ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ: Ο Μανιός

Kάποιος θα πρέπει να θυμηθεί αυτούς τους αξιόλογους Καστοριανούς που είναι διάσπαρτοι όχι μόνο στην ελληνική επικράτεια αλλά σε πολλά μέρη του κόσμου, τουλάχιστον όταν φεύγουν από τον μάταιο αυτό κόσμο.
Αξιόλογοι πράγματι Καστοριανοί όχι μόνο απλοί επιστήμονες που διακονούν επάξια την επιστήμη τους για τον απλό άνθρωπο αλλά και καθηγητές με αξιόλογη πορεία ακόμα και στο τομέα της έρευνας.
Οι οποίοι βέβαια αναγκάστηκαν να μη ζουν στη Καστοριά εξαιτίας των σπουδών τους και τους δικούς τους ειδικούς λόγους.
Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο οδοντίατρος Μανιός Παπακώστας ο οποίος πριν λίγο, εκεί κοντά στα Χριστούγεννα, έφυγε απ’ τη ζωή και τον σκεπάζει πια το χώμα του κοιμητηρίου της Θέρμης Θεσσαλονίκης.

Ο Μανιός ήταν μια ξέχωρη φυσιογνωμία σαν χαρακτήρας με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και τούτο γιατί διέθεσε το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής του αφού επέλεξε να είναι από τους πρώτους γιατρούς του κόσμου όπου μέσα απ’ αυτήν την προσωπική του ιδιότητα υπηρέτησε πιστά τις ανθρώπινες ευαισθησίες του για προσφορά στον ανήμπορο κόσμο χωρών της Αφρικής.
Μετά τις σπουδές του στο Παρίσι όπου τον πρώτο καιρό σπούδαζε με υποτροφία του συλλόγου των Καστοριανών «Ομόνοια» η οποία όμως υποτροφία του αφαιρέθηκε από τον πρώτο κιόλας χρόνο επειδή μετείχε σε διαμαρτυρία φοιτητών στο Παρίσι για την καταδίκη του Μπελογιάννη σε θάνατο.
Συνέχισε τις σπουδές και τελείωσε δουλεύοντας γούνα, αναγνώρισε το πτυχίο του στην Ελλάδα και ύστερα από λίγο διάστημα στη Καστοριά φεύγει για τη μακρινή Γουινέα, σε απόμερες και απομονωμένες περιοχές της όπου προσφέρει στο ταλαίπωρο κόσμο της τις οδοντιατρικές του υπηρεσίες και όχι μόνο.

Αναγκάζεται ύστερα από πολύ καιρό να εγκαταλείψει τη χώρα αυτή χτυπημένος από τον κίτρινο πυρετό της ελονοσίας που τον έφερε στα πρόθυρα του θανάτου και επιλέγει την Ελβετία για ανάρρωση με τη συμβουλή του γιατρού του όπου και εργάζεται.
Ανήσυχος όμως όπως πάντα αφού ένιωσε καλύτερα επιλέγει τη δεύτερη χώρα της Αφρικής, το Αλγέρι, την εποχή που δικαιώνονταν οι αγώνες του λαού του και κατακτούσε την ανεξαρτησία του από τους αποικιοκράτες Γάλλους.
Η προσφορά του σε αυτή τη χώρα ήταν σημαντική με τη συνεργασία βέβαια του Βασίλη Ραφαηλίδη και του Πάμπλο Ράπτη όπου στη χώρα αυτή με ενυπόγραφη επιστολή του Μακαρίου της Κύπρου αναπλήρωνε στα καθήκοντα τον πρόξενό της.

Η πτώση του Μπεν Μπελά τον αναγκάζει να επιστρέψει στην Ελλάδα κάτω από δύσκολες συνθήκες, με κίνδυνο της ζωής του, όπου διώκεται από τη χούντα της δικτατορίας με το κυριότερο την αφαίρεση του διορισμού του στο ΙΚΑ μένοντας άνεργος για πολύ∙ όμως με συνεργασία του Ράπτη, του Ραφαηλίδη και του Χαρίλαου Μπούσιου βοήθησαν ουσιαστικά τον αντιδικτατορικό αγώνα και τον Ανδρέα Παπανδρέου με το ΠΑΚ στο εξωτερικό και με ουσιαστική οικονομική βοήθεια.
Τρίτος προορισμός το Κονγκό απ’ όπου νιώθοντας κουρασμένος και από τον πυρετό της ελονοσίας που επανέρχονταν τακτικά επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη όπου μετά την πτώση της δικτατορίας απεκατεστάθη ο διορισμός του στο ΙΚΑ ανοίγοντας συν τω χρόνω και δικό του οδοντιατρείο.
Η δημιουργία πια οικογένειας ήταν τα πρώτα που τον ηρέμησαν μαζί με την απόκτηση των δύο παιδιών του, την Ουρανία και τον Γιάννη, αν και πάντα τον έτρωγε το σαράκι για προσφορά στην εδραίωση της δημοκρατίας αφού το DNA του ήταν επηρεασμένο από την γιαγιά του η καταγωγή της οποίας κρατούσε από τον επαναστάτη Ρήγα Φεραίο.

Ο Μανιός αγαπούσε παθολογικά την Καστοριά όπου γεννήθηκε με τον αδερφό του Περδίκκα από τον Γιάννη και την Τούλη, έμειναν όμως ορφανοί από τον πατέρα από πολύ μικροί αναλαμβάνοντας την κηδεμονία η μητέρα τους. Την αγάπη του για την Καστοριά την εξέφραζε με κάθε τρόπο, μη θέλοντας ακόμα σε καμιά περίπτωση να μην διατηρεί την οικογενειακή μερίδα στα μητρώα του δήμου Καστοριάς όπως και ο αδερφός του Περδίκας.
Πριν μήνες του περασμένου χρόνου χτυπήθηκε από την επάρατο που ενώ πάντα στη ζωή του ήξερε να νικάει αυτή δε μπόρεσε να τη νικήσει.

Φίλε Μανιέ, που δεν ήσουν μόνο ο συμμαθητής μου αλλά και ο καλός και αχώριστος φίλος όπου μαζί σου μοιραστήκαμε πάρα πολλά στη ζωή, έφυγες τόσο απροσδόκητα ακολουθώντας τη μοίρα του Χρυσού του Εύδου, του Βασίλη Ραφαηλίδη και του Χαρίλαου Μπούσιου που αποτελούσαμε μια παραδοσιακά αχώριστη παρέα.
Σου ζητώ συγγνώμη γιατί ένιωσα την ανάγκη να παραβώ την διατυπωμένη με πείσμα θέλησή σου να κρατάς τη πολυτάραχη και με μεγάλη προσφορά ζωή σου μακριά από κάθε δημοσιότητα. Γιατί οι δρόμοι που χάραζες δεν είχαν σαν επιδίωξη τη προσωπική σου καταξίωση αλλά τη προσφορά σου για το καλό ταλαιπωρημένων λαών όπως εκτός των άλλων είναι και ο ελληνικός.
Ο χαμός σου δεν ορφάνεψε μόνο την οικογένειά σου αλλά και τη συντροφιά των φίλων σου Καστοριανών στη Θεσσαλονίκη.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Θέρμης και όχι της Καστοριάς που σε σκεπάζει.