ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ
Με προβλημάτισε από την αρχή η πρόσφατη Σύνοδος κορυφής της Ευρωζώνης, που υποτίθεται πως έλυσε το πρόβλημα της Ελλάδας. Όχι! Δεν αποφάσισαν να δανείζουν εφεξής την Ελλάδα με το ίδιο επιτόκιο που δανείζουν τη Γερμανία. Όχι – αλλά η προπαγάνδα καλά κρατεί. Κρατικά ΜΜΕ – όπου το κράτος συγχέεται με την κυβέρνηση – και κάποια ιδιωτικά ΜΜΕ, των οποίων τα έσοδα και τα συμφέροντα είναι αλλότρια και άσχετα με την ενημέρωση, μερίμνησαν δεόντως γι’ αυτό. Κάποιοι λοιπόν προσπαθούν να παρουσιάσουν ως θρίαμβο ένα νέο δανειακό πρόγραμμα, που θα συνεχίσει να κρατά επί μακρόν την Ελλάδα σε καθεστώς εξάρτησης. Χαμογελαστοί και λαλίστατοι επέστρεψαν οι εκπρόσωποι μας από τις Βρυξέλλες, που βαυκαλίζονται πλέον χειροκροτούμενοι μεταξύ τους. Ευτυχώς αποφύγαμε τα επινίκια: γιορτές και αψίδες θριάμβου για να περάσει ο Ηγεμών δε συνηθίζονται στην εποχή μας…
Ένας σεβάσμιος φίλος μου έδωσε ένα ενδιαφέροντα παραλληλισμό ως προς τα αποτελέσματα της τελευταίας Συνόδου: είναι καλοκαίρι, η θερμοκρασία πλησιάζει τα όρια του καύσωνα, και τα δυνατά κλιματιστικά της τράπεζας δουλεύουν ακατάπαυστα. Κάποια στιγμή ο διευθυντής δίνει εντολή να σταματήσει η λειτουργία τους για μισή ώρα, για αυτονόητους λόγους ασφαλείας, καθώς οι μηχανές έχουν υπερθερμανθεί ανησυχητικά. Μετα από μισή ώρα, τα κλιματιστικά ξεκινούν και πάλι…
Καθώς συνηθίζω να ανατρέχω στην ιστορία, συνδέοντας σύγχρονα γεγονότα με τις εμπειρίες του παρελθόντος, οι δικοί μου παραλληλισμοί είναι αλλιώτικοι: ήρθαν στο νου μου αναμνήσεις παλιών αγωνιστών της Αριστεράς από τις μαύρες εποχές των Δικτατοριών και του αυταρχισμού. Στα χρόνια της Δικτατορίας του Μεταξά, στη συμβολή των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Δεριγνύ στην Αθήνα, βρισκόταν το κτίριο της Ειδικής Ασφάλειας – διαβόητο κολαστήριο της εποχής. Στο κτίριο αυτό βασανίστηκαν για τις ιδέες τους χιλιάδες άνθρωποι.
Έχοντας διαβάσει τις αναμνήσεις τους από τις χαλεπές εκείνες ημέρες, οι γλαφυρότερες των οποίων περιγράφονται από το Γιάννη Μανούσακα στην «Ακροναυπλία» του, έφερα στο νου μου τους βασανιστές, που αφού βασάνιζαν επί ώρες τα θύματα τους, κάποια στιγμή σταματούσαν – γιατί κουράζονταν οι ίδιοι. Άλλοτε πάλι, οι κρατούμενοι λιποθυμούσαν, οπότε τα βασανιστήρια σταματούσαν, ώσπου να συνέλθουν – συχνά μάλιστα τους έριχναν κρύο νερό για να συνέλθουν γρηγορότερα. Μετ’ ολίγον το μαρτύριο ξανάρχιζε… Αργότερα τα ίδια θα εφάρμοζαν οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους στην περίοδο της Κατοχής στην οδό Μέρλιν, απέναντι σε όλους όσους – όχι μόνον αριστερούς - αντιστάθηκαν στη «νέα τάξη» πραγμάτων τους. Τη σκυτάλη θα έπαιρναν κάποιοι άλλοι βασανιστές στην οδό Μπουμπουλίνας, τον Απρίλη του 1967… Για την ιστορία να σημειώσω πάντως, πως το κτίριο της Ειδικής Ασφάλειας ανατινάχτηκε στα Δεκεμβριανά.
Οι σκέψεις αυτές ήρθαν στο μυαλό μου με πίκρα – διότι με τους παραλληλισμούς και τις παραβολές αυτές, δηλώνω ξεκάθαρα πως πιστεύω ότι το πρόβλημα θα επανέλθει σύντομα δριμύτερο.
Ναι – δε χωρά καμιά αμφιβολία πως στην πρόσφατη Σύνοδο κορυφής του Ιουνίου 2011 επιμηκύνθηκαν οι προθεσμίες αποπληρωμής των δανείων της χώρας μας και μειώθηκαν τα επιτόκια. Ναι – θα πάρουμε κι άλλα δάνεια, για να πληρώσουμε τα προηγούμενα.
Ένας κατάδικος που οφείλει να εκτίσει συνολική ποινή φυλάκισης 80 ετών, στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο πετυχαίνει τη μείωση και τη συγχώνευσης της ποινής του στα 70 έτη. Βελτιώθηκε όντως η κατάσταση του; Έχει ελπίδες; Μπορεί να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία;
Ή εάν προτιμάτε, ένας χρεοφειλέτης μιας τράπεζας, που η οφειλή του έχει ανέλθει στις τριακόσιες χιλιάδες ευρώ, δέχεται από την τράπεζα πρόταση διευθέτησης και ρύθμισης της οφειλής του: το κεφάλαιο μειώνεται στις 280 χιλιάδες ευρώ, με επιμήκυνση της αποπληρωμής για άλλα είκοσι έτη και με νέο προνομιακό επιτόκιο. Το δυσθεώρητο 12,50% θα μειωθεί στο 9,50%. Το σενάριο είναι πολύ συνηθισμένο την περίοδο που διανύουμε. Όμως, ο εν λόγω οφειλέτης έχει αβέβαιο μισθό χιλίων ευρώ το μήνα – και είναι μαθηματικώς περίπου αδύνατο να ανταπεξέλθει, ενώ η τυχόν ρευστοποίηση της μικρής περιουσίας του, λίγο θα βοηθήσει. Παρ’ όλα αυτά, η πρόταση της τράπεζας προβάλλεται ως συγκινητική: περιορίζει εθελουσίως τα δικαιώματα της και μειώνει εξαντλητικά τα περιθώρια κέρδους της.
Ασφαλώς και γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες πως η λύση του ελληνικού προβλήματος χρέους θα έρθει μόνο μέσα από την ανάπτυξη. Γι’ αυτό και αναφέρθηκαν σε ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ» - παραπέμποντας στην Αμερικανική βοήθεια μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Καίτοι εκείνο το σχέδιο δε βρήκε στο τέλος το στόχο του, αφού μεγάλο μέρος της βοήθειας κατέληξε σε ιδιωτικές τσέπες. Τότε άρχισαν να ανοίγουν λογαριασμοί Ελλήνων σε ελβετικές τράπεζες – και το σχέδιο ονομάστηκε από το λαό σκωπτικά «σχέδιο μάσα».
Στη σημερινή περίπτωση μας όμως, το προταθέν καινούριο σχέδιο ανάπτυξης, συζητήθηκε και καταγράφηκε μόνο στο σκεπτικό της Συνόδου, ενώ στις τελικές αποφάσεις παραμένει ευχή. Αφετέρου δε, εάν εν τέλει υλοποιηθεί, θα πρέπει να συνδέεται με υγιή ανάπτυξη και όχι με λεηλασία του εθνικού πλούτου της Ελλάδας – πράγμα που νομίζω πως αποτελεί μύχια σκέψη των εμπνευστών του.
Σκέφτομαι και φοβάμαι. Φοβάμαι τα νέα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν όταν θα φανεί ξεκάθαρα πως δε βγαίνουν οι αριθμοί, όταν δε θα καλύπτονται οι λογαριασμοί. Φοβάμαι όταν βλέπω την ανήθικη-ηθική πίεση που ασκείται στην αντιπολίτευση να συναινέσει: χάνεται η Δημοκρατία μας. Το ένα «μνημόνιο» θα διαδέχεται το άλλο και τα νέα μέτρα θα πέφτουν βροχή, καθώς τα προηγούμενα θα αποτυγχάνουν.
Κάπου γράφει ο Ιωάννης Συκουτρής πως η ευτυχία, όπως και η υγεία δεν έχουν ορισμό: τις αντιλαμβάνεσαι όταν τις χάσεις. Νομίζω πως το ίδιο ισχύει και για την ευημερία, που σιγά σιγά αρχίζει να αποτελεί μακρινή ανάμνηση. Φοβάμαι λοιπόν πως χτίζεται – ερήμην του λαού – μια νέα χώρα – προτεκτοράτο, που διοικείται από αιρετούς «γκαουλάϊτερ», όπου όλοι οι πολίτες θα είναι σκλάβοι των πολυεθνικών με αποδοχές το πολύ σαν των STAGE, ενώ το κράτος θα έχει απολέσει εντελώς τον κοινωνικό του χαρακτήρα – και το λόγο ύπαρξης του εν τέλει.
Και όλα αυτά, για να επιτευχθεί η δημοσιονομική πειθαρχία, η σύμφωνη με τα κελεύσματα του Βερολίνου. Εκείνοι χτίζουν το Δ’ Ράϊχ κι εμείς γινόμαστε το Προτεκτοράτο της Ελλάδας. Ότι πει λοιπόν το Βερολίνο…
PES TA XRYSOSTOME!
ΑπάντησηΔιαγραφή