 |
| ΟΔΟΣ 11.4.2013 | 687 |
Η περιπέτεια της νομισματικής ομηρείας της Ελλάδας
και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα
Οφείλω εξ αρχής να ξεκαθαρίσω ότι το πρόβλημα της Ελλάδας σε σχέση με τη νομισματική κυκλοφορία δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το Ευρώ, ως ενιαίο νόμισμα – αλλά η αυταρχική και ιδιοτελής διαχείριση του από μία μόνο χώρα. Επιπλέον η Ελλάδα μαστίζεται από σωρεία προβλημάτων και δυσλειτουργιών, που σίγουρα πρέπει να επιλυθούν. Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δε θα λύσει ως δια μαγείας κανένα πρόβλημα. Το εθνικό νόμισμα όμως θα αποτελέσει εργαλείο – καθώς θα επανακτήσει η Ελλάδα τη διαχείριση του - ώστε να μπορέσει η δύσμοιρη αυτή χώρα κάποια στιγμή να ανακάμψει. Διότι η Ελλάδα σήμερα δεν ασκεί ίδια οικονομική πολιτική. Άγεται και φέρεται από το Βερολίνο – και όχι μόνο στα οικονομικά…
Είναι εξ αρχής αποδεκτό και πέραν πάσης αμφισβητήσεως ότι η Ελλάδα έχει πλήθος προβλημάτων και κακώς κειμένων, που ασφαλώς και πρέπει να διορθωθούν. Ο ασθενής όμως δε θεραπεύεται με τη μέθοδο της ευθανασίας. Ούτε και στη χώρα πρέπει να συνεχίζεται ως οικονομική θεραπεία αυτό που συμβαίνει μέχρι τώρα. Διότι οι συνταγές που δίνει η κατευθυνόμενη Τρόικα στις ελεγχόμενες και εξαρτημένες από το Βερολίνο ελλαδικές κυβερνήσεις δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από οικονομική ευθανασία…
Ο τρόπος που προτείνεται από τους διοικούντες την Ευρώπη, ώστε να γίνει η χώρα ανταγωνιστική, είναι η εσωτερική υποτίμηση. Υποτίμηση χωρίς όριο – μέχρι την «κινεζοποίηση» και παράλληλα υποτίμηση της νοημοσύνης μας. Αυτό πρακτικά σημαίνει συνεχή μείωση του κόστους εργασίας με κατάληξη τους μισθούς πείνας, διάλυση του κοινωνικού κράτους ώστε οι πολίτες, ανυπεράσπιστοι, να μετατρέπονται σε στρατιωτάκια της γερμανικής μηχανής, φτηνή τροφή στο Μολλώχ του Βερολίνου.
Η Ελλάδα τη στιγμή αυτή τελεί υπό νομισματική ομηρεία. Το κυκλοφορούν νόμισμα εκτυπώνεται στη Φραγκφούρτη με τους όρους που καθορίζει η Γερμανία, σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα. Η χώρα οδηγείται ταχύτατα στο «μη νόμισμα», στην περιορισμένη δηλαδή νομισματική κυκλοφορία – αυτό συμβαίνει ήδη de facto, και ας μη γελιόμαστε – κατά την οποία οι πολίτες στενάζουν, προς δόξα του κέρδους των υπερόριων ολίγων. Και το χειρότερο όλων: οι κύκλοι που διοικούν το μόρφωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν οδηγήσει τον ελληνικό λαό σε ένα είδος οικονομικού ιδρυματισμού, μέσω της προπαγάνδας των ελεγχόμενων και διαπλεκόμενων ΜΜΕ. Ενώ ο λαός υποφέρει και δεν έχει ούτε εργασία, ούτε χρήματα, του έχουν περάσει το φόβο και την αγωνία για το τι θα συμβεί αν η χώρα βρεθεί έξω από τη ζώνη του Ευρώ. Όπως περίπου με τον έγκλειστο σε ίδρυμα, που ενώ υποφέρει, δεν έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει τον έξω κόσμο, όταν βγει από αυτό…
Δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση. Μάλλον δεν υπήρξε ποτέ πουθενά αλλού πέρα από τα οράματα των αρχικών εμπνευστών της. Και οι όποιες αρχές καθημερινά αποδομούνται. Το παράδειγμα της Κύπρου είναι το πλέον πρόσφατο, αλλά όχι το τελευταίο. Παρεμποδίζεται η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, για το μόνο λόγο ότι αυτό εξυπηρετεί τη Γερμανία και για κανένα άλλο λόγο. Και το παράδειγμα αυτό, με προμετωπίδα το «κούρεμα» των καταθέσεων, τη λεηλασία δηλαδή της περιουσίας των ιδιωτών θα επαναληφθεί σύντομα και σε άλλες χώρες, όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο εγχώριοι και εξωχώριοι αξιωματούχοι. Και στον κατάλογο των χωρών των υποψήφιων για «κούρεμα», για δήμευση και ληστεία των ιδιωτικών περιουσιών μέσω του τραπεζικού συστήματος, η Ελλάδα έχει κορυφαία θέση… Και για να μην αυταπατώμεθα, οι μέθοδοι ποικίλουν. Επί το ελληνικότερον, θα μπορούσε να επέλθει μια φορολογία κεφαλαίου, από το πρώτο ευρώ, και ένα μεγάλο ποσοστό των αποταμιεύσεων να καταλήξει στο Βερολίνο, στα πλαίσια της μείωσης του δήθεν χρέους, την ώρα που οι ελληνόφωνοι χαμαιλέοντες με δακρύβρεχτα χαμόγελα θα επαίρονται ότι έκαναν τα πάντα και για μια ακόμη φορά έσωσαν τη χώρα, που θα παραμείνει πανηγυρικά στη ζώνη του Ευρώ και θα επιχαίρουν γι’ αυτό…
Σημειώνω εδώ για την ιστορία, ότι σε «κούρεμα» των αποταμιεύσεων των ιδιωτών προέβη κάποτε και η επίσημη Ελλάδα. Στα 1922, όταν η χώρα είχε εμπλακεί στη Μικρασιατική Εκστρατεία και οι πολεμικές δαπάνες ξεπέρασαν κάθε πρόβλεψη, ενώ οι ευρωπαίοι «σύμμαχοι» αρνούνταν το δανεισμό της χώρας, ο τότε υπουργός των Οικονομικών σκέφτηκε να διχοτομήσει το νόμισμα, υποχρεώνοντας το σύνολο του ελληνικού λαού σε αναγκαστικό δανεισμό του κράτους, δίνοντας σε αντάλλαγμα ομόλογα – και όχι οργανώνοντας λεηλασία όπως σήμερα. Αλλά τότε η Ελλάδα είχε εμπλακεί σε ένα πόλεμο με στόχους εθνικούς και τα χρήματα δεν πήγαν στο Βερολίνο και γι’ αυτό ο λαός δέχτηκε στωικά το μέτρο. Ο δε εμπνευστής του σχεδίου Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, θύμα και ο ίδιος του μέτρου του και πάντως ηθικά απολύτως ακέραιος – όπως άλλωστε και όλοι οι πολιτικοί της εποχής – λίγους μήνες αργότερα οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Διότι είναι νομοτέλεια ότι μετά από κάθε εθνική καταστροφή, κατανέμονται ευθύνες και κάποιοι θα πρέπει να πληρώσουν. Άλλως δε θα επέλθει ποτέ η νέμεσις…
Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δεν είναι πανάκεια. Δε θα λύσει από μόνη της κανένα πρόβλημα. Ούτε βεβαίως η επιστροφή αυτή θα συνεπάγεται τον πολλαπλασιασμό των παθογενειών, με το διορισμό ας πούμε εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Κάθε άλλο. Επ’ ουδενί δεν πρέπει να συμβεί κάτι τέτοιο. Η Ελλάδα ως χώρα πρέπει να ανασυγκροτηθεί σε κάθε περίπτωση και να αποβάλλει όλες τις παθογένειες. Η Ελλάδα όμως δεν πρέπει να γίνει και δε θα γίνει γερμανικό προτεκτοράτο. Διότι ο δρόμος που ακολουθεί η χώρα σε αυτό το σημείο οδηγεί: μια ελεύθερη χώρα, που πάλεψε για την ελευθερία της και δεν της τη χαρίσανε, μετατρέπεται σε προτεκτοράτο και αποικία του Βερολίνου και μάλιστα χωρίς ανταλλάγματα.
Ανάκαμψη η οποία στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο σε ξένες επενδύσεις δεν πρόκειται ποτέ να έρθει. Ιδίως μάλιστα, όταν οι επενδύσεις αυτές προϋποθέτουν το ξεπούλημα της εθνικής γης αλλά και την απαλλοτρίωση της περιουσίας των ιδιωτών. Ευφάνταστοι και επικίνδυνοι ελληνώνυμοι κυβερνώντες – ως αν ζήλωσαν τη οικτρή δόξα του έσχατου της Παπανδρεϊκής δυναστείας – ρίχνουν καθημερινώς το καράβι «Ελλάδα» σε βράχια και σε παγόβουνα… Αναλώσιμοι ηγετίσκοι, ψοφοδεείς και ριψάσπιδες. Όχι, κανένας από αυτούς δε θα σώσει τη χώρα…
Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα ως ανεξάρτητη χώρα δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει ελληνικό κράτος, πέρα από τα χαρτιά και τους τίτλους, διότι όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται έξωθεν και οι εγχώριοι κυβερνώντες παίζουν ρόλο εντολοδόχου. Παίζουν ρόλο, αλλά δεν δρουν. Είναι υποκείμενα, με τη διττή έννοια του όρου, είναι δρώμενα, αλλά όχι δρώντες. Είναι και δράστες ενδεχομένως: της μεγαλύτερης εθνικής τραγωδίας μετά το ‘22. Τη στιγμή αυτή η Ελλάδα είναι έδαφος, μια εδαφική συνέχεια χωρίς προοπτική, άλλη από το να αποτελέσει ένα πρόσφορο οικόπεδο που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Βερολίνου, που θέλει να καταπιεί τη χώρα, ως έδαφος, αέρα και υπέδαφος. Το εθνικό νόμισμα θα επαναφέρει στη χώρα την χαμένη εθνική της αξιοπρέπεια – με όποιο τίμημα, με όποιο κόστος. Διότι με το εθνικό νόμισμα η Ελλάδα κάποια στιγμή θα ανακάμψει. Θα εξαναγκαστεί να ανακάμψει.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11 Απριλίου 2013, αρ. φύλλου 687
φωτό: Διαμαρτυρία στην Ισπανία για «Μία Ευρώπη των λαών,
εναντίον της Ευρώπης των αγορών». Reuters.
φωτό: Διαμαρτυρία στην Ισπανία για «Μία Ευρώπη των λαών,
εναντίον της Ευρώπης των αγορών». Reuters.
Σχετικά κείμενα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.