Λόγος & αντίλογος

ΟΔΟΣ 21.11.2013 | 716

Αγαπητή ΟΔΟΣ

Παρακολούθησα την π. Κυριακή αλλά και την Δευτέρα, στο δελτίο ειδήσεων megaλου τηλεοπτικού σταθμού, ως είδηση και σχετικό ρεπορτάζ τα κροκοδείλια, θα έλεγα, δάκρυα και την απορία των σχολιαστών, για το θράσος που είχε υπουργός της τουρκικής κυβέρνησης να δηλώσει ότι βρίσκει μελαγχολική την Αγία Σοφία ως μουσείο και για τον λόγο αυτό, θα εισηγούνταν την επαναλειτουργία της, ως μουσουλμανικού τεμένους. Η «είδηση» ομολογουμένως απασχόλησε και τις εφημερίδες των Αθηνών τις επόμενες ημέρες και γενικά προβλήθηκε με ασυνήθιστη έμφαση, όταν δεν είναι η πρώτη φορά που ανάλογες προτάσεις και ιδέες, έχουν καταγραφεί και στο παρελθόν.

Τι γκραβούρες της θεσπέσιας εκκλησίας με ή και χωρίς τους μιναρέδες, τι αναφορές για τον Ιουστινιανό και την Μεγάλη του Θεού Αγία Σοφία, και τι δεν ακούστηκε τέλος πάντων στο ολιγόλεπτο ρεπορτάζ, για να εμπνεύσει αισθήματα αντίθεσης και θυμού στους έλληνες τηλεθεατές, όπως είναι φυσιολογικό, εξ αιτίας του γεγονότος ότι το περίφημο αυτό μνημείο αποτελεί για τον νέο ελληνισμό, ότι ακριβώς και ο παρθενώνας για την αρχαία Ελλάδα.

Την στιγμή που ανέσυραν και τις νύξεις για τον... μαρμαρωμένο βασιλιά, επί χρόνια τώρα, βομβαρδίζεται το ελληνικό τηλεοπτικό κοινό από τα απαίσια τουρκικά σήριαλς, με τα οποία οι γείτονες προπαγανδίζουν ανύπαρκτες ταυτότητες του ελληνικού με τον τουρκικό λαό, ενώ επί εβδομάδες τώρα παρακολουθώ άφωνος διαφήμιση τηλεοπτικής (μαγειρικής) εκπομπής για την «πολίτικη» κουζίνα. Στην οποία, η αινιγματική παρουσιάστρια της διαφήμισης που φορεί στην κόμη τουρμπάνι -δεν γνωρίζω αν είναι ταυτόχρονα και η μαγείρισσα- αντί να διαφημίσει την κουζίνα της Κωνσταντινούπολης (ελληνική, τουρκική, αρμένικη, ρωμαίϊκη ή όχι, εμένα πάντως δεν μου αρέσει) διαφημίζει ουσιαστικά και με το ίδιο θράσος του τούρκου υπουργού, κάτι πιο προχωρημένο και ωμό: την επιρροή λέξεων της ελληνικής καθομιλούμενης με λέξεις της τουρκικής ή άγνωστης προέλευσης. Ακόμη και λέξεις που έχουν αρχίσει να λησμονούνται. Και υπερηφανεύεται και από πάνω, σαν όλα αυτά, να μην είναι τα κατ’ ιδίαν τεκμήρια της δουλείας και της ταπείνωσης, αλλά κάτι το σπουδαίο.

Θα έπρεπε να γνωρίζουν οι επιπόλαιοι κάθε λογής και θέσης που αποφασίζουν το φθηνό κουτόχορτο που θα θρέψει τις… πνευματικές αλλά και γαστριμαργικές ανάγκες του νεοέλληνα, ότι όσο συνεχίζουν να οπισθοδρομούν, μπερδεύοντας το σκοτεινό παρελθόν, ακόμη και την δουλεία με την παράδοση, και να προπαγανδίζουν οπουδήποτε στην Ελλάδα και ιδίως στην Καστοριά, υπαρκτές ή ανύπαρκτες σχέσεις με τους καλούς γείτονες, είτε αυτοί είναι Τούρκοι, είτε είναι Σκοπιανοί, ή κάθε άλλον που επιβουλεύεται την σημερινή Ελλάδα, και όσο συνεχίζουν να αποστρέφουν την ελληνική κοινή γνώμη contra στην Δύση, στο τέλος όχι μόνο δεν θα αισθάνονται Τούρκοι και Σλάβοι «μουσαφίρηδες», αλλά «αφέντες».

Και ότι τα περί Αγίας Σοφίας του τούρκου υπουργού, ή τα περί Μεγάλου Αλεξάνδρου και Βουκεφάλα των Σκοπιανών που ήδη αποκαλούν την Ελλάδα «Γιουνανιστάν», θα μοιάζουν πταίσματα σε σύγκριση με αυτά που θα έλθουν όταν θα έχει ολοκληρωθεί ο ιστορικός αποπροσανατολισμός των Νεοελλήνων. Συνεπώς ας δουν την Τζεμηλέ τους, ας χορέψουν το τσιφτετέλι τους, ας ακούσουν τον Μπρέγκοβιτς τους κι’ ας αφήσουν τους θρήνους τους για την Αγία Σοφία και την κόκκινη μηλιά οι υποκριτές.

Ένας αναγνώστης σου

με απέχθεια στην «πολίτικη» κουζίνα

Στην φωτογραφία: Γυναίκες της Κωνσταντινούπολης το 1873, αριστερά Εβραία, στο κέντρο νύφη Αρμένισσα, δεξιά Ελληνίδα. Συλλογή Osman Hamdi Bey, φωτογράφος: Pascal Sebah

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21 Νοεμβρίου 2013, αρ. φύλλου 716.

Σχετικό κείμενο:

• ΟΔΟΣ: Iyi çocuklar iyi dans | Τα καλά παιδιά καλά χορεύουν