22.7.08

ΟΔΟΣ: Η λίμνη

Η εικόνα που παρουσίασε η επιφάνεια της λίμνης, μερικές μέρες πριν, από τα νεκρά ψάρια που επέπλεαν, κοντά στις όχθες στην καρδιά της πόλης, ανάμεσα σε χόρτα και μισοβυθισμένα σκουπίδια, με την δυσωδία να διαχέεται, δυο βήματα από το «καύχημα» της παραδοσιακής Καστοριάς, στην ανατολική μεσημβρινή παραλιακή ζώνη (μπροστά από την πλατεία Ντολτσού, στην σκάλα του Νατζή), ήταν αληθινά αποκαρδιωτική και απογοητευτική. Ήταν το συνώνυμο της αποσύνθεσης και της παρακμής. Ολόκληρη αποικία από εκατοντάδες ψάρια που δεν άντεξαν την έλλειψη οξυγόνου που γίνεται θανατηφόρο κοκτέϊλ σε συνδυασμό με την μόλυνση των νερών της λίμνης. Έτσι τα νεκρά ψάρια, τα απορρίμματα, τα χόρτα με την θέα τους, σκιαγράφησαν γλαφυρά, χωρίς σχόλια, χωρίς ειρωνείες και ύβρεις, χωρίς κομπασμούς και καυχησιές, την κατάστασή της.

Και τον διαρκή κίνδυνο που περιβάλλει και απειλεί ανθρώπους και φυσικό περιβάλλον. Ανήσυχοι και θυμωμένοι οι περίοικοι, κατήγγειλαν την απαράδεκτη κατάσταση και εικόνα εκφράζοντας τις διαμαρτυρίες τους, σε βάρος των αρμοδίων σε Δήμο και συναρμόδιους φορείς για την λίμνη – νεκρή φύση, για την λίμνη Βαϊκάλη.

Και όλα αυτά, ενώ δεν πέρασαν παρά 1-2 εβδομάδες αφ΄ ότου από τις σελίδες της ΟΔΟΥ, οι αναγνώστες της εφημερίδας έγιναν μάρτυρες της άγονης επίθεσης στην οποία επιδόθηκαν λειτουργοί που αποτελούν το διδακτικό προσωπικό στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του Δήμου Καστοριάς, επειδή θεώρησαν φαίνεται, ότι η κριτική (για άλλα ζητήματα) που αποτελεί το οξυγόνο του τύπου, έπληττε εμμέσως τα ωραία κεκτημένα. Θεώρησαν ότι έπληττε ειδυλλιακό περιβάλλον του συνεδριακού τουρισμού, και των στατιστικών στοιχείων. Τις περιηγήσεις, τις ανταλλαγές και τα δάνεια εμπειριών για την επιβίωση του ανθρώπου δίπλα σε υποβαθμισμένα περιβάλλοντα, για τις ακατάπαυστες θεωρητικολογίες. Στο τέλος μάλιστα της επιστολής εκείνης, (δημοσιεύτηκε στις σελ 13 και 14 του π. φύλλου της 19-6-2008) η ομάδα σημείωνε δηκτικά, ότι διέκρινε μια «απαισιοδοξία» και μια «διάθεση που χαρακτηρίζει εσάς και τον τρόπο σκέψης σας». Επρόκειτο για σαφή αιχμή, από τις ιταμές του υπαινικτικού λόγου, διότι στόχευε στο «είναι» και δεν αρκούνταν σε προθέσεις ή την αντιπαράθεση των απόψεων.

Και να που η θέα και η οσμή των νεκρών ψαριών, των σκουπιδιών και των χόρτων συνέπεσε μερικές μέρες μετά να συμβάλλει στην (μια ακόμη) αποκάλυψη της ζοφερής κατάστασης της λίμνης και του φυσικού περιβάλλοντος στην Καστοριά, με εικόνες που μπορεί να προκαλούν ντροπή, αλλά μόνο αισιοδοξία δεν εμπνέουν.

Με εξαίρεση αυτούς που ξέρουν να περνάνε καλά, τους μποέμ, που κρυμμένοι πίσω από το πλαίσιό τους, στην δική τους Κιβωτό του Νώε νομίζουν ότι και εκεί έξω, στην λίμνη και την υπόλοιπη φύση της Καστοριάς, και όλοι οι υπόλοιποι, ζουν τον δικό τους μύθο, ζουν το όνειρό τους. Αλλά αυτό ήταν κάτι, που πάει και τουλάχιστον για την ώρα πέρασε και καταγράφτηκε στα χρονικά των περιπετειών του κριτικού τύπου της Καστοριάς, ως σύμπτωμα της παθολογίας του τόπου.

Διότι απ’ όλα αυτά η λίμνη, και το φυσικό περιβάλλον της Καστοριάς, τα πλατάνια, τα ελάχιστα και κακοσυντηρημένα αλσύλια, καθόλου δεν επηρεάστηκαν και μάλιστα καθόλου δεν επηρεάστηκαν θετικά από τις κόντρες, τις κορώνες και τις φραστικές εχθροπραξίες.

Φέτος, πριν καλά-καλά βγει ο Ιούνιος, η λίμνη εμφάνισε αυτή την εικόνα που μαζί με τους περιοίκους, παρατηρούσαν με εμφανείς εκδηλώσεις αποστροφής και απόρριψης, και το αλατοπίπερο της πανάκειας: οι τουρίστες της πόλης, απλοί, συνεδριακοί και περαστικοί.
Κάποτε, εκτός από την Γούνα, σημείο αναφοράς για την Καστοριά, το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον της, σήμα κατατεθέν, ήταν η λίμνη και τα βυζαντινά της μνημεία.

Προφανώς για τον λόγο αυτό η Κουμπελίδικη αποτελεί εδώ και δεκαετίες την εμβληματική παράσταση της πόλης. Η τραγική ειρωνεία σήμερα, δεν είναι μόνο ότι έχουν εξαφανιστεί ή ακόμη χειρότερα περιθωριοποιηθεί αισθητά τα μνημεία της σε βαθμό που να μην υπάρχει πια αξιόλογη αντιστοίχιση της Καστοριάς με το σύμβολό της, αλλά ότι και η λίμνη, στην οποία μέχρι πριν 3 δεκαετίες μπορούσαν οι κάτοικοι να κάνουν μπάνια και να διοργανώνουν εξορμήσεις, για την σωτηρία της οποίας άλλωστε υποτίθεται ότι είχε διατεθεί εκείνο το αστρονομικό ποσό των 1,5 δις δραχμών (που το καταβρόχθισε και το Ενυδρείο), όχι μόνο δεν βελτιώθηκε, αλλά χειροτέρεψε και νοσεί. Χειροτέρεψε και σκοτώνει οργανισμούς σαν τα ψάρια της φωτογραφίας [το π. Σάββατο μπροστά από την πλατεία Ντολτσού, στην σκάλα του Νατζή].

Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι όσο η κοινωνική και εμπορική δραστηριότητα μετατοπίζεται προς τις παραλίμνιες ζώνες, τόσο η κατάσταση της λίμνης, διαρκώς χειροτερεύει. Ενώ θα μπορούσε μια καθαρή λίμνη, ένδειξη σεβασμού στο περιβάλλον, ένδειξη αυτοσεβασμού, αλλά και αλληλοσεβασμού πολιτών και πολιτείας, να αποτελεί διέξοδο και μοχλό κοινωνικής, οικονομικής και τουριστικής ακόμη ανάπτυξης.

Η ΟΔΟΣ δεν επιχαίρει που μια τέτοια συγκυρία έρχεται να επιστεγάσει τις δυσοίωνες εκτιμήσεις για την λίμνη, και να επιβεβαιώσει τις κριτικές θέσεις όσων υποστηρίζουν ότι με συνέδρια και ευχολόγια, με ασκήσεις επί χάρτου και μεγάλα λόγια με τραπεζώματα και Ενυδρεία δεν σώζονται λίμνη και βιότοποι, αλλά ότι απαιτούνται συγκεκριμένες μελέτες και μέτρα ρεαλιστικά και αποτελεσματικά. Που αν βρουν ελάχιστο χρόνο, από τον πολύτιμο και πλήρη χρόνο τους οι κάθε λογής συναρμόδιοι, (μια που τους ενόχλησε η αναφορά στον ατελείωτο ελεύθερο χρόνο τους) ίσως να καταδεχθούν να αφιερώσουν ολίγη φαιά έμπνευση από την επιστημονική αξιοσύνη για την λίμνη της Καστοριάς.

Τον σιωπηλό και διαρκή παρόντα μάρτυρα τόσων και τόσων εγκλημάτων που συντελέστηκαν σε βάρος της.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26.6.2008]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ