7.10.10

ΚΟΣΜΑ ΡΕΚΑΡΗ: Να σώσουμε την άλλοτε ωραία μας λίμνη

Όλοι μας έχουμε μνημονικό, έχουμε μνήμη, θυμόμαστε κάτι που έχουμε ακούσει ή έχουμε δει στο διάβα της ζωής μας. Η μνήμη μας έγραψε κάτι, σε κάποια στιγμή βρεθήκαμε κάπου και μας έκανε εντύπωση, μπορεί η στιγμή να είναι σημαδιακή και να καταγράφεται από την μνήμη η οποία τοποθετεί στο υποσυνείδητο, την αποθηκεύει κάπου για να την φέρει κάποτε στην επιφάνεια. Μπορεί να γράφεται στο υποσυνείδητο μας σε λόγια η σαν φωτογραφία και να μένει ίσως για πάντα. Ο άνθρωπος, το άσχημο προσπαθεί να το αποβάλλει, ενώ το καλό, το ωραίο και το τερπνό, το διατηρεί για πάντα, και όμως καταγράφονται και τα δύο.

Προσωπικά περισσότερο ανήκω σε αυτούς που έχουν οπτική μνήμη, η οποία μου φέρνει πολλές φορές στην επιφάνια εικόνες και γεγονότα που με έχουν ενθουσιάσει, ή με έχουν απογοητεύσει, με έχουν κάνει να χαρώ πολύ, ή με έχουν λυπήσει σφόδρα…
Οι αδυναμίες που έχουμε σαν άνθρωποι, τα κακώς κείμενα πολλές φορές, (και ανθρώπινο είναι) τα αποφεύγουμε. Έλα που θα βρεθεί κάποιος χωρίς να το θέλει σου κεντρίζει την μνήμη και νάσου πας πίσω μια ζωή.

Διαβάζοντας λαίμαργα, μετά από τις διακοπές του Αυγούστου, το άρθρο της ΟΔΟΥ 9-9-2010 «Home, Sweet Home» και τις επιστολές αναγνωστών (λόγος και αντίλογος), η μνήμη μου με έφερε πίσω, πολύ πίσω και στα πολύ παλιά της Καστοριάς. Και θα αναφερθώ σε ό,τι το υποσυνείδητό μου επιτρέπει να χρησιμοποιήσω.

Μικρός, που μόλις μπορούσα να ξεχωρίσω το ωραίο από το άσχημο και το καλό από το κακό, για κάποιο σοβαρό λόγο έπρεπε να με πάνε οι γονείς μου από το χωριό μου στην Καστοριά. Για εμένα ο κόσμος μου ήταν μέχρι εκεί που έβλεπαν τα μάτια μου. Τότε για λεωφορείο υπήρχε ένα παμπάλαιο φορτηγό με ξύλινα καθίσματα. Και ευτυχώς που βρισκόταν και αυτό. Η διαδρομή για την Καστοριά ήταν σε χαλικόστρωτος δρόμος με λακκούβες και με πέτρες από τον Αλιάκμονα, και όσοι ήταν καθιστοί τινάζονταν τριάντα με σαράντα εκατοστά πάνω από το κάθισμα, για ν’ αποφύγει τις λακκούβες ο οδηγός έκανε φιδίσια διαδρομή.

Ανεβαίνουμε την Φούρκα εκεί που είναι σήμερα η νέα Ζούζουλη (τότε δεν υπήρχε).Το φορτηγό μόλις έβγαλε την μούρη του στο ψηλότερο σημείο. Να μπροστά η Καστοριά, προβάλλεται σαν την ωραία νεράιδα που μόλις βγήκε από τα δροσερά νερά της λίμνης και ο ήλιος να προσπαθεί να την ζεστάνει. Την εποχή αυτή οι Καστοριανοί για να δροσιστούν και να καταπραΰνουν την διψά τους γέμιζαν τις στάμνες τους με τα κρύα και δροσερά νερά από την λίμνη. Καταγάλανη η λίμνη, κατακόκκινα τα μάγουλα των Καστοριανών. Οι βάρκες εδώ εκεί και πάρα πέρα. Τα ψάρια γυάλιζαν από το πεντακάθαρο νερό της λίμνης, τα χέλια και γριβάδια όλα γίνονταν ανάρπαστα Οι βάρκες πάμπολλες που ψάρευαν όλο το βράδυ. Οι Καστοριανοί στέλνανε ψάρια δώρο σε συγγενείς και φίλους σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και σε πολλά άλλα μέρη της πατρίδας. Ήταν τα καλλίτερα. Αυτή ήταν η πρώτη μου εντύπωση. Έτσι ήταν. Δεν άργησε όμως να ζήσω την πόλη, την γαλανή και κρυσταλλένια λίμνη για αρκετά χρόνια.

Στο Ντουλτσό στα χρόνια του 1948 με 1950 αρκετές γυναικούλες τα ρούχα τους πλένανε μόλις στην άκρη της λίμνης. Το νερό καθαρότατο. Ήταν τόσο καθαρή. Θυμάμαι με τους συμμαθητές και φίλους όταν λέγαμε (και είχαμε που να πάμε) θα πάμε μπάνιο στον Σταυρό, Μήτκα, Μαυρώτησα ή εκεί που είναι σήμερα ο Ναυτικός Όμιλος Όλες οι τοποθεσίες ήταν κατακάθαρες.

Τα χρόνια περνάνε και οι συνήθειες και η συμπεριφορά των κατοίκων της Καστοριάς προς την ωραία λίμνη αλλάζει, ο έλεγχος και το ενδιαφέρον από τους αρμόδιους έχει χαθεί. Αυτό το είχα παρατηρήσει πριν πολλά χρόνια, αλλά όπως μου είπε κάποιος δεν μου πέφτει λόγος να ενδιαφερθώ. Πάντοτε πιστεύω οι φωνές εισακούγονται, αλλά το θέμα είναι σοβαρό και ανήκει στους αρμόδιους, τους άρχοντες που πρέπει να ενδιαφέρονται, και ο λαός έχει τον τελευταίο αποφασιστικό λόγο

Στην ΟΔΟ διάβασα και ξαναδιάβασα το άρθρο και τις ενέργειες του συλλόγου «Σπασμένο Ρόδι» που ζητά την άμεση λύση της λίμνης ΜΑΣ. Η λίμνη άνηκε και σε μας τους ξενιτεμένους. Αισθανθήκαμε μεγάλη συγκίνηση με τις κορδέλες, και άξιοι αυτοί που βάλανε τα ονόματά τους, και ντροπή στους ιθύνοντες.

Προσωπικά η φωτογραφία της Καστοριάς με την λίμνη της στολίζει το κατάστημά μου, και όσοι την βλέπουν θαυμάζουν το κάλλος της. Εδώ στους μακρινούς Αντίποδες έχουμε καμάρι την ωραία «Καστοριά με την λίμνη της».

Δεν θα ήθελα να φέρω πίσω τις τελευταίες αναμνήσεις, ιδίως της λίμνης. Είναι πέντε χρόνια τώρα όταν η σύζυγος μου Κατίνα (αν και πολύ μικρή ξενιτεύτηκε), μια και είχαμε το ταξί, μου ζήτησε να πάμε στην Μαυρώτισσα και να κάνουμε τον γύρο της λίμνης. Η διαδρομή ήταν ευχάριστη, αλλά την επόμενη που κάναμε την ίδια διαδρομή με το βαποράκι, μέσα στα πράσινα νερά, τότε ήταν και η μεγάλη απογοήτευση, και να που το «Σπασμένο Ρόδι» και οι κορδέλες με τα ονόματα, μας κέντρισαν το υποσυνείδητο.


Ο κ. Κ. Ρεκάρης, κατάγεται από το Νεστόριο, ζει μονίμως στην Μελβούρνη Αυστραλίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ