21.5.10

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Θείον Άπυρον*

Μολότωφ: το απευκταίον και ερχόμενον

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Τάκης Σινόπουλος





Στην οικογένεια της MARFIN θρηνούμε σήμερα για την δολοφονία τριών νεαρών συναδέλφων μας. Εκφράζουμε την οργή μας κατά της πολιτείας που εγνώριζε ότι μόνο από τύχη δεν είχαν συμβεί μέχρι σήμερα τέτοια τραγικά περιστατικά. Εκφράζουμε ακόμα την οργή μας για τα ξύλινα πολιτικά λόγια και τις... αντιδικίες σκοπιμότητας ορισμένων πολιτικών στη Βουλή την ώρα που οι σοροί των συναδέλφων μας δεν είχαν αποσυρθεί από το κατάστημά μας που επολιορκείτο ακόμα από τους διαδηλωτές ή και αναρχικούς. Οι αυτουργοί μακάρι να συλληφθούν και να τιμωρηθούν. Την μεγαλύτερη ευθύνη όμως έχουν οι ηθικοί αυτουργοί που δυστυχώς δεν θα τιμωρηθούν ποτέ.
(5.5.10 , Aνακοίνωση των εργαζομένων στην MARFIN)




«Περίλυπος έστιν η ψυχή μου έως θανάτου»…
Όλα έγιναν γρήγορα. Μια βόμβα μολότωφ φεύγει από χέρια αποφασισμένα ολόϊσια στο στόχο. Μια δεύτερη, μια τρίτη -ίσως ύστερα κι άλλες- έπληξαν το νεοκλασσικό της Σταδίου στην Αθήνα όπου στεγάζεται μια ακόμα (τι άλλο;) «αμαρτωλή τράπεζα». Κάποιος μάλιστα είχε ήδη πετάξει μέσα στο κτήριο κι ένα δοχείο με καθαρή βενζίνη για… καλύτερο αποτέλεσμα. Καθαρά εγκληματική, αδίστακτη, δολοφονική ενέργεια με παραλήπτη. Ο άνθρωπος αυτός είχε μόλις στείλει μέσα στην Τράπεζα τρία πιστοποιητικά θανάτου χωρίς τα ονόματα. Σε ώρα λειτουργίας με τους εργαζομένους μέσα, που δεν υπάκουσαν σ΄ αυτήν την εθνική γιορτή της πανεθνικής συσπειρώσεως… εκατό χιλιάδων λαού απέναντι στα άδικα, δυσβάστακτα και σκληρά και… και -το γνωστό κατεβατό ακολουθεί- νέα οικονομικά μέτρα. «Δεν θα πληρώσουμε εμείς το χρέος».


Τότε ποιος; Σε λίγο θα ξέρουμε….

Τo αίμα του αδικοχαμένου έφηβου Χαμί Νατζάφι δεν είχε στεγνώσει ακόμα πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου όπου ξεψύχησε διαμελισμένος ύστερα από τη βόμβα που άφησε να εκραγεί στα χέρια του ο -κατ’ ευφημισμόν- «Επαναστατικός Αγώνας» όταν η κτηνώδης, ανεξέλεγκτη -και συστηματικά ατιμώρητη- βία έδρασε και πάλι. Στη σειρά της εκατόμβης που αποφάσισε το τυφλό μίσος των παραφρόνων -δήθεν επαναστατών (με τις κουκούλες, τις βαριοπούλες, τα μπιτόνια βενζίνης και τις «ορφανές βόμβες») προστέθηκαν τα ονόματα της Παρασκευής Ζούλια, της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και του Επαμεινώνδα Τσακάλη. Και για να μην ξεχνιόμαστε: Κι ενός αγέννητου παιδιού που κυοφορούνταν στην κοιλιά της Αγγελικής για τέσσερις μήνες. Φρικτός απολογισμός.
Το έθνος των πανελλήνων μοιρολατρικό, υστερικό και με αχαλίνωτο το απύθμενο θυμικό του, έξαλλο ή εν πλήρει απογνώσει , θρηνωδώντας για την χαμένη παράδεισο που απώλεσε προσφάτως εν μια νυκτί -καθώς «αι μωραί παρθένοι» που πιάστηκαν στον ύπνο- διατράνωνε στο κέντρο των Αθηνών την λαϊκή οργή και αγανάκτηση για τα καθ΄ υπαγόρευσιν ΔΝΤ και « Ευρωπαϊκής τρόϊκας» μέτρα.

Παρέλειψε όμως αυτό το κίνημα διαμαρτυρίας για μια ακόμα φορά να προστατέψει την πόλη και τους πολίτες και να προστατευθεί το ίδιο από τους ομιλούντες την «πύρινη γλώσσα»…
Οι γνωστοί -άγνωστοι εγκληματίες, οι μάστορες στη φωτιά και το λεπίδι, κανονικοί υπόλογοι του κοινού ποινικού δικαίου, ιδεολόγοι στην κατατρομοκράτηση, κάτω από την παροιμιώδη κουκούλα των δημίων που ενδύονται, άνανδροι χωρίς πρόσωπο- αλλά και ιδεολογία ποιά;- έδρασαν πάλι.
Το τριώροφο νεοκλασσικό ρούφηξε όλη τη βία, όλη την παραφροσύνη και σαν καμινάδα στο Αουσβιτς εξαφάνισε ζωές και όνειρα.

Λίγο μετά στο Εθνικό Κοινοβούλιο ψευτοσυγκίνηση σ’ ένα πρώϊμο , άρον-άρον, μνημόσυνο, οι ίδιοι λεονταρισμοί και κοκορομαχίες -και πάντοτε μαζί οι απτόητες υπεκφυγές. Κι η περήφανη αριστερά βέβαια -οι πολιτευτές μαζί κι η τιμημένη στους αγώνες αριστερή διανόηση- αδύναμες να κατανοήσουν το ύφος και το ύψος των στιγμών, ανίκανες να κινηθούν έστω κι από τον συναισθηματισμό των στιγμών, παρέμειναν στις τιμημένες επάλξεις τους μακριά από κάθε εκδήλωση που θα αντιτάξει και θα διακηρύξει τη μη-βία να καταδείξει και να απομονώσει τις ζοφερές δυνάμεις που απεργάζονται το κακό -και μόνον αυτό- μέσα στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας. Κάποιοι διέβλεψαν και «προβοκάτσια»...

Οργή και κατάπληξη οδυνηρή μας επιφύλαξε κι η επόμενη μέρα όπου η στυγερή δολοφονική πράξη -απαρχή ίσως μιας ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης- υπήρχε σαν πρωτοσέλιδο σε όλες τις… Αθλητικές εφημερίδες ενώ στον «Ριζοσπάστη» απουσίαζε. Για τον «Ριζοσπάστη» οι τρεις εργαζόμενοι της Marfin που πέθαναν τον φρικτό αυτό θάνατο: Δεν υπήρχαν! (΄Οπως δεν υπήρχε… η παραμικρή γιάφκα του «Επαναστατικού αγώνα» για την Ελευθεροτυπία πριν από είκοσι μόλις μέρες…).

Όταν στην πλατεία της Όπερας του Βερολίνου κάποτε υπό τους ήχους των “Τραγουδιστάδων της Νυρεμβέργης” καίγονταν σε σωρούς τα βιβλία («των εκφυλισμένων συγγραφέων») ο Γερμανο-εβραίος Ερρίκος Χάϊνε είχε διατυπώσει με βεβαιότητα :

Αυτό ήταν μονάχα ένα πρελούδιο . Όταν καίγονται τα βιβλία ανθρώπινες υπάρξεις θα καούν στο τέλος.

Ήταν η προφητεία για το Αούσβιτς.
Στις 5 Μαΐου στη Σταδίου καιγόταν το βιβλιοπωλείο " Ιανός" από μολότωφ και ακριβώς απέναντι η Marfin -και τρεις άνθρωποι. Οι προφητείες επληρώθησαν…

Βαθιά οδύνη, οργή, αποτροπιασμός, φόβος, απόγνωση, είναι τα πρώτα που μας επισκέπτονται σαν ζήσουμε τέτοιες στιγμές. Έπειτα προσπαθεί κανείς να σκεφτεί όσο πιο ψύχραιμα και λογικά μπορεί- αυτό συνήθως αποτυχαίνει- κι ύστερα να τεκμηριώσει μέσα από τα πραγματικά γεγονότα κάποιες αντικειμενικές αλήθειες ώστε να διαμορφώσει μια άποψη, να κατανοήσει. Με ξάφνιασε ολότελα το διάγγελμα της ΟΤΟΕ στην απεργία που ακολούθησε την επόμενη μέρα!

Πρόκειται για μια πρωτοφανή σε στρουθοκαμηλισμό προκήρυξη, Γκαιμπελικής ενορχηστρώσεως και παραμορφώσεως των πραγματικών γεγονότων, και σε αγαστή συμφωνία πάντοτε με την γνωστή (ανίατη πλέον ) κατάσταση της ομαδικής παρακρούσεως και εθνικής πανηλιθιώσεως, της αδοκήτου -και οριστικής καταφανώς- προσβολής πασών των νοητικών και συναισθηματικών συνιστωσών του εγκεφάλου ενός ολόκληρου λαού που σοβεί από χρόνια:

«… οι ηθικοί αυτουργοί, όμως, πρέπει να αναζητηθούν στην ασκούμενη πολιτική, στην επιχειρησιακή στάση της αστυνομίας αλλά και στις Διοικήσεις των Τραπεζών που με την εκβιαστική τους πρακτική εμποδίζουν τη συμμετοχή των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις και με την ανευθυνότητά τους δεν λαμβάνουν έγκαιρα όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, για να προστατευθούν οι ανθρώπινες ζωές των εργαζομένων και των πολιτών στα τραπεζικά καταστήματα, που αποτελούν γνώριμους και διαχρονικούς στόχους σε όλη την διαδρομή που ακολουθούν κάθε φορά οι εργατικές πορείες και οι διαδηλώσεις».

Ο εξαίρετος διανοητής και συγγραφέας Νίκος Δήμου ανάρτησε στο blog του με τον τίτλο «Η τέφρα του μίσους» ένα μικρό κείμενο. Δείχνει τον δρόμο του αποτροπιασμού, της σιωπής, της απόσυρσης του διανοούμενου που αρνείται να αρθρώσει λόγο -εν θερμώ- μπροστά στο κατάντημα της χώρας. Το μεταφέρω ως έχει:

Ο καθένας κουβαλάει στο νου του μία άλλη εικόνα της πραγματικότητας, ποτισμένη με έχθρα και φθόνο. Οι ερμηνείες συγκρούονται, οι αιτιολογίες αναιρούν η μία την άλλη. Η αλήθεια του ενός είναι το ψέμα του άλλου. Όλοι είναι σίγουροι για την άποψή τους. Αυτός που πιστεύει ότι η κρίση είναι τεχνητή – μία συνωμοσία των ισχυρών – ζει σε άλλον κόσμο από εκείνον που την θεωρεί πραγματική. Τρεις άνθρωποι πέθαναν θάνατο φριχτό και κατηγορούνται τόσοι για φταίχτες, που τελικά είναι σαν να μην φταίει κανείς. Προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτονταν (αν σκέφτονταν) οι άνθρωποι που εμπόδιζαν τους πυροσβέστες να σβήσουν τη φωτιά και πετροβολούσαν το πυροσβεστικό. Μάλλον δεν σκέφτονταν τίποτα. Υπακούανε στην Παβλοβική εξίσωση: στολές ίσον εξουσία. Το μίσος αιωρείται στον αέρα σαν την τέφρα του ηφαιστείου. Ασφυκτιώ. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Είμαι ανίκανος να συλλάβω αυτή την πραγματικότητα – πόσο μάλλον να την σχολιάσω. Αποσύρομαι. Κλείνω το κινητό, κλείνω το blog, κλείνω τον υπολογιστή και σωπαίνω.

Τρεις λοιπόν άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί . Πέθαναν σαν τα ποντίκια κάτω από τους αλαλαγμούς ενός αλλοπρόσαλλου πλήθους που δεν άφηνε λαμπογυάλι όρθιο 'κείνη την ώρα στο κέντρο της Αθήνας. Οι συγκεντρωμένοι έξω από την τράπεζα που λαμπάδιαζε, ενώ μέσα κοίτονταν άψυχα τα κορμιά των τριών νέων, δεν παρέλειψαν να αποδοκιμάσουν τον Βγενόπουλο , όπως νωρίτερα να παρεμποδίσουν το πυροσβεστικό όχημα να προσεγγίσει και όπως βρέθηκαν να ξεστομίζουν αποτρόπαια πράγματα σαν το: «Αφήστε τους να καούν!». Οι απίθανοι αυτοί σαλτιμπάγκοι των λαϊκών αγώνων, γνήσια καθάρματα με σθεναρή φωνή και μόνιμοι καταχραστές του λαϊκού θυμικού, εκφραστές της ζωοδέστερης και εξευτελιστικότερης φύσης του ανθρώπου όπως αυτή εκφράζεται μέσα από το μίσος για τους άλλους, μαζί με την παντοτινή -και κουραστική στην επανάληψή της πλέον- αδυναμία του συντεταγμένου κράτους να αμυνθεί στον εξευτελισμό του, διέπρεψαν ως αναπόσπαστο μέρος του σκηνικού.

Η διάσημη μολότωφ, αυτό το αγιοποιημένο -για κάποιους σύμβολο των λαϊκών αγώνων, που εκσφενδονίζεται όλα τα χρόνια εντεύθεν της μεταπολίτευσης απέναντι σε αστυνομικούς, γραφεία πρυτανικών και πανεπιστημιακών εδρών, κτηρίων- συμβόλων στα άστεα και τώρα εναντίον… απεργοσπαστών διέπρεψε κι αυτή.

Θυμίζω πως το διάσημο πυρπολητικό μέσον, το «υγρόν πυρ», εφευρέθηκε από τον Καλλίνικο στα 600 μ.Χ.. Οι υπάνθρωποι με τις κουκούλες, τα ανθρωποειδή με τις βαριοπούλες στα χέρια και το καρφωμένο μίσος στα μάτια έχουν παραμείνει φαίνεται σ’ εκείνη την εποχή και προσπαθούν –άραγε θα το καταφέρουν;- εκεί να μας επιστρέψουν.

Ας αρχίσουμε λοιπόν από το «Αλφα». Ας αρχίσουμε από μιαν αδιάψευστη , ακλόνητη και απολύτως ειλικρινή στην μακαβριότητά της αλήθεια: οι τρείς νεκροί της ωμής, απροκάλυπτης και φασιστικής βίας υφίστανται. Η μοναδικότητα της ζωής τους που αφαιρέθηκε και σπαράχθηκε τόσο βάναυσα και ξεδιάντροπα ας είναι το κρατούμενο ένα. Όπως και οι ζωές του Θάνου Αξαρλιάν και του αμέριμνου έφηβου Χαμί Νατζάφι . Πρώτον λοιπόν η παραδοχή των αυτονοήτων. Ετσι αρχίζει κανείς με τους μικρόνοες, τους αγράμματους, τους απαίδευτους και αμαθείς. Μιλώ για «πολιτικούς», «πολιτικές δυνάμεις», «διανοούμενους της μονόπλευρης όχθης», «δαιμόνιους συνδικαλιστές» και φυσικά για τον κατατρεγμένο «απλό λαό» που βγαίνει στο δρόμο γιατί το όνειρο της απλήρωτης πιστωτικής κάρτας κατέρρευσε με πάταγο.

Για «τα άλλα» θα μπορέσουμε ίσως να μιλήσουμε μετά. Οταν περάσει πολύς καιρός, όταν σαν λαός ωριμάσουμε όταν σαν κοινωνία αποφασίσουμε και με τι λογιώ τιμονιέρη θα οδεύσουμε κάπου.
Κι ας θυμηθούμε τα πρόσφατα λόγια, του σπαρακτικού ιστορικού Τόνυ Τζούντ, που αργοπεθαίνει «παρακολουθώντας τον θάνατό του» όπως συγκλονιστικά γράφουν οι εφημερίδες:

Θα πρότεινα ακόμα στους Ελληνες να διαβάσουν τους κλασσικούς συγγραφείς για να καταλάβουν καλύτερα ότι η διαφθορά (οικονομική, θεσμική και ηθική) είναι η αρχή του τέλους για τις ελεύθερες κοινωνίες («τα Νέα»/ 8-9 Μαϊου 2010).

Διόλου δεν ζητώ να καταπαύσουν οι κοινωνικοί αγώνες. Αντίθετα επιθυμώ αυτοί να επιταθούν. Όμως να τελειώνουμε με τα ψευδεπίγραφα και με τους «κάλπες». Να ορίσουμε ο καθείς τον εαυτό όχι σε σχέση με τους άλλους αλλά κοιτάζοντάς το πρόσωπό μας στον καθρέφτη. Βαθιά μέσα βλέποντας να ανασύρουμε «το είναι». Και συνακόλουθα να συνδράμουμε στο «εθνικό όνειρο» όλων των ανθρώπων που κατοικούν αυτήν την όμορφη γωνιά της γης. Αν τέτοιο επιτρέπεται πια να υπάρχει.

Κι ας μην αφήσουμε να γίνει η αποφράς 5η Μαϊου 2010 μιά 11η Σεπτεμβρίου για το τέλος των «ελληνικών» ονείρων.
Ας αποσύρουμε πλέον τις μακάβριες κουκούλες από τα πρόσωπα και τους ανθρώπους του μίσους από τους δρόμους!

…και ποιός έχει πεθάνει, και ποιός δεν έχει κι ο κόσμος άραγε θα ξαναβρεί ποτέ τη ρότα του;
Εζρα Πάουντ, Τα άσματα της Πίζας, LXXVI


(*) ΘΕΙΟΝ ΑΠΥΡΟΝ: Η άλλη ονομασία για το «υγρόν πυρ» (Αυτόματο Πυρ, ή Ελληνικό Πυρ, ή Θαλάσσιο Πυρ, ή Μηδικό Λάδι, ή και Θείον Απυρον) των βυζαντινών, πρόδρομο της αυτοσχέδιας βόμβας γνωστής ως «κοκτέϊλ μολότωφ» που οι αμυνόμενοι Φινλανδοί χρησιμοποίησαν ενάντια στους Σοβιετικούς εισβολείς τον χειμώνα του 1939.

1 σχόλιο:

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ