ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΝΟΥ: Εξαγνισμός

Σύμφωνα με την Ελληνική Wikipedia, «διαφθορά είναι η κατάχρηση της εξουσίας από τους κυβερνητικούς ανώτερους υπαλλήλους κυβερνητικών δυνάμεων. Συνήθως η κατάχρηση έγκειται στην παράνομη, συνήθως μυστική, απόκτηση ιδιωτικής περιουσίας ή αποκόμιση κάποιου άλλου ιδιωτικού οφέλους. Οι μορφές διαφθοράς ποικίλλουν: περιλαμβάνουν τη δωροδοκία, τον εκβιασμό, το νεποτισμό, την υπεξαίρεση χρημάτων, την δωροληψία και την κατάχρηση».

Οι συντάκτες του λήμματος της ανοικτής διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας προφανώς αγνοούν την κατά τις τελευταίες εβδομάδες επικρατούσα στα media ερμηνεία της διαφθοράς. Κατ’ αυτήν, διαφθορά είναι μόνο ό,τι έκανε ο Άκης Τσοχατζόπουλος τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η απολυτότητα αυτής της ερμηνείας από μέρους τους είναι προφανής, ειδικά όταν κάποιος αναλογιστεί σε ποιους έχει δοθεί βήμα διαπόμπευσης του μποέμ συνιδρυτή του Σοσιαλιστικού Κινήματος. Η λίστα των τους λίθους βαλλόντων είναι ατελείωτη, αλλά θα πρέπει κανείς να σταθεί στις δηλώσεις των επικεφαλής των κομματικών σχηματισμών, προϋπαρχόντων τε και νεοπαγών.

Στο θέατρο της προεκλογικής κατεπείγουσας «αυτοκάθαρσης», ο προσφάτως «εξαγνισθείς» (δια της επικράτησής του στις εσωκομματικές εκλογές του Ενός υποψηφίου), ο «πολύς» κ. Βενιζέλος, έκανε μία σύντομη αλλά ηχηρή représentation, δηλώνοντας ότι «το ΠΑΣΟΚ έχει αποβάλει από το σώμα του τον κ. Τσοχατζόπουλο, τον έχει διαγράψει από τις τάξεις του». Το «νέο» λοιπόν ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου συνεχίζει τις αποβολές και τα διαζύγια που ξεκίνησαν επί θητείας Γεωργίου Παπανδρέου. Το ερώτημα βέβαια για τους πολλούς πιστούς του Παπανδρεϊκού δημιουργήματος είναι αν αυτό που απομένει από τους τόσους ακρωτηριασμούς (επιθυμητών, όπως στην περίπτωση Τσοχατζόπουλου αλλά και ανεπιθύμητων, όπως στις περιπτώσεις των Κατσέλη, Καστανίδη, Δημαρά, Οικονόμου κ.α.) είναι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρεϊκού «οράματος» ή κάτι τελείως διαφορετικό. Ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είναι πεπεισμένος ότι μία συγνώμη και μία δήλωση αλλαγής νοοτροπίας είναι αρκετές για να πεισθεί ο λαός ότι η νοοτροπία όντως άλλαξε. Αδιαφορώντας για την προσβολή της νοημοσύνης του εκλογικού σώματος και αναφερόμενος στην εσωκομματική του αντιπαράθεση με τον κ. Γεώργιο Παπανδρέου, ο κ. Βενιζέλος τοποθέτησε «μακριά» στο «παλαιοκομματικό» παρελθόν, τις αγριότατες εκείνες κόντρες, δηλώνοντας ότι ανήκουν σε εποχές όπου «δένανε τα σκυλιά μαζί με τα λουκάνικα». Για τους ταγούς του έθνους, ο πολιτικός χρόνος και η πυκνότητα του έχει χαρακτηριστικά αερίου. Συμπιέζεται και εκτονώνεται με ελάχιστη προσπάθεια. Αέρηδες (και… αέρια) αλλαγής πνέουν ξανά πάνω από τη χώρα.

Η«νέα» ΝΔ του κ. Σαμαρά, του μετά αρχηγικών τιμών και επαίνων τελικώς παραιτηθέντα της βουλευτικής υποψηφιότητας κ. Συμπιλίδη (κατόπιν εκκωφαντικής «φωνής λαού»), του κ. Τσιτουρίδη , του κ. Δούκα, του κ. Μπασιάκου, του αειθαλούς και άκρως εύθικτου σε σχόλια απλών πολιτών κ. Αβραμόπουλου και πλήθους άλλων τέως δαιμονοποιημένων και νυν - εκ συσπειρωτικής ανάγκης- συγχωρηθέντων ασώτων υιών, έχει αναθέσει στον κ. Μιχελάκη μία ειδική αποστολή. Ο άλλοτε αρχισυντάκτης του χαμαιλεοντικού Mega-λου καναλιού (που ορίζει πάντοτε το προεκλογικό τέμπο) και εν συνεχεία διευθυντής του Ελεύθερου Νέο-Δημοκρατικού Τύπου, αγκομαχεί να επιβάλει επικοινωνιακά την ποινή του κ. Τσοχατζόπουλου στον σύντροφο του τελευταίου, κ. Βενιζέλο. Ο κόσμος βέβαια δεν φαίνεται να ξεχνά ότι όλοι οι παραπάνω κύριοι, στα διάφορα μανιφέστα που εξέδιδαν κατά τις ηχηρές αποχωρήσεις ή διαγραφές τους από την παράταξη, μιλούσαν για διαπλοκή, για διαφθορά, για «συμφέροντα», για κουρασμένο και απαξιωμένο πολιτικό κατεστημένο και άλλα πολλά. Στο μεταξύ, ο αποσβολωμένος παραδοσιακός ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας, προσπαθούσε να συνθέσει το μπερδεμένο πάζλ του ιδεολογικού στίγματος της Κεντροδεξιάς, συλλέγοντας κομμάτια από τα κουτιά του «ΛΑ.Ο.Σ», της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», της «Δράσης» και άλλων «αιρέσεων» τις οποίες ο πρώτος διδάξας νυν αρχηγός της παράταξης έχει αποκηρύξει. Πόση συνοχή μπορεί να έχει άραγε το μόρφωμα αυτό; Πόσο θα αντέξει στη λυσσαλέα επίθεση που το περιμένει όταν αναλάβει τελικά (με την πρώτη, με τη δεύτερη …) την ευθύνη της διακυβέρνησης; Ο κ. Σαμαράς μέχρι πρότινος δήλωνε απολύτως σίγουρος για την μακροημέρευση της αυτοδύναμης κυβέρνησής του, πείθοντας ωστόσο λίγους. Η τακτική που ακολουθούσε ήταν να κινείται μεταξύ του Ζαππείου αλχημικού εργαστηρίου παρασκευής συνταγών «ταχείας οικονομικής ανάπτυξης» και του Κοινοβουλευτικού γυμναστηρίου, όπου επιδίδονταν σε αλλεπάλληλες θεαματικές κυβιστήσεις. Οι δημοσκοπήσεις φαίνεται ότι τον αναγκάζουν να προσγειωθεί σε πιο εφικτές λύσεις, όπως αυτή της συγκυβέρνησης.

Επιστρέφοντας τώρα στον απεχθή κόσμο της διαφθοράς, αποτελεί κοινή τοις πάσι παραδοχή ότι ο κ. Τσοχατζόπουλος υπήρξε ένας καταπληκτικός manager στον «Οργανισμό» που τον εργοδότησε μέχρι προσφάτως, οπότε και απεβλήθη δια παντός ως «ξένο σώμα». Έφερε εις πέρας πλήθος από «projects» και καθιερώθηκε στον χώρο του, γνωρίζοντας μάλιστα την απόλυτη καταξίωση όταν ο «Οργανισμός» του εμπιστεύθηκε την ίδια την άμυνα του Έθνους. Χρησιμοποιώντας τους όρους αξιολόγησης των στελεχών των μεγάλων επιχειρήσεων, θα λέγαμε ότι ο κ. Τσοχατζόπουλος είχε πάντοτε εξαιρετικό «appraisal» και υπήρξε το απόλυτο «role model» του Ελληνικού Σοσιαλισμού. Το 1996 μάλιστα, τρία χρόνια μετά την ίδρυση της πρώτης του offshore, έφτασε ένα μόλις βήμα πριν την ανάδειξη του σε «Διευθύνοντα Σύμβουλο». Όλα δούλευαν ρολόι για έτη πολλά και οι πάντες ήσαν ικανοποιημένοι. Μετά όμως, όπως αρέσκεται να δηλώνει τελευταίως ο κ. Βενιζέλος, συνέβη το τρομερό αφυπνιστικό ατύχημα της «πολιτικής Φουκοσίμα» των ετών 2010-2011 και ο «Οργανισμός» μεταλλάχθηκε! Αυτοεξαγνισμένο εν μία νυκτί, το πολιτικό μας προσωπικό παρουσιάζεται πλέον «με άλλη ψυχή και γνώση» ενώπιον του ψηφοφόρου του για να τον σώσει οριστικά. Για το ότι η μούρη του βέβαια παραμένει η ίδια, λόγος ουδείς.

Ο «Οργανισμός» που ανέδειξε τον κ. Τσοχατζόπουλο υπήρξε - και εξακολουθεί να είναι - μία εξαιρετικά μεγάλη επιχείρηση για τα Ελληνικά δεδομένα. Ξεκινώντας από τους αιρετούς της Βουλής, τους μετακλητούς υπαλλήλους, τους γενικούς και ειδικούς γραμματείς, τους διευθυντές των υπουργείων, τα μέλη των ΔΣ των ΔΕΚΟ και των εκατοντάδων άλλων μικροοργανισμών (που εδώ και δυόμισι χρόνια «καταργεί» ο συνδημιουργός τους κ. Πάγκαλος), τους περιφερειάρχες, τους νομάρχες και τους συμβούλους αυτών, παρέα πάντα με τους «νταβατζήδες» της κρατικοδίαιτης «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», προμηθευτές και εργολάβους τοπικής αλλά και πανελλήνιας εμβέλειας, ο «Οργανισμός» υπήρξε το απόλυτο όνειρο απασχόλησης για δύο γενιές. Η πρώτη μεταπολιτευτική γενιά είχε γαλάζιους να «συντηρούν» το «κατεστημένο» και πράσινους να το «αλλάζουν». Στη δεύτερη γενιά, όλοι πλέον, γαλάζιοι, πράσινοι και κόκκινοι, συντηρούσαν «τα δίκαια κεκτημένα». Το κόστος της συντήρησης το πλήρωναν οι αγέννητες γενιές με χρήμα που δάνειζαν με το αζημίωτο οι ξένοι. Ο «Οργανισμός» γιγαντώθηκε και τα πλοκάμια του απλώθηκαν παντού.

Ποιες ήταν όμως οι επιδιώξεις του «Οργανισμού» αυτού; Ποιες μεθόδους ακολουθούσε; Δεν επεδίωκε μήπως την «απόκτηση ιδιωτικής περιουσίας» ή την «αποκόμιση κάποιου άλλου ιδιωτικού οφέλους»; Δεν ήταν οι δωροδοκίες, οι εκβιασμοί, ο νεποτισμός τα εργαλεία της δουλειάς; Ποιοι «προσελήφθησαν» κατά καιρούς στον «Οργανισμό» αυτόν; Δεν γνώριζαν εξαρχής το αντικείμενο της επιχειρηματικής του δραστηριότητας; Δεν μοιραζόταν το «επιχειρησιακό» του «όραμα» ; Ποιο από τα «στελέχη» του αμφισβητούσε τον manager Άκη τότε; Σίγουρα όχι οι σημερινοί του κατήγοροι, αλλά ούτε και οι απλοί του ψηφοφόροι. Το εκλογικό του παλμαρέ των 35 ετών το αποδεικνύει περίτρανα. Η ανάμνησης της έξαψης από την ρητορική του γοητεία και ο παλμός του χειροκροτήματος που απολάμβανε, απλά γελοιοποιούν σήμερα τους αλλοτινούς ψηφοφόρους και όψιμους επικριτές του.
Στον «Οργανισμό» της διαφθοράς άλλοι δήλωναν πίστη και άλλοι υποταγή. Σήμερα οι άλλοτε υποταγμένοι ελπίζουν ότι το παιχνίδι αυτό επιτέλους τελείωσε και προσβλέπουν σε αλλαγή, χωρίς να είναι όμως σε θέση να προβλέψουν από πού θα αυτή θα έρθει. Οι άλλοτε «πιστοί», αναθεματίζοντας και διαπομπεύοντας τον Άκη, τον ξάδερφό του και την λογίστριά του, αναβαπτίσθηκαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και ασκούν πάλι τα «ιερατικά» τους καθήκοντα.

Το βραχύ του χρονικού διαστήματος της μετάλλαξης αυτής είναι ίσως ένας από τους κύριους λόγους που πολλοί ψηφοφόροι, αγανακτισμένοι, θα καταφύγουν στην «τιμωρητική» ψήφο. Ωστόσο, αν κρίνει κανείς από την καθαρά πολιτική απόφαση του κ. Σαμαρά να στηριχθεί στις πλάτες των προ 25ετίας φίλων και συνεργατών του, αντί σε εκείνες νέων και καθαρών προσώπων, καθίσταται σαφές ότι η πολιτική ελίτ του τόπου γράφει ακόμη και τώρα στα παλιά της τα παπούτσια τη γνώμη του κόσμου και ποσώς την απασχολεί η τιμωρητική του διάθεση. Παρομοίως, ο κ. Βενιζέλος ανανεώνει τα ψηφοδέλτια μεν, αλλά ο κύριος λόγος που αυτό συμβαίνει είναι η απροθυμία των παλαιών, «καταξιωμένων» συντρόφων του να συμμετάσχουν σε μία χαμένη εκλογική διαδικασία, όπου τα έδρανα πλέον για το ΠΑΣΟΚ μειώνονται τόσο που το project της κατάληψης ενός εξ’ αυτών είναι ιδιαίτερα ριψοκίνδυνο και δαπανηρό.

Γιατί άραγε η πολιτική ελίτ αδιαφορεί για το τόσο ξεκάθαρο μήνυμα εμπαιγμού που περνά στο λαό η κατεπείγουσα αυτοκάθαρση και η αυτοσυγχώρεση; Οι πιθανοί λόγοι είναι δύο. Πρώτος λόγος, κουτοπόνηρης έμπνευσης και ενδεικτικός της βραχύτητας του πολιτικού της αναστήματος, είναι ότι η παρασκηνιακή συμφωνία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για συνέχιση της συγκυβέρνησης, με σκοπό τη «διάσωση» της Ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, θα διατηρήσει στην εξουσία τα ίδια πρόσωπα. Οι άνευ προηγουμένου αβρότητες των γαλαζοπράσινων εκπροσώπων στα τηλεοπτικά πάνελ το αποδεικνύουν. Οι αρχηγοί κρατούν μεν τα προσχήματα αλληλοκατηγορούμενοι, αλλά έχουν δώσει εντολή σε όλη την κομματική ιεραρχία να προβάλει ως πράξη ιστορικής αναγκαιότητας και πολιτικής ωριμότητας τη συγκυβέρνηση. Σωστή ή λανθασμένη η λογική της στρατηγικής αυτής, φαίνεται να αγνοεί την άποψη της πλειοψηφίας του λαού, ο οποίος κατακρημνίζει τον δικομματισμό σε ιστορικά χαμηλά. Αυτός πάλι ενδέχεται να πιστεύει ότι του απομένουν αρκετά χρόνια ζωής. Τα ποσοστά και η ευστοχία ή αστοχία των μετεκλογικών ενεργειών κυρίως της αριστεράς θα δείξουν σε μεγάλο βαθμό προς τα πού θα κινηθούν τα πράγματα.

Δεύτερος λόγος, ο οποίος προκαλεί τρόμο, είναι η πιθανότητα να υπάρχει πράγματι παντελής έλλειψη αισθήματος ευθύνης της ελίτ για το μέλλον της χώρας. Ίσως η ελίτ είναι σε θέση να γνωρίζει μία κρίσιμη πληροφορία. Ίσως γνωρίζει ότι το πλήθος εκείνων που θέλουν τον «Οργανισμό» ζωντανό έχει προ πολλού ξεπεράσει εκείνο που επιθυμούν διακαώς το τέλος του. Οπότε η ελίτ συνεχίζει απλά να ικανοποιεί τις αντιδραστικές ορέξεις των πολλών στελεχών του «Οργανισμού», προκειμένου να διατηρεί το τιμόνι στην κούρσα της καταστροφής και του επακόλουθου εθνικού ξεπουλήματος. Για όσο πάει. Αν αυτό ισχύει, ο υβριστικός εξπρές εξαγνισμός του πολιτικού ιερατείου που παρακολουθούμε την τελευταία διετία, δύναται να τιμωρηθεί μόνο με έξωθεν παρέμβαση (βλέπε αδυναμία δανεισμού). Με έναν ισχυρό δηλαδή σεισμό που δυστυχώς όμως θα προκαλέσει φοβερές πληγές στο σώμα του λαού. Μία νέα άγνωστη και δύσκολη εποχή θ’ αρχίσει τότε, για την οποία όμως οι «εξαγνισμένοι» έχουν ήδη έτοιμο το πλάνο επιβίωσης τους. Τοποθετώντας ξανά με περισσό θράσος τις ευθύνες τους για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάρρευση στο «μακρινό μικροκομματικό παρελθόν», θα επιχειρήσουν να μας πείσουν ότι έχοντας «τιμωρηθεί» εκλογικά για τα λάθη τους, έμαθαν απ’ αυτά και είναι και πάλι έτοιμοι ως οι πλέον κατάλληλοι για να μας κυβερνήσουν.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου θα καταγραφούν οι προθέσεις όλων μας σε ότι αφορά τη νέα αυτή εποχή. Θα αποδεχθούμε την υποκριτική δήλωση μετανοίας του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού ή θα αυτενεργήσουμε επιλέγοντας και στηρίζοντας νέους, άφθαρτους συμπολίτες μας οι οποίοι ουδέποτε απασχολήθηκαν στον «Οργανισμό»; Ας μην σπαταλήσουμε την ψήφο μας, χάριν της οργής και της αγανάκτησης. Ας ψηφίσουμε συνειδητά επιλέγοντας πρόσωπα. Η τυφλή ψήφος στις παρατάξεις οδήγησε επανειλημμένα σε αδιέξοδο. Ας απαλλάξουμε τα νέα αυτά πρόσωπα από τον αναχρονιστικό βραχνά της στείρας κομματικής ταύτισης. Ας τους δώσουμε χώρο να δοκιμασθούν. Ξέρουν καλά πλέον τι δεν πρέπει να κάνουν. Ας είναι η ειλικρίνεια τους το πρώτο κριτήριο επιλογής. Αποδεδειγμένη πάντα από την διαδρομή τους στον δημόσιο και ιδιωτικό τους βίο. Ας επιλέξουμε εντέλει τους αγνούς αντί των εξαγνισμένων.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26 Απριλίου 2012, αρ. φύλλου 639

Σχετικά:
Άκης Τσοχατζόπουλος: Επιστροφή στην φυλακή