 |
| ΟΔΟΣ 25.4.2013 | 689 |
Η περιπέτεια της νομισματικής ομηρείας της Ελλάδας
και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα
Δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι. Εύκολους δρόμους ονειρεύονται μόνο οι επίορκοι και οι οκνηροί. Ο δρόμος του εθνικού νομίσματος είναι δρόμος δύσκολος. Αλλά είναι ένας δρόμος. Ενώ ο δρόμος της Ευρωζώνης είναι αδιέξοδο: αδιέξοδο που οδηγεί στη στενωπό και τη λαιμητόμο του Βερολίνου! Η Γερμανία βεβαίως δεν είναι η χώρα θαύμα – και η όποια ως θαύμα προβαλλόμενη ανάπτυξη της στηρίζεται στην ανομία. Η γερμανική ανομία όμως καθίσταται νόμος. Ο νόμος του ισχυρού, ο νόμος της ζούγκλας που επιβάλλεται στις υπόλοιπες χώρες της ψευδο-ένωσης.
Προφανώς και δεν υπάρχει άλλος δρόμος μέσα στην Ευρωζώνη, πέρα από την υποταγή. Υποταγή χωρίς όρια και όρους. Υποταγή χωρίς τέλος. Αχαρτογράφητη υποταγή – για να χρησιμοποιήσω τον αφελή και ενδοτικό χαρακτηρισμό με τον οποίο οι άνθρωποι του «μνημονίου» αναφέρονται στον άλλο δρόμο. Κανένας διάλογος δεν υπάρχει εντός της Ευρωζώνης. Κανένας διάλογος και καμία διαπραγμάτευση δε μπορεί να γίνει. Και δε θα γίνει. Ας μη μας κοροϊδεύουν και ας μη πειθόμαστε αφελώς. Όσο η χώρα παραμένει στην Ευρωζώνη, θα γίνεται πάντοτε αυτό που θέλει το Βερολίνο. Με όποιο κόστος για το λαό και τη χώρα. Με κόστος τη διάλυση της χώρας και την εξόντωση του Ελληνισμού.
Ο μόνος άλλος δρόμος για να ανακάμψει η Ελλάδα και να επανακτήσει την εθνική της αξιοπρέπεια, είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη. Έξοδος με όποια συνέπεια. Γιατί η όποια συνέπεια που ασφαλώς θα προέλθει από την έξοδο από την Ευρωζώνη, θα είναι μικρότερη από την παραμονή της χώρας σε αυτή…
Ετούτη η χώρα ήταν μια χώρα η οποία στήριζε την οικονομία της στην αγροτική παραγωγή και στον τουρισμό. Ο αγροτικός τομέας επλήγη και διαλύθηκε εξ αιτίας των ιδιοτελών επιλογών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της άφρονος πολιτικής των εγχωρίων και ο τουρισμός αφέθηκε στην τύχη του από ανεύθυνους κυβερνήτες. Και η οικοδομή, καλώς ή κακώς η μόνη «βαριά βιομηχανία» που γνώρισε ανάπτυξη στην Ελλάδα και μαζί με αυτήν ένας μεγάλος κύκλος εργασιών, γι’ αυτό ακριβώς το λόγο εξοντώθηκε από τους ψυχικά άρρωστους που δίνουν εντολές από το Βερολίνο, οι οποίοι θεωρούν την ατομική ιδιοκτησία αμάρτημα. Τι άλλο απέμεινε για τους πολίτες αυτού του τόπου, εκτός από το ξεπούλημα και τη μετανάστευση; Μήπως η ελπίδα πως θα έρθει η ανάπτυξη από τα «Ελδοράδο» των επιτηδείων και τις «ειδικές οικονομικές ζώνες» που προορίζονται για σκλάβους;;; Όχι. Καμιά ελπίδα και καμιά ανάπτυξη δεν θα έρθει από εκεί. Μοναχά έκπτωση, ταπείνωση και υποδούλωση περιμένει τους εραστές των «Μνημονίων»…
Και βεβαίως πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό από τον ελληνικό λαό, μιας και δεν έχουν το σθένος να το ομολογήσουν οι πολιτικοί, ότι το ειδεχθές και επονείδιστο μέρος του δημοσίου χρέους πρέπει να διαγραφεί – ακόμη και με μονομερή επιλογή της χώρας, με ότι συνεπάγεται αυτό. Έτσι όπως διαμορφώθηκε το δημόσιο χρέος, ύστερα από τις καταστροφικές επιλογές και την πολιτεία του τέως αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, που πλέον διδάσκει την κενή σκέψη σε αφελείς ακροατές ξένων πανεπιστημίων, το χρέος αυτό δεν δύναται να εξοφληθεί ποτέ - ακόμη κι αν «κουρευτεί» το σύνολο των τραπεζικών καταθέσεων των Ελλήνων, ακόμη κι αν δημευτεί όλη η ακίνητη περιουσία τους. Όχι – αυτό το χρέος δεν πρόκειται να εξοφληθεί ποτέ, διότι είναι πρακτικώς και μαθηματικώς μη εξοφλήσιμο. Ο ελληνικός λαός, που αρκετά έχει αφιονιστεί από το πολιτικό κατεστημένο, δικαιούται και πρέπει να ξέρει όλη την αλήθεια…
Το νόμισμα δεν είναι τίποτε άλλο από συναλλακτικό μέσο. Όταν η οικονομία έπαψε να είναι ανταλλακτική, γιατί μεγάλο μέρος του πληθυσμού αστικοποιήθηκε, ήρθε το νόμισμα ως νομοτελειακή εφεύρεση. Η σημαντικότητα του εκάστοτε νομίσματος κάποτε συνδεόταν με τα αποθέματα χρυσού που διατηρούσε κάθε χώρα. Όταν ο κανόνας αυτός έπαψε να υφίσταται, το νόμισμα συνδέθηκε με την οικονομική ισχύ κάθε χώρας. Η ετυμολογία και σημασιολογία της ελληνικής αυτής λέξης άλλωστε, έχει μάλλον μια μοναδικότητα. Συνεπώς, η υιοθέτηση ενός ισχυρού νομίσματος από μια χώρα, ενός νομίσματος όμως ξένου και ελεγχόμενου από μια τρίτη χώρα, κανένα πρόβλημα δε θα λύσει και κανένα όφελος δε θα προσδώσει.
Το νόμισμα εντούτοις είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την εθνική κυριαρχία. Για το λόγο αυτό, όταν σε άλλες εποχές η Ελλάδα επέκτεινε τα σύνορα της, φρόντιζε αμέσως για την απρόσκοπτη κυκλοφορία του ελληνικού εθνικού νομίσματος στις απελευθερωμένες περιοχές. Και όταν αυτό απαιτούσε κάποιο χρόνο, προέβαινε σε έμμεσες μεθόδους, και κυρίως στην επισήμανση των χαρτονομισμάτων που κυκλοφορούσαν προηγουμένως στις νέες επαρχίες, δηλώνοντας έτσι πανηγυρικά την ελληνικότητα τους.
Μέγα μέρος της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας έχει βεβαίως εκχωρηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με επιλογές της μετα το 1996 πολιτικής της ηγεσίας και με τις υπογραφές δυστυχώς ελληνώνυμων πολιτικών, χωρίς αυτό να εξηγηθεί σαφώς στον ελληνικό λαό και χωρίς βεβαίως ο λαός να ερωτηθεί και να συναινέσει. Όμως κάποια στιγμή η εθνική κυριαρχία θα επανακάμψει στο πάτριο έδαφος… Η δική μας χώρα, για να ξαναρχίσει να αποκτά σημασία, πρέπει να ξαναρχίσει να παράγει. Να παράγει σε εκείνους τους τομείς, που ενδείκνυνται γι’ αυτόν τον τόπο. Και για να το πετύχει αυτό η Ελλάδα, πρέπει να κυβερνάται έσωθεν…
Ορισμένες έννοιες είναι συμβολικά συνδεδεμένες με την εθνική ανεξαρτησία μιας χώρας. Αν και η Εθνική Τράπεζα δεν ήταν μέχρι τώρα μια αμιγώς κρατική τράπεζα, αλλά είχε πολυμετοχικό χαρακτήρα, εντούτοις το ελληνικό Δημόσιο όριζε τη διοίκηση της. Η διαφαινόμενη απόπειρα μεταβίβασης της στους Γερμανούς, αν μη τι άλλο συνεπάγεται και σε συμβολικό επίπεδο την έκπτωση ενός έθνους… Διότι δυστυχώς τέτοιες χαλεπές μέρες ζούμε, έστω και αν μας στραβώνει η εθνική μας τύφλωσις και δεν θέλουμε να το αντιληφθούμε.
Το Ευρώ δεν είναι ενιαίο νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η σχετική φιλολογία είναι μύθος. Στην πραγματικότητα πίσω από το Ευρώ βρίσκεται το «μάρκο» και η Γερμανία που καθορίζει τη διαχείριση και την κυκλοφορία του. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα βρίσκεται στη γερμανική Φραγκφούρτη, έστω κι αν παραπλανητικά διοικείται από μαριονέτες, ανεκτές από τους Γερμανούς. Η ΕΚΤ είναι η κεντρική γερμανική τράπεζα.
Υγιής διάλογος με το Βερολίνο δεν μπορεί να γίνει και καμιά διαπραγμάτευση δε θα έχει τύχη. Η Γερμανία αισθάνεται ισχυρή και θα πορεύεται «über alles» όσο αισθάνεται ισχυρή – διότι η έννοια της αλληλεγγύης στο σάπιο μόρφωμα που επιμένουμε ακόμη να αποκαλούμε Ευρωπαϊκή Ένωση έχει προ πολλού χαθεί.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει. Ο τρόπος που λαμβάνονται τα μέτρα τα λέει όλα. Φανταστείτε για παράδειγμα, εντός της Ελλάδας, επειδή ας πούμε υπήρχε έλλειμμα στους προϋπολογισμούς επιμέρους Περιφερειακών Ενοτήτων, για παράδειγμα στην Καστοριά, τη Δράμα ή την Κομοτηνή, να αποφάσιζε το κράτος να «κουρέψει» τους καταθετικούς λογαριασμούς των πολιτών που κατοικούν σε αυτές τις περιφέρειες, και παράλληλα να μειώσει τους μισθούς και τις συντάξεις σε αυτές τις περιφέρειες μόνο, αυξάνοντας ταυτόχρονα τους εκεί φορολογικούς συντελεστές. Για μια τέτοια Ευρωπαϊκή Ένωση μιλούμε σήμερα. Αυξανόμενοι εθνικισμοί και ηγεμονισμοί που κρύβονται πίσω από παχιά ευχολόγια και δυσνόητα προγράμματα δήθεν εξυγίανσης οικονομιών των χωρών. Ευρωπαϊκή ένωση δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως εκκολαπτόμενη γερμανική Ευρώπη. Και το αυγό του γερμανικού φιδιού είναι έτοιμο να γεννήσει!
[ΤΕΛΟΣ]
Κατά την γραμματική διατύπωση του συντάκτη των άρθρων της σειράς αυτής, στο πρωτότυπο κείμενο οι λέξεις «Γερμανία» και «Γερμανός» γράφονται «γερμανία» και «γερμανός». Η έντυπη απόδοση είναι επιλογή της διεύθυνσης της εφημερίδας.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 25 Απριλίου 2013, αρ. φύλλου 689
Σχετικά κείμενα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.