύστοχα και με αξιοσημείωτη υπευθυνότητα το πρόβλημα, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τις μάλλον υποτυπώδεις, αν όχι επικίνδυνες και απαράδεκτες συνθήκες –από άποψη ασφάλειας, υγιεινής και φροντίδας των ηλικιωμένων, περιγράφοντας σαφώς κατάσταση εγκατάλειψης με προσχήματα.

Λίγο έστω το γεγονός ότι οι συνθήκες ενός ιδρύματος με δημόσια – κοινωφελή αποστολή εκφράζει απόλυτα το επίπεδο, την αισθητική και προπαντός τον πολιτισμό του κοινωνικού συνόλου. Οτιδήποτε και οσοδήποτε από τα ανωτέρω να ισχύει, γεγονός είναι πάντως ότι η ηχηρή παρέμβαση μιας ευαίσθητης και προπαντός ουσιαστικής προσέγγισης, με το SOS που εξέπεμψε, προκάλεσε.

Για την ΟΔΟ, το πρόβλημα του Γηροκομείου Καστοριάς δεν είναι νέο, ούτε μονοσήμαντο ή μονόπλευρο. Η εφημερίδα κατ’ επανάληψη στο παρελθόν έχει περιλάβει στην ύλη της αφιερώματα και απόψεις για την θλιβερή κατάσταση και την απογοητευτική προοπτική στην οποία έχει περιέλθει το ίδρυμα. Όπου ίδρυμα εννοείται η αξιόλογη ακίνητη κυρίως περιουσία την οποία διέθεσαν υπέρ του Δήμου Καστοριάς, πριν πολλές δεκαετίες, οι Λάζαρος και Αθηνά Ρίζου. Με σκοπό την περίθαλψη ηλικιωμένων σε συνθήκες αξιοπρέπειας και φροντίδας.

Πλην όμως η διαχείριση της υπόθεσης με λάθη και παραλείψεις, λάθη που έφθασαν στην κορύφωσή τους πριν μερικά χρόνια με την περίφημη και μάλλον σκανδαλιστική «παραχώρηση» που είχε αποφασίσει η τότε δημοτική αρχή. Για να ανεγερθεί σε δημοτικό οικόπεδο, νέο απολύτως εκκλησιαστικό γηροκομείο με χρηματική δωρεά αγνώστου προσώπου.

Έκτοτε και αφού οι αντιδράσεις φάνηκε να ματαιώνουν αυτή την μυστηριώδη υπόθεση, μεσολάβησαν κι’ άλλα χρόνια με πέπλο σιγής για την υπόθεση του Γηροκομείου. Όπως και για κάθε άλλη σοβαρή υπόθεση στην Καστοριά.


ΟΔΟΣ: Α.Δ.: Για να πονέσεις έναν τόπο και τους ανθρώπους του,
πρέπει πρώτα να τον αγαπήσεις. 2.10.2014 | 758


Κι’ όμως πρόκειται για το ίδιο ακριβώς Γηροκομείο, που κάποτε, σε πραγματικά δύσκολες εποχές, διατηρούσε ένα αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο παροχής φροντίδας, αποτελώντας πτυχή και κομμάτι της Καστοριάς, λειτουργικό και αναπόσπαστο. Και όχι Καιάδα ή δοχείο αποβλήτων. Όλα αυτά είχαν σαν επακόλουθο, το ζήτημα της κατάστασης του ιδρύματος, να σκουπιστεί «κάτω από το χαλί».

Όλα αυτά αφορούν βεβαίως μια πόλη, στην οποία παλιότερες και νεώτερες δωρεές ιδιωτών προς τον Δήμο, όπως ενδεικτικά συμβαίνει με το κτήριο του παλιού δημοτικού νοσοκομείου δωρεά οικογένειας Δήμου, τα Τερζάκεια Λουτρά και δημοτικό ωδείο της δωρεάς Δημ. Μπαϊρακτάρη, είτε βρίσκονται σε συνθήκες πλήρους αδιαφορίας και εγκατάλειψης, είτε ακολουθούν ανησυχητική τροχιά.

Έτσι δεν ήταν και πολύ δύσκολο να περάσουν στα ψιλά ή στα αζήτητα τα ακανθώδη προβλήματα που σκιαγραφούν το δραματικό επίπεδο στο οποίο έχουν υποβαθμίσει οι διοικούντες το Γηροκομείο. Ούτε και οι συνθήκες κοινωνικού πολιτισμού που έχουν επιβάλλει οι διοικούντες. Χωρίς αντιδράσεις, φαινόμενο που διευκολύνει το γεγονός ότι οι ευθύνες διαχέονται και έξω από τα στενά πολιτικά και υπηρεσιακά όρια της αυτοδιοίκησης. Εκτείνονται κατά κάποιο τρόπο και αφορούν τόσο την Ιερά Μητρόπολη Καστοριάς, όσο και φορείς εποπτείας και κρατικού ελέγχου.

Άλλωστε η Καστοριά, έχει το θλιβερό προνόμιο, λόγω της μορφολογίας της αλλά προπαντός της ανεπάρκειας των διοικούντων, είτε να μην διαθέτει ανάλογες υποδομές για ηλικιωμένους με κινητικά προβλήματα ή άτομα με ειδικές ανάγκες. Όσες υπάρχουν είναι υποτυπώδεις και προσχηματικές μόνο. Καθόλου λειτουργικές κατά κανόνα και τίποτε περισσότερο πέραν του ΚΑΠΗ.

Πρόκειται για μια κοινωνία που αδιαφορεί ακόμη και στις πιο φυσικές «απαιτήσεις» τους ακόμη και για απλά ζητήματα, όπως για παράδειγμα τον εκκλησιασμό. Αφού η Καστοριά είναι σπάνια περίπτωση πόλης στην οποία, τουλάχιστον οι μεγάλες ενορίες της, δεν διαθέτουν υποδομές για άτομα με κινητικές δυσκολίες ή και καθηλωμένα.

Πιο χαρακτηριστική η περίπτωση της ενορίας Αγίου Γεωργίου, η οποία αν και πριν μερικά χρόνια, απέκτησε (αντί για πάρκινγκ όπως ήταν η αρχική άδεια) αίθουσα καφέ και παγκάρι με κεριά και εικονίσματα στην δημοτική οδό, ωστόσο δεν υπήρξε η παραμικρή σκέψη και πρόβλεψη, για άτομα με δυσκολία στην πρόσβαση. Δεν κατασκευάστηκε ούτε μια ράμπα.




Το μήνυμα είναι σαφές: Στην Καστοριά, δεν αναγνωρίζονται όσοι δεν είναι νέοι ή αρτιμελείς Και ο κοινωνικός αποκλεισμός των υπολοίπων είναι ολοφάνερος. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, σε μια πόλη, που δεν διαθέτει ούτε μια αίθουσα εκδηλώσεων, ούτε πραγματικά κοινόχρηστους χώρους, που να μπορούν να ανταποκριθούν σε ανάγκες δημιουργίας κοινωνικών δεσμών.

Για τον ίδιο λόγο σε αυτό το κλίμα βρίσκουν καταφύγιο όλες οι ανικανότητες και μετριότητες που κατά καιρούς κυβερνούν τον τόπο. Και το χειρότερο από το ίδιο περιβάλλον αντλούν το θράσος να φιλοδοξούν ακόμη και οι φαυλότητες.

Η εξήγηση ότι λόγω της οικονομικής κρίσης, έχουν περιοριστεί τα έσοδα της περιουσίας του Γηροκομείου και επιβάλλονται περικοπές, δεν είναι πειστική. Δεν αρκεί όταν οι στερήσεις αφορούν τα στοιχειώδη για την υγιεινή, υγεία και αξιοπρέπεια των φιλοξενούμενων. Είτε διαμένουν δωρεάν εκεί, είτε διαθέτουν τα εισοδήματά τους (πχ συντάξεις) για την περίθαλψη και διαμονή τους, ζήτημα που βεβαίως είναι ακόμη μια σημαντική παράμετρος. Προς έρευνα.

Σε μια περιοχή επίσης, που παρέχεται προκαταβολική και μόνιμη ασυλία, με εθελούσια φίμωση και τύφλωση προπαντός των τοπικών ΜΜΕ ακόμη και στο επίπεδο της απλής κριτικής απέναντι σε πρόσωπα που παίρνουν αποφάσεις, ασκούν πολιτική και διαχειρίζονται κοινωνικά ζητήματα, ακόμη και εκτός των πνευματικών ή των θεσμικών τους έργων.

Πρόκειται ακριβώς για την ίδια πόλη, στην οποία όλες οι πτυχές της δημιουργικής κοινωνικής ζωής, από την παιδεία, την καλλιέργεια, τον εθελοντισμό, την τέχνη, την ευαισθησία, την ποιότητα, την φιλοπατρία, τον πολιτισμό, βρίσκονται σε διωγμό.

Απόδειξη και αιχμές, τα όσα συμβαίνουν σε Πνευματικό Κέντρο, Ξενία, υπόθεση «Αρχιτεκτονικής Σχολής», και «Μαθιουδάκη». Ενώ δεν βρέθηκε κανείς να ελεγχθεί από κανένα, ακόμη και για σοβαρά προβλήματα δημόσιας υγείας, όπως για την απελπιστική δυσωδία της λίμνης, και την ζοφερή, επικίνδυνη κατάσταση της.





Θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό στην περίπτωση του Γηροκομείου Καστοριάς, το οποίο σαν μπαλάκι του τένις ανταλλάσσεται μεταξύ Δήμου Καστοριάς και Ι. Μ. Καστοριάς; Μάλλον όχι.

Ερωτηματικά βεβαίως προκαλούνται και απορίες, όχι μόνο για την διοίκηση και διαχείριση ή την εποπτεία του, αλλά και για τους οικείους των ηλικιωμένων που φιλοξενεί. Η υπόθεσή τους, δεν είναι ιδιωτική, αλλά λόγω της φύσης και της χρήσης του Γηροκομείου, κοινωνική.

Αυτά στην πραγματικότητα, κατέδειξε με λίγα και οικονομικά επιχειρήματα, η έκκληση της επιστολής της ανώνυμης αναγνώστριας. Στην οποία περιεχόταν η κορυφαία παρατήρηση-εξήγηση, κόλαφος για την Καστοριά, ότι «κανείς δεν πονά ένα τόπο και τους ανθρώπους του, αν πρωτίστως δεν αγαπά τον τόπο».

Σε πέντε-δέκα λέξεις, παρουσίασε ολόκληρη την εξήγηση για την Καστοριά. Με ή χωρίς το Γηροκομείο της.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9 Οκτωβρίου 2014, αρ. φύλλου 759

Επιλογή σχετικών κειμένων:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ