ΟΔΟΣ: Ανδρομάχη Καρακατσάνη

Όταν μπήκε την πρώτη ημέρα στην αίθουσα του νηπιαγωγείου του Καναδά διαπίστωσε ότι διέφερε πολύ από τα υπόλοιπα παιδιά γιατί απλούστατα δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά. Οι γονείς της έλληνες μετανάστες στον Καναδά (η μητέρα της κατάγεται από την Καστοριά) ήταν κάθετοι. Στο σπίτι μιλάμε μόνο τη γλώσσα της πατρίδας. Η «ελληνική διαπαιδαγώγηση» είχε και πολλές ακόμα προεκτάσεις για την Ανδρομάχη Καρακατσάνη, την Ελληνίδα που πρόσφατα εκλέχθηκε ένας από τους εννέα δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου του Καναδά. «Οι γονείς μου ήταν αυστηρότεροι από τους γονείς των άλλων παιδιών», λέει η ίδια προσθέτοντας ότι δεν την άφηναν να βγει ραντεβού μέχρι να πάει στο Κολέγιο και βέβαια ούτε λόγος να επιτρέψουν στους δασκάλους να δώσουν στο όνομά της αγγλική χροιά για ευκολία. «Επέμεναν να με φωνάζουν όλοι Ανδρομάχη, το όνομα της γιαγιάς μου. Πάντως το όνομά μου λειτούργησε πάντα σαν “σύμβολο” της ελληνικής μου καταγωγής. Ακόμα και σήμερα όταν στο δικαστήριο ακούω τους αντιδίκους να προσπαθούν να προφέρουν το επώνυμό μου, «karakatsanis», χαμογελώ».

Σε μία χώρα που σέβεται την «κληρονομιά» των μεταναστών, τις μνήμες, τα έθιμα, τις συνήθειες που κουβαλούν σαν πολύτιμες αποσκευές από τις πατρίδες τους φροντίζοντας ωστόσο να τους εντάξει στην κοινωνία σαν Καναδούς πολίτες, η Ανδρομάχη Καρακατσάνη δεν αισθάνθηκε ποτέ ξένη. «Οι γονείς μου, έμαθαν πολλά σε μένα και την αδελφή μου για την ελληνική μας καταγωγή. Ημουν πάντα περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Ο Καναδάς είναι μια χώρα μεταναστών. Σου επιτρέπει να διατηρείς τα ιδιαίτερα στοιχεία της καταγωγής σου, ενώ ταυτόχρονα εντάσσεσαι στην κοινωνία σαν Καναδός. Πιστεύω ότι σαν Ελληνοκαναδή έχω πλεονέκτημα, έχω πρόσβαση σε δύο κουλτούρες. Γνωρίζοντας ήδη δύο γλώσσες ήταν πιο εύκολο να μάθω μια τρίτη, τα Γαλλικά. Και η κληρονομιά μου ως μετανάστη με βοήθησε και στην επαγγελματική μου ζωή με έκανε περισσότερο ευαίσθητη στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες και με οδήγησε να αντιμετωπίζω με μεγαλύτερο σεβασμό τις διαφορετικές κουλτούρες».

Ούτε όμως λόγω φύλου αντιμετώπισε περισσότερες δυσκολίες. «Αισθάνομαι ότι όλες οι ευκαιρίες ήταν ανοιχτές για μένα ως γυναίκα στον Καναδά. Αντιμετώπισα βέβαια όλες τις δυσκολίες που έχει ένας σκληρά εργαζόμενος γονιός, όπως και ο άνδρας μου που επίσης είναι δικηγόρος. Είμαστε τυχεροί γιατί είχαμε βοήθεια από τις οικογένειές μας. Αλλά είναι σημαντικό να βάζεις προτεραιότητες. Εγώ προσέλαβα νταντά για τα παιδιά ενώ ακόμα δεν είχαμε έπιπλα».

Σαν παιδί Ελλήνων μεταναστών που δούλευαν σκληρά, όπως πολλοί Ελληνες του εξωτερικού οι γονείς είχαν σουβλατζίδικο, οι σπουδές, η επαγγελματική καταξίωση, η επιτυχία ήταν σχεδόν μονόδρομος. «Στην πραγματικότητα ποτέ δεν αποφάσισα συνειδητά ότι θα πάω στο πανεπιστήμιο, απλώς έτσι ήταν. Και οι γονείς μου περίμεναν ότι θα γίνω επαγγελματίας αν και η απόφαση τι είδους επάγγελμα θα εξασκούσα τελικά ήταν φυσικά δική μου. Σκέφτηκα ότι η Νομική θα μου έδινε τη δυνατότητα να κάνω τη διαφορά στις ζωές των ανθρώπων».

Κατά τη διαδικασία αναγόρευσής της στο Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά μίλησε ελληνικά. «Ηταν η πρώτη φορά που ακούγονταν ελληνικά στο Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά και το έκανα προς τιμήν των γονιών μου», λέει με υπερηφάνεια.
«Είμαι παιδί Ελλήνων μεταναστών που ήρθαν στον Καναδά χωρίς χρήματα, χωρίς συγγενείς, χωρίς να γνωρίζουν καν τη γλώσσα, αλλά με μπόλικο κουράγιο για να παλέψουν για μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους».

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟΣ στις 29 Νοεμβρίου 2012, 

αρ. φύλλου 668, πηγή αναδημοσίευσης: Η Καθημερινή