Δεύτερη ερμηνεία, αναλογική της χρήσης της κι αυτή, είναι εκείνη της κεραμίδας που τοποθετήθηκε στην βορινή βρύση του δικού μου χωριού, και όχι μόνο, έτσι ώστε να ρέει το νερό που ανάβλυζε από έναν βράχο, κατά μήκος του κοίλου μέρους της και να δημιουργεί αυτό που λέει η ηχογενής λέξη «σούρκα». Δηλαδή μια όμορφη και εύχρηστη υδρορροή.
Συνοπτικά, λοιπόν, χειρίστηκε η ανθρώπινη αντίληψη το πήλινο αυτό αντικείμενο με αρκούντως έξυπνο τρόπο κάθε φορά.
Η τρίτη κεραμίδα δεν είναι ακριβώς εκείνη που θα μού έπεφτε διαβαίνοντας ένα σοκάκι, παρά τρίχα, στο κεφάλι, αλλά αυτή, η μία, που δανείστηκα από το κατάστημα του κ. Γκαμπέση. Και για να γίνω πιο σαφής από τον κολοσσό του κ. Γκαμπέση, όπως προτιμά να διαφημίζεται.
Το θέμα είναι ότι δεν ήταν, καν, ολόκληρη κεραμίδα. Εκτός του ότι ήταν κάπως ιδιότυπη, διότι είχε την μια πλευρά της γωνιασμένη και την απέναντι της απλώς ευθύγραμμη, ήταν και λειψή κατά το ήμισυ. Την δανείστηκα για να δω αν μπορώ να την προσαρμόσω στον αυλόγυρο του σπιτιού μου. Και δυστυχώς δεν ταίριαξε. Δεν διέθετα, επομένως, την δημιουργική, από τεχνική άποψη, φαντασία, που θα προϋπόθετε με σιγουριά και την επακολουθούσα σωστή εφαρμογή της κεραμίδας. Κατέπεσε, λοιπόν, νοητά, η κεραμίδα επί της κεφαλής μου, αυτή τη φορά, θρυμματίζοντας τις κατασκευαστικές μου απόπειρες.
Σε δεύτερο ή τρίτο επίπεδο, δεν ενθυμούμαι καλώς, σκέφτηκα ότι η έκφραση « σαν κεραμίδα στο κεφάλι» πρέπει να οφείλεται στο ότι παλαιότερα οι κεραμίδες, στις σκεπές των σπιτιών, δεν ήταν καλά στηριγμένες και για αυτό έπεφταν συχνά. Ή ότι είναι πιθανόν τα προηγούμενα χρόνια να φυσούσε δυνατότερος αέρας. Ή το ύψος των σπιτιών στο παρελθόν να ήταν μικρότερο, ώστε να μην αποκτά η κεραμίδα πέφτοντας την απαιτούμενη ορμή. Ή ότι οι κεραμίδες ήταν πιο ελαφριές τότε και τις έπαιρνε ευκολότερα ο άνεμος. Και μάλλον θα ήταν ελαφρύτερες, γιατί δεν άκουσα να έχουν πεθάνει πολλοί από κεραμιδοχτύπημα. Μάλλον η επί της κεφαλής κεραμίδα έβγαζε από την καθημερινή ατονία τούς διερχόμενους. Τότε ήταν που σκέφτηκα ότι για να περπατούν οι άνθρωποι κάτω από τις κεραμιδοσκεπές, για να προφυλαχτούν προφανώς, δεν θα κρατούσαν ομπρέλα όταν έβρεχε. Αναφέρομαι, βέβαια, στην εποχή που είχαν συνήθως μαζί τους ομπρέλα μόνο οι παπάδες κι οι δάσκαλοι. Σήμερα, λοιπόν, η έκφραση σχετικά με την κεραμίδα χρησιμοποιείται κυρίως μεταφορικά, για πράγματα και καταστάσεις που μας έρχονται στη ζωή ακάλεστα και συνοδεύονται με λίγο πόνο και περισσότερο ξάφνιασμα.
Σημειωτέον είναι ότι αυτές τις εμβριθείς σκέψεις τις έκανα κάτω από μία ομπρέλα σε κάποιο Ελληνικό νησί. Δεν ξέρω αν για όσα προανέφερα ήταν υπεύθυνοι η ζαλιστική ομορφιά του θαλασσινού τοπίου κι ο καυτός ήλιος. Εγώ, πάντως, το απέδωσα στην ανάγκη του μυαλού μας να σκέφτεται ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος για σκέψη. Η σκέψη για την σκέψη που λέμε, ή το σκέφτομαι άρα υπάρχω.
Συν τοις άλλοις δηλώνω ότι από τον κ. Γκαμπέση δεν πήρα ούτε ένα, ούτε καν μισό ευρώ για την διαφήμιση που του κάνω.
…Κι εγώ όμως ούτε που λογαριάζω να του γυρίσω πίσω την κεραμίδα του!
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 30.10.2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.