19.3.08

ΟΔΟΣ: Κόκκινες γραμμές και πράσσειν άλογα

Δεν ήταν λίγοι οι αναγνώστες της ΟΔΟΥ που σχολιάζοντας την επικαιρότητα των ημερών γύρω από το ζήτημα της ονομασίας του γειτονικού κράτους και το προηγούμενο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας, ανέφεραν, ότι οι ίδιοι θα προτιμούσαν να είναι πιο τεκμηριωμένη η σύνδεση των πολιτιστικών αναφορών του άρθρου με το πολιτικό ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων. Το οποίο είναι γενικά εθνικό και όχι τοπικό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αναγνώστες που είχαν αυτή την άποψη, είχαν σε μεγάλο μέρος, δίκιο. Όμως είναι αλήθεια, ότι ορισμένες φορές ο γραπτός λόγος που μένει, πρέπει να υποβάλλεται σε κανόνες γύρω από πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις. Πρέπει να αυτοπεριορίζεται ιδίως όταν περιστρέφεται γύρω από τα εθνικά συμφέροντα, ή γύρω από σοβαρά ζητήματα με ευαίσθητες πτυχές και λεπτές ισορροπίες.

Όμως, για όσους δεν αντιλήφθηκαν πόσο στενή μπορεί να είναι η σχέση των «ακουσμάτων» μας στην Καστοριά στην ευρύτερη περιοχή και του μουσικού εκφυλισμού που πλήττει με άλλες μορφές την υπόλοιπη χώρα, με το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, και για όσους δεν μπορούν να συμφωνήσουν εύκολα ότι η πολιτιστική και πνευματική ερήμωση της Καστοριάς επηρεάζει σε ένα βαθμό την εθνική αυτοπεποίθηση, σ’ αυτούς πρέπει να τονιστεί πως, ο πολιτισμός και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις της τοπικής κοινωνίας σε ένα μεγάλο βαθμό προβάλλουν το ιστορικό υπόβαθρο του τοπικού πληθυσμού.

Σκιαγραφούν το εθνικό πορτραίτο της Καστοριάς. Αυτό είναι η γυμνή αλήθεια και αποδεικνύεται από την αλυτρωτική προπαγάνδα των Σκοπίων, σύμφωνα με την οποία μερικές από τις μουσικές προτιμήσεις της Μακεδονίας, υποδηλώνουν τις καταπιεσμένες (στους ...Έλληνες) συνειδήσεις των κατοίκων περιοχών σαν την Καστοριά, την Φλώρινα, την Έδεσσα, την Θεσσαλονίκη.

Και χωρίς αμφιβολία στους τρίτους, τους παρατηρητές, είτε είναι καλοπροαίρετοι επισκέπτες θαυμαστές της «βυζαντινής νύμφης», είτε είναι κάτι διαφορετικό (ακόμη και στρατευμένοι αναλυτές), η πολιτιστική κατάληψη της Καστοριάς από εκδηλώσεις με ισχυρά σλαβικά χαρακτηριστικά, δημιουργείται στρεβλή εντύπωση για το υπόβαθρο της πόλης, του νομού και των κατοίκων του.

Επομένως, όσοι διερωτώνται για την θέση της εφημερίδας, γύρω από τα «ακούσματα», που κάποιοι επιμένουν να επιβάλλουν στο πλαίσιο μιας δήθεν παραδοσιακής αυθεντικότητας, θα ήταν προτιμότερο να αφουγκραστούν τις εντυπώσεις που μπορούν να προκαλούνται στους τρίτους.

Αν ένας τόπος αυτοπροσδιορίζεται από την παράδοσή του, τότε πού θα μπορούσε στ’ αλήθεια να καταταχτεί η Καστοριά, αν πράγματι όλα αυτά τα ακατάληπτα σερβοβουλγάρικα «ακούσματα» που πρωτοεμφανίστηκαν στην περιοχή από μερικούς πολιτιστικούς συλλόγους μετά το 1990, αποτελούσαν την αυθεντικότητα για τον τόπο;

Ωστόσο, πέρα απ’ αυτά, και οποιαδήποτε εξέλιξη δρομολογηθεί γύρω από τις διαπραγματεύσεις για την ονομασία των Σκοπίων, οι μέρες που πέρασαν δικαίωσαν (δυστυχώς σε ένα βαθμό) όσους εδώ στην Ελλάδα, όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσαν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η επιμονή των γειτόνων στον σφετερισμό του ονόματος της Μακεδονίας δεν οφείλεται (αποκλειστικά) στην ανάγκη τους να θωρακίσουν το κράτος τους από τις βλέψεις των γειτόνων Αλβανών ή Βουλγάρων.

Η διάχυτη εχθρότητα προς την Ελλάδα, εχθρότητα που διαφάνηκε από τις δηλώσεις επισήμων πολιτικών και τις μαζικές κινητοποιήσεις στα Σκόπια, δεν κρύβουν πλέον τις αληθινές προθέσεις των Σκοπιανών, και όσων τα υποστηρίζουν στην αδιαλλαξία τους, που είναι η συντήρηση της διαρκούς απειλής σε βάρος της Ελλάδος περί ενός εθνικού ζωτικού χώρου υπό συρρίκνωση. Και όσοι νομίζουν ότι πίσω από την αδιαλλαξία των Σκοπίων κρύβονται αποκλειστικά οι Η.Π.Α, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να ξεγελούν τον εαυτό τους με ολίγον αντιαμερικανισμό.

Διότι αν μη τι άλλο λησμονούν ότι εθνικά, ιστορικά και θρησκευτικά πίσω από τα Σκόπια κρύβονταν πάντοτε οι ευρύτερες βλέψεις Σέρβων και Ρώσσων, για τους οποίους και την ανάμειξή τους στο ζήτημα, παρεμπιπτόντως, δεν γίνεται σχεδόν καμμιά αναφορά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που ο αντιμερικανισμός αποτελεί πανάκεια και φθάνει στα όρια να είναι ιδεολογία που συνδέει τα πολιτικά άκρα. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι τεράστια ευθύνη για την εγκατάλειψη των ελληνικών θέσεων βαρύνει τις πλάτες της Βορειοατλαντικής συμμαχίας και πρωτίστως των ΗΠΑ.

Και δυστυχώς, σε συνέχεια ενός ταραγμένου παρόντος, το μέλλον διαγράφεται δυσοίνωνο τόσο σε σχέση με το όνομα (το οποίο παρά τον κυνικό σαρκασμό του άλλοτε πρωθυπουργού κ. Κ. Μητσοτάκη, δεν ξέχασαν οι Έλληνες ούτε σε 10, ούτε στα περίπου 20 χρόνια που πέρασαν, έστω και αν αναπροσαρμόστηκε η ευαισθησία τους στο μέτρο που επιβάλλει η εθνική υπερηφάνεια σε κάθε χρονική περίσταση), όσο και σε σχέση με τις απίθανες, σουρεαλιστικές βλέψεις των σλαβομάχων Σκοπιανών.

Έτσι ελπίζεται ότι οι φορείς που διοργανώνουν υπό τις αιγίδες τους (και τις καταιγίδες τους) διάφορες εκδηλώσεις των μουσικοχορευτικών παραδόσεων, δηλαδή οι δήμοι, κοινότητες και οι σύλλογοι, την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να μας καταπλήξουν με το μεγάλο έργο διοργάνωσης εκδηλώσεων σαν τον αναμενόμενο «χάσκαρη», θα σκεφτούν πιο σοβαρά για τις επιλογές αυτών που θα παρουσιάσουν με ως αντιπροσωπευτικό δείγμα της ταυτότητας και του αυτοπροσδιορισμού του τόπου σ’ ολόκληρη την οικουμένη. Και ιδίως σε όσους καραδοκούν.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6 Μαρτίου 2008




Σχετικά κείμενα:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ