ΟΔΟΣ: Στους ανεπανάληπτους καιρούς που ζούμε

Η κατάληξη του πολιτικού θρίλερ της περασμένης εβδομάδας με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης και ιδίως την αντικατάσταση του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου στο υπουργείο Οικονομικών από τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, σηματοδοτεί το τέλος (;) μιας χρονικής περιόδου 6 -και πλέον- μηνών. Στην διάρκειά της ήταν διάχυτη η αίσθηση της χειροτέρευσης της ελληνικής οικονομίας, η καθίζηση της κυβέρνησης και η ραγδαία υποβάθμιση της διεθνούς υπόστασης της χώρας.

 Στο ίδιο μοτίβο, η εικόνα του πρωθυπουργού τις περασμένες ημέρες πρόδιδε πανικό. Με πολιορκημένο το κτήριο της Βουλής από χιλιάδες «αγανακτισμένους», περιέφερε προς συνδιαχείριση (ή συνεκμετάλλευση), την κατά τα άλλα καθαρή εντολή που του έδωσε ο ελληνικός λαός τον Οκτώβριο του 2009.
Και αυτό, χωρίς προηγουμένως να έχει ξεκινήσει μια διερευνητική διαδικασία διακομματικής συγκυβέρνησης από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας με τον τρόπο που προβλέπει το ελληνικό Σύνταγμα. Σαν να είχε εμμέσως αλλά σαφώς παραιτηθεί. Γιατί αυτό σημαίνει η παραχώρηση, έστω και μέρους, από τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την εκλογική νίκη του ΠαΣοΚ.

Στην Καστοριά η κίνηση των «αγανακτισμένων» μοιάζει να έχει -προς το παρόν τουλάχιστον- εκτονωθεί πλήρως. Ένα φραστικό επεισόδιο αποδοκιμασιών, που σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, σημειώθηκε μέσα σε αεροσκάφος που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθηνών-Καστοριάς, με πρωταγωνίστρια πρόσωπο του πιο στενού οικογενειακού περιβάλλοντος του κ. Φίλιππου Πετσάλνικου, και συγκεκριμένα την ίδια την σύζυγό του κ. Μαρίλε Πετσάλνικου, δεν μπορεί παρά να θεωρείται μεμονωμένο και εξαιρετικό.

Συγκεκριμένα, επικαλούμενη την συζυγική ιδιότητά της («σύζυγος του προέδρου της βουλής των Ελλήνων κ. Φίλιππου Πετσάλνικου»), αξίωσε με φορτικότητα από απλούς πολίτες- επιβάτες του αεροπλάνου να σταματήσουν στις μεταξύ τους προσωπικές συζητήσεις να κρίνουν τον πρωθυπουργό! Με την απρόκλητη αυτή παρέμβασή της σε ιδιωτική συζήτηση τρίτων (αγνώστων προς την ίδια) προσώπων, όπως ήταν φυσιολογικό προκάλεσε την αντίδραση (στα όρια της οργής) των άλλων πολιτών. Αποδεικνύοντας ότι στην μακαρίως κοιμώμενη Καστοριά, αρκεί μια σπίθα (ή έστω μια δάδα προκλήσεων) για να προκαλέσει αγανάκτηση…

Όχι όμως των κατοίκων της Καστοριάς, που εξακολουθούν να αισθάνονται ένα είδος... θρησκευτικού σεβασμού στα κατορθώματα των πολιτικών της περιοχής μιας. Αφού ακόμη και στο συγκεκριμένο περιστατικό (στο οποίο τυχαία παρών ως συνεπιβάτης ήταν και ο βουλευτής Καστοριάς της Νέας Δημοκρατίας κ. Ζήσης Τζηκαλάγιας ο οποίος απέφυγε οποιαδήποτε ανάμειξη), ο πολίτης-επιβάτης του αεροπλάνου που αγανάκτησε από την επίδειξη της οικογενειακής πολιτικής παντοδυναμίας, ήταν ένας καθόλου τυχαίος μάλιστα επισκέπτης (πανεπιστημιακός), και όχι κάτοικος Καστοριάς.

Όλα αυτά, και ιδιαίτερα όσα συνέβησαν στην κεντρική πολιτική σκηνή, αποτελούν γεγονότα πολιτικά πρωτοφανή, ακόμη και για την ταραγμένη ελληνική ιστορία. Γεγονότα τα οποία (ειδικά σε ό,τι αφορά τις αγωνιώδεις ή παιδαριώδεις παλινωδίες του πρωθυπουργού), άγγιξαν τα όρια της εκτροπής. Απέχοντας ελάχιστα (όσο απέχει μερικές φορές το σοβαρό από το αστείο) από το να θωρηθούν πραξικόπημα.

Αυτή είναι η αλήθεια για τα πρωτοφανή της π. εβδομάδας. Και δεν αλλάζει έστω κι’ αν, ένα χρόνο μετά την υπαγωγή της Ελλάδος στον μηχανισμό διάσωσης Ε.Ε και ΔΝΤ, ακόμη και αν ελέγχεται αρνητικά για την αναποτελεσματικότητα των μέτρων που έλαβε ο πρωθυπουργός και η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, παρά ταύτα στην πραγματικότητα, δεν είναι εύκολο να μην αναγνωρισθεί η προσπάθεια που καταβλήθηκε από τον ίδιο και τον απελθόντα πια, υπουργό Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου.

Στην ουσία, τα γεγονότα, διανθισμένα από τον μελοδραματικό τόνο του κεντρικού πολιτικο-δημοσιογραφικού κατεστημένου που παραμένει αφοσιωμένο στην υπόθεση της οικογενειοκρατίας με σταθερή προτίμηση αυτή του ΠαΣοΚ, απέδειξαν το μέγεθος της τραγελαφικότητας με στοιχεία κωμικοτραγικά, στο οποίο έχει φθάσει η ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Δυο χρόνια μετά την απόδραση του κ. Κ. Καραμανλή και η Ελλάδα βρέθηκε άναυδη απέναντι στην μόλις την τελευταία στιγμή αναβληθείσα απόδραση του διαδόχου του, νυν πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου. Που με την κατά τα άλλα ειλικρινή διάθεση καλομαθημένου απογόνου ευπόρων, του παιδιού που του γίνονται όλα τα χατίρια αλλά και με τους δικούς του όρους, προσπάθησε να αποσπάσει την «συναίνεση» της Νέας Δημοκρατίας του κ. Αντ. Σαμαρά. Ο οποίος αρνούμενος να την παράσχει, απέφυγε την διαδικασία πλήρους συνενοχοποίησης του ίδιου και του κόμματός του. Και κατ’ αυτόν τον τρόπο, απέφυγε (γλύτωσε) τον δικομματισμό από τον καταποντισμό τον οποίο τόσο μα τόσο πολύ και φανερά, επιδιώκουν τα κόμματα των άκρων. Στο τέλος, έλαβε η νέα κυβέρνησή του την ψήφο εμπιστοσύνης που ζητήθηκε, και προς το παρόν δείχνει να κλείνει ένας κύκλος αστάθειας που συγκλόνισε την χώρα.

Κι’ όλα αυτά μέσα σε λίγες ημέρες, κατά την διάρκεια των οποίων εκτός των άλλων, στους ανεπανάληπτους καιρούς που ζούμε, ο ελληνικός λαός πληροφορούνταν ότι για ένα καθόλα συνηθισμένο επεισόδιο υγείας του προέδρου της Βουλής και βουλευτή Καστοριάς, ο οποίος δεν βρισκόταν εδώ σε αποστολή του ως πολιτειακός παράγοντας, αλλά ιδιωτικά, κινητοποιήθηκε με αντίστοιχη δαπάνη -προφανώς μερικών χιλιάδων ευρώ- ολόκληρο μεταγωγικό C-27. Εξασφαλίζοντας έτσι μια super προνομιακή μεταχείριση με το πρόσχημα της ιδιότητας του, ως πολιτειακού παράγοντα.

Χωρίς την παραμικρή διάθεση μικροψυχίας, το περιστατικό αν και αφορά εμμέσως την καθ’ όλα σεβαστή ανθρώπινη υγεία, είναι χαρακτηριστικό: Για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τα προνόμια, τις θυσίες, τις οικονομίες αλλά και τον έλεγχο τήρησης των μέτρων, οι ίδιοι οι πολιτικοί. Με πρώτο και τελευταίο παράδειγμα από τον -κατά τα άλλα σοσιαλιστή- 3ο στην τάξη πολιτειακό παράγοντα στην πολιτική ιεραρχία της χώρας (μετά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρόεδρο της κυβερνήσεως) πρόεδρο της Ελληνικής Βουλής. Ο οποίος άλλωστε, όπως απέδειξαν οι εξελίξεις, δεν ασθένησε (και ευτυχώς ασφαλώς) τόσο σοβαρά, αφού η δοκιμασία της υγείας του αντιμετωπίσθηκε σύντομα με επιτυχία. Προφανώς με την ίδια επιτυχία θα αντιμετωπιζόταν -όπως και για κάθε κοινό θνητό- ακόμη και σε ένα νοσοκομείο σαν της Καστοριάς.

Ωστόσο, με την δικαιολογία της αποφυγής κριτικής που περιέχει στοιχεία δήθεν λαϊκισμού και μικροψυχίας, ο ίδιος, πότε την μια (με τις αυθαίρετες πισίνα, οικίσκους κλπ), και πότε την άλλη φορά (όπως στην περίπτωση της διακομιδής του με άνισο τρόπο στην Αθήνα), εξακολουθεί να απολαμβάνει στην Καστοριά, από τα περισσότερα τουλάχιστον ΜΜΕ και τους φορείς της ενημέρωσης εν γένει, ένα είδος ασυλίας στην κριτική, που παρόμοιό του, δεν συναντά κανείς σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι’ αυτό το φαινόμενο, είναι μια από τις άκρες του νήματος που εξηγεί την κατάπτωση της Ελλάδος, και την παραμονή της Καστοριάς στα δεσμά της υποτέλειάς της.

Να ο λόγος που ενδεχομένως να ήταν ειλικρινής η σύζυγός του, όταν προκλήθηκε από το «θράσος» των κοινών θνητών να συζητούν μεταξύ τους. Προφανώς τα πράγματα από ΄κει ψηλά, θα μοιάζουν μικρά και ασήμαντα.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 23 Ιουνίου 2011, αρ. φύλλου 597

Φωτογραφία εξωφύλλου της ΟΔΟΥ: 

H σοπράνο Deborah Voigt στο ντεμπούτο της πρόσφατα στην ΜΕΤ, στον ρόλο της Μπρυνχίλντε (Brunhilde) στην «Βαλκυρία» (Die Walküre) του Ρίχαρτ Βάγκνερ.

Απόσπασμα (από το πασίγνωστο Walkürenritt):




Επιλογή:
ΟΔΟΣ: Μέλι-γάλα | συνενοχή ως συνωμοσία της σιωπής