ΟΔΟΣ: Μεταξύ των παρελάσεων

ΟΔΟΣ 10.11.2011 / 615

H αυριανή 99η επέτειος της απελευθέρωσης της Καστοριάς από τους Τούρκους, βρίσκει την πόλη σε κομβικό σημείο της σύγχρονης ιστορίας της. Όχι μόνο διότι για πρώτη φορά, από διοικητική άποψη έχασε την ατομικότητα και την αυτοτέλειά της. Αλλά και επειδή η κατάσταση δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη σε κανένα τομέα ή ζήτημα: Οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά, αλλά και από άποψη προσδοκίας, η Καστοριά, «έπιασε πάτο» όπως συνηθίζεται να περιγράφεται, το Ναδίρ, τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα. 

Η 11η Νοεμβρίου, φέρνει μια εντελώς διαφορετική κατάσταση στην Καστοριά, όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Η όρκιση της νέας κυβερνήσεως αποτελεί το πρώτο βήμα για την μετάβαση σε μια νέα εποχή. Οι πολυήμερες διαπραγματεύσεις για την επιλογή (και αποδοχή) του νέου πρωθυπουργού παραπέμπουν στην υπόνοια ότι τα κόμματα αναζητούσαν Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.
Άλλωστε οι εταίροι και δανειστές μας, πολύ δύσκολα θα πειστούν ότι αυτή η χώρα βρήκε ψήγματα αξιοπιστίας ικανά να ανοίξουν τους κρουνούς των δισεκατομμυρίων δανεικών της 6ης δόσης προς το παρόν. Σε μια χώρα που μοιάζει με διασωληνωμένο ασθενή -που επιζεί αποκλειστικά χάρη στην στρόφιγγα του οξυγόνου, πλην όμως έχει ήδη επέλθει ο εγκεφαλικός θάνατος. Ή με τοξικομανή, που για να σταθεί στα πόδια του, χρειάζεται την δόση του.

Τραγικές ή γελοίες αυτές οι καταστάσεις, αυτή είναι η σημερινή Ελλάδα, ή ακριβέστερα έτσι την κατάντησαν πολιτικοί και πολίτες.
Ο σχηματισμός της κυβερνήσεως με την στήριξη των δύο κομμάτων εξουσίας, ΠαΣοΚ και Νέας Δημοκρατίας, δεν φέρνει κάτι αξιοσημείωτο για την Καστοριά. Εκτός του ότι κοντά στον ήδη επιτυχημένο και σε αυτή την θητεία του κ. Φίλιππο Πετσάλνικο -ο οποίος λέγεται ότι προτάθηκε ακόμη και για το αξίωμα του μεταβατικού πρωθυπουργού- ο τόπος απέκτησε και ένα ακόμη κυβερνητικό βουλευτή, δηλαδή τον κ. Ζήση Τζηκαλάγια. Ο οποίος θα πρέπει στο εξής να τοποθετείται στα τοπικά ζητήματα με ένα βαθμό πολιτικής ευθύνης ακόμη ουσιαστικότερο απ’ αυτό των απλών ερωτήσεων στην Βουλή.

Ανήμερα περίπου της 11ης Νοεμβρίου, έπεσε στον λάκκο των λεόντων και η Νέα Δημοκρατία που αποφασίζοντας να συμπράξει, μετά την «μεγαλοφυή» πολιτική του απελθόντος κ. Γ. Παπανδρέου, αλλά και να συνυπογράψει με το ΠαΣοΚ τα μνημόνια και τις δεσμεύσεις και τα άλλα πειστήρια της οικονομικής και πολιτικής εθελούσιας υποτέλειας της χώρας, αλλάζοντας και παραλλάσσοντας με ταχύτητα πολιτικής αστραπής τις αποφάσεις της από την καταγγελία, τις μάσκες που πέφτανε, τις επαναδιαπραγματεύσεις, τα αντιμνημονιακά μέτωπα, την πολιτικά άτοπη και εκβιαστική απαίτησή της για προηγούμενη παραίτηση του Γ. Παπανδρέου. Φτάνοντας στο τέλος να αποφασίσει την πλήρη στοίχισή της στο αναγκαίο εθνικό μέτωπο, προκειμένου να μην επέλθει άμεσα το μοιραίο, δίνει μια ελπίδα στον τόπο να κάνει ένα βήμα μπροστά απ’ αυτά τα κόμματα.

Μπορεί ο σχεδιασμός και οι χειρισμοί του Γεωργίου Παπανδρέου (ειδικά με την ψήφο εμπιστοσύνης που έλαβε από το κόμμα του) να στοχεύουν σε εγγραφή παρακαταθήκης του για διεκδίκηση από τον ίδιο της προεδρίας της Δημοκρατίας σε μέλλοντα χρόνο -δέκα τουλάχιστον χρόνια μετά- σε ένδειξη «ευγνωμοσύνης» της ανανήψασας πατρίδας σε περίπτωση που δεν καταρρεύσει η Ελλάδα, επιτρέποντας σε Αντρίκους, Γιωργάκηδες, Κωστάκηδες, Κυριάκους κλπ γόνους και απογόνους, να ελπίζουν ότι θα έλθει και η σειρά τους να γίνουν πρωθυπουργοί, και μετά πρόεδροι, και ύστερα αντιβασιλείς, αλλά γεγονός είναι ότι ο κ. Αντώνης Σαμαράς σύρθηκε στην υποστήριξη της νέας κυβέρνησης, αφού πρώτα αντιλήφθηκε ότι αν εξακολουθούσε να είναι δέσμιος των στερεότυπών του, ακόμη και να κέρδιζε αυτονομία στις επόμενες εκλογές, αυτό που θα καλούνταν να κυβερνήσει, δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο παρά μια πραγματικά καμένη γη.

Αρκεί στους επόμενους κρισιμότατους μήνες που θα μεσολαβήσουν έως τις επόμενες εκλογές -για τις οποίες επείγεται η Νέα Δημοκρατία- να σταματήσει να ρίχνει νερό στον μύλο των αδελφών κομμάτων του ΛΑΟΣ και της Δημοκρατικής Συμμαχίας, και να αντιληφθεί ότι η ανανέωση είναι μια διαδικασία που απαιτεί βαθιές τομές, τόλμη και πραγματική απόφαση. Καθώς και απόλυτη πεποίθηση ότι τόσο ο ίδιος, όσο και κάθε επίδοξος κυβερνήτης, δεν αποτελεί τίποτε το ξεχωριστό.

Γεγονός είναι ότι όλα αυτά, απλώς συμπίπτουν με την 99η επέτειο από την απελευθέρωση της Καστοριάς, και ότι ο πρόεδρος της Βουλής αν οι θεσμικές υποχρεώσεις του το επέτρεπαν, θα μπορούσε άφοβα να κοσμήσει το πάνελ της εξέδρας των διασήμων και επισήμων που συνωθούνται στην παρέλαση. Δίπλα και μαζί με τους άλλους εκλεγμένους άρχοντες, αρχόντισσες και αρχοντοπούλες αυτού του τόπου.

Πολύ ωραία όλα αυτά, για να πιστέψει κανείς ότι είναι αλήθεια. Ότι δηλαδή άλλαξε τόσο πολύ η Ελλάδα μέσα σε 15 μόλις ημέρες -μεταξύ των παρελάσεων του οργίλου φετινού ΟΧΙ και της απελευθέρωσης της Καστοριάς. Ώστε από τα «ου» και τις άλλες εκδηλώσεις αποδοκιμασίας (εμπνευσμένες ειδικά στην Καστοριά από τον Μαχάτμα Γκάντι λόγω της παθητικής τους φύσης), να γίνει το θαύμα της ομόνοιας και της ηρεμίας, της ειδυλλιακής εικόνας που θα θυμίζει η εξέδρα της Καστοριάς, αύριο κιόλας.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 10 Νοεμβρίου 2011, αρ. φύλλου 615