ΟΔΟΣ: Αυταπάτες

ΟΔΟΣ 632 | 8.3.2012

Το κίνημα της «πατάτας» και κάθε αντίστοιχου, τροφίμου, εδώδιμου ή και αποικιακού προϊόντος του φυτικού ή ζωϊκού βασιλείου που υποτίθεται ξεκίνησε να διατίθεται χωρίς μεσάζοντες, από την αγροτική ή κτηνοτροφική παραγωγή στην κατανάλωση, σε «τιμές παραγωγού» παίρνει -τουλάχιστον σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των ειδήσεων- ασυνήθιστες διαστάσεις σε τάξεις ευρύτερων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Έπρεπε να οδηγηθεί στο Ναδίρ η Ελλάδα για να πληροφορηθούν οι Έλληνες ότι, η λύση στα αδιέξοδά τους και ιδιαίτερα στην ακρίβεια, δεν είναι παρά… μερικά κιλά πατάτες (;).

Η ίδια κατάσταση -τον εμπαιγμό με τις πατάτες- αρχίζει να σχηματίζεται και στην Καστοριά, όπου πρόθυμα συνεισφέρουν την βοήθειά τους πολιτικοί και άλλοι κοινωνικοί παράγοντες και φορείς. Η αρχή έγινε με την συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τις αβάστακτα υψηλές τιμές των καυσίμων θέρμανσης, ενώπιος-ενωπίου (του άδειου διοικητηρίου).

Ακολουθεί η απαράδεκτη από κάθε άποψη καμπάνια ελεημοσύνης που συνδιοργανώνεται με κυπριακές αρχές και ιδιαίτερα τον δήμαρχο Παραλιμνίου και τον επίσκοπο Αμμοχώστου που υπό την αιγίδα τους, συγκεντρώθηκαν τρόφιμα (!) και ρούχα (!) για να τα μεταφέρουν στην Καστοριά να τα μοιράσουν στους αδελφοποιημένους Καστοριανούς. Πρωτοστατούν δυστυχώς σε όλα αυτά, εκπρόσωποι του Δήμου Καστοριάς που μετατρέπεται από φορέα της αυτοδιοίκησης, άλλοτε σε περιοδεύοντα τουριστικό ατζέντη, και άλλοτε σε συντονιστή ομίλου ελεημόνων και φιλεύσπλαχνων.

Τα ίδια ισχύουν και για την Εκκλησία, αν και είναι γεγονός ότι το φιλανθρωπικό έργο αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο της αποστολής της και πυλώνας πνευματικής επιρροής στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα όταν επιτελείται διακριτικά και (κυρίως) χωρίς τυμπανοκρουσίες και εμφανίσεις σε τοπικά κανάλια και ραδιόφωνα.

Όμως η κατάσταση στην Καστοριά αρχίζει να λαμβάνει αλλόκοτες διαστάσεις. Επιχειρείται να επιβληθεί η ηττοπάθεια και μιζέρια ως κυρίαρχη κοινωνική και αισθητική αντίληψη. Αντί να πασχίσουν να πετύχουν εναλλακτικές μορφές θέρμανσης (επέκταση του δικτύου φυσικού αερίου, ή και της τηλεθέρμανσης), υπόσχονται το απολύτως ανέφικτο αλλά και κάπως σκανδαλιστικό, ότι θα δημιουργήσουν δηλαδή «καλάθι» εσόδων για καύσιμα, όπως ανακοίνωσε ο ίδιος ο δήμαρχος Καστοριάς.

Σε μια χώρα που ακόμη κανείς δεν διανοείται να αγγίξει την ΤΡΑΙΝΟΣΕ και τις άλλες ΔΕΚΟ-πιράνχας, κατατρομοκρατούν τον κόσμο σαν να τελεί υπό Κατοχή ή να βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας. Σε μια πόλη σαν την Καστοριά, στην οποία η Δ.Ο.Υ. παραμένει να λειτουργεί εκεί που βρίσκεται σε πολυτελή μισθωμένη στέγη, πληρώνοντας χιλιάδες ευρώ κάθε μήνα για μίσθωμα, σε μια πόλη όπου η Ελεγχόμενη Στάθμευση υπάρχει και εξακολουθεί να βασανίζει τον απλό πολίτη, σε μια πόλη στην οποία το νερό και οι άλλες υπηρεσίες της ΔΕΥΑΚ είναι σκανδαλωδώς ακριβά.

Σε μια πόλη στην οποία αντί να μειωθούν, αυξάνονται οι δημοτικοί φόροι, όπου ο Δήμος Καστοριάς είναι έτοιμος να διαθέσει αλόγιστα 1,5 εκατομμύριο ευρώ για την ανακαίνιση της νότιας παραλίας, σε ένα δήμο που ελάχιστους μήνες πριν σπαταλήθηκαν 120.000 ευρώ για χριστουγεννιάτικα στολίδια. Σ’ αυτή την πόλη, μιλούν τώρα για τα καυσόξυλα, ή τους μεσάζοντες στην πατάτα, ακόμη και για παιδιά που λιποθυμούν από ασιτία στις τάξεις των σχολείων, και προσκαλούν τους κατοίκους της αδελφής πόλης από την Κύπρο εμπνέοντάς τους οίκτο.

Μέχρι να εξορυχθούν τα άφθονα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που κρύβει το υπέδαφος και ο υποθαλάσσιος χώρος της ελληνικής επικράτειας, θα πρέπει να αρκεστούν -οι ωφελούμενοι- σε κάτι τέτοια, ή έστω σε αιγοπρόβατα. Πολλά χρόνια πριν ήταν το νερό του Καματερού που θεράπευε κάθε νόσο, πριν από πολύ λιγότερα χρόνια τα κλαδιά από τα δένδρα ελιάς που δήθεν θεράπευαν τον καρκίνο, αλλά και τα διάφορα (δήθεν) θαύματα σε προσκυνήματα και μοναστήρια, που απλώς γέμισαν τσέπες επιτηδείων και απατεώνων. Τώρα είναι οι πατάτες και άλλες αυταπάτες, όπως εκείνος ο μοναχός (προφανώς παλαιοημερολογίτης) -που όπως λέει ο θρύλος- είχε προβλέψει κατά γράμμα και με ακρίβεια επιστημονικής μελέτης της ΝΑSA την επερχόμενη οικονομική καταστροφή της χώρας.

Και να που τώρα, σύμπας ο πρόθυμος λαός, διοχετεύει το κέρδος του, στα 10-20 λεπτά (που μεταφράζεται σε 1-2 ευρώ το πολύ για μια οικογένεια) τον μήνα από το κέρδος στις πατάτες. Και που να φθάσουν τα χαρμόσυνα νέα, από τις καρύδες, τις πιπερόριζες, τον καφέ, το -πράσινο κατά προτίμηση- τσάϊ, και τα μάγκο, με τα οποία ήδη φημολογείται ότι ξεκίνησαν πιρόγες και άλλα πλεούμενα από τις ακτές του Ινδικού, αγρότες παραγωγοί για να τα διαθέσουν στην Ελλάδα, κατ’ ευθείαν στο πιάτο μας. Όπως ξεκίνησαν και οι Κύπριοι της Παραλίμνης, κομίζοντας ρούχα και τρόφιμα, για ποιόν; Για την Καστοριά!

Η σπορά κλίματος πανικού ή κακομοιριάς, που εκδηλώνονται με αντίστοιχες εικόνες, είναι μια νέα κατάσταση στην Ελλάδα. Τα αισθήματα της δοκιμασίας, της ένδειας, της δυσκολίας, αποτελούν το δεκανίκι της απόλυτης ανικανότητας πολιτικών και αυτοδιοικητικών παραγόντων να κατορθώσουν μέσα από την προσπάθεια να διαθέσουν φαντασία και τόλμη για να μετατρέψουν -έστω και κατά την διάρκεια αυτής της οικονομικής λαίλαπας- τις δυσκολίες σε πρόκληση και έργο. Νομίζουν ότι με μερικά χτυπήματα στην πλάτη και ελάχιστους στεναγμούς συμπαράστασης, «καθάρισαν».

Το χειρότερο δεν είναι (μόνο το) ότι, μέσα απ’ αυτές τις διαδικασίες, επιτυγχάνεται ένας ακόμη αποπροσανατολισμός της ελληνικής γνώμης. Ούτε ότι έτσι καλλιεργούνται, διαδίδονται και εκφράζονται οι ακραίες φωνές, και μάλιστα μέσα από ευρωφοβικά και εχθρικά αισθήματα σε βάρος αυτών, στους οποίους -ευτυχώς ή δυστυχώς- χρειάστηκε να απευθυνθεί η Ελλάδα για να σωθεί.

Αλλά ότι η κακομοιριά, ως δεσπόζουσα αξία και ως κανόνας στον ελληνικό λαό, διδάσκει την κατανόηση και την συμπάθεια (ίσως δε και την επικρότηση με την ψήφο και την βούλα) στην ανικανότητα της πολιτικής τάξης. Όταν επιβάλλεται κατάσταση που ισοδυναμεί με τον «Ξενοκράτη», περιορίζεται ο πήχης των απαιτήσεων του κοινωνικού συνόλου από την πολιτική τάξη. Στο παρελθόν αυτή ήταν προαπαιτούμενη προϋπόθεση, ώστε να μπορούν παλαιοκοματισμός και διαφθορά, μαζί με τον νεποτισμό, να βαδίσουν χειροπιασμένοι τον κατηφορικό δρόμο που οδήγησε την χώρα στο χείλος του αφανισμού της.

Σήμερα όμως, πίσω από το κίνημα της «πατάτας» και της ηθικής συμπαράστασης των εκλεγμένων απ’ όλα τα αξιώματα προς τους υπηκόους τους, οι οποίοι σπεύδουν πρόθυμα και αφελώς να επιβεβαιώσουν ότι, περισσότερο νοιάζονται για τα 1-2 ευρώ τον μήνα που θα γλυτώσουν από τις πατάτες χωρίς τους μεσάζοντες (λες και αυτοί δε είναι γνησιότατοι Έλληνες πίσω από τον Νίκο Ξανθόπουλο και Στέλιο Καζαντζίδη που εκκολάπτονται), οχυρώνεται η αντιδραστικότητα, η δαιμονολογία και προπαντός, η επικίνδυνη ανικανότητα του πολιτικού συστήματος σε μία Ελλάδα που θέλουν να μοιάζει τριτοκοσμική.

Στο οποίο (πολιτικό σύστημα) αδύνατο, ή ανίκανο, ή ακατάλληλο όπως είναι για να ανταποκριθεί στις αυξημένες ευθύνες της εποχής, βοηθά στον περαιτέρω εκμαυλισμό. Με τις κινήσεις της πατάτας και άλλες αυταπάτες.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8 Μαρτίου 2012, αρ. φύλλου 632