17.3.08

ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΜΠΑΓΓΟΥ: Το νυχτικό της ευτυχίας

Μπήκε στην μπουτίκ με αέρα πασαρέλας. Ήταν βέβαια συνηθισμένη σ’ αυτά. Καλοφτιαγμένο κορμί, αισθησιακό πρόσωπο, κίνηση και στυλ πού άφηναν ανοιχτούς λογαριασμούς.
Ο διευθυντής του καταστήματος την εξυπηρέτησε μ’ ευγενικό τρόπο. Ήταν κι ο άνδρας της παρών: Ψηλός και αθλητικός, ιατρός στο επάγγελμα, μπορούσε να προσθέσει ένα συν ακόμα στο image του συνοδευόμενος από μια όμορφη γυναίκα.
Φόραγε τις τουαλέτες με άνεση αφήνοντας τες να γλιστρούν στο κορμί της, με μισο-τραβηγμένη την κουρτίνα του δοκιμαστηρίου κάνοντας την αδιάφορη, καθώς απολάμβανε τις κλεφτές ματιές των αντρών και την αμηχανία που προκαλούσε στις γυναίκες. Επιτέλους, αποφάσισε ν’ αγοράσει ό,τι προκλητικότερο και αποχώρισαν. Ο χρόνος, ασφυκτικά γεμάτος, έτρεχε γρήγορα. Ένοιωθαν κουρασμένοι και οι δυό, ο καθένας βέβαια για τους δικούς του επαγγελματικούς και προσωπικούς λόγους.
Παρ’ όλα αυτά πήγαν σε κεντρικό restaurant να τσιμπήσουν κάτι διαίτης, να δουν κόσμο και να τους δούνε, αν και είχαν άγχος με το φαΐ. Το τρως και σε τρώει, έλεγαν. Κλέβει ένα μέρος από τη γοητεία σου, προσθέτει πόντους και χρόνια, σου αφαιρεί ποιότητα. Ο γιατρός είχε διαβάσει, σχετικά πρόσφατα, για το πείραμα με τα ποντίκια: όσα έτρωγαν μικρότερη ποσότητα τροφής ζούσαν περισσότερο˙ είχε επομένως και επιστημονικά στηρίγματα για να αντιτίθεται στην δυσκολοκατάκτητη αλλά εκμαυλιστική γοητεία της διατροφικής αφθονίας.
Εκείνη θυμήθηκε το γυμναστή της, όταν της έκανε μασάζ στην κοιλιά αισθάνονταν τόσο ευχάριστα, σχεδόν αισθησιακά. Μήπως θα ‘πρεπε να κοιμηθεί μαζί του; Πώς δεν το σκέφτηκε νωρίτερα; Η σκέψη του της έφερε έξαψη καθώς έβαζε την ανάλατη σαλάτα στο στόμα της.
Με τον άνδρα της για να ‘ρθει σε οργασμό έπρεπε πρώτα να δουν την ανάλογη ταινία και να φαντασιωθεί δύο-τρία αντρικά όργανα σε στύση, πάντα μέσα σε πολυτελείς και εξεζητημένους χώρους.
Η σκέψη της μεταπήδησε σε κάποιους απ’ τους θαυμαστές της. Τους καημένους! Άφηνε να την ορέγονται πλήττοντας. Με το μισθουλάκο τους αυτή αγόραζε μία τσάντα λουί-βουιτόν χωρίς τις ανάλογες γόβες.
Το χρήμα, παιδί μου, το χρήμα! Σε κάνει άλλον άνθρωπο. Οι πούλιες και τα χρυσά! Απάνω βέβαια σ’ αυτό το κορμί με τις αναλογίες της Κλώντια Τσίφτερ.
Πώς ακριβώς της το είπε ο υπουργός στη δεξίωση; «Κοσμείς την Ελλάδα», νομίζω. Ή κάτι τέλος πάντων για κόσμημα…
Αύριο, τι θα φόραγε αύριο; Την ασύμμετρη φούστα την είχε φορέσει ήδη δυο φορές. Έπρεπε, πάλι, ν’ ανανεώσει την πρωινή γκαρνταρόμπα.
Η καινούργια εμφάνιση σε κάνει κάποιον άλλον, αξιοπρόσεχτο άνθρωπο, έστω και παραπλήσιο του εαυτού σου.
Το γκαρσόν τσακίστηκε να τους εξυπηρετήσει. Της κράτησε το κάθισμα να ανασηκωθεί. Κάτι του θύμιζε, δεν ήξερε αν την είχε δει στους πρωινούς καφέδες στην τηλεόραση, σε κάποιο περιοδικό ή στον κινηματογράφο. Το πανομοιότυπο ακριβό ντύσιμο, ή και η λήψη υπηρεσιών από τους ίδιους πλαστικούς χειρούργους τις «αδερφοποιούσε» συγκινητικά κατά κάποιον τρόπο και οριοθετούσε με περηφάνια την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκαν.
Τους απέσπασε για λίγο την προσοχή το δελτίο ειδήσεων. Ο Σάκης Τρουβάς κατέβηκε στην σκηνή ανάμεσα σε φλόγες! Αχ, αυτό το παιδί! Μέχρι και την ζωή του βάζει σε κίνδυνο για μας, για την τρέλα μας, για το μεγαλείο μας, σκέφτηκε. Έδειξαν και κάποιον Μητροπολίτη που έκανε περισπούδαστες δηλώσεις: όχι, οι γυναίκες να μην πέσουν στα νερά για να πιάσουν τον Σταυρό, χαλάει η παράδοση, έλεγε.
Ποια παράδοση ; Της ήρθε να φωνάξει, αν βέβαια της το επέτρεπε το στενό της μπούστο. Η δική σας παράδοση τελείωσε… Παράδοση δημιουργούν, αυτή τη στιγμή, η Γερμπή και η Βενδή. Μήπως είναι σημαδιακό που ομοιοκαταληκτούν, αναρωτήθηκε. - θα το συζητούσε με τον αστρολόγο της. Οπωσδήποτε, παράδοση πλάθει για το αύριο το εμβριθές βλέμμα του Γιωργάκη, το αιχμηρό του Μητσορτάκη. Αυτοί μας πάνε μπροστά, κινούν τα νήματα για να μην αραχνιάσουμε, ποιούν ήθος και στυλ. Ποιος δίνει σημασία πια σ’ αυτά τα δήθεν σοσιαλιστικά που κραυγάζουν ότι: ο καπιταλισμός ενώ καταφέρνει να ικανοποιήσει την ισχυρή ενόρμηση των ανθρώπων για κατανάλωση προϊόντων δεν του παρέχει την αίσθηση της ευτυχίας˙ ούτε καν αυτοί που τα φωνάζουν.
Ενώ, οι άλλοι, που έγιναν επιφανείς πολιτικοί, γιατροί, επιχειρηματίες είναι οι ατσίδες της ζωής˙ μάλιστα, αυτοί! Και …εκείνος ο show-man, ο Ζαχαρτάτος.
Τι πλάσμα, Θεέ μου! Φλεγόμενη βάτος! Ευτυχώς που είναι άνδρας, αν ήταν γυναίκα, θα ζήλευε.
Έλεν, φεύγουμε; Άκουσε τη φωνή του Πέτρου που την απέσπασε από τις σκέψεις της. Ναι, έπρεπε να βιαστούν. Να αφαιρέσει το μακιγιάζ, να βάλει τις βραδινές κρέμες, να διαλέξει το νυχτικό που θα φορέσει. Χθες φόραγε το κόκκινο, απόψε θα φορέσει το τουρκουάζ. Το πρωί που θ’ ανοίξει το παράθυρο πρέπει να κάνει εντύπωση στους απέναντι και να δει τον εαυτό της αλλιώτικο στον καθρέφτη. Χαμογέλασε˙ τις προάλλες, καθώς περνούσε έξω από μια βιτρίνα, ξαφνιάστηκε βλέποντας το είδωλο της. Είχε ξεχάσει ότι τελευταία έβαψε τα μαλλιά της μαύρα.
Όταν έφτασαν στο σπίτι και πριν βγάλει το μακιγιάζ έκαναν σεξ.
Αυτή σκέφτονταν τον χαριτωμένο γυμναστή κι ο σύζυγος… τον ωραίο Ζαχαρτάτο. – κι έτσι η ζωή αντέγραψε επιτυχώς την εικονογραφία της απανταχού διαφήμισης. Ήταν αναμενόμενο.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 28.2.2008]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ