ΟΔΟΣ: Déjà vous

ΟΔΟΣ 6.6.2013 | 695

Άγνωστο είναι εάν όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους όταν συμβαίνει κάτι κακό, (έστω και σε μια περίπτωση) αντέστρεψαν ποτέ την κατάσταση. Έτσι δείχνουν να συμπεριφέρονται όσοι περιφέρουν τον θρήνο τους για την οριστική κατάργηση του τμήματος της αρχιτεκτονικής σχολής ή όπως αλλιώς λεγόταν αυτό, που ποτέ δεν έγινε. Και προπαντός την οργή τους για την μετονομασία του τμήματος και την μεταφορά του στην Κοζάνη.

Διότι αυτό το τελευταίο έμοιαζε με σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής. Ωστόσο η οργή, σύντομα υποχώρησε. Και οι ιθύνοντες, αποφάσισαν να δείξουν ψυχραιμία.

Μέχρι και σχόλια για την μη απειλή παραίτησης του αντιπεριφερειάρχη Καστοριάς (κ. Δημητρίου Σαββόπουλου) που αυτή την φορά δεν επαναλήφθηκε, ή την αποχώρηση του από τους κόλπους του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, που τον ανέδειξε πολιτικά, ακούστηκαν. Για την ακρίβεια στην πραγματικότητα όλα συνέβησαν για πολλοστή φορά. Και κανένα δεν εξέπληξαν αληθινά.

Μοναδικό πρώτο νέο στοιχείο, οι δηλώσεις της βουλευτή Καστοριάς κ. Μαρίας Αντωνίου σε βάρος κάποιου ή κάποιων υπουργών της κυβέρνησης. Μίλησε για παντελόνια ή φουστάνια, αναφορές που θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποτελέσουν καλή περίπτωση ανάλυσης των τάσεων της ξεπερασμένης πια ανδρικής μόδας. Αλλά και του εκκολαπτόμενου αντιρατσιστικού νόμου. Τι να ήθελε τάχα να πει με τον χρησμό της;

Σε κάθε περίπτωση όμως όσοι γνώριζαν την ίδια από προηγούμενα χρόνια, αδυνατούν να εξηγήσουν, πώς είναι δυνατό να εξαντλείται η επιχειρηματολογία της στο συγκεκριμένο εξωστρεφές προφίλ ανθρώπου της πιάτσας που φαίνεται να έχει υιοθετήσει.

Βεβαίως κανείς δεν θα ευχόταν να βρεθεί στην θέση της. Ειδικά αυτή την περίοδο. Αλλά με το να επαναλαμβάνει τα ίδια σφάλματα (βιασύνης και στυλ βασικά), δεν λύνεται κανένα πρόβλημα.

Αντίθετα, η εν συνεχεία ενέργεια της ίδιας και ομάδας συνομιλητών της να δεχθούν κάπως μοιρολατρικά την εξέλιξη και να αποφασίσουν την διεκδίκηση μιας άλλης οποιασδήποτε σχολής πανεπιστημίου, με το ίδιο ή οποιοδήποτε αντικείμενο σπουδών, καταγράφεται σαν λάθος. Όπως εξαιρετικό λάθος είναι να συγκαλεί σύσκεψη, και μάλιστα υπό το φως της πλήρους δημοσιότητας, όχι μόνο με εκπροσώπους θεσμικών φορέων, αλλά και κομμάτων.

Πάντως καμιά λέξη δεν ακούστηκε για τις προσωπικές τους ή τις τοπικές ευθύνες. Ειδικά της βουλευτή Καστοριάς η οποία παραδέχθηκε δημόσια ότι στην προσπάθεια των «όλοι μαζί» να κρατήσουν τα ΤΕΙ -που κι’ αυτά δεν έμειναν ακέραια- , ξέχασαν, αμέλησαν, τους ξέφυγε η προσοχή από το τμήμα της Αρχιτεκτονικής Σχολής.

Δημόσια ομολογία και παραδοχή, η οποία έστω κι αν δείχνει ωμή ειλικρίνεια ή πολιτική απειρία, σε κάθε άλλο μήκος ή πλάτος τη γης που απολαμβάνει την δημοκρατία, θα ισοδυναμούσε με πολιτικό χαρακίρι. Εδώ ακούστηκε περίπου φυσιολογική.

«Στο ίδιο έργο θεατές», θα μπορούσε να περιγραφεί κάπως απλοϊκά, η όλη κατάσταση. Όχι μόνο για την (μια ακόμη) ήττα της Καστοριάς, ούτε για την υποκρισία πολλών απ’ αυτούς που (τώρα) θρηνούν, αν και παλιότερα ήταν πολέμιοι της Σχολής. Αλλά και για την επιβολή της Κοζάνης επί της Καστοριάς.

Ωστόσο για να αποσείσουν τις δικές τους αδυναμίες, αποδίδουν κάθε τοπική αποτυχία και προπαντός κάθε τοπική ανικανότητα σε μηχανορραφία των γειτόνων, των ορατών τε και αοράτων δυνάμεων. Σε επιβουλή της Κοζάνης, μετά της Ειμαρμένης. Και έτσι δαιμονοποιώντας ως υπερφυσικές τις δυνάμεις της Κοζάνης, αντί να δουν κατάματα τις τοπικές αδυναμίες, νομίζουν ότι προσπερνούν τα δύσκολα και ότι εξορκίζουν το κακό. Στην συνέχεια, ζητούν μια απλή συγνώμη και είναι έτοιμοι για το νέο έπος τους. Όπως ακριβώς μοιάζουν να κάνουν και στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι για μια ακόμη φορά πρωταγωνιστικό ρόλο στην δαντική φαρσοκωμωδία, διεκδικεί και δυστυχώς διαδραματίζει η βουλευτής με την ΝΔ της Καστοριάς, κ. Μαρία Αντωνίου. Όχι επειδή σ’ αυτήν ανήκουν αποκλειστικά οι πολιτικές ευθύνες. Το δίκαιο είναι να τονισθεί ότι διαδέχθηκε λάθη. Ωστόσο τα ίδια λάθη επανέλαβε, αλλά και νέα πρόσθεσε. Και επιπλέον συνέπραξε με τα λάθη πολιτικών παράλληλης ευθύνης, όπως του δημάρχου Καστοριάς που κι’ αυτός περιχαρής προ μερικών μηνών, μοίραζε σχολές.

Αλλά και επειδή δεν στέγνωσαν ακόμη τα σχόλια στο πλαίσιο θετικής και άκριτης προβολής από μέρος των τοπικών ΜΜΕ στις πιο αεροκοπανιστές δηλώσεις που ακούστηκαν τα τελευταία χρόνια – μετά την σήραγγα της Κλεισούρας, την διεθνοποίηση του αερολιμένα και το τραίνο του Νεστορίου: ότι είχε λέει την προφορική διαβεβαίωση του αρμόδιου υπουργού, πως η Σχολή είναι και θα μείνει στην Καστοριά.

Ναι. Και ότι το πραγματικό πρόβλημά λέει, δεν ήταν η Σχολή, που ήταν περίπου δεδομένη, αλλά το γεγονός ότι η Καστοριά (πάλι έφταιγε η πόλη) δεν διέθετε φοιτητική εστία. Γι’ αυτό και προτάθηκε η μετατροπή του θαυμάσιου και μνημειακού Ξενία που επί χρόνια λεηλατείται, σε επίσημη χαβούζα.

Όμως σύμφωνα με αυτούς που αποφάσισαν, η σχολή έπρεπε να μεταφερθεί σε μια πόλη που εκτός από φοιτητική εστία, δεν διαθέτει ούτε κτήριο για την σχολή. Πλήρης ανατροπή της κατάστασης που η ίδια εγγυόταν. Δεν διευκρινίστηκε μόνο αν και εκεί στην γείτονα Κοζάνη που αναδεκνύεται σε μονοφαγά της περιφέρειας, ενήργησαν «όλοι μαζί ενωμένοι και αποφασισμένοι», όπως εδώ στην Καστοριά σύμφωνα με τα προσκοπικά και απλοϊκά ευχολόγια της βουλευτή.

Η ΟΔΟΣ με αλλεπάλληλα σχόλιά της σε φύλλα των τελευταίων μηνών, - για τα οποία ο καθένας θα ευχόταν να μην επιβεβαιωθούν- προέβλεπε και προειδοποιούσε γι’ αυτό που φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού. Και μόνο όσοι εθελοτυφλούσαν ή παραπλανούσαν ή και παραπληροφορούσαν δεν συνειδητοποιούσαν. Δυστυχώς οι εκτιμήσεις επιβεβαιώθηκαν.

Όπως και το φαινόμενο μιας βουλευτή, η οποία στις πρώτες αντιδράσεις της εκτός από τα φουστανελοπαντέλονα που εκστόμισε, οχυρώθηκε πίσω από μια απλή συγνώμη – σαν έτοιμη από καιρό για το επόμενο λάθος της. Αυτή την φορά βεβαίως το ύφος των δηλώσεων και οι υπαινιγμοί, ήταν τόσο βαρείς που μπορεί να μην είναι τίποτε πια αναστρέψιμο.

Ακόμη χειρότερα για την ίδια παρά την συγνώμη της, απέκρουσε το μπαλάκι των ευθυνών, το οποίο και πέταξε στον προκάτοχό της. Συγκρατώντας τον πηγαίο εκνευρισμό του πολιτικού στυλ της, άφησε κατά μέρος τα «όλοι μαζί» και απλά θύμισε με «νόημα» ότι δεν είναι η ίδια υπεύθυνη. Επειδή δεν ήταν βουλευτής ούτε το 2010, ούτε το 2011 –παραλείποντας βεβαίως να θυμηθεί, ότι ούτε και το κόμμα της ήταν στην κυβέρνηση τα έτη 2010 και 2011- για να έχει ξεκάθαρη πολιτική ευθύνη, ο οποιοσδήποτε προκάτοχός της.

Χωρίς να ανταπαντήσει καν στον κ. Θωμά Αναστασίου που εκ μέρους του ΠαΣοΚ, λησμόνησε ότι ήταν η κ. Άννα Διαμαντοπούλου ως υπουργός Παιδείας, αλλά και ο πανίσχυρος τ. βουλευτής Καστοριάς και τότε πρόεδρος της Βουλής κ. Φιλ. Πετσάλνικος, που διέκοψαν κάθε διαδικασία λειτουργίας μιας σχολής. Η οποία έμεινε μόνο στα χαρτιά και τα αζήτητα. Επειδή την είχε δημιουργήσει το αντίπαλο (ακόμη τότε) κόμμα της Ν.Δ. Και έτσι 3 χρόνια μετά, χωρίς καν να είναι βουλευτής η κ. Άννα Διαμαντοπούλου, απέσπασε στην ιδιαίτερη πατρίδα της Κοζάνη, το μήλο της έριδος.

Προφανές και δικαιολογημένο σε ένα βαθμό είναι ότι τα τελευταία κακά μαντάτα, προκάλεσαν ένα είδος πανικού στην την κ. Μαρία Αντωνίου και το επιτελείο της. Που ούτε τώρα έδειξε ψυχραιμία. Γι’ αυτό μπορεί να ευθύνεται η υπόνοια για επερχόμενες εκλογές ίσως και τον επόμενο χρόνο. Αλλιώς δεν εξηγούνται αψυχολόγητες και αδικαιολόγητες πολιτικές εξάψεις του είδους που προέρχονται από την κυβερνητική βουλευτή.

Η οποία από το «ισχύς εν τη ενώσει» για την σχολή αναδιπλώθηκε, στο πιο δοκιμασμένο, «φταίνε όλοι οι άλλοι» εκτός από την ίδια: ο υπουργός (για τον πρωθυπουργό εμμέσως είπε κάτι αναφερόμενη στον υπουργό επικρατείας αλλά όχι και τόσο καθαρά), ο τ. βουλευτής, το ότι δεν υπάρχει φοιτητική εστία, αλλά όχι η ίδια. Θαυμάσια.

Προφανές είναι ότι η διαχείριση μιας κακής εξέλιξης είναι κάτι το πολύ δύσκολο και λεπτό. Δυσάρεστο και άχαρο, ειδικά όταν καλείται ένα βουλευτικό επιτελείο κυβερνητικού κόμματος να συμμαζέψει αυτά που το ίδιο άφησε ασυμμάζευτα. Κανείς δεν μπορεί να επιχαίρει για το γεγονός ότι η κυβερνητική βουλευτής, διαψεύστηκε τόσο σύντομα και με αυτόν τον τρόπο. Ούτε βεβαίως η ανάλυση της κακής εξέλιξης μπορεί να εξαντλεί την ειδησεογραφία της περιοχής αυτή την περίοδο.

Ωστόσο το φαινόμενο μιας βουλευτή, που από πιθανόν λανθασμένες εκτιμήσεις της ίδιας ή του πολιτικού της γραφείου, υποπίπτει από λάθος σε λάθος (πότε με την τιμή των καυσίμων, τα ΤΕΙ κ.ά.) δεν είναι ούτε συνηθισμένο, ούτε μπορεί να παραμείνει χωρίς κριτική. Χρειάζεται ανάλυση και ανάσχεση. Ιδίως από την στιγμή που «όλοι μαζί» στην σύσκεψη που συγκάλεσε η ίδια στο γραφείο της (!) ελάχιστες ημέρες μετά, αποφάσισαν να δεχθούν μοιρολατρικά την κατάσταση. Και να αρκεστούν σε διεκδίκηση μιας άλλης, οποιασδήποτε σχολής. Ζήσε Μάη μου.

Και επειδή πολύ δύσκολα μπορεί να αντιστραφεί η κατάσταση, καλά θα είναι το δημοτικό συμβούλιο Καστοριάς, που θα κληθεί να αποφασίσει την χρήση του σχολικού κτηρίου της Κουμπελίδικης, να μην βιαστεί να υπογράψει τους τίτλους του τέλους της υπόθεσης για τον εμπαιγμό της Καστοριάς και του κράτους που κατασπατάλησε 2.500.000 ευρώ για την προετοιμασία του χώρου ώστε να υποδεχθεί την σχολή. Να μην δώσει την ευκαιρία σε όσους δεν έχουν τις δυνατότητες να διεκδικούν να δικαιολογούνται, ότι η Καστοριά δεν έχει κατάλληλους χώρους, για τίποτε.

Να αποφασίσουν δηλαδή να μείνει το κτήριο ως έχει, με την προϋπόθεση της συντήρησής του. Για να θυμίζει την πολιτική ατιμία σε βάρος της Καστοριάς –διότι δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό η μετονομασία και μεταφορά της– να προσφέρεται και να διεκδικεί. Και να δεσμεύει τους σωτήρες της Καστοριάς. Και τις σωτηρίες βεβαίως. Που εκτός από το να ανέχονται απλά την Μοίρα, θα πρέπει να μην ξεχνούν ότι οι Μοίρες, αρχαιοελληνικές θεότητες, σύμφωνα με την παράδοση, ήταν τρεις και καθόριζαν το πεπρωμένο του ανθρώπου. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, οι Μοίρες ονομάζονταν Κλωθώ (γιατί έκλωθε το νήμα της ζωής), Λάχεσις γιατί διένειμε τα κακά ή τα καλά και Άτροπος γιατί καθιστούσε τα προηγούμενα αμετάβλητα.

 * * *

déjà vu (ντεζαβού) = ήδη ιδωμένο, προμνησία, η αίσθηση ότι κάποιος έχει δει ή βιώσει ξανά στο παρελθόν την ίδια κατάσταση. Λογοπαίγνιο με το vous= εσείς (déjà vous =ήδη/ξανά εσείς)

φωτογραφίες: Eadweard Muybridge. Ο Ίντγουϊρντ Μάϊμπριτζ (1830-1904), βρετανός φωτογράφος με ολλανδική καταγωγή, που έζησε στις ΗΠΑ, είναι γνωστός για την πρωτοποριακή εργασία του και ανακάλυψη σχετικά με τον τρόπο ανάλυσης και σύνθεσης της κίνησης δια μέσου της κάμερας. Ανακάλυψε το zoopraxiscope , μια συσκευή για την προβολή φωτογραφιών που θεωρείται ο πρόδρομος των κινηματογραφικών ταινιών, όπου πρόβαλε τις εικόνες από τους περιστρεφόμενους δίσκους γυαλιού στη γρήγορη διαδοχή για να δώσει την εντύπωση της κίνησης.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6 Ιουνίου 2013, αρ. φύλλου 695