ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΝΟΥ: Adrian

Το πρωί εκείνο ξύπνησε πάλι ανάλαφρος. Όλη την προηγούμενη εβδομάδα δεν τις ένιωθε στον σβέρκο του. Οι ουλές βέβαια που του άφησαν ήταν πάντα εκεί. «Ευτυχώς δεν ονειρεύομαι» σκέφθηκε, ψηλαφώντας τα αόρατα σημάδια μ’ εκείνον τον αλλόκοτο τρόπο που παραξένευε πάντα τους γύρω του.  Το T-shirt το’χε προσεκτικά απλώσει πάνω στο τραπέζι αποβραδίς. Το φόρεσε προσεκτικά, σιάζοντας το με τις παλάμες για να φαίνεται ατσαλάκωτο το μήνυμα. Από πάνω έβαλε τη ζακέτα και έκλεισε το φερμουάρ. Ήπιε βιαστικά τον καφέ του και πήγε στο δωμάτιο του πιτσιρικά. Τον αγκάλιασε σφιχτά και τον φίλησε πολλές φορές δυνατά μέχρι εκείνος να δυσανασχετήσει και να τον κοιτάξει στα μάτια. Ύστερα έφυγε για τη δουλειά.

Στο κανάλι τα ‘χε κανονίσει από μέρες. Στη Βουλή θα πήγαινε αυτός σήμερα. Εξάλλου εδώ και χρόνια μόνον αυτός αναλάμβανε τα δύσκολα. Η Αντιπολίτευση είχε καταθέσει πρόταση μομφής στην Κυβέρνηση. Η ψηφοφορία θα ήταν ονομαστική. Θα ήταν όλοι εκεί. Όλα θα έπρεπε να λειτουργούν άψογα. Φρόντισε για τα πάντα ήδη από την προηγούμενη. Πάντα φρόντιζε τις υποχρεώσεις του. Αυτό το ήξεραν όλοι.

Φόρτωσε τον εξοπλισμό στο βανάκι και ξεκίνησε αργά το απόγευμα με τα παιδιά του συνεργείου. Οι δρόμοι εντυπωσιακοί, φωτισμένοι με χιλιάδες λαμπιόνια. Ο κόσμος πολύς στην αγορά για τα τελευταία ψώνια. Προπαραμονή Χριστουγέννων. Ημέρες χαράς και ελπίδας. Ακόμη και σε τέτοιες εποχές. Αναμφίβολα η διάθεση ήταν γιορτινή.

Στο θεωρείο ανέβηκε από νωρίς μόνος του. Τους άλλους τους άφησε στο καφενείο της Βουλής να κουτσομπολεύουν. Παλιότερα του άρεσε να περνά κι’ αυτός από εκεί. Έπιανε κουβέντα με τους βουλευτές και αυτό τον ευχαριστούσε. Μιλούσε με πάθος για τις αρετές της δημοκρατίας, για τις ελπίδες και τις προσδοκίες του λαού. Ήταν 20 χρονών όταν το καθεστώς έπεσε. Όλα τότε έμοιαζαν ιδανικά. Τώρα στα 41 του, 15 χρόνια μετά τη γέννηση του μικρού και με τους δυτικούς τεχνοκράτες στη χώρα, οι βουλευτές γι’ αυτόν δεν είχαν πλέον κανένα ενδιαφέρον. Φορές μάλιστα, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν του μιλούσαν εμπρός ή πίσω από την κάμερα.

Περιμένοντας τον πρωθυπουργό, σκέφτηκε να ξαναδοκιμάσει για τελευταία φορά. Κάθησε αναπαυτικά στην πολυθρόνα, έκλεισε τα μάτια, έγειρε πίσω το κεφάλι και προσπάθησε πάλι. Αδύνατον. Καμία σκέψη για το μέλλον δεν μπορούσε να σχηματίσει στο μυαλό του. Ούτε καλή ούτε κακή. Μία εβδομάδα πριν, όταν πρωτοξεκίνησε, η αίσθηση αυτή τον είχε τρομάξει. Τότε ήταν που σταμάτησε ξαφνικά να νιώθει τις νυχιές στο σβέρκο. Τώρα το είχε πλέον ξεπεράσει. Η αλήθεια είναι ότι ξεπέρασε τον ίδιο τον φόβο σαν συναίσθημα. Τον βοήθησε πολύ σε αυτό η απουσία του μέλλοντος. Ζούσε πλέον τη στιγμή. Ζούσε για τη στιγμή. Σαν τον γιο του. Δάγκωσε στραβά το κάτω χείλος και χαμογέλασε, όπως όταν παιδί ετοιμαζόταν για αταξία.

Με τις πρώτες κουβέντες του αρχηγού της Κυβέρνησης, άνοιξε τα μάτια και σηκώθηκε πανέτοιμος. Το πλάνο θα ήταν καταπληκτικό. Όπως μόνο ένας άνθρωπός της τηλεόρασης θα το φανταζόταν. Άνοιξε το φερμουάρ της ζακέτας και πόζαρε στην απέναντι κάμερα. Ανέβηκε στο στηθαίο του μπαλκονιού και άπλωσε τα χέρια. «Πήρατε το ψωμί των παιδιών μας» φώναξε στο εμβρόντητο κοινό των πατέρων του έθνους. Αφήνοντας τον εαυτό του, άκουσε το φτερούγισμά της καθώς εκείνη εγκατέλειπε για πάντα τον σβέρκο του. Μία στιγμή αργότερα το πρόσωπο του έκαιγε αλλά δεν πονούσε. Μπόρεσε να φωνάξει δυνατά «Ελευθερία» λίγο πριν πέσουν πάνω του για να τον βοηθήσουν και να τον φωτογραφήσουν.
Στον γύρο του κόσμου που έκανε η είδηση, το T-shirt είχε την τιμητική του: «Μας τρυπήσατε. Σκοτώσατε το μέλλον των παιδιών μας. Αλλά δεν μπορείτε να πάρετε την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας».

Η Αντιπολίτευση αποχώρησε από την αίθουσα. Η Κυβέρνηση παρέμεινε και έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον εαυτό της. Η καταχρεωμένη, μαρτυρική πατρίδα του έγινε το κέντρο του κόσμου για εκείνο το βράδυ. Ο αυτιστικός έφηβος δίχως να το γνωρίζει, έγινε γνωστός σε όλη την υφήλιο, χωρίς να κουνηθεί απ’τη θέση του. Ο Adrian, αιμόφυρτος πάνω στα έδρανα, ελευθερώθηκε από τα νύχια της αγωνίας για το μέλλον του γιου του. Όχι επειδή το εξασφάλισε. Απλά επειδή ξεπέρασε τον εαυτό του προσπαθώντας. Ως αληθινός πατέρας. Ως πραγματικός άντρας.

***

«…Στις 23 Δεκεμβρίου 2010, ο τεχνικός της κρατικής τηλεόρασης της Ρουμανίας Adrian Sobaru, πατέρας ενός 15χρονου αγοριού με αυτισμό, πήδηξε από τα θεωρεία του Ρουμανικού Κοινοβουλίου, διαμαρτυρόμενος για τις περικοπές που επιβάλλει η Ρουμανική Κυβέρνηση στις κοινωνικές παροχές σε άτομα όπως ο γιος του, καθ’ υπόδειξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ο Adrian επέζησε της πτώσης.»

Στον Adrian Sobaru είναι αφιερωμένες οι εκδηλώσεις της Εταιρείας Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς για το Σάββατο 2 Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού.