ΟΔΟΣ: Επιφανείς και αδιαφανείς, καθώς και οι αφανείς.

ΟΔΟΣ 7.3.2013 | 682

Ισχυρές αναταράξεις προκαλούν (και) στην Καστοριά η είδηση για όσα συνέβησαν και διαδραματίζονται στην Θεσσαλονίκη μετά τις καταδίκες και τις διώξεις. Όχι μόνο στα καφενεία και τις παρέες, αλλά παντού: Στον Δήμο Καστοριάς, στους υπόλοιπους ΟΤΑ, και προπαντός στα κόμματα. Ιδιαίτερα μάλιστα στην Νέα Δημοκρατία και την τοπική κοινωνία. Η επιρροή της Θεσσαλονίκης σε όλη την βόρεια Ελλάδα και προπαντός στην Μακεδονία, επομένως και στην Καστοριά είναι προφανής και πολυσχιδής, οπότε ο αντίκτυπος είναι φυσιολογικός και αναμενόμενος.

Το γεγονός ότι τόσο στον κεντρικό Δήμο της Καστοριάς, ως διάδοχο των Καποδιστριακών, όσο και σε άλλους Δήμους κατά το πολύ νωπό παρελθόν, παρουσιάστηκαν σοβαρά κρούσματα ταμειακής και διαχειριστικής διαφθοράς -για να περιοριστεί η αναφορά μόνο σε τέτοιες οφθαλμοφανείς υποθέσεις- τα οποία παρεμπιπτόντως δεν έχουν ακόμη εξιχνιασθεί, δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά αν αυτή η καθυστέρηση που παρατηρείται είναι τυχαία.

Αν οφείλεται στην παραδοσιακή βραδύτητα των ανακριτικών μηχανισμών, την απροθυμία όσων γνωρίζουν, ή σε μια μεθοδευμένη τακτική, η οποία δεν προέρχεται υποχρεωτικά μόνο από αυτούς που ελέγχονται. Αλλά έχει ένα γενικότερο σχεδιασμό και συντονισμό και αποσκοπεί στο «ροκάνισμα» του χρόνου, την ατονία και την απώλεια των αποδεικτικών στοιχείων, ή και τον περιορισμό της έρευνας σε συγκεκριμένα μόνο πρόσωπα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Και όχι στους πραγματικούς υπευθύνους.

Το γεγονός ακόμη ότι η διαφθορά στην Καστοριά, δεν περιορίζεται μόνο σε υπηρεσιακούς μηχανισμούς της αυτοδιοίκησης ή φορείς της εξουσίας -αν και εφ’ όσον βέβαια αποδειχθεί δικαστικά κάτι τέτοιο- αλλά εξαπλώνεται σε μια ευρύτερη έκταση και σε άλλους τομείς της δημόσιας ζωής και οικονομίας, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τις φήμες για δωροδοκίες και λαδώματα με πλάτες πολιτικών μεγάλου βεληνεκούς, προκειμένου ορισμένες βιοτεχνικές επιχειρήσεις να δέσουν καλά τις απάτες τους και να ρυθμίσουν τα τεράστια δικαιολογημένα, αλλά προπαντός τα αδικαιολόγητα χρέη τους, με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή στις πλάτες του ελληνικού λαού, κάνει όλα αυτά τα ζητήματα ακόμη πιο πολύπλοκα.

Έτσι η πρόσφατη καταδίκη -σε πρώτο βεβαίως βαθμό- του τ. δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Βασιλ. Παπαγεωργόπουλου, προκάλεσε όπως ήταν φυσιολογικό, ένα είδος σοκ. Αληθινό σοκ, όχι μόνο για το γεγονός της ενοχής του -αυτά άρχισαν να επαναλαμβάνονται και να φαίνονται συνηθισμένα- αλλά προπαντός για το ύψος της ποινής. Η οποία με τα σημερινά δεδομένα, αποτελεί την «εσχάτη» στην ελληνική δικαιοσύνη και επιβάλλεται σπάνια. Απομένει βέβαια να ακολουθήσει η έρευνα της υπόθεσης του και στο Εφετείο, για τον ίδιο και τους συγκατηγορούμενούς του. Ωστόσο, χωρίς να αποκλείονται φυσικά εκπλήξεις, θεωρείται μάλλον παρακινδυνευμένο να προβλέψει κανείς ότι από μια ενοχή που συνοδεύτηκε με πρωτόδικη ποινή ισόβιας κάθειρξης, η ελληνική δικαιοσύνη θα μπορούσε να αποφανθεί με τρόπο πειστικό και τελεσίδικο, για αθώωση του τέως δημάρχου με μια τόσο απόλυτη ανατροπή και να οδηγηθεί σε αθώωση. Η οποία σε κάθε περίπτωση θα ενθάρρυνε αμφισβητήσεις για την ίδια την απονομή της δικαιοσύνης.

Πρόκειται για την καταδίκη ενός δημάρχου που λόγω του συνειδητά εξευγενισμένου, ατσαλάκωτου στυλ που καλλιεργούσε και του γεγονότος ότι ήταν ολυμπιονίκης αλλά και γιατρός, ενώ επιπλέον εκλέχτηκε για δύο συνεχόμενες θητείες, δεν θα ήταν εύκολο να προβλέψει κανείς έως μερικούς μήνες. Και για τον ίδιο ότι θα είχε αυτό το τέλος. Ούτε φυσικά την ενδιάμεση πορεία εμπλοκής του σε ένα σκάνδαλο διασπάθισης του δημοτικού και δημόσιου χρήματος, δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ με τρόπο πολυετή και συστηματικό που θα θαύμαζε ακόμη και μια πραγματική εγκληματική οργάνωση.

Επί πλέον το γεγονός ότι προερχόταν από την Νέα Δημοκρατία η οποία παραμένει πρώτη δύναμη στην Καστοριά, όχι όμως την κάπως γραφική Νέα Δημοκρατία, αλλά την καταξιωμένη, αν όχι του υψηλού επιπέδου και «εγνωσμένου» κύρους, και οπωσδήποτε την Νέα Δημοκρατία των «νοικοκυραίων» μεσοαστών της Θεσσαλονίκης και της μικρομεσαίας σε ηλικία γενιάς, αποστομώνει οριστικά, όσους υποστήριξαν ότι θα μπορούσε ποτέ η απληστία και η διαφθορά να έχουν παραταξιακά χαρακτηριστικά, ώστε να είναι πρόβλημα αμιγώς κομματικού χώρου. Και ότι αντίθετα δεν είναι ένα πρόβλημα κατ’ εξοχήν κοινωνικό και ευρύτερα πολιτικό που σχετίζεται και με την νοοτροπία του ελληνικού λαού, αλλά και τις μύριες αγκυλώσεις του.

Ετσι η καταδίκη του ίδιου και η λίγο πιο παλιά, αμετάκλητη πια του άλλοτε νομάρχη Θεσσαλονίκης και άλλοτε περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας (αγαπητού της τοπικής Ν.Δ.) κ. Παναγιώτη Ψωμιάδη που εντυπωσίασε επειδή επέφερε την έκπτωσή του από το αιρετό αξίωμα που κατείχε, καθώς και η νέα ποινική δίωξη του ίδιου αλλά και του αδελφού του σε βαθμό κακουργήματος για απιστία, είναι αποδείξεις ότι κάτι δεν λειτουργούσε καθόλου καλά στην τοπική αυτοδιοίκηση, τουλάχιστον στην Μακεδονία, για πολλά χρόνια τώρα.

Φυσικά οι περιπέτειες του κ. Άκη Τσοχατζόπουλου, του πιο ισχυρού ανθρώπου του ΠαΣοΚ στην Θεσσαλονίκη και ολόκληρη την Μακεδονία για ολόκληρες δεκαετίες και η καταδίκη του προ μερικών ημερών για μια από τις πράξεις που κατηγορείται με επιβολή αυστηρής ποινής (7+1 χρόνια), είναι γεγονότα που δεν μπορεί να είναι μεμονωμένα.

Διάχυτη είναι η εντύπωση ότι στην Μακεδονία με έδρα την Θεσσαλονίκη είχαν δημιουργηθεί θύλακες διαφθοράς και ασυλίας που έφθαναν πολύ ψηλά. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και κατά ένα μεγάλο μέρος της, η υπόθεση με τα δομημένα ομόλογα, για την οποία αυτόν τον καιρό φαίνεται να δικάζεται με κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος μεταξύ άλλων κατηγορουμένων και ο κ. Α. Σημαιοφορίδης, γιος του άλλοτε πανίσχυρου βουλευτή Καστοριάς και παράγοντα της Νέας Δημοκρατίας κ. Κων/νου Σημαιοφορίδη. Αν παραπεμφθεί τελικά και ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, τότε οι πολιτικοί της Μακεδονίας, θα έχουν την πιο δυσάρεστη πρωτοπορία.

Στην πάμπτωχη πολιτική ζωή της Καστοριάς, νωπές είναι ακόμη οι αναμνήσεις όσων έτρεχαν να φωτογραφηθούν -πόσο μάλλον να συναναστραφούν- με τους καταδικασμένους ή υπόδικους πια «άρχοντες» της Μακεδονίας και να δανειστούν λίγη από την «αίγλη» τους. Διότι παρά την «λάμψη» της ανώτερης ποιότητας -αντάξιας ευγενών της Κεντρικής Ευρώπης των μεν και την εκλαϊκευμένη και την κάπως λαϊκιστική των άλλων, όλοι αυτοί συνέπεσε να ηγούνται και οι ίδιοι σε όσα χρόνια χρειάστηκαν για να μετατραπεί η Θεσσαλονίκη από πόλη της προόδου και των προοδευτικών ανθρώπων, από μια σύγχρονη πόλη που σηματοδοτεί την έξοδο προς το Αιγαίο, σε μια πόλη οπισθοδρομικών και αντιδραστικών, υπέρ συντηρητικών αντιλήψεων, σε πόλη είσοδο προς την βαλκανική ενδοχώρα και τις παθογένειές της. Με πρώτες και καλύτερες την εσωστρέφεια και την διαφθορά.

Καθώς λοιπόν και στην Καστοριά η οποία στο παρελθόν αποτελούσε πάντοτε μια περιοχή πειραματισμού και τόλμης, ιδιαιτέρως στο εμπόριο και εξωστρεφής – ανοικτή στον κόσμο, καθώς λοιπόν και εδώ παρατηρήθηκαν και καθιερώθηκαν τα ίδια σημάδια παρακμής και εσωστρέφειας, απομένει να ερευνηθεί αν η εξέλιξη αυτή δεν ήταν απλή σύμπτωση, αλλά μεθοδευμένη για να μπορούν σ’ αυτό το νοσηρό και παθογενές κλειστοφοβικό περιβάλλον να δρουν ανενόχλητοι κατά μόνας ή σε συμμορίες, στην Θεσσαλονίκη ή την Καστοριά, επιφανείς και αδιαφανείς. Καθώς και οι αφανείς κοινοί απατεώνες και καταχραστές. Το χειρότερο είναι ότι ο απλός κόσμος, τα μαθαίνει ως συνήθως τελευταίος και σε συνθήκες δράματος.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Μαρτίου 2013, αρ. φύλλου 682