ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΗΧΙΩΝ: Το φρόνημα των Ελλήνων

‘Αποφθέγματα τῶν ἑπτά σοφῶν Ἑπτά σοφῶν ῤέω κατ̕ ἔπος πόλιν, φωνήν Μέτρον μέν Κλεόβολος ὁ Λύδιος εἶπεν ἄριστον Χίλων δ̕  ἐν κοίλῃ Λακεδαίμονι, γνῶθι σεαυτόν. Ὅς δέ Κόρινθον ἔναιου, χόλου κρατέειν, Περίανδρος. Πιττακός, μηδέν ἄγαν, ὅς ἔην γένος ἐκ Μιτυλήνης. Τέρμα δ̕  ὁρᾷν βιότοιο, Σόλων ἱεραῖς ἐν ‘Αθήναις. Τούς πλέονας κακίους δέ, Βίας ἀπέφηκε Πριηνεύς. Ἐγγύην φεύγειν δέ, Θαλῆς Μιλήσιος ηὔδα.

Τά άνωτέρω άποφθέγματα τῶν ἑπτά Ἑλλήνων σοφῶν, καθῶς καί ἡ μεσότης τοῦ ΄Αριστοτέλους θεωροῦνται άπό τούς πλείστους ὅτι έκφράζουν τό φρόνημα καί τόν τρόπον ζωῆς τῶν άρχαίων Ἐλλήνων. Οὐδέν άναληθέστατον. ΄Εκφράζουν μιά προτροπήν, ἕνα πρέπον, τό δέον πρός έπίτευξη τρόπου ζωῆς τῶν άνθρώπων καί πολιτῶν μιᾶς εύνομουμένης πολιτείας.
Καί τοῦτο διότι οἱ άνωτέρω, έκτός τοῦ ΄Αριστοτέλους τοῦ Σταγειρίτου, ὁ ὁποῖος δέν κατατάσσεται στούς ἑπτά σοφούς τῆς άρχαιότητος, διότι ἤταν πανεπιστήμων καί ἔζησε σέ πολύ μεταγενέστερη έποχή αύτῶν, καί τοῦ Θαλοῦ τοῦ Μιλησίου, οἱ ὑπόλοιποι διετέλεσαν πολιτικοί ἄνδρες καί κυβερνῆται τῶν πόλεων τους. Παρέμειναν στήν Ἱστορία ὄχι μόνον γιά τήν σοφία τους άλλά καί διότι έχρημάτισαν σώφρονες νομοθέται καί διεκυβέρνησαν τάς πόλεις των μέ δικαιοσύνη άποσκοποῦντες στό καλό τῶν συμπατριωτῶν τους καί ούχί στό ἴδιον συμφέρον. (Τί ὠραία άντιδιαστολή μέ τούς σύγχρονους πολιτικούς μας).Τά άποφθέγματα αύτά άποτελούν αἰώνιες παρακαταθῆκες στόν Ἐλληνισμό καί τόν Δυτικό πολιτισμό, ἡ τήρηση δέ αύτῶν άπό τούς άνθρώπους, ὅπως παροτρύνουν οἱ σοφοί, άποτελοῦν έχέγγυο ἁρμονικῶν σχέσεων τῶν άνθρώπων σέ μιᾶ εύνομουμένη πολιτεία.
Ὡς σώφρονες ἄνθρωποι καί καλοί κυβερνῆται ἤταν γνώσται τῆς ψυχοσυνθέσεως καί συμπεριφορᾶς τῶν πολιτῶν, πού κλήθηκαν νά κυβερνήσουν καί έκτός τῆς σώφρονος διακυβερνήσεως τῶν πόλεων των, πού κλήθηκαν νά κυβερνήσουν, καί παρέμειναν διά τοῦτο είς τήν Ἱστορίαν, κληροδότησαν είς τήν οίκουμένην τάς άνωτέρω ρήσεις – γνωμικά, ὡς παρακαταθήκη, άποτελοῦντα ἤδη πανανθρώπινες άξίες.
Καί τοῦτο διότι ἡ ψυχοσύνθεσις καί συμπεριφορά τῶν Ἑλλήνων εἶναι ίδιόρυθμος.

Οἱ Ἕλληνες άπό τῆς άρχαιότητος μέχρι σήμερον λειτουργοῦν περισσότερον μέ τό θυμικό παρά μέ τήν λογικήν. (Μία άπό τίς άποδείξεις ὅτι εἴμαστε πράγματι γνήσιοι άπόγονοί τους). Τοῦτο πιθανῶς νά όφείλεται είς τό ὅτι οἱ Ἕλληνες διακατέχονται καί λειτουργοῦν -ὅπως ίσχυρίζεται ὁ Νίτσε στό περίφημο βιβλίο του ¨Ἡ Γέννηση τῆς Φιλοσοφίας άπό τήν Ἑλληνική Τραγωδία¨, άπό δύο πνευματικά ρεύματα, τό ΄Απολλώνιο καί τό Διονυσιακό. Καί τό μέν ΄Απολλώνιο ἤταν τό πνευματικό ρεῦμα τοῦ ὁνείρου καί τῆς λογικῆς, τό δέ Διονυσιακό τό πνευματικό ρεῦμα τῆς μέθης, τῆς παραφορᾶς, τοῦ ένθουσιασμοῦ.
Τά δύο αύτά πνευματικά ρεύματα άντιμάχοντο άνεπαισθήτως είς τήν ψυχήν τῶν Ἑλλήνων καί εἶχον τεραστίαν έπίδρασιν είς τήν συμπεριφοράν των καί τοῦ τρόπου τῆς ζωής των. Τίς περισσότερες φορές έπικρατοῦσε τό Διονυσιακό πνεῦμα, μέ δυσμενῆ άποτελέσματα, παρ᾽ ὅλες τίς συνεχεῖς προσπάθειες τοῦ Μαντείου τῶν Δελφῶν νά έπιφέρει μίαν ίσορροπία μεταξύ τῶν δύο πνευματικῶν ρευμάτων, γνωστοῦ ὄντος ὅτι είς τούς Δελφούς έλατρεύοντο καί ὁ ΄Απόλλων καί ὁ Διόνυσος.
Είς τόν ἄνθρωπον καλόν εἶναι νά συνυπάρχουν καί νά έπηρεάζουν τίς σκέψεις καί πράξεις του καί τά δύο, κατά τόν Νίτσε, πνευματικά ρεύματα είς μίαν ὅμως ἁρμονικήν σχέσιν μεταξύ τους διότι ἡ έπικράτησις τοῦ ἑνός τοῦ ἄλλου καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο ούχί πραγματικόν ἄνθρωπον, μίαν προσωπικήν όντότητα, διότι ἡ μέν έπικράτησις τοῦ πρώτου τόν καθιστᾶ, μέ τήν άπόλυτο νοησιαρχία καί τήν λογικήν, άπάνθρωπο, ἡ δέ έπικράτησις τοῦ δευτέρου, μέ τήν ὑπεροχή τῶν ένστικτωδῶν παρορμήσεων ἔναντι τῆς λογικῆς τόν ὑποβιβάζει είς έπίπεδον κατωτέρου τῆς άνθρωπίνης φύσεως. (Έπί τοῦ προκειμένου έγκυρότερη γνώμη, ἑμοῦ, μπορεῖ νά διατυπώσει ὁ έκλεκτός συνάδελφος καί συνεργάτης τῆς ΟΔΟΥ κ. Νώντας Τσίγκας).

Οἱ Ἕλληνες, ἔγραψα παλαιότερα άλλοῦ, συμπεριφέρονται εἰς πλείστας τῶν περιπτώσεων ὠσάν παιδιά. Τί χαρακτηρίζει ὅμως τά παιδιά άπό ψυχικής πλευρᾶς καί τί χαρακτηρίζει τούς Έλληνας;
Τά παιδιά ἔχουν άπόλυτη έξάρτηση άπ᾽ἕναν μεγαλύτερον εἴτε εἶναι οἱ γονεῖς τους, εἴτε οἱ κηδεμόνες τους ἤ οίοσδήποτε ἄλλος. Εἶναι εύμετάβολα. Τήν μία λένε ἔτσι, τήν ἄλλη άλλοιῶς. Δέν μπορεί κανείς νά προβλέψει τίς άντιδράσεις τους. Δέν ἔχουν ίδίαν γνώμην γιατί έπηρεάζονται άφάνταστα άπό τά έξωτερικά φαινόμενα καί τίς πρόσκαιρες έντυπώσεις. Ή προσοχή τους εύκόλως μετατοπίζεται άπό τοῦ ἑνός θέματος είς ἄλλο καί μπορεῖ κανείς ἄνετα νά τά κάμει νά ξεχάσουν τελείως αύτό πού προηγουμένως θεωροῦσαν ώς μεγίστης σημασίας γεγονός καί νά στραφοῦν πρός ἕνα ἄλλο. Εἶναι άνεύθυνα. Δέν παραδέχονται σχεδόν ποτέ ὅτι ἔσφαλαν καί έάν τό παραδεχθοῦν, κάποιος ἄλλος εἶναι αύτός πού τά παρακίνησε νά τό κάμουν κι αύτά δέν ἔφταιγαν καθόλου. Ένθουσιάζονται εὔκολα καί γρήγορα άπογοητεύονται. Εἶναι αύθόρμητα στίς άποφάσεις καί ένέργειές τους καί ὑπερισχύει πάντοτε ό συναισθηματικός παράγων καί ὄχι ή καθαρά λογική.

Εάν τώρα μελετήσουμε τήν συλλογική ψυχοσύνθεση τοὺ Ἕλληνος, παρατηροῦμε νά ἔχει τά αύτά ψυχικά χαρακτηρηστικά τῶν μικρῶν παιδιῶν. Αύτό τό βλέπουμε καλύτερα στίς πολιτικές του έκτιμήσεις καί ένέργειες. Σπάνια ό Έλληνας ένεργεῖ μέ τήν λογική, τίς περισσότερες φορές παρασύρεται άπό τό συναίσθημα καί ένεργεῖ άναλόγως. Ένθουσιάζεται εὔκολα άπό τά λόγια ένός πολιτικοῦ καί πιστεύει τίς προγραμματικές δηλώσεις τῶν κομμάτων, πού τοῦ τάζουν προεκλογικῶς λαγούς μέ πετραχείλια, ὑπερψηφίζει τό ἄλφα ἤ βῆτα κόμμα, δέν σκέπτεται κατά πόσον μποροῦν νά ύλοποιηθοῦν οἱ ύποσχέσεις του, καί μετά, ὅταν διαπιστώσει ὅτι γελάσθηκε, άμέσως άλλάζει διάθεση, τό κατακρίνει, άπό τήν έπομένη άκόμη τῆς άνόδου του στήν έξουσία, καί έπιδιώκει τήν ἄμεσο άντικατάστασή του άπό τό άντίπαλο κόμμα, πού καί αύτό τόν ξεγελᾶ μέ φροῦδες έλπίδες.
Ἁπτό παράδειγμα τοῦ εύκόλου ένθουσιασμοῦ καί τῆς άμέσου άπογοητεύσεως του εἶναι καί ἡ συμπεριφορά του πρός τήν άθλητική όμάδα, τῆς όποίας εἶναι όπαδός. Ὅταν κερδίσει ή όμάδα του τήν άνεβάζει στά ὕψη, θεωρεῖ τούς παῖκτες της ήμιθέους, πανηγυρίζει, καί στόν έπόμενο άμέσως άγῶνα, έάν δέν έκπληρωθοῦν οἱ προσδοκίες του, άπογοητεύεται, κατακρίνει τούς παῖκτες, τούς καθυβρίζει καί ζητάει άπό τή διοίκηση τήν ἄμεσο άλλαγή τοῦ προποπονητή.

Ποτέ δέν παραδέχεται τά σφάλματά του καί ὄλα τά κακά τά άποδίδει στίς ένέργειες τῶν ξένων. Παρ᾽ ὅλα αύτά ὅμως, πάντοτε στηρίζεται στούς ξένους καί πάντοτε άναζητεῖ προστάτας. ‘Από τής συστάσεως τοῦ νέου Έλληνικοῦ κράτους, μετά τόν πόλεμο τῆς ΄Ανεξαρτησίας, τό 1821, άλλά άκόμη καί κατά τήν διάρκεια αύτοῦ, οἱ Ἕλληνες προσπαθοῦν πάντοτε νά ἔχουν κάποιον προστάτην, μία Μεγάλη Δύναμη στήν όποίαν ύποτάσσονται σχεδόν πλήρως. Δέν εἶναι τυχαῖο, ἄλλωστε, ὅτι τά πρώτα πολιτικά κόμματα, πού ἱδρύθηκαν στήν Ἑλλάδα όνομάζονταν ὄχι φιλο.... άλλά Ἀγγλικό, Γαλλικό καί Ρωσικό, προσκολλημένα στήν πολιτική καί τίς έπιδιώξεις τῶν τότε προστατίδων Μεγάλων Δυνάμεων τῆς Ελλάδος, οἱ όποῖες ὅμως ένδιαφέρονταν καί δούλευαν γιά τά δικά τους συμφέροντα καί ὄχι γιά τά πραγματικά συμφέροντα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Αύτό συνεχίζεται δυστυχώς μέχρι καί σήμερα. Στό πρόσφατο παρελθόν εἴχαμε τούς Ἄγγλους, τώρα τούς Άμερικανούς καί τούς έταίρους μας τῆς Εύρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Ποτέ δέν συνειδητοποίησαν οἱ Ἕλληνες, ὅτι οἱ ξένοι μόνον γιά τά δικά τους συμφέροντα ένδιαφέρονται καί αύτά έξυπηρετοῦν, καί ὅτι ό Ἑλληνισμός έμεγαλούργησε μόνον ὅταν στηρίχθηκε στίς δικές του δυνάμεις, έν όμονοία. Ἔτσι, γιά ὅ,τι κακό έπέρχεται στήν χώρα μας φταῖνε οἱ ξένοι, οἱ όποῖοι εἴτε δέν μᾶς βοήθησαν εἴτε έπηρέασαν, κατά τόν ἕναν ἤ ἄλλον τρόπο τά έσωτερικά πράγματα μας, χωρίς νά παραδεχόμαστε, ὅτι εἴμαστε έμεῖς οἱ ύπαίτιοι τῶν διαφόρων δυσμενῶν έξελίξεων, γιατί οἱ ξένοι, γιά νά έπηρεάσουν τά έσωτερικά πράγματά μας καί νά έπιτύχουν τούς σκοπούς τους, έπιδιώκουν καί βρίσκουν προθύμους έκτελεστάς τῶν έντολῶν τους άναμεσά μας, καί μάλιστα άνθρώπους κατέχοντας καίριες θέσεις στόν κοινωνικό βίο τῆς χώρας.

Άλλο χαρακτηριστικό τοῦ Ἕλληνος πού προσωμοιάζει μέ τήν ψυχοσύνθεση τοῦ παιδιοῦ εἶναι τό εύμετάβλητον, ἴδιον καί αύτό χαρακτηριστικό τῆς φυλῆς, καί ή άνακολουθία λόγων καί πράξεων. ΄Από τήν μίαν ἡμέρα είς τήν ἄλλην άλλάζουμε άπόψεις, προτεραιότητες καί ένέργειες. Αύτό τό βλέπουμε καθημερινά στά διάφορα θέματα πού άπασχολοῦν τήν κοινωνία μας. Τόσον είς τήν έξωτερικήν μας πολιτική, ὅσον καί στά κύρια έσωτερικά προβλήματα δέν ύπάρχει σχεδιασμός, σταθερή πορεία, συνέχεια καί συνέπεια. Ὁ έκάστοτε ἄρχων άνατρέπει τίς ένέργειες τοῦ προκατόχου του, χαράσει δική του πολιτική καί ό λαός, άπληροφόρητος ἤ παραπληροφορημένος σκοπίμως, παραμυθιάζεται άπό τίς έκάστοτε έξαγγελίες καί πιστεύει, ὅπως τό μικρό παιδί, ὅτι αύτές θά γίνουν πράξη καί θά λύσουν τά προβλήματά του.
Ὅταν ἕνα μικρό παιδί χτυπήσει καί κλαίει ἤ έμμένει σέ μία του άπαίτηση, ό μόνος τρόπος γιά νά τό κάνεις νά σταματήσει τό κλάμα ἤ νά παύσει νά άπαιτεῖ αύτό πού θέλει, εἶναι νά τοῦ άποσπάσεις τήν προσοχή άπ᾽αύτό καί νά τοῦ προκαλέσεις ἕνα ἄλλο, διαφορρτικό, νέο ένδιαφέρον. Οἱ πολιτικοί μας γνωρίζουν τήν συμπεριφορά τοῦ Ἕλληνος, ώς μικροῦ παιδιοῦ, γιαυτό καί ὄταν ἕνα θέμα, εἴτε έξωτερικό εἴτε έσωτερικό, τό όποῖο θίγει τά πραγματικά συμφέροντα τοῦ τόπου καί μπορεῖ νά προκαλέσει άνεπιθύμητες γιαυτούς άντιδράσεις τοῦ λαοῦ, προσπαθοῦν καί πάντοτε σχεδόν έπιτυγχάνουν νά τό παρακάμψουν στρέφοντας τήν προσοχή τοῦ κόσμου, - μέ τήν συνεργασία καί τῶν μέσων ένημερώσεως μέ τά όποία βρίσκονται σέ άγαστή συνεργασία γιά πολλούς καί διαφόρους λόγους καί μέ τά παπαγαλάκια τους - , είς λίαν έπουσιώδη θέματα ὅπως π.χ. στά έρωτικά ένός γνωστοῦ στήν κοινωνία προσώπου, ἕνα ἔγκλημα, μιά οίκονομική άτασθαλία κ.λ.π.
Οἱ Ἕλληνες εἶναι ἤ τοῦ ὕψους ἥ τοῦ βάθους· ἤ ἄσπρο ἤ μαῦρο, δέν ὑπάρχει γιαυτούς τό γκρίζο· τοῦ ζενίθ καί τοῦ ναδίρ. Παθιάζονται εὔκολα καί δύσκολα άλλάζουν γνώμη. Κατά δέ τόν Στέλιο Ράμφο: πάσχουν, οἱ Νεοέλληνες, άπό θηριώδη παρορμητικότητα καί άναιμική λογική. Σύν τοῖς ἄλλοις εἶναι καί άλλοπρόσαλοι.
Ὡς άποτέλεσμα τῶν άνωτέρω λαμβάνουν άποφάσεις αύθόρμητα, έπιπόλαια, χωρίς προτέραν σκέψιν καί τήν ὡριμότητα τῆς παρόδου τοῦ χρόνου, μέ άποτέλεσμα ἤ νά αύτοεξεφτελίζονται, οἱ κύριοι αύτουργοί τῆς λήψεως τῶν άποφάσεων αύτῶν, ἤ αύτές νά αύτοκαταργοῦνται ὡς άνενεργεῖς καί πολλές φορές ὠς έπιζήμιες γιά τό κοινό καλό.

Ο ΄Αμερικανός Δικαστής Ν. Κέλλυ, άποδίδει έν πολλοῖς σωστά τόν χαρακτῆρα καί τόν τρόπον σκέψεως καί πράξεων τῶν Ἐλλήνων: Οἱ Ἕλληνες, λέγει, εἶναι μπροστά στό δικαστήριο τῆς ἀδέκαστης ἱστορίας πάντοτε κατώτεροι τῶν περιστάσεων, ἀν καί ἀπό διανοητική ἄποψη κατέχουν πάντοτε τά πρωτεῖα. Διότι :
Ὁ Ἕλληνας εἶναι ἐφυέστατος ἀλλά καί ἀμέθοδος, φιλότιμος ἀλλά γεμάτος προλήψεις, θερμόαιμος, ἀνυπόμονος ἀλλά καί πολεμιστής. Ἔκτισε τόν Παρθενῶνα καί ἀφοῦ μέθυσε ἀπό τήν αἴγλη του, τόν ἄφησε ἀργότερα νά γίνει στόχος τῶν έρίδων, ἀνέδειξε τόν Σωκράτη γιά νά τόν δηλητηριάσει, θαύμασε τόν Θεμιστοκλή γιά νά τόν ἐξορίσει, ὑπηρέτησε τόν ‘Αριστοτέλη γιά νά τόν καταδιώξει, γέννησε τόν Βενιζελο γιά νά τόν δολοφονήσει. Ἔκτισε τό Βυζάντιο γιά νά τό ἐκτουρκίσει, ἔφερε τό ’21 γιά νά τό διακυβεύσει, δημιούργησε τό 1909 γιά νά τό λησμονήσει. Τριπλασίασε τήν Ἕλλάδα καί παραλίγο νά τήν θάψει. Κόπτεται τή μιά στιγμή γιά τήν ἀλήθεια καί τήν ἄλλη μισεῖ αὐτόν πού ἀρνῆται νά ὑπηρετήσει τό ψέμα.
Παράξενο πλάσμα, ἀτίθασο, περίεργο ἐγωπαθές καί σοφόμωρο ὁ Ἕλληνας. Λυπηθεῖτε τον, θαυμάστε τον ἄν θέλετε. Κι ἄν μπορεῖτε, προσπαθῆστε νά τόν ταξινομήσετε.
Δέν μπορεῖ ὅντως νά ταξινομηθεῖ ὁ Ἕλλην.

Όπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχει καί αύτός τά προτερήματά του καί τά έλαττώματά του. Θά άναφέρω τά κυριώτερα άπ᾽ αύτά, ὅπως καταγράφηκαν άπό διαφόρους άξιόλογους Ἕλληνες συγγραφεῖς καί κυρίως αύτά γιά τά ὁποία συμφωνοῦν. Ἠ σειρά τῆς καταγραφῆς δέν σημαίνει καί άξιολόγηση. Θά άναφέρω πρώτα τά έλαττώματα καί κατόπιν τά προτερήματα γιά νά παραμείνει στόν άναγνώστη ἡ καλή έντύπωσις.

ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ
‘Υπερβολικός έγωισμός, άπειθαρχία άπότοκος τῆς κακῶς έννοουμένης έλευθερίας, ἀλαζονεία, φιλοπρωτία, φιλαρχία, φιλαυτία, ζηλοφθονία, διχόνοια, άχαριστία, ξενομανία, δουλοφροσύνη, έπιπολαιότητα, πονηρία, ματαιοδοξία, συμφεροντολογία, μεμψιμοιρία, καχυποψία κ.ἄ.

ΠΡΟΤΕΡΗΜΑΤΑ
΄Αγάπη γιά τήν έλευθερία, φιλοτιμία, φιλαλληλία, φιλοπατρία, εύσέβια στό θεῖο, φιλοξενία, ἔντονη άτομικότητα, έργατικότητα, εύρηματικότητα, φιλομάθεια καί περιέργεια, εύφυϊα, εύστροφία καί έτοιμότητα πνεύματος, πρωτοβουλία καί δημιουργικότητα, έφευρετικότητα, δραστηριότητα, καλαισθησία καί εύαισθησία, άγάπη γιά τήν Δημοκρατία, ἡρωϊκό φρόνημα (λεβεντιά-άνδρεία), πνεῦμα αίσιοδοξίας, κοινωνικότητα, άγάπη πρός τήν οίκογένεια καί τίς παραδόσεις, άνεξαρτησία τῆς γνώμης, κριτικό πνεῦμα, εύγλωτία, ανάγκη γιά προκοπή κ.π.ἄ.
΄Εκ τῶν άνωτέρω περιγραφέντων προτερημάτων τοῦ Ἕλληνος προκύπτει ὅτι είς τίποτα δέν ὑστεροῦμε τῶν ἄλλων συνανθρώπων μας, τόσον τῶν ἑταίρων μας στήν Εύρώπη ὅσον καί έκτός αύτῆς, σέ πολλά μάλιστα ὑπερέχουμε σαφῶς αύτῶν.

Δυστυχῶς ὅμως, ὅπως ἔγραψε ὁ άείμνηστος καθηγητής τῆς Ἱστορίας ταῦ Νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ τοῦ Άριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ΄Απόστολος Βακαλόπουλος, δέν ἔχουμε καταφέρει νά άξιοποιήσουμε παιδαγωγικῶς καί κοινωνικῶς τά προτερήματα τοῦ Ἕλληνος.
Ἔχει πράγματι μίαν ίδιαιτερότητα ὁ Ἕλληνας, τήν ὁποίαν ἄλλοι μέν λαοί τήν κατακρίνουν, ὡς άδαεῖς, οἱ περισσότεροι ὅμως, οἱ γνώσται τῆς πραγματικής φύσεως τοῦ άνθρώπου τήν ζηλεύουν.