ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΜΠΑΓΓΟΥ: Η δεύτερη περιπέτεια της μικρής κόρης

Ημερολόγιο της 24-7-2012

Τρία χρυσά αστεράκια απόψε το φωτίσανε
Ένα μικρό σπουργίτι το πήρε στο φτερό
Κι ένα γκρίζο γατάκι γλυκά του μίλησε, 
νιάου-νιάρ, νιάου-νιάρ.

Σήμερα θα σας μιλήσω εγώ, η ίδια. Όχι, βέβαια, με το δικό μου στόμα, γιατί ακόμα δεν συντονίζεται με τις σκέψεις μου. Η γιαγιά μου τα γράφει, και όχι πάντα όπως τα νοιώθω...

Θέλω να ξέρετε ότι η σκέψη, γενικά, δεν έπεται των κινήσεων του σώματος ούτε της άρθρωσης της φωνής. Αυτό κατάλαβα μέχρι τώρα. Πρώτα, πρώτα η σκέψη αναπτύσσεται, αφού ό,τι εμπειρίες έχουμε καταγράφονται στον εγκέφαλο από την στιγμή που θα γεννηθούμε. Κι όταν ο εγκέφαλος αποκτήσει μερικές καταγραφές, μπορεί να τις συγκρίνει μεταξύ τους, να συνδέσει την μία με την άλλη και να βγάλει συμπεράσματα.
Ξέρω, ήδη- και διανύω μόλις τον τρίτο μήνα της ζωής μου, έξω από την μήτρα της μητέρας μου- πότε με βάζουν στο κρεβάτι, πότε στον καναπέ και πότε με παίρνουν αγκαλιά. Έχω σιγουρευτεί, πια, ότι οι πιο γλυκές αγκαλιές είναι της μάνας μου και του πατέρα μου. Μου μυρίζουν αγάπη κι ασφάλεια. Αφήνομαι στο στήθος του πατέρα μου με μια απόλυτη μακαριότητα. Η δε μανούλα μου έχει δυο μεγάλες μπάλες που στάζουν γάλα στο στόμα μου. Και μ’ αρέσει πολύ, τρελαίνομαι από ευχαρίστηση όταν θηλάζω.

 Και σίγουρα δεν γεννήθηκα «άγραφος χάρτης», όπως νόμιζαν παλιά. Έχω γραμμένες επάνω μου, με κώδικα, όλες μου τις δυνατότητες. Αισθάνομαι και με το μυαλό και με το σώμα μου. Προς το παρόν, βέβαια, μου αρκεί που με κρατούν αγκαλιά, δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. Όχι ότι η ζωή μου είναι πάντα εύκολη. Κάποιες φορές διψάω πολύ, πεινάω πολύ και μ’ ενοχλεί η ζέστη του μεσημεριού.
Και πριν δυο μέρες κλείστηκα με τη γιαγιά μου στο μπαλκόνι . Μας έκλεισε αυτή δηλαδή- εγώ δεν έκανα τίποτα. Τράβηξε πίσω μας την σήτα που εμποδίζει τα κουνούπια να μπουν στο σπίτι, και ύστερα δεν μπορούσε να την ανοίξει. Κι ο αγαπημένος μου ροζ κούνελος, με πεσμένο το ένα αυτί, έμεινε μόνος του στον καναπέ να με κοιτά λυπημένα. Επιπλέον, ούτε το κινητό δεν πήρε μαζί της για να μπορεί να συνεννοηθεί με τους γονείς μου.

 Αυτή η γυναίκα όταν με βλέπει κάτι παθαίνει. Φαίνεται σαν να αεροβατεί, της προκαλώ μια αποπροσανατολιστική σύγχυση. Της φέρνω στο μυαλό ό,τι χαρούμενο και παθιάρικο ξέρει. Μια μέρα μου τραγουδούσε οδηγώ και σε σκέφτομαι, μετά άρχισε τα ματάκια σου τα δυο δεν τα βλέπω κι αρρωστώ και τελείωσε το πρόγραμμα με το τραγούδι του Μαχαιρίτσα – που τραγουδά ο Μαργαρίτης- πεθαίνω για σένααα! Εγώ, βέβαια, δε θέλω να πεθάνει γιατί έχει πολύ πλάκα. Δεν μπορώ να μη της χαμογελώ, αν και το χαμόγελό μου την τρελαίνει ακόμα περισσότερο. Αν είναι έτσι όλοι οι άνθρωποι, καλά θα περάσω. Θα τραγουδάμε και θα χορεύουμε όλη μέρα.

Λοιπόν, ήρθε ο παππούς μου και μας άνοιξε την μπαλκονόπορτα. Είχε ένα ύφος, που έλεγε ότι σ’ αυτόν δε συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Με πήρε στα χέρια και με κουνούσε σα φτερό για να ησυχάσω. Αν πρόσεχαν, όμως, καλύτερα τις φωνές μου, θα καταλάβαιναν ότι μόνο γάλα ήθελα. Διψούσα αφόρητα. Λίγο ανακουφίστηκα όταν μου άνοιξαν τις πάνες κι ανέπνευσε το σώμα μου. Τι χαρά να είναι κανείς γυμνός! Εγώ όταν μεγαλώσω, ρούχα θα φοράω όποτε θέλω.

Λοιπόν, λόγω σήτας, πρώτη φορά είδα τη μάνα μου τόσο αγριεμένη. Αγριοκοίταζε την γιαγιά μου, που-σημειωτέον- είναι και δική της μαμά, και της μιλούσε δυνατά και κοφτά. Δεν μπορώ να πω ότι την λυπήθηκα όπως την έβλεπα με σκυμμένο το κεφάλι, γιατί το μόνο που ήθελα ήταν το στήθος της μαμάς μου. Προς το παρόν θα συνεχίσω να της δίνω αφορμές για να γράφει για μένα. Δεν είναι κι άσχημο να έχει κανείς έναν συγγενικό πληθυσμό που να ασχολείται μαζί του. Για όσο το χρειάζομαι, βέβαια.
Λυπάμαι που θα σταματήσω να σας μιλώ, αλλά με απασχολεί, αυτή τη στιγμή, μια άλλη, σπουδαία, σωματική ανάγκη που , και τον βασιλιά σηκώνει, και για λόγους τακτ δεν θα κατονομάσω.

Εις το επανιδείν! 

Η μπέμπα