8.7.12

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Έγλημα και τιμωρία

ΟΔΟΣ 10.5.2012 / 641

Η πολιτική τάξη επιδεικνύει μια αλαζονική αλλοτρίωση κι έναν ανάλγητο κυνισμό μέσα στην κρίση, ομολογώντας ότι αντιμετωπίζει την κοινωνία ως το μείζονα εχθρό της. Βαθαίνοντας με τις επιλογές της την περαιτέρω καταστροφή, καλλιεργεί την απόγνωση, χωρίς να δείχνει καμιά διάθεση να αλλάξει η ίδια και οι πολιτικές της στο παραμικρό.
 καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης

Το έγκλημα είναι σαφές. Εκτυλίσσεται εδώ και δυόμιση χρόνια σε βάρος ενός λαού. Θύτες οι Ευρωπαίοι δανειστές της χώρας, συνεπικουρούντων των ντόπιων εντεταλμένων τους. Δεν ξέρω αν ήταν προμελετημένο και προδιαγεγραμμένο, σίγουρα όμως είναι ειδεχθές. Διότι ποιο άλλο χαρακτηρισμό εκτός από αυτόν του εγκλήματος, μπορείς να αποδόσεις σε μια πολιτική που τα δυόμιση τελευταία χρόνια οδηγεί μια κοινωνία σε καθίζηση; Με το πρόσχημα της δημοσιονομικής προσαρμογής και το εφεύρημα της εσωτερικής υποτίμησης, έχουν χαθεί εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, ενώ εκατομμύρια πολίτες έχουν δει τη ζωή τους να ισοπεδώνεται βίαια, την ίδια ώρα που το σύστημα υγείας βρίσκεται στον αέρα και στο ασφαλιστικό έχει τεθεί ωρολογιακή βόμβα. Και παρ’ όλα αυτά οι οικονομικοί δείκτες της χώρας δεν βελτιώνονται: η οικονομία βυθίζεται σε μια άνευ προηγουμένου ύφεση, χωρίς προοπτική για το μέλλον. Για όλα αυτά ο όρος «έγκλημα» και μάλιστα σε βαθμό «κακουργήματος» ηχεί μάλλον επιεικής.

Όμως τα εγκλήματα αυτού του είδους δεν τιμωρούνται βεβαίως από τα τακτικά δικαστήρια, εφόσον τουλάχιστον αφορούν μονάχα σε πολιτικές επιλογές. Τιμωρούνται όμως από το λαό. Αμείλικτα, χωρίς δυνατότητα ενδίκων μέσων και χωρίς ευεργετήματα αναστολών.
Και ο ελληνικός λαός στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 τιμώρησε αυστηρά τα κόμματα που διαχειρίστηκαν τις τύχες του τόπου τις τελευταίες δεκαετίες και με τις πολιτικές επιλογές και πρακτικές τους οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό σημείο. Περισσότερο όμως η τιμωρία αφορούσε στις πολιτικές τους επιλογές μετά το 2009. Η υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης με τους συγκεκριμένους όρους, η παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και η υποδούλωση της χώρας στο Βερολίνο με επιλογή του πολιτικού συστήματος δεν μπορούσε να παραμείνει δίχως τιμωρία.


Πρώτος ένοχος και προφανώς περισσότερο υπεύθυνος, ήταν το κόμμα εκείνο που διακυβέρνησε τη χώρα το μεγαλύτερο διάστημα της τελευταίας 30ετίας και του οποίου επιλογή ήταν η έλευση του ΔΝΤ και η υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο και τη λογική του. Καίτοι ασφαλώς ο κύριος υπεύθυνος γι’ αυτή την επιλογή ήταν ο πρώην αρχηγός του και πρωθυπουργεύων τη χώρα, είναι εντούτοις σαφές ότι η ευθύνη βαραίνει εξίσου και τους υπόλοιπους του σχηματισμού του, στο βαθμό που απεδέχθησαν τις επιλογές αυτές και τις έστερξαν με τις ψήφους τους στο Κοινοβούλιο – όπου είχαν σταλεί για να βουλεύονται και όχι για να υπακούουν και να υποκύπτουν, ούτε βεβαίως για να βολεύουν ή να βολεύονται – αλλά και με τη διακυβέρνηση τους, όσοι εξ αυτών ανέλαβαν κυβερνητικές θέσεις.

Δεύτερο στη σειρά των ενόχων, αλλά εξίσου υπεύθυνο, ήταν το κόμμα των Βένετων της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Αφενός επειδή συμμετείχε στη διακυβέρνηση της χώρας επί μακρόν και οι πρακτικές του ειδικά την μοιραία πενταετία 2004-2009 ήταν ολέθριες και αφετέρου επειδή η αρχική αντιμνημονιακή θέση της πρώτης διετίας, αντικαταστάθηκε από φιλομνημονιακή ταπείνωση και άτακτη υποχώρηση στα κελεύσματα του Βερολίνου, με προσωπική επιλογή του αρχηγού του, που πραγματοποίησε στροφή 180 μοιρών το Νοέμβριο του 2011.
Οι πολίτες δεν μπορούσαν να μην είναι οργισμένοι από τη διαρκή λιτότητα, την ύφεση, τον εργασιακό μεσαίωνα, την εκποίηση της χώρας. Τι έπρεπε να συμβαίνει δηλαδή; Τι περίμενε η ηγεσία των συγκυβερνώντων; Να ζητωκραυγάζουν οι πολίτες καθώς λακτίζονται; Ο ελληνικός λαός ψήφισε με δίκαιο θυμό, αλλά και με σωφροσύνη, απονέμοντας πολιτική νέμεση.
Η τιμωρία κινήθηκε και σε επιμέρους κλιμάκια. Κορυφαία στελέχη των «μνημονιακών» κομμάτων, που μεσουράνησαν στο πολιτικό τοπίο, θα αναζητούν πλέον εργασία. Το πολιτικό τοπίο υπέστη αναμφισβήτητα σημαντικές αλλαγές. Όμως ο κύκλος της κάθαρσης δεν έχει κλείσει. Απεναντίας, μόλις άνοιξε…

Οι ηγεσίες των δυο κομμάτων της συγκυβέρνησης δεν έδειξαν να αντιλαμβάνονται το μέγεθος και την ουσία της ήττας. Διότι βεβαίως και για τους δυο το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί συντριβή, τόσο σε κομματικό επίπεδο, όσο και προσωπικά για τις ηγεσίες τους, συντριβή που δεν χρειάζεται να αναλυθεί περεταίρω. Η πολιτική αξιοπρέπεια θα επέβαλλε άμεση παραίτηση και σύγκλιση των νέων κοινοβουλευτικών ομάδων για εκλογή νέων ηγεσιών. Ομοίως, θα όφειλε να παραδώσει την έδρα του ο αριστίνδην διορισθείς βουλευτής Αχαΐας. Αλλά τίποτε από αυτά βεβαίως δε θα συμβεί.
Αν μπορούσαμε να πούμε πως υπάρχουν νικητές σε τούτες τις εκλογές – διότι βεβαίως ποιος μπορεί να επαίρεται για νίκη όταν μια χώρα καθεύδει – αυτοί είναι βεβαίως η Ριζοσπαστική Αριστερά και οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες». Οι πολίτες, εν τη εσχάτη απελπισία τους ευρισκόμενοι, επέλεξαν εκείνους των οποίων η φωνή ακούγεται καθαρή και ανυπότακτη.

Τέλος, υπάρχει κάτι ακόμη με ιδιαίτερο πολιτικό βάρος στις εκλογές αυτές που προσωπικά με γεμίζει θλίψη: θα μείνουν στην ιστορία, διότι στο κοινοβούλιο εισέρχονται εκείνοι που εχθρεύονται τόσο αυτό, όσο και τη Δημοκρατία. Για το ναζισμό και τους οπαδούς του δεν υπάρχει τίποτε άλλο ως απάντηση, παρά η σιωπή. Η θλίψη μου έχει να κάνει με το ακατανόητο: δεν μπορώ ειλικρινά να καταλάβω γιατί χιλιάδες συμπατριώτες μου στράφηκαν σ’ αυτό το σχηματισμό, ούτε μπορώ να δεχτώ οποιοδήποτε επιχείρημα. Αισθάνομαι όμως ότι το κόμμα αυτό είναι νόθο τέκνο του σάπιου πολιτικού συστήματος. Όταν βαλτώνει η Δημοκρατία, ξεφυτρώνουν οι αρνητές της. Και σε αυτό δε χωράει αντίλογος.

Το Μεταναστευτικό, προνομιακό πεδίο άντλησης ψήφων για τους νεοναζιστές, είναι ασφαλώς πολύ σοβαρό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα, το οποίο θα πρέπει να δουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις με ειλικρίνεια και ρεαλισμό, στοχεύοντας στη λύση του. Ενώ η αναμφισβήτητη έλλειψη ασφάλειας για τους πολίτες οφείλεται στην κακή ποιότητα αστυνομικών υπηρεσιών και στη διάλυση του κράτους – καίτοι ασφαλώς η παραβατικότητα σε καμιά περίπτωση δεν είναι αποκλειστικότητα των μεταναστών. Όμως όταν η τήρηση της τάξης φεύγει από τα θεσπισμένα όργανα και περιέρχεται στα χέρια ακραίων, η Δημοκρατία πεθαίνει. Το νεοναζιστικό κόμμα δεν ανήκει στην άκρα δεξιά – και κακώς τοποθετείται εκεί. Βρίσκεται εκτός πολιτικού πλαισίου, καθώς υπονομεύει τη Δημοκρατία. Με τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από το Μαύρο Μέτωπο δεν είμαι και δεν αισθάνομαι συνέλλην. Δε μπορώ και δε θέλω να ζω σε μια χώρα, όπου πρωτοστατούν μελανοχίτωνες…

Δεν μπορώ φυσικά να προφητεύσω το πολιτικό αύριο, ούτε να εκδώσω χρησμούς. Το βέβαιο είναι ότι η με οποιαδήποτε μορφή συνέχιση της ίδιας πολιτικής θα επιφέρει αύριο – στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση – ακόμη μεγαλύτερη ήττα στο δίδυμο του πολιτικού κατεστημένου. Για τον πολύ απλό λόγο, ότι η πολιτική αυτή δεν οδηγεί πουθενά. Διότι οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που τα έχουν χάσει όλα, και οι πολλάκις περισσότεροι που χάνουν και χάνονται καθημερινά, δεν έχουν να κερδίσουν τίποτε απολύτως από την επανεκλογή των δυο της συγκυβέρνησης. Μάλλον έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα…



Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 10 Μαΐου 2012, αρ. φύλλου 641

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ