30.11.07

ΟΔΟΣ: Κατά κεφαλή 2

Η εμπειρία με τα Ζωνιανά, το πρωτοφανές αυτό γεγονός που είναι ακόμη σε εξέλιξη και ως είδηση σχεδόν μονοπωλεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης σε πανελλήνιο επίπεδο, δεν κατάφερε απλώς ένα ισχυρό πλήγμα στο γόητρο του ελληνικού λαού και ιδίως της λεβεντογέννας Κρήτης, για το πόσο άτιμη μπορεί να είναι η οπλισμένη με "καλάσνικωφ" τιμή. Αλλά γύρισε ολόκληρη την χώρα πολλές δεκαετίες πίσω στο παρελθόν, στην εποχή των κλεφτών και των συμμοριών. Σε μια χρονική περίοδο, την οποία όσοι αγνοούσαν αυτά που συνέβαιναν δημοσίως σε ένα κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πίστευαν ότι ανήκει στο μακρινό ιστορικό παρελθόν. Όταν ακόμη υπήρχαν Ψηλορείτες, Άγραφα και θρύλοι εκεί που σήμερα υπάρχουν φυτείες με δενδρύλλια και πράσινα άλογα.

Όμως, εκτός από τα Ζωνιανά, η νεοελληνική καθημερινότητα έχει να παρουσιάσει σημαντικό αριθμό περιπτώσεων όπου η αυθαιρεσία και η τάση για γρήγορο πλουτισμό ευνοούν την ανάπτυξη θυλάκων με κοινωνικά φαινόμενα συγγενικά των Ζωνιανών. Έστω κι' αν αυτά τα φαινόμενα δεν έχουν καμμιά απολύτως σχέση με τα ναρκωτικά, που παρήγαγαν και διακινούσαν κάτω από τις μύτες ενός ολόκληρου λαού οι ένοπλοι βρακοφόροι παλληκαράδες, που έπασχαν από αστυνομική αλλεργία.

Σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις, η βασική αιτία που ευνοεί τα αποστήματα του είδους είναι η έλλειψη παιδείας, η απουσία αποτελεσματικού κρατικού ελέγχου, η τεμπελιά και η αδιαφορία του κοινωνικού περιβάλλοντος. Και όλα αυτά, σε συνδυασμό με την απληστία του νεοέλληνα, η οποία στην σημερινή εποχή του ευρώ, είναι η μόνη υπεύθυνη για το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι ίσως η ακριβότερη χώρα στην ευρωζώνη, μια από τις πιο ακριβές σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά χωρίς οι Έλληνες να διαθέτουν επίσημα τουλάχιστον, αντίστοιχα εισοδήματα.

Η Καστοριά η οποία εδώ και 20 περίπου χρόνια μαστίζεται από μόνιμη στασιμότητα και υψηλά ποσοστά ανεργίας, παρουσιάζει για λόγους και αιτίες που χρειάζεται να αναλυθούν προσεκτικά από κοινωνικούς επιστήμονες και ιστορικούς, ένα απόστημα αυθαιρεσιών, που δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από τα Ζωνιανά. Εδώ βεβαίως, δεν βγήκαν (ακόμη;) μαχαίρες και καλάσνικωφ. Ούτε υπάρχουν ενδείξεις για φυτείες chiquita τύπου Καλαμών, Ηλείας και Κρήτης. H εσωστρέφεια των βορείων Ελλήνων κρατά καλά κλειστά τα στόματα. Κάνει την omerta σαν κάτι που να μοιάζει με ιδιωτική υπόθεση και συνολικά με κοινωνικό αγαθό. Παρά ταύτα, αν γίνει μια μικρή ανάλυση των αυθαιρεσιών που διαδραματίζονται γύρω μας σ' αυτή την πόλη, δεν θα αργήσει η διαπίστωση ότι τα Ζωνιανά δεν ήταν παρά μόνο η κορυφή του παγόβουνου για μια επιδημία πανελλήνιας έκτασης.

Εδώ, δεν είναι μόνο οι ένας-δύο επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι σε κάθε πόστο που κάνουν τα στραβά μάτια (αν δεν κάνουν χειρότερα πράγματα) στην αφαίμαξη του πολιτιστικού πλούτου της Καστοριάς, είτε με την κατεδάφιση των τειχών, είτε με τους εμπρησμούς των αρχοντικών, είτε με την αρχαιοκαπηλεία των εικόνων και άλλων αρχαιολογικών ευρημάτων, με τις κλοπές των τοιχογραφιών των αρχοντικών, που οδήγησαν την σημερινή Καστοριά σε κατάσταση ολοκληρωτικής αποψίλωσης. Δεν είναι μόνο αυτοί που επέτρεψαν (αν δεν ενθάρρυναν κιόλας) την μετατροπή της Καστοριάς σε χαβούζα αυθαιρέτων και στο αισθητικό σκουπιδαριό των παραλιακών ζωνών. Ούτε όσοι πρόταξαν αγέρωχα τα στιβαρά τους επιχειρήματα για να αποτρέψουν την δημιουργία πανεπιστημιακής σχολής στην τραυματισμένη καρδιά της Καστοριάς, στο ιστορικό της κέντρο, για να μην χάσουν 2-3 καθηγητές τα officia τους.

Δεν είναι απλώς οι δημοτικοί άρχοντες, παλιότεροι αλλά και τωρινοί, που επιτρέπουν στον κάθε ημέτερό τους να κόβει τα δένδρα της γειτονιάς του (εννοείται όσα δεν πρόλαβαν να κόψουν οι ίδιοι οι δημοτικοί προύχοντες, οι γνωστοί πολιτικοί ακτιβιστές που τώρα παριστάνουν τους νεοδημοκράτες κυβερνητικούς). Δεν είναι το δημοτικό συμβούλιο Καστοριάς, που μένει απαθές μπροστά στο ολοκληρωτικό ροκάνισμα των ΚεΒυΤ και των διαφόρων παρασιτικών ομαδούλων. Πτυχές του προβλήματος είναι όλα αυτά καθώς και όλοι οι απαθείς τρισμάκαρες που με τον κανόνα της σιωπής και της ανοχής, νομίζουν ότι κάνουν παθητική αντίσταση αλά Μαχάτμα Γκάντι. Ενώ στην πραγματικότητα κάνουν τα στραβά μάτια στην ίδια συνωμοσία της σιωπής που επέτρεψε στα Ζωνιανά να είναι αυτοδιάθετα, να είναι κράτος εν κράτει.

Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, η Καστοριά επέκτεινε τώρα τις επιδόσεις της και στον χώρο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης: Με την σιωπηλή συνδρομή όλων των συναρμοδίων φορέων και υπηρεσιών (που νομίζουν ότι στο επόμενο βήμα μετά τον Γκάντι θα κάνουν γιόγκα), και με την υποχρεωτική ανοχή των γονιών, που όπως είναι "φυσιολογικό" διστάζουν να βρεθούν στο στόχαστρο αυτών που βαθμολογούν τα παιδιά τους, μαθητές των δημοτικών σχολείων οδηγούνται περίπου υποχρεωτικά, σε καλλιτεχνικό χώρο ιδιωτικών συμφερόντων (που ανήκει σε πρόσωπα τα οποία πέρυσι τα Χριστούγεννα πωλούσαν στην Καστοριά πόρτα-πόρτα ημερολόγια με απεικόνιση την Παναγία- εκπροσωπώντας χωρίς δικαίωμα τον Δήμο Καστοριάς!).

Το κόλπο grosso, είναι απλό στην σύλληψή του και επικερδές στο ταμείο. Έναντι του -διόλου ευκαταφρόνητου για μαθητές δημοτικού σχολείου- αντιτίμου των 2,00 ευρώ, οδηγούνται σε προαιρετική βάση υποτίθεται, οι μαθητές δημοτικών σχολείων σε ιδιωτικό χώρο στο πλαίσιο δήθεν εκπαιδευτικού προγράμματος -πρόκειται για έκτακτες διδακτικές επισκέψεις που γίνονται την ώρα των μαθημάτων- το οποίο ουδέποτε στήθηκε με την αρτιότητα που χρειάζεται για να προσλάβει τον γενικευμένο χαρακτήρα.

Ορισμένοι γονείς μεταφέρουν στην ΟΔΟ με σαρκασμό το παράπονό τους, αλλά και την οργή τους, για το γεγονός ότι υποχρεώνουν τα παιδιά τους, να πληρώνουν από 2 ευρώ "μαύρα", ενώ κάποιοι δάσκαλοι (επειδή δεν είχαν οι μαθητές τα χρήματα εκείνη την στιγμή) δέχτηκαν να πληρώσουν οι ίδιοι το αντίτιμο με την προϋπόθεση να τους ξεπληρώσει αργότερα το ίδιο το μαθητικό ταμείο!

Και όλα αυτά για μια καλλιτεχνική έκθεση, χωρίς εισιτήρια, -αλλά με αντίτιμο- η οποία λέγεται ότι βρίσκεται υπό την υψηλή προστασία της πνευματικής συναδελφικότητας (στο επίπεδο της διακονίας των καλών τεχνών) ορισμένων λειτουργών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της Καστοριάς. Διότι οι ιδιώτες που κάνουν ταμείο, τυχαίνει να είναι συνάδελφοι στα ίδια κυκλώματα του κοινωνικού και πνευματικού ολιγοπωλίου. Όπου "συναδελφικότητα" είναι η αθώα καστοριανή εκδοχή της omerta των Ζωνιανών που κάνει το εγχείρημα να μοιάζει όχι απλώς λογικό, αλλά προπαντός "ηθικό". Άρα νόμιμο.

Έτσι μαθαίνουν από τώρα στα ανήλικα παιδιά, πως αν στο μέλλον συμπράττουν πολλοί μαζί, μπορούν κι' αυτά να στήσουν τους δικούς τους μηχανισμούς παρακράτους, παραοικονομίας, παραεκπαίδευσης. Αρκεί να τους συνδέει η συναδελφικότητα.

Το γεγονός δεν είναι εκ πρώτης όψεως από μόνο του τόσο τραγικό. Είναι όμως ενδεικτικό για τον εθισμό που μπορεί να προξενήσει, από την μικρή ηλικία των παιδικών χρόνων κιόλας, σε όσους μαθαίνουν να περιβάλλονται και να συμμετέχουν "προαιρετικά" σε θύλακες αυθαιρεσιών, στους οποίους ο ένας συγκαλύπτει τον άλλον στο όνομα ηθών και εθίμων, κυρίως Αγράφων.
Στο όνομα πράσινων αλόγων και άλλων αξιών που στεφανώνουν μια πόλη σαν την Καστοριά με τα ιδανικά της τύπου ala carte Ζωνιανά. Μια πόλη με προστάτες και κυρίως προστατευόμενους.


ΥΓ Έγινε γνωστό ότι μόλις μία μέρα μετά από γραπτή αίτηση που υποβλήθηκε από την εφημερίδα στην αρμόδια διεύθυνση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Καστοριάς (γραπτή αίτηση, διότι αρνήθηκε κατηγορηματικά να δώσει οποιοδήποτε στοιχείο προς ενημέρωση), επιτράπηκε η είσοδος των μαθητών στον καλλιτεχνικό χώρο, χωρίς το αντίτιμο των 2 ευρώ, δωρεάν. Θαύμα!

.

29.11.07

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αναβαθμίζω Υποβαθμίζοντας

T΄ ακούσαμε κι αυτό! Πανεπιστήμιο στην καρδιά της Καστοριάς! Το πρώτο τρίπτυχο σκέψης που φτερούγισε στον ενθουσιασμό μου ήταν: μόρφωση-αναβάθμιση-πολιτισμός.
Οραματίστηκα το μέλλον του παιδιού μου που θα σπουδάσει δίπλα στο σπίτι του, θα γίνει επιστήμονας χωρίς καν να χρειαστεί να ξοδευτώ και να στερηθώ την παρουσία του. Κι εκεί ξαφνικά μέσ' τ' όνειρο, θυμήθηκα και το παλιό μας μαγαζί στην Βαλαλά που η μούχλα τρώει ό,τι απέμεινε απ' τα δόντια της χρεοκοπημένης επιχείρησης γουναρικών. Ένα βάψιμο, δυο γυψοσανίδες, ένας νιπτήρας, ένα κρεβάτι, μία ντουλάπα και έτοιμη η "επιπλωμένη" ενοικιαζόμενη γκαρσονιέρα. Άσε που αν φτιάξω κι ένα πατάρι, μεταμορφώνεται σε μπαράκι.
Βρε κάτι ιδέες που έχω ώρες-ώρες!!!! Αμ' το καλύτερο; Θα εξασφαλίσω το επαγγελματικό μέλλον του παιδιού μου. Είναι μικρό βέβαια, ακόμα στο γυμνάσιο, αλλά δε βαριέσαι, άμα έχει σίγουρη δουλειά, τι να τα κάνει τα γράμματα; Εμείς χαμένοι πήγαμε που δε μάθαμε γράμματα;

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητή Οδός,

Πριν μερικές ημέρες, το Επιμελητήριο Καστοριάς διοργάνωσε Ημερίδα με θέμα τον Αναπτυξιακό Νόμο 3299/2004. Δεν θα σας κρύψω ότι ανέβαινα τα σκαλιά για την αίθουσα συνεδριάσεων με ανυπομονησία γιατί πραγματικά πίστευα ότι θα συναντούσα εκεί για πρώτη φορά την βουλευτή κυρία Μπουζάλη.

Με αγωνία περίμενα να της θέσω την ερώτηση γιατί ο Δήμος Καστοριάς αποτελεί την μοναδική εξαίρεση σε όλη την Δυτική Μακεδονία από τις ευεργετικές διατάξεις του Νέου Αναπτυξιακού όσον αφορά στις ξενοδοχειακές επενδύσεις. Αντί της κυρίας Μπουζάλη στην αίθουσα βρισκόταν μία χαιρετιστήρια της επιστολή.

Μη έχοντας την ευκαιρία να θέσω την ερώτηση μου σε αυτήν την εκδήλωση, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα την έθετα την πρώτη φορά που θα είχα την χαρά να συναντήσω την αγαπητή βουλευτή, όπου κι αν την συναντούσα, ότι ώρα και να την συναντούσα.
Θυμήθηκα την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου την προηγούμενη Παρασκευή, γύρω στις 1:00 η ώρα το βράδυ, κατακλυσμένος από τους υπέροχους ήχους μπουζουκιών στο Άργος Ορεστικό. Εκεί, πρώτο τραπέζι πίστα κυριολεκτικά, είδα για πρώτη φορά σε σάρκα και οστά την κυρία Μπουζάλη μετά του συζύγου της.

Γέλασα με τον εαυτό μου όταν σκέφτηκα: λάθος ώρα, λάθος τόπος να ζητήσεις να σου εξηγήσουν γιατί υπάρχει περικοπή στο ποσοστό επιχορήγησης για τον νομό Καστοριάς μιας και κατατάσσεται ελέω Κοζάνης και Πτολεμαΐδας στις πιο πλούσιες περιφέρειες.
Αθανάσιος Δόλλας

Υ.Γ. Ο κύριος Πετσάλνικος, ο οποίος έχει επισημάνει το θέμα της περικοπής, εκπροσωπήθηκε στην Ημερίδα του Επιμελητηρίου με την αντίστοιχη χαιρετιστήρια επιστολή.

28.11.07

ΟΔΟΣ: Τυπική απάντηση σε ένα κοινωνικό αίτημα

Μετά τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα αναγνωστών με αφορμή το κείμενο του κ. Γεωργίου Παπαγεωργίου στην ΟΔΟ για την δημιουργία μονάδας χημειοθεραπείας στο Νοσοκομείο Καστοριάς και τα θετικά σχόλια που προκλήθηκαν με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί στοιχειώδης μοχλός κοινωνικής πίεσης, έγινε επιτέλους το πρώτο βήμα για την δημιουργία μονάδας Χημειοθεραπείας-Ογκολογικού ιατρείου στο Νοσοκομείο Καστοριάς.

Πιο συγκεκριμένα ο αντινομάρχης Καστοριάς κ. Ανδρέας Γούλιος παρήγγειλε από την διοίκηση του Νοσοκομείου την καταβολή κάθε προσπάθειας για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου.

Όμως, από το Νοσοκομείο Καστοριάς, έγινε γνωστό ότι, όχι μόνο δεν προβλέπεται στον οργανισμό του η ίδρυση και λειτουργία τέτοιας μονάδας για χημειοθεραπείες. Αλλά και πως δεν εντάσσεται τέτοια προοπτική στις προθέσεις του.

Πρόκειται ασφαλώς για τεχνοκρατική και ψυχρή απάντηση σε ένα κοινωνικό αίτημα για το οποίο θα άξιζε να καταβληθεί κάθε δυνατή ανθρώπινη προσπάθεια προκειμένου να ευοδωθεί ο στόχος. Τι θα πει στα απλά ελληνικά, ότι επειδή δεν το προβλέπει ο οργανισμός του Νοσοκομείου Καστοριάς, αυτός δεν μπορεί να τροποποιηθεί ή να εμπλουτισθεί με την πρόνοια για ίδρυση και λειτουργία τέτοιας μονάδας; Και για ποιον άραγε λόγο, εκεί στο Νοσοκομείο, κόβουν ορθά-κοφτά κάθε συζήτηση γύρω από το σοβαρό αυτό θέμα, χωρίς καν να επιφυλαχθούν να ερευνήσουν τις πιθανότητες για την ικανοποίηση του;

Μάλιστα εύλογα τα ερωτηματικά που προκαλούνται από το γεγονός ότι, σύμφωνα με την ίδια την απάντησή του το Νοσοκομείο διαβεβαιώνει ότι παρά ταύτα, αυτό προσφέρει έμμεσα (πρωτοβάθμιες;) υπηρεσίες χημειοθεραπείας.
Σημαίνουν κάτι όλα αυτά για το επίπεδο και την ασφάλεια των παρεχόμενων υπηρεσιών;
Ή απλώς αποπροσανατολίζουν μια συζήτηση που αδειάζουν οι αρμόδιοι του νοσοκομείου στις καλένδες;


ΓΡΑΦΕΙΟ ΑΝΤΙΝΟΜΑΡΧΗ
18-10-07/αρ. πρωτ. 493

Κύριε Παπαγεωργίου,
Σχετικά με την από 5-10-2007 επιστολή που μου στείλατε σας κοινοποιώ το έγγραφό μου προς τον διοικητή του Νοσοκομείου Καστοριάς και σας ενημερώνω ότι κατόπιν εισήγησής μου το θέμα τέθηκε υπόψη του νομαρχιακού συμβουλίου στην συνεδρίαση της 17-10-2007 για περαιτέρω ενέργειες. Σας συγχαίρω για την ευαισθησία, "το κριτικό σας μάτι" και την πάντα ενεργεί συμμετοχή σας στα κοινωνικά θέματα της περιοχής μας. Είμαι στην διάθεσή σας σε ό,τι με χρειαστείτε.

Με θερμούς χαιρετισμούς
Ανδρέας Γούλιος
Αντινομάρχης Καστοριάς



ΓΡΑΦΕΙΟ ΑΝΤΙΝΟΜΑΡΧΗ
Προς Διοικητήν Γ. Νοσοκομείου Καστοριάς
17-10-07/αρ. πρωτ. 485

Κύριε Διοικητά, υπερθεματίζοντας στο περιεχόμενο της επιστολή που μας απέστειλε ο κ. Παπαγεωργίου (επίτιμος πρόεδρος Εμπορικού Συλλόγου Καστοριάς, τ. πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Καστοριάς) σχετικά με την σύσταση τμήματα Χημειοθεραπείας-Ογκολογικού Ιατρείου στο Νοσοκομείο Καστοριάς, σας παρακαλώ όπως βάσει ενεργειών σας, μεριμνήσετε στα πλαίσια των δυνατοτήτων σας και εντός κατά το δυνατόν συντομότερου χρονικού διαγράμματος για την ίδρυση και λειτουργία του τμήματος Χημειοθεραπείας-Ογκολογίας στο Νοσοκομείο Καστοριάς.

Σας ευχαριστώ.
Με τιμή
Ανδρέας Γούλιος
Αντινομάρχης Καστοριάς



ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ
Διευθυντής Ιατρικής Υπηρεσίας
23-10-07/αρ. πρωτ. 57

Θέμα:"Απάντηση στην επιστολή του αντινομάρχη Γούλιο Ανδρέα"

Κύριε Αντινομάρχα,
Θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι τμήμα χημειοθεραπείας-ογκολογικό στο Νοσοκεομίο Καστοριάς δεν προβλέπεται βάση του οργανισμού, και δεν είναι στις προθέσεις του Νοσοκομείου να λειτουργήσει τέτοιο τμήμα το επόμενο προσεχές διάστημα.

Αλλά όπως γνωρίζεται στο Νοσοκομείο Καστοριάς γίνονται χημειοθεραπείες ασθενών, οι οποίοι αποστέλλονται από ογκολογικά, χημειοθεραπευτικά κέντρα για να συνεχίσουν την χημειοθεραπεία τους. Όπως ξέρετε το Νοσοκομείο μας έχει προμηθευτεί πρόσφατα ειδικό μηχάνημα κενού αέρος για την μίξη χημειοθεραπευτικών φαρμάκων με ασφάλεια για τις νοσηλεύτριες και τους γιατρούς.

Είμαστε στην διάθεση κάθε ασθενούς για να συνεχίσει τη χημειοθεραπεία του με εντολή του θεράποντος ογκολόγου ιατρού και όπως ξέρετε δεχόμαστε ασθενείς από τα μεγάλα αστικά κέντρα που λειτουργούν στα μεγάλα νοσοκομεία τέτοια τμήματα.

Μετά τιμής
Ο Δ/ντής Ιατρικής Υπηρεσίας
Νάτος Αθανάσιος



ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Μπέσση Μιχαήλ
Μ. Λ. Μπατρίνος


.

ΟΔΟΣ: Ορισμένοι αλαζόνες

Ένα ακόμη κρούσμα κοπής δένδρων ήλθε να προστεθεί την περασμένη εβδομάδα σε μια αδιάκοπη σειρά παρόμοιων, που αποδεικνύουν την κακή σχέση της δημοτικής αρχής με το περιβάλλον και την φύση της Καστοριάς. Αυτή την φορά επρόκειτο για την κοπή μικρών ακόμη δένδρων που δεν πρόλαβαν να αναπτυχθούν, βρίσκονταν στην όχθη της λίμνης στην Λ. Κύκνων, και φέρεται να έγινε από αγνώστους. Σε κάποιους θα εμπόδιζαν την θέα όταν μεγάλωναν φαίνεται.

Η ευθύνη όμως ανήκει κυρίως στον Δήμο Καστοριάς. Όχι μόνο γιατί η κοπή έγινε στην πολύβουη λεωφόρο, χωρίς να αντιληφθεί κανείς τίποτε, αλλά διότι εδώ και ένα χρόνο περίπου, δηλαδή από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του το νέο δημοτικό συμβούλιο, έχουν καταγραφεί αρκετά ανησυχητικά περιστατικά. Για μερικά από αυτά, η ευθύνη ανήκει ευθέως στον Δήμο. Για τα άλλα πάλι, σαν κι' αυτό της περασμένης εβδομάδας ανήκει εμμέσως στον Δήμο. Διότι ο Δήμος είναι που με τις μέχρι τώρα ενέργειές του "παραδειγμάτισε" στους κατοίκους και στους εποχούμενους, την έλλειψη του απαραίτητου σεβασμού στο φυσικό περιβάλλον της πόλης. Έτσι ο κάθε περίοικος διδάσκεται την ασυδοσία, την αυθαιρεσία και φυσικά την ατιμωρησία.
Αν δεν κολάζονται οι πράξεις των γνωστών και επωνύμων, θα τιμωρηθούν οι άγνωστοι δράστες;

Βέβαια, ούτε αυτή την φορά επρόκειτο για κοπή ή κλάδεμα δένδρων που είχε σκοπό στην ανάπτυξή τους, την δύναμη του κορμού τους ή στην ασφάλεια των πολιτών και των... αυτοκινήτων όπως συνηθίζεται να ψελλίζεται στις πιο φθηνές εξηγήσεις. Άλλωστε κάτι τέτοια τις περισσότερες φορές είναι ρηχές δικαιολογίες. Αντίθετα με την κοπή των δένδρων της Λ. Κύκνων, που βρίσκονταν δίπλα στην όχθη και δεν εμπόδιζαν κανένα και τίποτε απολύτως, εξιδανικεύτηκε η εχθρική σχέση των αρμοδίων απέναντι στα δένδρα των δημοτικών και κοινόχρηστων χώρων, είτε βρίσκονται στους παραλίμνιους δρόμους, είτε στην Βαν Φλήτ, είτε στα ελάχιστα αλσύλια.

Στο βάθος κάθε τέτοιας βάνδαλης ενέργειας, κρύβονται κατά κανόνα οι πιο ρηχές εξηγήσεις: η ανεμπόδιστη θέα του γείτονα-ψηφοφόρου που "τρόμαζε" στην σκέψη ότι κάποια στιγμή, μετά από μερικά χρόνια, το δένδρο θα μεγάλωνε και το καλοκαίρι θα μείωνε την "άπλα" των κτηρίων, στο απέναντι πεζοδρόμιο. Πρόκειται για την χειρότερη μορφή κοινωνικής ασυνειδησίας, η πεποίθηση ορισμένων ότι μπορούν να διαπράττουν σε δημόσιους και δημοτικούς χώρους ό,τι θέλουν οι ίδιοι, αυθαίρετα και χωρίς συνέπειες.

Η ιστορική αναδρομή πείθει ότι, γενικώτερα τα τελευταία 40-50 χρόνια, καμμιά δημοτική αρχή δεν βοήθησε όσο μπορούσε και όσο έπρεπε στην προστασία του περιβάλλοντος και την ανάπτυξή του, με δημιουργία χώρων και νησίδων πρασίνου, την φύτευση δένδρων και την συγκρότηση αλσυλίων-πνευμόνων, ώστε να αναβαθμιστεί το επίπεδο ζωής των κατοίκων και να βελτιωθεί η εικόνα της Καστοριάς. Αν προσέξει κανείς την αμφιθεατρική όψη της πόλης, κυριαρχούν αποκλειστικά οι πολυόροφες πολυκατοικίες, αυτά τα τσιμεντένια υποσύνολα, που δεν θα ήταν από μόνα τους τόσο αρνητικά αν σχεδόν σε όλα, δεν είχαν ξεφυτρώσει αυθαίρετες προσθήκες, ή αν περιβάλλονταν από θύλακες πρασίνου.

Όμως η Καστοριά απογοητεύει. Χρόνο με τον χρόνο ελαττώνεται το αστικό πράσινο. Ή εγκαταλείπεται και γίνεται περιθωριακό. Καμμιά γραφικότητα και καμμιά ομορφιά δεν υπάρχει σε μια πόλη σαν την Καστοριά με ελάχιστο συγκροτημένο πράσινο (όσο απέμεινε από τα άλση της Δεξαμενής, της Παναγίας Φανερωμένης και του Σταυρού) που χάσκει πάνω από το "κύπελο" μιας λίμνης με μολυσμένα νερά και επιπλέοντα απορρίμματα.

Η κατάσταση αυτή, που δεν είναι τωρινή αλλά παλιότερη, δεν δίνει δικαιολογία σε κανένα, ούτε καν στην σημερινή δημοτική αρχή της Καστοριάς που βαδίζει χωρίς tempo αλλά ασθμαίνουσα στο μεσοδιάστημα της τετραετίας, να προβαίνουν ή να ανέχονται πράξεις βαρβαρότητας απέναντι στα λιγοστά δένδρα της Καστοριάς. Και το χειρότερο με την μη αποτροπή τους, να τις ενθαρρύνουν κιόλας.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τις μειοψηφίες του δημοτικού συμβουλίου. Διότι άλλες φορές (μερικές μάλιστα η εντύπωση που δίνεται στον κόσμο είναι ότι ο "καυγάς" γίνεται περί όνου σκιάς) οι μειοψηφίες ξεσηκώνουν στο πόδι και αρπάζουν τα άρματα. Αλλά σε περιπτώσεις, όπως στην συγκεκριμένη που αντιμετωπίζει η Καστοριά, με τους Νέρωνες της φύσης να επελαύνουν χωρίς αντίσταση (οπότε χρειάζεται να αντιδράσουν δυναμικά όχι μόνο για να ελέγξουν την πλειοψηφία, αλλά για να συμβάλλουν στην διαμόρφωση μεταξύ των πολιτών ρεύματος δημοτικής ιδεολογίας και σκέψης με αυτονόητες οικολογικές ευαισθησίες) οι μειοψηφίες όχι απλώς σιωπούν, αλλά και κωφεύουν. Ενισχύουν τις υπόνοιες ότι αυτό συμβαίνει είτε επειδή συμφωνούν με τους διοικούντες, είτε επειδή όταν -για τα άλλα τα επουσιώδη- προκαλούν θόρυβο, το κάνουν απλά χάριν της τηλεθέασης και της ακρόασης, όπως τους κατηγορούν οι επικριτές τους. Έτσι απλά, χωρίς περιεχόμενο και ουσία. Και χωρίς πρόγραμμα.

Η ΟΔΟΣ, που ασκεί συστηματική κριτική για την τριτοκοσμική αναλγησία που επιδεικνύουν οι κατά καιρούς κρατούντες απέναντι στα δένδρα της Καστοριάς, μετά το περασμένο καλοκαίρι της συμφοράς με τους εμπρησμούς και τις πυρκαγιές σε ολόκληρη την Ελλάδα και στον Γράμμο ειδικώτερα, που αποδεκάτισαν πολλά από τα πιο όμορφα και παλιά ελληνικά δάση, θα περίμενε από τους κρατούντες, όχι μόνο από τους δημοτικούς άρχοντες, αλλά και από τις εποπτεύουσες υπηρεσίες, όπως την διεύθυνση Δασών, τις αργόσχολες υπηρεσίες για την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά και από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους όπως την Ελληνική Αστυνομία αλλά και την Εισαγγελία, να παρεμβαίνουν αυτεπαγγέλτως.

Να λαμβάνουν όλα τα μέτρα που απαιτούνται, για την περιστολή της αυθαιρεσίας ορισμένων αλαζόνων ιδιωτών, ή στελεχών της αυτοδιοικητικής εξουσίας, σαν να είχαν μπροστά κοινούς εμπρηστές.

Διότι πρακτικά, δεν υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές μεταξύ του εμπρησμού και της κοπής των δένδρων. Ίσα-ίσα που μετά τον εμπρησμό, όλο και υπάρχει κάποια ελπίδα αναδάσωσης, ή και παραπομπής των ενόχων. Ενώ στην περίπτωση των υπευθύνων για την κοπή των δένδρων, κανείς δεν μπήκε μέχρις στιγμής στον κόπο να ελέγξει την παρανομία που συντελείται για να προλάβει έτσι τα μελλοντικά περιβαλλοντικά εγκλήματα.

Κι' ας είναι γνωστά τα πρόσωπα και τα στοιχεία των υπευθύνων, που βάλθηκαν, με συστηματικότητα και πρόγραμμα, να ξεκάνουν όσα στοιχεία της φύσης και της ανθρώπινης παρέμβασης απέμειναν στην Καστοριά, για να θυμίζουν ότι υπήρξαν κάποτε, πριν απ' αυτούς, λίγοι ίσως, αλλά πάντως υπήρξαν, ικανοί άνθρωποι της Καστοριάς που πρόβλεψαν το καλό και την ομορφιά που προσφέρει η παρουσία και ενός μόνου δένδρου.


Σχετικά κείμενα:

ΧΑΡΑΣ ΣΑΡΡΗΓΙΑΝΝΙΔΟΥ: Οι πληγές της πόλης

ΒΑΔΙΖΩ για άλλη μια φορά τα στενά σοκάκια στις ίδιες γειτονιές όπου μεγάλωσα. Στις ίδιες γειτονιές, όπου παιδί έπαιζα στα προαύλια των εκκλησιών με δέος για τα άγνωστα μυστήρια και θαύματα που κρύβονταν εντός. Στους ίδιους δρόμους, όπου έφηβη έβλεπα στα μάτια των ανθρώπων μόνο ποίηση.

ΣΗΜΕΡΑ διαβαίνω τα ίδια σοκάκια και μετρώ πληγές, πληγές δικές μου και της πόλης. Φθινόπωρο στην πόλη και τα φύλλα πεσμένα στο έδαφος. Στον αέρα η μυρωδιά της βροχής. Η φύση μαγική, μα το αστικό τοπίο άρρωστο και η αλήθεια θαμμένη στο χώμα..

ΣΤΗ ΝΕΑ μου γειτονιά, πολύ κοντά σ' αυτή των παιδικών μου χρόνων στην οδό Εβραΐδος και Μανδακάση βλέπω τα απομεινάρια ενός έργου τέχνης. Στάχτες κι αποκαΐδια. Ποτά δε μπήκα μέσα, μόνο κρυφοκοίταζα πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα, μαγνητισμένη από μια αύρα δυνατή. Σήμερα, ποια ιεροτελεστία μαγική την καταστροφή θα αναιρέσει;

ΠΙΟ ΚΑΤΩ στην οδό Βυζαντίου τα πιο ξακουστά αρχοντικά της πόλης ρημάζουν. Οι λερές αυλές τους όνειδος για όλους μας. Στον ίδιο δρόμο σε μια στέγη ενός σπιτιού που αντικατέστησε την αυθεντική κατασκευή, μια άχαρη κεραία μαχαιρώνει τον ουρανό.

ΖΩΝΑΡΙ. Αρχή οδού Παπαρέσκα. Ένα κενό στο τείχος, ένα χάσμα στην ιστορία.

ΝΟΤΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ. Πλήρης αισθητική υποβάθμιση. Τα χαλάσματα ενός παραδοσιακού αρχοντικού θυμίζουν πως ό,τι ο χρόνος αφήνει όρθιο, το αποτελειώνει ο άνθρωπος.

ΑΠΟΖΑΡΙ. Ναός Αγίου Παντελεήμονα. Μια ρωγμή στη λιθοδομή χάσκει. Απέναντι το αρχοντικό του μεγάλου ποιητή ρημαγμένο και ταπεινωμένο, ένα κουφάρι από το παρελθόν. Πιο κάτω το μεγαλόπρεπο αρχοντικό Τσιατσιαπά σωσμένο, αλλά ακόμη οι σκαλωσιές το ζώνουν σαν τα φίδια και η χρήση του καμία. Οι εκκλησιές της γειτονιάς κλειστές, όπως οι περισσότερες εκκλησίες της πόλης. Οι τοιχογραφίες πέφτουν και τα μάτια των αγίων γεμάτα απορία και αγανάκτηση.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΟΥΜΠΕΛΙΔΙΚΗ ή Καστριώτισσα. Μια μέρα είδα την Παναγία του Πάθους βανδαλισμένη με ανόητα συνθήματα. Στο εσωτερικό οι εργασίες συντήρησης σταματημένες από καιρό. Θέμα πολιτικής βούλησης...

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ αυτό στη φθορά και τον χαμό δεν έχει τέλος...
Αλλά έχουμε ανάγκη την τέχνη, για να μη μας σκοτώσει η αλήθεια, έλεγε ο Νίτσε. Εδώ όμως φαίνεται πως εμείς σκοτώνουμε την τέχνη! Και οι πολιτευτές, υπεύθυνοι-ανεύθυνοι, απλώς μας βαυκαλίζουν το μυαλό. Έτσι οι αληθινές εικόνες μας προδίδουν κι απομένουμε βουβοί...

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: "Αν δε γίνετε σαν τα παιδιά..."

Ευλογημένα είναι τα παιδιά, γιατί δικό τους είναι το βασίλειο των Ουρανών. Αν δεν μπορούμε να ξαναγεννηθούμε, αν δεν μπορούμε να αντικρίσουμε τη ζωή με την αθωότητα και τον ενθουσιασμό του παιδιού, δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσουμε να ζούμε" γράφει ο Πάολο Κοέλιο σ' ένα από τα βιβλία του κι είναι σαν να αποκαλύπτει το μεγαλύτερο μυστικό της ζωής του δασκάλου. Γιατί αυτός μόνο, μαζί με τους γονείς βέβαια, έχει την τύχη να μοιράζεται τη ζωή του με τα παιδιά και να γίνεται πλούσιος από όλα όσα αυτά του χαρίζουν, άφθονη αγάπη από τη μια και λόγια, μικρές και μεγάλες σοφίες από την άλλη που γεμίζουν "ενήλικες" ψυχές με την ελπίδα πως δεν μπορεί, όλα θα πάνε καλύτερα, αφού τα παιδιά σκέφτονται και αισθάνονται έτσι.

Προχτές ήταν που ο ιστορικός μελετητής έγραφε για τα Ελληνόπουλα-μαθητές που έχουν ισοπεδώσει την ιστορική γραμμή κι έχουν κάνει τους ήρωες της ιστορίας μας ένα κουβάρι. Δεν είναι ψέμα αυτό. Το διαπιστώνουν και αυτοί που δεν εθελοτυφλούν, αλλά δεν παραδίνονται, δεν καταθέτουν τα όπλα από απαισιοδοξία, εξαιτίας της αίσθησης ότι οι κόποι τους πάνε χαμένοι. Αντίθετα, εντείνουν ακόμη περισσότερο τις προσπάθειές τους για να αλλάξει η κατάσταση, γεμίζουν τη φαρέτρα τους και μ' άλλα όπλα, κάνουν ό,τι μπορούν για να γίνει η σχολική ιστορία όσο γίνεται πιο συναρπαστική, ό,τι μπορούν για να πετύχουν το στόχο τους.

Αυτά, λοιπόν, κάνεις αν αγαπάς αυτό που κάνεις και συνεχίζεις το πάλεμα και ας φοβάσαι και ας μη περιμένεις. Κι εκεί που φοβάσαι και δεν περιμένεις έρχονται οι κουβεντούλες των ίδιων των παιδιών, σου δίνουν μια και σ' εκτοξεύουν στα ουράνια. Κουβεντούλες όπως αυτές των 7χρονων παιδιών που εκφράζουν με τρυφερότητα τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους:
-"Ο Θεός έβαλε όλη του τη δύναμη για να αναστήσει τον Μελά, αλλά δεν μπόρεσε, γιατί του είχαν κόψει το κεφάλι" (Χρήστος).
-"Τον Παύλο Μελά εγώ τον αγαπώ πολύ. Πόσο τον αγαπώ δεν ξέρετε. Όχι γιατί είναι ξιφομάχος, αλλά γιατί σκοτώθηκε για να είμαστε τώρα όπως είμαστε" (Σεβαστή).
-"Ο Παύλος Μελάς ήταν ένας μεγάλος ήρωας και μετά τον σκότωσαν οι Τούρκοι. Κι εγώ θα τον αγαπάω πάρα πολύ, ακόμη και αν έχει πεθάνει" (Αφροδίτη).
-"Ο Παύλος Μελάς σκοτώθηκε άδικα. Μακάρι να ήμουν μαζί του εκείνα τα χρόνια. Θα πολεμούσαμε μαζί, θα είχαμε πεθάνει μαζί" (Βαγγέλης).
Κι έρχεται πάλι, τελείως απρόσμενα, η απάντηση σε μια φαινομενικά τουλάχιστον άσχετη ερώτηση ("ποια νομίζεις πως είναι η σπουδαιότερη γυναίκα στον κόσμο;"), για να συγκεντρώσει τις περισσότερες ψήφους η Μπουμπουλίνα, τη στιγμή που όλοι περιμένουμε το θρίαμβο των γυναικών σταρ της τηλεόρασης (Ημέρα της γυναίκας στο σχολείο μας).
Κι είναι εκείνο το ποίημα που έγραψε πριν 8 χρόνια ένα πανέξυπνο κορίτσι που είχε μόλις έρθει από την Αλβανία και ήξερε ακόμη ελάχιστα ελληνικά, ένα ποίημα για το περίφημο φίλημα του Ιμπραήλ στο νεκρό Παπαφλέσσα, καθώς είχε συγκινηθεί τρομερά, γιατί μες στην τάξη τής δόθηκε η ευκαιρία να προσεγγίσει την ξεχωριστή αυτή ιστορική στιγμή με διάφορους τρόπους, μέσ' από διάφορες μορφές της τέχνης.

Αλλ' αυτό που έζησα χτες βράδυ ξεπερνάει όλα τα προηγούμενα. Η περίπτωση του νεαρού παλληκαριού (παλληκαριού με δύο λάμδα και ήτα, από το αρχαιοελληνικό πάλληξ και όχι παλικαριού όπως γράφεται σήμερα) που μου έκανε ένα εντελώς ξεχωριστό δώρο, μιαν εξαιρετικότατη τιμή, ακούμπησε στα χέρια μου, μου εμπιστεύτηκε κείμενά του από τότε που ήταν μαθητής. Κείμενα που αφορούν όλα αυτό ακριβώς που συζητάμε, το πολύτιμο αγαθό που λέγεται πατρίδα. Κι ενώ μου 'λεγε και μου ξανάλεγε ότι δεν έχουν καμιά αξία, τη νύχτα που τα διάβαζα, άστραφταν από μόνα τους, φεγγοβολούσαν, σκόρπιζαν μες στο δωμάτιο το φως της δονούμενης από αγάπη για τον τόπο του, από αγάπη για τους ήρωες προγόνους του, από γνώση πολύ προχωρημένη για ένα παιδί ψυχής του.

Σπανιότατη περίπτωση ενός παιδιού που ήταν από τότε ξεχωριστή, ηγετική φυσιογνωμία και που από τη θέση του προέδρου του 15μελούς όπου τον είχαν τοποθετήσει οι συμμαθητές του, αυτός δεν έκανε κατάληψη για την κατάληψη, δεν κοίταζε να βγει υλικά κερδισμένος από τις συμφωνίες για την περίφημη 5ήμερη εκδρομή του τέλους στην Ρόδο, αλλά μάζευε, με δική του πρωτοβουλία, τα άλλα παιδιά και τους έκανε μαθήματα ιστορίας, εκπορευόμενο από μια καρδιά φλεγόμενη από αγάπη για τον τόπο του και για τη γνώση. Εξαιρετική περίπτωση μαθητή, ο ιδανικός μαθητής, ο μαθητής τον οποίο θα ονειρευόταν να διδάσκει κάθε δάσκαλος, οποιασδήποτε βαθμίδας.

"Αυτήν τη χάρη έχουν τα χειρόγραφα" σκεφτόμουν χτες που διάβαζα τα πολύτιμα χαρτιά που αστραποβολούσαν μέσα στη νύχτα. Κανένα κείμενο δουλεμένο στον υπολογιστή δε σκορπάει τη συγκίνηση του γραμμένου με παιδικά γράμματα κειμένου. Και είναι αυτά τα παιδικά γράμματα που το κάνουν τόσο, μα τόσο ιερό. Κι είναι και κάτι ακόμα κρυμμένο μες στα λόγια του, απλές αναφορές τότε, που για μένα, τον κατοπινό αναγνώστη, δεν είναι παρά σαφείς υπαινιγμοί για την κατοπινή πορεία του γράφοντος. Κι αυτό μου έφερε δάκρυα στα μάτια.

Αυτό το παιδί που τώρα μεγάλωσε κρύβει μέσα του την ίδια φλογισμένη καρδιά. Και όσο κι αν μετράει τα λόγια του, όσο κι αν προσέχει τι λέει, αυτή η καρδιά του προδίδεται άθελά του. Την προδίδουν τα γεμάτα φλόγα και ορμή μάτια του, μάτια παράθυρα απ' όπου βγαίνει, αντί να μπαίνει, το φως. Το φως της αλήθειας που έχει από πολύ νωρίς κατακτήσει.
Γι' αυτό σου συμβαίνουν όλα αυτά, παλληκάρι μου. Γι' αυτό αδικείσαι και μάλιστα σε ένα από τα θέματα που σε πονούν περισσότερο, σ' αυτό της πατρίδας. Πρώτα γιατί ξεχωρίζεις τόσο που, αντί να σε ζηλεύουν, σε φθονούν. Αλλά κι επειδή στην Ελλάδα του σήμερα, όπου περιπτώσεις σαν τη δική σου είναι απλώς δυσεύρετα ζητούμενα, η γνώση της αλήθειας, δεν είναι καθόλου μα καθόλου αναίμακτη. Κουβαλάς μέσα σου την αλήθεια, πρέπει να πληρώσεις γι' αυτό. Πάρ' το απόφαση. Εκτός κι αν ξαφνικά επιλέξεις το δρόμο της σιωπής και πάψεις να ενοχλείς τους γύρω σου. Αυτό σημαίνει να γίνεις ένας άλλος, τελείως αντίθετος απ' αυτό που είσαι πλασμένος να είσαι.

Και να σου πω και κάτι τελευταίο που μου συμβαίνει για εντελώς πρώτη φορά, επειδή πρόσφατα άρχισα να ασχολούμαι με ένα θέμα ιστορικό που εσένα σε απασχόλησε όταν ήσουν ακόμη μαθητής στην α' λυκείου και βρήκες στοιχεία καταπληκτικά που εγώ δεν τα συνάντησα στα ψαξίματά μου, θα μου επιτρέψεις να χρησιμοποιήσω ως πολύτιμη ιστορική πηγή τα γραμμένα με τρυφερά παιδικά γράμματα γραπτά σου; Θα μου κάνεις αυτήν τη μέγιστη κι εξαιρετική τιμή;

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΖΑΦΕΙΡΙΑΔΗ: Θεέ μου

Μπήκα και σήμερα στα σπίτια σας αγαπητοί μου συμπολίτες και θα είναι τιμή και χαρά να μου αφιερώσετε λίγες στιγμές από τον χρόνο σας. Ο καθένας μας σίγουρα έχει τις δικές του έγνοιες και προβλήματα, όπως όλα τα πλάσματα και πολύ δύσκολα ακούει κανείς τη φωνή ή τις κραυγές των άλλων. Ή φθάνουν στ΄ αυτιά μας τόσο αμυδρά που σχεδόν δεν ακούγονται. Τουλάχιστον τις φωνές του Κόσμου μας τις ακούμε; Νοιώθουμε το κρυφό νόημα τους;
Ακούμε:
Το θρόισμα του αέρα σ' ένα ανοιξιάτικο δάσος ή λιβάδι ή το ουρλιαχτό του μια χειμωνιάτικη νύχτα;
Την τελετουργική αγνή απαλότητα του χιονιού ή το μεγαλείο μιας χιονοστιβάδας και τον φοβερό ορυμαγδό που ακολουθεί;
Το γλυκό μουρμούρισμα των ρυακιών ή τον εκκωφαντικό γδούπο του καταρράκτη;
Το ευεργετικό μούδιασμα του ήλιου ή την ανελέητη ανάσα του καύσωνα κάποιου καλοκαιριού; Το νανουριστικό τραγούδι της πρώτης βροχής ή το μαστίγωμα της καταιγίδας; Την χρυσή άφωνη ομορφιά της ερήμου, το αβυσσαλέο βάθος των ωκεανών ή το μουγκρητό των σπλάχνων της γης;
Το δροσερό νερό και τη ζέστη του πανάρχαιου ψωμιού; Το διάσπαρτο ουρανό της νύχτας με χίλιες δυο μακρινές μυστηριώδεις φωτιές; Την αισθησιακή και πολύπλοκη παρ' όλη την απλότητα της ομορφιάς ενός λουλουδιού ή την οδύνη του αγκαθιού;
Την πνοή των φυτών και των ζώων στις ιερές ή άγριες στιγμές τους; Τον βρυχηθμό του λιονταριού ή την κραυγούλα της φοβισμένης γαζέλας; Το βουητό της μέλισσας ή τις τρίλιες του αξεπέραστου βιρτουόζου της άνοιξης του αηδονιού;
Τον πόνο και τη λαχτάρα του αρσενικού για θηλυκό και του θηλυκού για αρσενικό; Τον ψίθυρο του βλασταριού που δειλά ξεπροβάλλει από τη μήτρα της γης ή το βέλασμα του πρώτου αρνιού των Χριστουγέννων, το ξεπέταγμα της ζωής, την τρέλα της νειότης, ή την λευκή ηρεμία του τέλους;
Το λυγμό του αδύνατου ή τον καγχασμό του ισχυρού; Την βουβή ικεσία της λύπης ή την ξέφρενη απόλαυση της ευτυχίας; Την δημιουργική κούραση της ημέρας ή την ηδονή της ανάπαυσης; Τον τρόμο του πόνου ή τη λύτρωση της γιατρειάς; Την αγωνία της αναμονής ή την χαρά της πλήρωσης; Τις φευγαλέες σκέψεις μας λίγο πριν παραδοθούν στη γλυκιά αγκαλιά του Μορφέα ή το πρώτο βλέμμα σαν ξεπροβάλλει ο ήλιος;
Ακούμε:
Αγαπητοί μου συμπολίτες τις φωνές αυτές καθαρά; Αμυδρά; Ή καθόλου; Υπάρχουν κι άλλες πολλές άπειρες... όλοι και όλα μιλούν και ψιθυρίζουν. Ας αφουγκραστούμε και ίσως κατορθώσουμε να συλλάβουμε όλους αυτούς τους ψιθύρους, τα βογκητά και τις κραυγές.
Είναι η φωνή του κόσμου μας.
Ας αφουγκραστούμε και ίσως νοιώσουμε τον ήχο της πνοής του Όντος να μας λέει ολοκάθαρα εγώ είμαι... και είμαι μαζί σας.

Το μικρό αυτό πόνημα το αφιερώνω στο ανθρώπινο πλάσμα που με οδήγησε στον κόσμο μας, τη γλυκιά γριούλα με το παραπονεμένο βλέμμα, τη μητέρα μου.

Τώρα όμως....

"Μάνα νιος και μάνα γέρος
Μάνα ακούς σε κάθε μέρος
Αχ τι όνομα γλυκό".


Μανούλα έφυγες. Έφυγες τόσο αθόρυβα και διακριτικά, όπως έζησες όλη σου τη ζωή. Σαν ένα μικρό πουλάκι έγειρες το κεφάλι σου στο χέρι μου και η ψυχούλα σου σαν χρυσαλίδα άρχισε να φτερουγίζει προς τον Πανάγαθο στον ουρανό, στην απόλυτη αλήθεια τον αιώνιο Δημιουργό όλου του σύμπαντος.
Αλήθεια τι χαρά που θα κάνει η Πλατυτέρα των Ουρανών όταν φτάσεις στο ουράνιο παλάτι. Θα απλώσει τα άγια χέρια της και θα σε προσφωνήσει: Έλα κόρη μου, έλα γλυκιά μητέρα, πονεμένο μου κορίτσι, αμνάδα του Πατρός, ενώ ένα δάκρυ συμπόνιας θα κυλάει από τα μάτια της, τα μάτια αυτά που πρωτοαντίκρυσαν τον Ιησού. Εδώ μόνο χαρά υπάρχει και αιώνια γαλήνη. Άκου, έρχονται οι φωνές των παιδιών σου από την γη που τους στέρησες την δυνατότητα να σε υπηρετούν έστω και αν πρόκειται για αιώνες.
Σ' ευχαριστούμε μάνα που μας έφερες στην ζωή. Σ' ευχαριστούμε για το γάλα του κόρφου σου και τον κόπο και μόχθο που χρειάσθηκες προσπαθώντας να μας κανείς χρήσιμους ανθρώπους στην μικρή μας κοινωνία.
Η αγαπημένη σου μορφή δεν θα σβήσει ποτέ από την ψυχή μας. Το πνεύμα μας. Θα υπάρχει μέσα στο κάθε μας κύτταρο ως την τελευταία μας πνοή.
Μανούλα είχες πάντα ένα καλό λόγο, μια καλή κουβέντα για όλους και κρυστάλλινη λογική. Δεν νιώθαμε υποχρέωση να σου παρασταθούμε. Ήταν ανάγκη που την ζητούσε το DNA μας που είναι και δικό σου. Παλεύαμε με τον Μαύρο Καβαλάρη με το δρεπάνι 3 χρόνια αλλά δεν είχαμε άλλες δυνάμεις να ανατρέψουμε την τάξη του κόσμου μας. Όλα όσα έρχονται πρέπει να φύγουν και τανάπαλιν έμψυχα και άψυχα.
Θυμάμαι νήπιο μια μέρα στην αγκαλιά σου, ενώ έξω είχε προβάλει το ολόγιομο φεγγάρι που γέμιζε με ευαισθησία και γλυκύτητα την πλάση. Σου είχα πει τότε: "Κοίτα μανούλα, βλέπω ένα μικρό όμορφο αρνάκι πάνω στο φεγγάρι, τι όμορφο, τι ωραία που παιχνιδίζει χαρούμενα".
-"Ναι παιδί μου, το βλέπω...".
-"Μανούλα δεν θα επιτρέψεις στους κακούς ανθρώπους να το σφάξουν".
-"Οχι γλυκό μου, δεν θα τους αφήσω".
-"Όμως τώρα που ασπρίσανε τα γένια μου, ξέρω ότι σ αυτό τον κόσμο, τα μόνα που κατακρεουργούνται , τα μόνα που σφάζονται είναι τα αρνάκια"
Η μοίρα της φύσης, μετά από την πτώση του Αδάμ, είναι να βλέπει τα παιδιά της να αλληλοσπαράζονται. Οι λύκοι να κατασπαράζουν τα αρνιά. Είσαι τώρα κοντά στο Θεό ρώτα Τον: "Πότε Κύριε μας θα έρθει η εποχή που ο λύκος θα συναγελάζεται με τα αρνία ; Πότε θα έλθει η αιώνια χαρά ; "
Μανούλα περιμένουμε την απάντηση σου...
Γεια σου μανούλα μου.
Αναστασία μου καλό ταξίδι στην αιωνιότητα.
Είμαι σχεδόν γέροντας κι όμως σε ψάχνω στο φεγγάρι και στον ήλιο.

Τελειώνω παραφράζοντας ένα πονεμένο ποίημα του Παλαμά

"Άφτιαχτη και αστόλιστη
του Χάρου δεν σε δίνουμε
στάσου με το ανθόνερο
την όψη σου να πλύνουμε


Το στερνό το χτένισμα
με τα χρυσά τα χτένια
πάρετε από τα παιδάκια σας
μαλάκια ασημένια".

24.11.07

ΜΑΝΟΥ ΔΟΥΚΑΚΑΡΟΥ: Η λέσχη αξιωματικών στην Καστοριά


1969-1970


...την αμεσότητα των φυσικών υλικών, την πέτρα και του ξύλου αλλά και του οπλισμένου σκυροδέματος στον φέρων οργανισμό, που το αφήνει ανεπίχριστο στο φυσικό χρώμα του υλικού, αφενός ώστε να είναι το κτήριο απόλυτα ειλικρινή στις προθέσεις της αρχιτεκτονικής σύνθεσης αλλά και της ορθολογικής κατασκευαστικής του δομής προσεγγίζοντας την αρχέγονη λιτότητα του ελληνικού χαρακτήρα και αφετέρου γιατί προσαρμόζεται απόλυτα στο τοπίο με τρόπο μοναδικό.



ΕINAI ΑΠΟΛΥΤΑ σαφές ότι το δομημένο περιβάλλον στην Ελλάδα είναι ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας στο ιδιωτικό αλλά και στο δημόσιο προφίλ του.
Συντηρητικό, αυταρχικό, άναρχο, απεριποίητο κρύβεται πολλές φορές πίσω από ένα χαρισματικό φυσικό περιβάλλον. Πρωταρχικός σκοπός και βασικό ζητούμενο στην αναζήτηση της ιδέας ενός αρχιτεκτονικού έργου είναι να μην διαταράσσει το ήδη διαμορφωμένο φυσικό ή και δομημένο περιβάλλον ώστε να εντάσσεται και να εναρμονίζεται σ' αυτό με τρόπο διακριτικό ή επιθετικό, αλλά ταυτόχρονα δημιουργικό.

ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ της Καστοριάς στην περιοχή της δεξαμενής όπου βρίσκεται το Βυζαντινό Μουσείο και το Ξενία, βρίσκεται επίσης ένα τρίτο κτήριο (που συμπληρώνει την τριλογία) ίσως και το πιο αξιόλογο από αρχιτεκτονικής αξίας, αυτό της Λέσχης Αξιωματικών.
Η Λέσχη Αξιωματικών αποτελεί ένα σημαντικό αστικό συντελεστή της πόλης, που βιωματικά και συναισθηματικά υστερεί στην συνείδηση του Καστοριανού λόγο της ειδικής του χρήσης.

ΤΟ ΚΤΗΡΙΟ αυτό σχεδιάσθηκε από τον αρχιτέκτονα Κλέων Κραντονέλλη. Η αργοπορημένη του αναγνώριση, δεν οδήγησε σε κάποια μονογραφία η κάποιο σχετικό άρθρο του ίδιου του δημιουργού. Προτιμούσε να μην εξηγήσει ή να θεωρητικοποιήσει την δουλειά του, στάση που εξέφραζε την ιδιοσυγκρασία του εαυτού του.Ίσως πάλι τίποτα να μην είναι τυχαίο γιατί το αληθινό αρχιτεκτονικό έργο δεν φλυαρεί, ούτε επιδεικνύεται.
Η νεωτερικότητα των ιδεών και των αρχών που προσπάθησαν να εισάγουν οι αρχιτέκτονες μεταπολεμικά, αντανακλούσε σε μια συνολική προσπάθεια να γίνει η αρχιτεκτονική φορέας κοινωνικής, κατασκευαστικής και αισθητικής προόδου στο όραμα ενός καλύτερου περιβάλλοντος για το μέλλον του ανθρώπου.




Κλέων Κραντονέλλης


Ο ΚΛΕΩΝ ΚΡΑΝΤΟΝΕΛΛΗΣ, αφοσιωμένος οπαδός του μεταπολεμικού μοντερνισμού, μαζί με όσους τότε ονομάζονταν «νέοι (μοντέρνοι) αρχιτέκτονες», πρόδρομοι ενός ανανεωτικού πνεύματος που στα πλαίσια του κοινωνικού, πολιτικού και πολιτιστικού ριζοσπαστισμού της εποχής τους προσπάθησαν να δημιουργήσουν σημαντικά πρωτοποριακά έργα.

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ του β' παγκοσμίου πολέμου είχε ήδη σχεδιάσει μερικές μονοκατοικίες και είχε υπηρετήσει στην Υπηρεσία Πολεοδομικών Μελετών της Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών της Διοικήσεως της Πρωτευούσης και στη Διεύθυνση Πολεοδομίας του Υπουργείου Δημοσίων Έργων.
Για ένα μικρό διάστημα δίδαξε στο Πολυτεχνείο ως επιμελητής πολεοδομίας (1945-46), ταξίδεψε με υποτροφία στις ΗΠΑ και στον Καναδά για να μελετήσει οικιστικά θέματα (1946-47) και το 1947 προσελήφθηκε στο Υπουργείο Ανοικοδόμησης όπου σχεδίασε ένα πειραματικό οικισμό στον Άγιο Γεώργιο στο Κερατσίνι.
Το 1951-53 εργάστηκε στα Αρχιτεκτονικά Έργα του ΕΟΤ όπου και διετέλεσε διευθυντής των τεχνικών του Υπηρεσιών το 1965-67. Με αυτή την ιδιότητα σχεδίασε και επέβλεψε την κατασκευή του πρώτου πρότυπου τουριστικού ξενοδοχείου στην Ελλάδα, του "Αμφιτρύωνα" στο Ναύπλιο.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ από ένα σύντομο διάστημα όπου σχεδίασε διάφορα ιδιωτικά και δημόσια κτήρια, προσλήφθηκε στο Γραφείο Δοξιάδη όπου παρέμεινε πέντε χρόνια (1957-62). Εκεί εργάστηκε ως Διευθυντής Κλάδου Οικιστικών Μελετών, υπεύθυνος για σειρά έργων στην Ασία και στην Ελλάδα καθώς επίσης και την θέση του Διευθυντή του πολεοδομικού τμήματος, που μελετούσε τα ρυθμιστικά σχέδια του Πακιστάν και του Σουδάν.
Το 1963-64 σχεδιάζει το σπίτι του στην Πλάκα όπου ήταν και το πρώτο του έργο που δημοσιεύτηκε, παράλληλα σχεδιάζει την νέα χειρουργική πτέρυγα του "Ευαγγελισμού", ένα σπίτι στο Πόρτο Ράφτη και την περίοδο 1971-73 σχεδιάζει ένα από τα πιο εκλεπτυσμένα αστικά έργα της Ελλάδας, το κτήριο γραφείων και σταθμού διανομής της ΔΕΗ στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου.

ΤΟ 1969-1970 σχεδίασε την Λέσχη Αξιωματικών στην Καστοριά. Πρόκειται για ένα κτήριο όπου ο αρχιτέκτονας απέφυγε την μίμηση μορφών απευθείας δανεισμένες από την μακεδονίτικη αρχιτεκτονική όπως έκανε ο αρχιτέκτονας Χαράλμπος Σφαέλος με το Ξενία το 1953 και σχεδίασε ένα σύγχρονο, μοντέρνο κτήριο, που ερεθίζει την μνήμη να προκαλέσει το συναίσθημα διαμέσου παραστάσεων.
Απορρίπτοντας έτσι μια γραφική λύση ή κακόγουστα αρχιτεκτονικά ιδιώματα που συχνά παρουσιάζονται στην χυδαία νεοπαραδοσιακή (νεολογισμός ακατανόητος) αρχιτεκτονική στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην επαρχία, αναζήτησε το πνεύμα του τόπου (genius loci) και την αποτύπωσε σχεδιάζοντας ένα κτήριο επανερμηνέυοντας την λαϊκή παράδοση με μοναδικό τρόπο, άσκηση όχι και τόσο εύκολη, μιας και αυτό ήταν εκείνη την εποχή το ζητούμενο στον χώρο της αρχιτεκτονικής και γενικότερα της τέχνης και της διανόησης.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ του μακεδονίτικου σπιτιού αντλεί την πλαστική των όγκων, την αίσθηση των αναλογιών, την αμεσότητα των φυσικών υλικών, την πέτρα και του ξύλου αλλά και του οπλισμένου σκυροδέματος στον φέρων οργανισμό, που το αφήνει ανεπίχριστο στο φυσικό χρώμα του υλικού, αφενός ώστε να είναι το κτήριο απόλυτα ειλικρινή στις προθέσεις της αρχιτεκτονικής σύνθεσης αλλά και της ορθολογικής κατασκευαστικής του δομής, προσεγγίζοντας την αρχέγονη λιτότητα του ελληνικού χαρακτήρα και αφετέρου γιατί προσαρμόζεται απόλυτα στο τοπίο με τρόπο μοναδικό.
Χωρίς κανένα υλικό να υπερισχύει του άλλου πετυχαίνει τον σκοπό του Έλληνα μοντέρνου αρχιτέκτονα, την έκφραση, μέσω μιας νέας αρχιτεκτονικής γλώσσας που ωστόσο θα είναι τόσο αληθινή όσο θα συνδυάζει τα μηνύματα του ευρωπαϊκού ρασιοναλισμού με τις αξίες της αυτόχθονης αρχιτεκτονικής παράδοσης.

ΟΙ ΕΜΜΕΣΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ που χρησιμοποίησε, μεγάλος πρόβολος στη στέγη, προεξέχοντα στοιχεία στον όροφο, μικρά παραθυράκια με χρωματιστά γυαλιά στην πίσω όψη, προσεγγίζουν το μακεδονίτικο σπίτι σαν πηγή έμπνευσης και δημιουργικότητας προκαλώντας ένα επεισόδιο μοναδικό και χωρίς ίχνος ανταγωνισμού προς το παρακείμενο Ξενία και γενικότερα στο φυσικό περιβάλλον που εντάσσεται.
Κτήριο και τοπίο βρίσκονται σε συνεχή διάλογο, αλληλοδιεισδύοντας το ένα στο άλλο δημιουργούν μια σχέση ουσιαστική και αισθητικά άρτια.
Ένα έμπειρο μάτι αναγνωρίζει κατασκευαστικές λεπτομέρειες στο κτήριο που ακόμα και σήμερα όπου σχεδόν όλα είναι εφικτά στην κατασκευή, προκαλούν θαυμασμό για την σύλληψη μιας αυθεντικής και γνήσιας μίξης ισορροπίας, λειτουργικότητας και αισθητικής ηθικής.
Πρόκειται δηλαδή για μια επιτυχή προσαρμογή των βασικών μορφολογικών και συντακτικών αρχών του μοντέρνου κινήματος στις ιδιαιτερότητες του ελληνικού χώρου μακροσκοπικά, αλλά και μικροσκοπικά, στα τοπικά αρχιτεκτονικά ιδιώματα όπως αυτά διαμορφώθηκαν στο χρόνο.



Επίλογος

ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΚΟΠΙΜΟ να μην επεκταθεί αυτή η αναφορά εκτενέστερα και πιο ειδικά στο θέμα, πρωτίστως γιατί ασπάζομαι την βούληση και την θέση του δημιουργού στην μη θεωρητικοποιήση του έργου του, καθώς επίσης γιατί το αληθινό αρχιτεκτονικό έργο δικαιώνεται στο χρόνο βιωματικά και συναισθηματικά.
Στον ευρύτερο αφανισμό και απαξίωση της αρχιτεκτονικής σήμερα, αλλά και γενικότερα της ιδέας και του συναισθήματος, πρέπει να διατηρούμε αληθινά παραδείγματα καλών προθέσεων που διδάσκουν μετριοφροσύνη, ηθική, αισθητική και οξυδέρκεια του νου, στοιχεία που σήμερα είναι όλα παρεξηγημένα και παρερμηνευμένα.
Είναι δεδομένο πλέον ότι η πολιτεία δεν έχει καμιά πρόθεση άμεσα να προστατέψει με νομοθετικό πλαίσιο το αρχιτεκτονικό έργο του μοντερνισμού (Ξενία, Προσφυγικά Αλεξάνδρας κ.λ.π.) - (άλλο ένα αυτονόητο δεδομένο για κάθε πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα) που στην χώρα μας φυσικά είναι και αυτό πολύπλοκο ζήτημα και χρειάζεται διάλογο και προτάσεις και ξανά διάλογο...

ΑΥΤΟ ΠΟΥ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΑΣ επιβάλει, είναι η ατομική αναζήτηση των ηθικών μας αναφορών προς όφελος του συλλογικού καλού. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να διατηρήσουμε και να προστατέψουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά. Η δημιουργικότητα και οι νέες ιδέες προέρχονται από μια συνέχεια που πρέπει να είναι ζωντανή και ακέραια.
.




Βιβλιογραφία

-Δουμάνης Β. Ο., "Μεταπολεμική Αρχιτεκτονική στην Ελλάδα", Αρχιτεκτονικά Θέματα, Αθήνα 1984.
-Γιακουμακάτος Α., Η Αρχιτεκτονική και η κριτική, ΝΕΦΕΛΗ, Αθήνα 2001.
-Γιακουμακάτος Α., Ιστορία της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής 20ος Αιώνας, ΝΕΦΕΛΗ, δεύτερη εκδ. Αθήνα 2004.
-Γιακουμακάτος Α., Στοιχεία για την Νεότερη Ελληνική Αρχιτεκτινική - Πάτροκλος Καραντινός, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2003.
-Φιλιππίδης Δ., Νεοελληνική Αρχιτεκτονική, ΜΕΛΙΣΣΑ, Αθήνα 1984.
Άνων., "Το σπίτι του Κραντονέλλη στην Πλάκα", Ζυγός 3/1965, σ.64.
-Φιλιππίδης Δ., "Η φευγαλέα μορφή του Κλέωνα Κραντονέλλη", Αρχιτεκτονικά Θέματα 31/1997 σ. 50.
-Φιλιππίδης Δ., "Η Σημασία του Ανεπίχριστου Μπετόν", Αρχιτεκτονικά Θέματα 40/2006, σ. 106.
-Δουμάνης Β. Ο., Όδηγός της μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα, 1945-1983,σ.36.



Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ το 2007.

Διαδικτυακοί τόποι: 

.

ΑΡΓΥΡΙΟΥ Κ. ΜΑΛΕΓΓΑΝΟΥ: Ένα γράμμα προς τη νέα βουλευτή

Πώς να ξεπεράσεις ένα τέτοιο γράμμα στο 417ο φύλλο της ΟΔΟΥ της περασμένης εβδομάδος από μία γυναίκα προς μία γυναίκα, όταν μία ώριμη γυναικεία σκέψη παρέχει το σκιάδιο ευμενούς πορείας για μία πρώιμη πολιτικό (ιδέ α: νέα, β: βουλευτής και πολιτικός δεν είναι απαραίτητα ταυτόσημοι όροι) που κλήθηκε, καλείται και θα καλείται να καθοδηγήσει την πορεία της κοινωνίας μας μέσω του βουλευτικού αξιώματος, νομοθετώντας επί παντός επιστητού στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Το σήμερα, το αύριο, το μεθαύριο. Το μαύρο, το γκρίζο, το φωτεινό. Ένα πέρασμα όχι απαραίτητα χρονοβόρο για τον/την έξυπνο, δυνατό, ευφάνταστο, ενσυναίσθητο και δίκαιο πολιτικό. Απομακρυσμένος/η από την διαιώνιση της "φυλετικής" ρήξης, τις "μητριαρχικές εναλλαγές της πατριαρχικής εξουσίας" και σχεδόν ξεκάθαρα αποστασιοποιημένος/η από την δικτατορία του πολιτικά ορθού, αλλά και της αρχομανίας λογιζόμενη ως μία από τις κατάρες της ανθρώπινης φύσης, για να γεννηθεί το νέο πρότυπο του/της πολιτικού.

Πράγματι ένας στόχος απλός στον καθορισμό του, αλλά πολύ δύσκολος στην επίτευξή του και μάλιστα με δυσκολία που θα αυξάνεται αν συνυπολογιστεί η ύπαρξη αναγεννησιακών ανδρών που αναζήτησαν, βρήκαν και καλλιέργησαν τα θηλυκά στοιχεία της συνυπάρξεώς τους. Δηλαδή είναι έτοιμοι να συναγωνιστούν και όχι ν'ανταγωνιστούν για το κοινό τοπικό, εθνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο και συμπαντικό καλό.

Η ιχνηλασία ανταγωνιστικών διαστάσεων συνεπάγεται μία οργισμένη επιθετικότητα που εν πρώτοις καταστρέφει την ψυχολογία και έπειτα τον οργανισμό. Στον αντίποδα, η συναίνεση που θρέφει την γυναικεία αγκάλη με φροντίδα, υπομονή, καλοσύνη, ηρεμία. Αντιδιαμετρικές στάσεις που δυνητικά παραπέμπουν στο μεταίχμιο μεταξύ πολέμου και ειρήνης και όλα αυτά ενεργοποιημένα μέσα στο λίκνο του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, την Δημοκρατία.

Πολιτική είναι η ίδια η ζωή. Δημοκρατία είναι η τέχνη της ζωής: μία σταθερή σε θεμελιώδεις ηθικές αρχές οντότητα που δεν απαρνείται την πληθωρικότητα, μετεξελισιμότητα και μεταλλαξιμότητα της με σκοπό την συμβατότητα στην διαρκή αέναη κίνηση μας στο μωσαϊκό του χώρου. Η δημοκρατία σήμερα καλείται να αποδείξει ότι υπάρχει γνήσια και ζώσα, ότι θα επιζήσει και θα κυριαρχήσει με το λαμπρότατο άστρο της θα φωτίσει τις κορυφογραμμές της δικαιοσύνης και της προόδου. Πώς καλείται να "τεχνίσει" ο/η καλλιτέχνης της πολιτικής; Για να είμαστε σίγουροι οι πρώτες ύλες του σκηνοθέτη είναι εξαιρετικές.

Η λέξη δημοκρατία εν συντομία θα πει "ο λαός κυβερνά". Ποιόν κυβερνά ο λαός; Μα τον ίδιο του τον εαυτό. Δηλαδή αυτοκυβερνάται. Και αυτό είναι το πρώτο σημαντικό στίγμα της σπουδαιότητάς της γιατί όταν καλείσαι να αυτοκυβερνηθείς παράγεις απαραίτητα πολιτική σκέψη. Μας δείχνει την ρότα της ευθύνης για την μελλοντική μας πρόοδο και εξέλιξη. Κοντολογίς ο καθένας από μας και όλοι μαζί είμαστε υπεύθυνοι για το που θα πάμε και πώς θα πάμε. Η δημοκρατία δεν είναι μόνο ένα είδος πολιτεύματος, αλλά ένας τρόπος ζωής αφού είναι μία έκφραση υψηλού ήθους στο δημόσιο βίο, όχι μόνον των πολιτικών άλλα και του κάθε πολίτη.

Ανατρέχοντας στον Πρωταγόρα ο Πλάτων μας τονίζει ότι: "ο θεός έδωσε στον άνθρωπο, καθιστώντας τον φορέα αξιών, την αιδώ και τη δίκη". Βλέπουμε ο Πλάτων να τοποθετεί πριν από την δικαιοσύνη τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπεια, και την αιδώ. Δυστυχώς όμως με έμφαση στο σήμερα ο Ράλφ Ντάρεντορφ μας περιγράφει την ισχνότητα του δημοκρατικού δεδομένου ως "από τα πιο σπάνια, ευαίσθητα και ευπαθή άνθη των ανθρώπινων εμπειριών". Μία φράση ευκόλως κατανοητή για το περιεχόμενο της δημοκρατίας εάν σκεφτούμε με αρνητικούς όρους όπως έλλειψη καταναγκασμού, έλλειψη βίας, έλλειψη δουλικότητας, έλλειψη ακραίων ανισοτήτων, έλλειψη αποκλεισμού από πολιτικές αποφάσεις, έλλειψη αποκλεισμού από οικονομικές ευκαιρίες, έλλειψη λογοκρισίας, έλλειψη δημαγωγίας, έλλειψη σωστής πληροφόρησης, κ.λ.π.

Αντιστρόφως, η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ μας μιλάει για τα τέσσερα γιώτα που γέννησαν και εδραίωσαν την δημοκρατία σε τούτο το τόπο: Ισογονία, Ισοπολιτεία, Ισονομία, Ισηγορία. Αυτά είναι τα εξαιρετικά υλικά με τα οποία κυρία πρώιμη πολιτικέ καλείστε να σκηνοθετήσετε την δημιουργία του νέου πρότυπου πολιτικού.

Πάρτε τα χρήσιμα συμπεράσματα των τελευταίων εθνικών εκλογών, εμπλακείτε σε μία κριτική εκστρατεία αξιολόγησης της τελευταίας διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας για να δείτε τις πταίει, και μην ξεχνάτε ούτε στιγμή ότι η εφαρμογή της θέλησης της πλειοψηφίας είναι μεν η βασικότερη αρχή της δημοκρατίας, αλλά αυτό που μας δίνει την ποιοτική δημοκρατία είναι η αναγνώριση της θέλησης των περισσοτέρων. Στην ουσιαστική δημοκρατία ο λαός είναι εργοδότης, οι πολιτικοί εργολάβοι και η σύμβαση είναι ορισμένου χρόνου με δικαίωμα αποβολής ή ανανέωσης.

Όπως ήδη έχετε διαπιστώσει κυρία πρώιμη πολιτικέ οι πολίτες της Καστοριάς σας παρακολουθούν με κριτική και στοχαστική διάθεση. Η υστέρηση των ψήφων σας έναντι δύο εσωτερικών αντιπάλων το αποδεικνύει. Οι προσδοκίες μας είναι μεγάλες από το αξίωμα σας.

Στο χέρι σας εναποτέθηκαν και οι προσδοκίες μας από το πρόσωπό σας. Κατ' αρχήν γιατί είσαστε γυναίκα και αυτό ίσως είναι ένα ιστορικό εφαλτήριο. Εάν σκεφτείτε και πράξετε δημοκρατικά.
Στοιχειώδη πράγματα δηλαδή. Συνάμα δύσκολα.
Καλή επιτυχία.
Α.Μ.

Σχεικά κείμενα:

ΜΠΕΣΣΗ ΜΙΧΑΗΛ: Γράμμα σε μια νέα πολιτικό.

.
.

21.11.07

ΟΔΟΣ: Κληρονομικά

Η επανεκλογή στην προεδρία του ΠαΣοΚ του κ. Γεωργίου Παπανδρέου, την περασμένη Κυριακή, παρά τις συνεχείς εκλογικές ήττες του κόμματος από το 2004, δηλαδή από τότε που του παραχωρήθηκε η αρχηγία (με το γνωστό πια "δακτυλίδι" που του παρέδωσε ο τέως πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης) αποτελεί κορυφαίο πολιτικό γεγονός που δρομολογεί σημαντικές εξελίξεις και ανακατατάξεις στο μεσοπρόθεσμο μέλλον. Τόσο σε πανελλήνιο επίπεδο, όσο και στην Καστοριά.

Στην παρούσα συγκυρία, το κόμμα που με επικεφαλής τους Ανδρέα Παπανδρέου και στην συνέχεια Κωνσταντίνο Σημίτη πέτυχε τομές και ρήξεις οι οποίες συνδιαμόρφωσαν την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, δείχνει να αρνείται την δύναμη του πεπρωμένου. Ή ακριβέστερα και λιγότερο δραματικά, δείχνει να παραβιάζει την ιστορική νομοτέλεια. Μέσα απ' αυτή την παράδοξη εξέλιξη, η οποία πάντως περιβλήθηκε μια καθαρή δημοκρατική νομιμοποίηση, "δικαιώνονται" οι πολιτικοί αγώνες του κ. Φιλίππου Πετσάλνικου στην Καστοριά υπέρ του προέδρου και στενού συνεργάτη του. Διότι αποδείχθηκε ότι ο βουλευτής Καστοριάς δεν αποτελεί την εξαίρεση στο μεγάλο αυτό κόμμα. Παρά μόνο ένα σύμπτωμα μιας πολιτικής παθογένειας που διστάζει μπροστά στην ανανέωση. Μαζί του και όσοι από τα μέλη και τους φίλους του ΠαΣοΚ στον νομό Καστοριάς δεν τόλμησαν το βήμα του απογαλακτισμού και ψήφισαν υπέρ του κ. Γ. Παπανδρέου, όχι επειδή το ήθελαν οι ίδιοι. Αλλά επειδή υπάκουσαν στα κελεύσματα.

Μέσα από το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα, το οποίο στις παραμονές των εθνικών εκλογών και ιδίως την νύχτα της 16ης Σεπτεμβρίου, δεν θα μπορούσε να υποτεθεί παρά μόνο στο πλαίσιο μιας υπόθεσης εργασίας, αποδεικνύεται ότι στο κόμμα αυτό, αποφάσισαν για το άμεσο μέλλον να κάνουν την νέα αλλαγή, με τα ίδια πρόσωπα στις ηγετικές θέσεις, τα ίδια ακριβώς υλικά, με αυτά που εμφανίσθηκαν στο πολιτικό στερέωμα κατά την ίδρυσή του τον Σεπτέμβριο του 1974, δηλαδή 33 χρόνια πριν, ως το 1981 το βραδύτερο.

Για να γίνει αντιληπτό το πολιτικώς ανορθόδοξο, πρέπει να τονιστεί ότι σε κανένα απολύτως σημερινό ελληνικό κομματικό σχηματισμό δεν πρωτοστατούν και δεν κάνουν κουμάντο οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι από το 1974 και μετά. Μέχρι και η ηλικιακά ακόμη ακμαία Άννα Διαμαντοπούλου, το 1981 κοντά στα 27 χρόνια πριν, είχε διοριστεί (η πρώτη και μοναδική γυναίκα) νομάρχης Καστοριάς. Σήμερα, στα γειτονικά Σκόπια, υπουργός εξωτερικών είναι ένας 32 άρης, δηλαδή κάποιος που όταν η κ. Διαμαντοπούλου διοριζόταν Νομάρχης Καστοριάς, δεν ήταν περισσότερο από 5 ετών νήπιο.

Με όλα τα υπόλοιπα κόμματα, ακόμη και στο κάπως πιο βραδύ ΚΚΕ, τις κομματικές θέσεις και τα αξιώματά τους οι παλιότεροι παραχώρησαν σταδιακά τις θέσεις και τα αξιώματά τους, στους νεότερους. Κι' όμως, στο ΠαΣοΚ του 2007 κέρδισε το 1974. Με αποτέλεσμα η πολιτική ζωή να παραμένει στάσιμη, και παρά τις κατά καιρούς μεγαλόστομες διαπιστώσεις, να μην έχει κλείσει ακόμη τον κύκλο της η περίοδος της Μεταπολίτευσης.
Και σε αυτόν τον λόγο επομένως πρέπει να οφείλεται η μεγάλη ευκολία με την οποία ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου, που έως πρόσφατα πλασαρίστηκε σαν ο hippie (με την θετική αύρα της έννοιας) της κεντροαριστεράς, κατά την διάρκεια αυτής της επώδυνης εσωκομματικής προεκλογικής περιόδου κατόρθωσε και μεταπήδησε με την ιαχή της δήθεν "ωριμότητας", στην πολιτική σχολή της ξύλινης γλώσσας και σε θέσεις που ταιριάζουν σε πολιτικό ηγεμονισμό.

Τα σχόλια αυτά δεν αφορούν βεβαίως τον κ. Γεώργιο Παπανδρέου αποκλειστικά, ούτε θα τον άγγιζαν ενδεχομένως αν μπορούσε να επιβληθεί εσωκομματικά -και κατ' επέκταση στην ελληνική κοινωνία- για το πραγματικό πολιτικό στίγμα και την φυσιογνωμία του. Το πρόβλημα βρίσκεται ότι με την νίκη του την περασμένη Κυριακή, για τα επόμενα χρόνια, θα αποπειράται να αγκιστρωθεί ένα είδος πολιτικής συμβασιλείας των προσώπων που έχουν στρογγυλοκαθίσει στον κομματικό τράχηλο (οι γνωστοί "βαρώνοι", χαρακτηρισμός που ταιριάζει γάντι).

Είναι όσοι τον υποχρέωσαν να αναδιπλωθεί σε βαθμό πλήρους μεταμόρφωσης από ένα αμφισβητία και αναθεωρητή, σε πολιτικό μόρφωμα σύμπτωσης προσωπικών συμφερόντων και στρατηγικών, των ίδιων των βαρώνων που εκπροσωπούν την αισθητική του 1974. Και οι οποίοι, όπως αποδείχθηκε, δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιτρέψουν σε ένα αυτοδημιούργητο (επιστήμονα και) αντιστάρ πολιτικό, όπως τον Ευάγγελο Βενιζέλο, όχι απλώς να μοιράσει ξανά την τράπουλα, αλλά να την αχρηστεύσει.

Έτσι μέσω της άνετης νίκης του κ. Γ. Παπανδρέου, η οποία επιτεύχθηκε μετά από 4 σημαντικές εκλογικές ήττες επί προεδρίας του, δικαιώνονται μαζί του οι αγώνες και των άλλων πορφυρογέννητων της πολιτικής. Μαζί του κέρδισαν ένα ισχυρό επιχείρημα όλοι οι κληρονομικοί πολιτικοί, σε όλους τους χώρους.

Με ό,τι αφορά τις εξελίξεις, πολύ γρήγορα αναμένεται να ξεκινήσει μια εξοντωτική περίοδος ασφυκτικών πιέσεων στον πρόεδρο του ΠαΣοΚ, για την εξόφληση των γραμματίων και των υποσχέσεων που ανέλαβε -συχνά μεταξύ τους αντίπαλων -απέναντι στους γραφικούς βαρώνους, τριών και τεσσάρων γενεών πολιτικούς, που όλοι μαζί, υποσχέθηκαν την "νέα αλλαγή", αφού όπως είναι φυσικό τους είναι αδιανόητο να υποσχεθούν μια απλή "αλλαγή".

Στην Καστοριά, παρά το κλίμα που διαμορφώνει η δικαίωση του κ. Φ. Πετσάλνικου σε πανελλήνιο επίπεδο, κυρίαρχη είναι η αίσθηση ότι με το 51% (και πλέον) που κατέγραψε η εσωκομματική "ανυπακοή" και τον σχηματισμό μιας οριακής μεν, αλλά πάντως απόλυτης πλειοψηφίας η οποία προτίμησε τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, η κλεψύδρα του χρόνου επιτέλους έγειρε. Και ότι ο ελέω θεών και ημιθέων πολιτικός ρόγχος δεν τρομάζει πια όσους φίμωνε στο παρελθόν.


.

20.11.07

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Μπαϊρακτάρη,

Για περισσότερη από μισή ώρα έστησαν οι επίσημοι τους υπηκόους τους το μεσημέρι της 11ης Νοεμβρίου στην παρέλαση. Κι έπειτα έκαναν θριαμβευτική εμφάνιση μες στ' αυτοκίνητά τους, που το ένα συναγωνιζόταν το άλλο στην πολυτέλεια, καμαρωτοί μετά των συνοδών τους, που είχαν κι εκείνοι το ανάλογο ύφος, κατέφθασαν ίδιοι κι απαράλλαχτοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Έκαναν εντυπωσιακή στροφή (μες στ' αυτοκίνητά τους) εν μέσω του λαού τους - ήταν ανάγκη; Δε γινόταν να κατεβούν στην αρχή της παρέλασης και να κατευθυνθούν πεζοί ως το θρόνο, συγγνώμη, την εξέδρα τους;

Ήρθαν λοιπόν, καθυστερημένοι, εποχούμενοι και, το χειρότερο απ' όλα, φοβήθηκα προς στιγμήν μήπως αυτός ο λαός, ο στημένος κι υποχρεωμένος να τους θαυμάσει για τον εντυπωσιακό τρόπο με τον οποίο ήρθαν για τη δόξα ή την ομορφιά τους ή τη σπουδαιότητα τους ή, τέλος πάντων, για όλα αυτά, τον χειροκροτούσε κιόλας. Ευτυχώς που δεν έγινε αυτό. Ευτυχώς.

Πάντως έχω μια επιφύλαξη: μήπως όλα αυτά τα εξόχως που θυμίζουν ιππόδρομο της εποχής εκείνης είναι το πρωτόκολλο που ισχύει και δεν το 'χω αντιληφθεί. Αν είναι έτσι, τότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, έχουν γίνει πραγματικά επικίνδυνα.

Ένας προβληματισμένος πολίτης

Υ.Γ.: Αυτό το έχω τσεκάρει: δεν προβλέπεται από κανένα πρωτόκολλο να χειροκροτούμε αυτούς που καταθέτουν στεφάνι. Προς τι άραγε να χειροκροτήσεις για κάτι τέτοιο; Αλλά τότε γιατί το έχουμε καθιερώσει τα τελευταία χρόνια;

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Η ΟΔΟΣ καταχωρεί, αυτούσια και χωρίς περικοπές την πιο κάτω επιστολή που παρέλαβε και υπογράφεται από τον κ. Γιάννη Μιχαηλίδη που κατοικεί στην Διποταμία. Φυσικά αφιλοκερδώς όπως κάνει με όλες τις επιστολές των αναγνωστών από το 1998.

Παρά τους μύδρους και τις αφηρημένες γενικεύσεις, παρά την χρήση υβριστικών χαρακτηρισμών σε βάρος όσων δημοσιογραφούν στην Καστοριά και των τοπικών ΜΜΕ, η ΟΔΟΣ έκρινε ότι μια επιστολή σαν κι' αυτή οπωσδήποτε θα άξιζε να δημοσιευθεί. Ως πειστήριο για τα όρια που μπορεί να έχει (ή να μην έχει) ο φανατισμός.

Ο συντάκτης της επιστολής είναι προφανές ότι ανήκει στο κλίμα των πιστών, οι οποίοι στο ζήτημα της εμφύλιας διαμάχης που διαιρεί την τοπική εκκλησία τάσσονται -όπως και πολλοί άλλοι σε ένδειξη σεβασμού της ιεραρχίας- κοντά στις απόψεις της Μητρόπολης Καστοριάς, χωρίς να υπεισέρχονται σε λεπτομέρειες.

Σε μερικές πτυχές της ουσίας, ενδεχομένως να έχει και κάποιο δίκαιο ο επιστολογράφος. Απλώς, το ειδικό ενδιαφέρον που προκαλείται από τις απόψεις του συντάκτη εστιάζεται στην χρήση ιδιαίτερα σκληρών χαρακηρισμών, στο όνομα της αλήθειας (;) και της χριστιανικής αρετής (;) προφανώς.

Αλλά και από την επιμονή του να κατηγορεί όλους τους άλλους και ιδίως τους δημοσιογράφους που δεν συμμερίζονται τις δικές του θέσεις. Καλή είναι η αγάπη και η αφοσίωση αλλά προς τι τόσο μένος; Η λύση θα ήταν άραγε να μην έχουν τις απόψεις τους οι κακοί, ή να τις φιμώσουν;


ΟΤΑΝ ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΝ οι αστυνομικοί, τους λένε φασίστες.

Όταν δεν επεμβαίνουν, τους λένε ανίκανους. Όταν παλεύοντας σώμα με σώμα με κακούργο αγανακτήσουν και του δώσουν ένα ράπισμα, ουρλιάζουν σαν χτυπημένοι σκύλοι, όλοι οι δημοσιογράφοι. Όταν όμως τους σκοτώσουν οι κακούργοι τους λένε ανίκανους. Τον λαό τον λένε φύγε, τον σκύλο τον λένε πιάστον. Έτσι ελευθέρωσαν την κακουργία και έβαλαν χειροπέδες στον νόμο.

Αυτοί είναι οι σημερινοί δημοσιογράφοι. Άθλιοι. Άθλιοι. Δεν πληροφορούν, δεν περιγράφουν γεγονότα. Τα μαγειρεύουν. Ορίζουν, διατάζουν και καθορίζουν ό,τι κερδίζει ο σκύλος από το πτώμα. Γι' αυτό σε μία συγκέντρωση στην Αθήνα κάποιοι αγανακτισμένοι φώναζαν "αλήτες δημοσιογράφοι".

Ας έρθουμε στα τοπικά: Τοπική εφημερίδα, για το επιτίμιο που επιβλήθηκε στους Χολιστανούς Μοναχούς έγραψε: "...εξοντώνεται ο αδύναμος κρίκος". Την κατηγορώ απατεώνα. Διότι, αδύνατος κρίκος υπάρχει μόνο στις σκυλομαχίες και στην ζούγκλα. Εκεί που ισχύουν οι νόμοι δεν υπάρχει αδύναμος κρίκος. Αυτοί όμως οι δημοσιογράφοι είναι εχθροί της νομιμότητας. Τις δικές τους άθλιες απόψεις τις θέλουν ισχυρότερες από τον νόμο. Σκυλομαχίες μπορεί να υπάρχουν στον χώρο της πολιτικής, της οικονομίας, του αθλητισμού, του πολιτισμού, όχι όμως της ορθοδοξίας.

Η ορθοδοξία έχει εννιακόσιους γραπτούς κανόνες, πόσους ξέρει ο απατεώνας δημοσιογράφος; Ορίζουν χριστιανικό τρόπο ζωής, οι κανόνες της και δίνουν λύση σε όλα τα εκκλησιαστικά ζητήματα που μπορεί να προκύψουν. Κανένα δεν υποχρεώνει να τους δεχθεί τους κανόνες της. Αν όμως κάποιος λέγει ότι τους δέχεται, δεν πρέπει και αν τους τηρεί; Αν δεν τους τηρεί δεν γίνεται απατεώνας; Δεν γίνεται σάπιο μέλος της εκκλησίας; Δεν πρέπει να εκβληθεί, όπως στην ιατρική το ανίατα άρρωστο μέλος του σώματος, που όσο πολύτιμο κι αν είναι αυτό, το κόβουν και το πετάνε;

Πού τον βλέπει λοιπόν τον αδύνατο κρίκο, ο απατεώνας; Γιατί συκοφαντεί και κατηγορεί την εφαρμογή του εκκλησιαστικού νόμου; Είναι ευνόητο: Για να ενισχύσει τους αντάρτες, να διαιωνίζεται η αταξία στην εκκλησία και αυτός ο εχθρός της κοινωνίας να χαίρεται. Και έτσι να ικανοποιεί το κατά της εκκλησίας μίσος του και την εωσφορικής ολκής περηφάνειά του. Αλλοίμονο στους ρασοφόρους που δίνουν την ευκαιρία στα παθογόνα μικρόβια της κοινωνίας, στους δημοσιογράφους, να μιλάνε έτσι για την εκκλησία, να περιφρονούν τους κανόνες της, να κατηγορούν την εφαρμογή τους και να προσπαθούν έτσι να την υποτάξουν στα δικά τους σατανικά κριτήρια.

Αλλοίμονό τους. Συμφέρον τους είναι να μην είχαν γεννηθεί. Σήμερα οι μεγαλύτεροι εχθροί της κοινωνίας είναι οι δημοσιογράφοι.

Με καρναβαλικής φαντασμαγορίας πομπώδεις και σοφιστικής ρητορείας κούφιες εκφράσεις, αγωνίζονται να προβληθούν, να καταπλήξουν, να κερδίσουν ακροαματικότητα και αναγνωσιμότητα και έτσι να γίνουν επιτυχημένοι και να ικανοποιήσουν και την σατανική τους περηφάνεια τους. Εγκρίνουν γκριζολυκισμούς κατά της εκκλησίας και βλέπουν δούρειο ίππο στην κατά οικονομία απόφαση της Ι. Συνόδου, να άρει προσωρινά την ακοινωνησία που επιβλήθηκε στον π. Αμβρόσιο.

Αυτό έγινε για να μην στέλνει κάθε φορά παπά στο Μοναστήρι η Μητρόπολη, όταν πολλά χωριά δεν έχουν παπά. Άλλωστε και το επιτίμιο και η άρση του είναι προσωρινή, μέχρι την οριστική απόφαση εκκλησιαστικού δικαστηρίου.
Πού είναι λοιπός ο δούρειος ίππος; Σε τρελούς ή σε ηλίθιους απευθύνονται οι δημοσιογράφοι. Πονηροί και ύπουλοι είναι αυτοί, και γι' αυτό όλους πονηρούς και ύπουλους τους βλέπουν. Θυσιάζουν τα πάντα για να προβληθούν.

Όλοι τους παριστάνουν τον πάνσοφο και παναρμόδιο και σε όλα τα ζητήματα της κοινωνίας. Σε όλα. Από πού όμως πήραν αυτήν την αρμοδιότητα και την ικανότητα; Είναι ευνόητο: Την πήραν από εκεί που την παίρνει και ο τρελός και γίνεται Μέγας Αλέξανδρος. Φασιστικές διαστάσεις έδωσαν στην δημοσιογραφία. Αγωνίζονται να επιβάλλουν τις κακούργες διαθέσεις και απόψεις τους. Το ότι είναι κακούργες, το βεβαιώνει η προσπάθειά τους να φιμώσουν τον ελέγχοντα λόγο. Κατά καιρούς δημοσίευσα άρθρα μου σε τέσσερις τοπικές εφημερίδες. Σε μία από αυτές ήμουν τακτικός συνεργάτης. Αλλά από τότε που ο π. Αμβρόσιος όξυνε τον κατά του δεσπότη πόλεμό του, καμμία εφημερίδα δεν δέχθηκε άρθρο μου μ' αυτό το θέμα, ούτε και απαντητική επιστολή μου.

Το γεγονός ανησύχησε έναν Καστοριανό και θέλησε να πληρώσει και να δημοσιεύσει σχετικό άρθρο μου. Το πήγε σε εφημερίδα που δεν συνεργάσθηκα. Ο εκδότης του ζήτησε 300 ευρώ. Τα πλήρωσε και πήρε απόδειξη. Αργότερα τον κάλεσε ο εκδότης και του έδωσε πίσω τα χρήματα, χωρίς να δώσει εξηγήσεις. Και δεν δημοσιεύθηκε. Το γεγονός χαρακτηριστικό: Ποιος εμπόδισε την δημοσίευση; Και πώς το πληροφορήθηκε προτού δημοσιευθεί; Προφανώς οι φιλάργυροι εκδότες εκμεταλλεύονται τον πλούτο της Μονής των Αναργύρων! Ή συνωμότησαν κατά της εκκλησίας. Τι φοβούνται όμως από εμένα, όποιοι κι αν είναι αυτοί που θέλουν να με φιμώσουν; Αγράμματος είμαι, μόνο το δημοτικό έβγαλα και στα 81 μου χρόνια γέρος είμαι.

Τι φοβούνται λοιπόν από εμένα; Δεν φοβούνται όμως εμένα. Φοβούνται τον εαυτό τους. Δεν αντέχει τον έλεγχο η παθογόνος συμπεριφορά και ο δόλιος λόγος τους. Κάνουν αυτό ακριβώς που κάνουν οι δικτάτορες όταν απαγορεύουν τον ελέγχοντα λόγο. Έχοντας στην διάθεσή τους τον καθημερινό δόλιο λόγο και τα μέσα προβολής του, οι δημοσιογράφοι φοβέρισαν τους πολιτικούς, τους επιστήμονες, τους εμπόρους, και όλους τους ισχυρούς, επειδή αυτοί έχουν "αχίλλειο πτέρνα". Και αγωνίζονται να φοβερίσουν την εκκλησία.

Έγιναν Κύκλωπες οι δημοσιογράφοι. Τους προκαλώ να ελευθερώσουν τον λόγο μου και να συζητήσουμε. Δεν θα το κάνουν όμως. Δεν θα τολμήσουν διότι δεν έχουν λόγο. Έχουν μόνο σκυλόδοντα. Το κατάντημα της σημερινής κοινωνίας είναι έργο δικό τους. Έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη για το κατάντημα της κοινωνίας και πρέπει να καταπολεμηθούν πλέον, όπως καταπολεμούνται τα παθογόνα μικρόβια. Η εκκλησία όμως γιατί επιτρέπει σε αυτούς τους αντίχριστους να παριστάνουν τον χριστιανό, και να κρίνουν την Ι. Σύνοδο με τα δικά τους έρποντα, αν όχι και σατανικά κριτήρια; Γιατί να την διαφθείρουν από μέσα;

Γιάννης Μιχαηλίδης

Διποταμία Καστοριάς


Σχετικά κείμενα και σχόλια επισκεπτών για την τοπική εκκλησία:
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ
Ο ΒΑΘΜΟΣ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
ΕΝΘΕΝ & ΕΝΘΕΝ
ΦΩΤΙΕΣ

.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητέ κ. Μπαϊρακτάρη,

Ο Κ. Καραμανλής ο Α', το 1974 καταργεί την λέξη "δεξιά" από το κόμμα κι από το λεξιλόγιό του και ορίζει ιδεολογία του τον "ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό". Δεν υπάρχει κείμενο της Ν.Δ. που να ορίζει ακριβώς τι πράγμα είναι αυτό. Ένας αόριστος νεολογισμός χωρίς περιεχόμενο.

Με διάταγμα του '79 χαρακτηρίζονται "εορτές μίσους" όλα τα δεξιά μνημόσυνα (Γράμμος, Βίτσι, Μελιγαλά κλπ) κι απαγόρευσε την παρουσία αρχών σε αυτά. Αντίθετα ξεκίνησε να τιμά όλα τα αριστερά μνημόσυνα και χρηματοδότησε βιβλία και ταινίες κομμουνιστικού περιεχομένου (όπως π.χ. ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο).

Αποτέλεσμα όλων αυτών: η Ν.Δ. από το 55% πέφτει στο 42% και μετά στο 36%! Ταυτόχρονα από τα δεξιά γίνεται άλλο κόμμα, η "Εθνική Παράταξη" και παίρνει 5% και εκλέγει 7 βουλευτές. Η αριστερά ενισχύεται και η Ν.Δ. δεν κέρδισε ψήφους από αριστερά όπως περίμενε, και το ταμείον είναι μείον.

Ερχόμαστε σήμερα: Ο Κ. Καραμανλης ο Β', αντιγράφει σ' όλα τον θείο του. Καταργεί την λέξη "δεξιά" από παντού και ορίζεται ιδεολογία ο "μεσαίος χώρος". Μία νεόκοπη θεωρία, χωρίς και αρχή και τέλος. Αόριστη και ανεξήγητη. Χρηματοδοτεί κι αυτός ταινίες και βιβλία αριστερού περιεχομένου. Η ΕΤ1 μεταδίδει κάθε απόγευμα ντοκυμανταίρ σταλινικού περιεχόμενου. Ανακαινίζει το σπίτι του Ν. Μπελογιάννη (του ανθρώπου με το γαρύφαλλο). Απέχει από κάθε δεξιά παράσταση ακόμη και λεκτικά.

Πάμε τώρα στις εκλογές: Από 45% το 2004, η Ν.Δ. πέφτει στο 41,7% σήμερα. Χάνει δηλαδή 370.000 ψήφους (περίπου 120.000 ψήφους τον χρόνο) και ανοίγει από δεξιά το ΛΑΟΣ με 4% και 10 βουλευτές. Σας θυμίζει τίποτε το έργο αυτό; Η αριστερά ενισχύθηκε κερδίζοντας ψήφους από το ΠαΣοΚ. Ψήφο από αριστερά δεν πάει στην Ν.Δ.

Πρέπει να μάθει ο Κ. Καραμανλής ο Β' ότι όσο γυρίζει η βίδα αριστερά, δημιουργεί κενό δεξιά. Το κενό δεξιά το καλύπτουν άλλοι και η Ν.Δ. βγαίνει σιγά-σιγά εκτός εξουσίας. Έτσι έπαθαν και οι Γάλλοι. Τα αριστερά ανοίγματα του Ντ' Εσταίν οδήγησαν τον Μιττεράν στην εξουσία και τον Λεπέν στο 18%!

Κύριε Καραμανλή Β', ηγείστε μιας παράταξης που έχει παρελθόν και ιδεολογία. Η άρνηση της ιστορίας δημιουργεί αχαριστία και δεν ωφελεί. Τα αριστερά ανοίγματα είναι απάτη. Οι αριθμοί δείχνουν την αλήθεια και η αλήθεια λέει ότι τόσο εσύ όσο και ο θείος σου κινείστε λάθος στον τομέα αυτό. Ο αντίπαλος σε ψηφίζει μόνο όταν έχει συμφέρον κι όχι όταν του αλλάζεις την ιστορία σου.

Σύμφωνα με πρόσφατο γκάλοπ της κεντροαριστερής "Ελευθεροτυπίας" οι Έλληνες σήμερα στην κλίματα (αριστερά-κεντροαριστερά) είναι περίπου το 25% του πληθυσμού. Και δεν κερδίζεις σχεδόν τίποτε απ' αυτό, και χάνεις και δικούς σου.

Καλώ τους αναγνώστες της καλύτερης επαρχιακής εφημερίδος, της ΟΔΟΥ, σε έναν καλόπιστο διάλογο.

Ευχαριστώ πολύ

Κων/νος Παπαζήσης

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε διευθυντά,

Επανερχόμενος σε προγενέστερη επιστολή μου που αφορούσε απάντηση σε άρθρο του κ. Γεωργίου Παπαγεωργίου, σας πληροφορώ ότι ο κ. Νομάρχης μας παρ' όλες τις αιτιάσεις και παρακλήσεις παρ' όλα τα προβλήματα του λατομείου, αφού του χορήγησε άδεια για 30 χρόνια, προχώρησε και χορήγησε άδεια εις τους κυρίους Σ. Μπαχαδέρογλου και Κ. Γάρο αορίστου χρόνου για να λειτουργήσουν το περιλάλητο πισσάδικο.

Σημειώνω ότι κανένα από τα σπίτια του όμορου στο λατομείου οικισμού δεν είναι αυθαίρετο. Όλα έχουν άδειες της Νομαρχιακής Πολεοδομίας και κτίστηκαν πολύ πιο μπροστά από την κήρυξη της περιοχής σε λατομική.

Εάν ο κύριος Νομάρχης σκόπευε να δημιουργήσει σε αυτήν την ωραία περιοχή "κρανίου τόπο", διερωτόμαστε γιατί χορήγησε τις άδειες;

Οι κάτοικοι με τα προβλήματα που προέκυψαν από το λατομείο, δύσπνοια, αλλεργίες, επικίνδυνα εισπνεύσιμα για το αναπνευστικό σύστημα σωματίδια (ΡΜ10 καρκινογόνου ρυπαντή), επειδή το εν λόγω λατομείο δεν έχει περίφραξη ούτε αδειοδοτούμενο χώρο για μεταφορά των υπολειμμάτων από την επεξεργασία των υλικών, αυτά συσσωρεύονται σε σωρούς δημιουργώντας λόφους οι οποίοι όταν φυσούν άνεμοι διέρχονται εις τον παρακείμενον οικισμό και πολλές φορές υποχρεώνουν τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να αποφύγουν τα σύννεφα σκόνης που σηκώνονται.

Πάνω σ' όλα αυτά προστίθεται και η πίσσα, όταν σύμφωνα με την άδεια θα διακινούνται 200 κυβικά ασφαλτόμιγμα ωριαίως, δηλαδή 200 κυβικά πίσσα την ώρα...

Και μετά μιλάμε για ενέργειες αρχών να περιορίσουν τις γενεσιουργικές αιτίες της επάρατης νόσου...


Γρηγόριος Κ. Κίτσος
Κρεπενή 3/112007

Σας επισυνάπτω και φωτοαντίγραφα των σχετικών αδειών της Ν.Α. Καστοριάς:
α) Άδεια εγκατάστασης και λειτουργίας συγκροτήματος παραγωγής ασφαλτομίγματος αρ. πρωτ. Φ14/822-2/10/2007και
β) Άδεια εκμετάλλευσης λατομείου αδρανών υλικών της ΚΕΑΥΜ εντός λατομικής περιοχής αρ. πρωτ. Φ10/ΟΠ/675-8/12/2006.
Καθώς και φωτογραφίες της περιοχής.



ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ: Το χρονικό της απελευθερώσεως της Καστοριάς

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ Α΄ Βαλκανικού Πολέμου (5 Οκτωβρίου 1912) από τα τέσσερα χριστιανικά κράτη της Χερσονήσου του Αίμου εναντίον της Τουρκίας οι στρατιωτικές επιχειρήσεις ανεπτύχτηκαν σε τέσσερα μέτωπα. Στο μέτωπο της Βόρειας Μακεδονίας ο ελληνικός στρατός ύστερα από νικηφόρες μάχες απελευθέρωσαν διαδοχικά την Ελασσόνα, τη Κοζάνη, τα Γιαννιτσά, τη Θεσσαλονίκη, την Άρνισσα, τη Φλώρινα. Μια ίλη του 1ου Συντάγματος Ιππικού στις Ι0 Νοεμβρίου βρέθηκε στα σύνορα της Καστοριάς.

Στην περίοδο του πολέμου και στη διάρκεια των 36 ημερών η Καστοριά δοκίμασε φόβους και πέρασε κρίσιμες στιγμές από τη μεγάλη σύγχυση, που επικρατούσε στις τουρκικές αρχές κατοχής, πολιτικές, στρατιωτικές και δικαστικές. Τελευταία βλέποντας να προελαύνει ο ελληνικός στρατός έσπευσαν το πρωί να πάρουν το δρόμο για τη Μπίγλιστα.

Την κρίσιμη εκείνη στιγμή ο Μητροπολίτης Ιωακείμ σώζει τη πόλη από τη καταστροφή. Ο σεπτός Ιεράρχης με τους προκρίτους της πόλεως με βαθειά σύνεση και μεγάλη δραστηριότητα απέτρεψε πολλούς Μωαμεθανούς, που εκδήλωναν διαθέσεις εμπρησμού και άλλων καταστροφών. Τις διαθέσεις αυτές των Τούρκων γνώριζε και ο ελληνικός στρατός, που συντόνισε τις ενέργειες του, ώστε να βοηθήσει στην αποσόβηση της καταστροφής.

Μια ίλη από 32 ιππείς, λίγοι αξιωματικοί, μόνιμο κι έφεδροι, ο Άρτης, ο Πηχεών, από τη Καστοριά, ο Νικολαΐδης, ο Ράλλης, ο Βερύκιος κι ένας-δυό άλλοι, μαζί με οπλίτες, όλοι αυτοί κατέβαιναν από τη Φλώρινα, δυο μέρες πορεία, κυνηγώντας τους Τούρκους. Πέρασαν από το Πισοδέρι, το Ζέλοβο πατώντας πάνω σε σκηνές, κανόνια αφημένα, γυλιούς, πτώματα, όπλα, ανάμεσα σε εκατομμύρια φυσίγγια, στρατιώτες φυγάδες κατατσακισμένους, που κανένας δεν άπλωνε χέρι να ρίξει στους Έλληνες ιππείς μια τουφεκιά.

Κι εκεί, που από τη Ρούλια ετοιμάζονταν να τραβήξουν κατά τη Μπρέσνιτσα, τη Βίγλιστα και τη Κορυτσά, φτάνει λαχανιασμένος ένας σύνδεσμος από τον Μέραρχο Δαμιανό και δίνει στον αρχηγό μια επιστολή να τραβήξουν κατά τη Καστοριά, όπου υπήρχε πληροφορία, ότι ήταν δυο τάγματα στρατού και δυο πυροβόλα με τον Μεχμέτ πασά, αυτόν που τσάκισε κυριολεκτικά ο Κατεχάκης στη Στάστιστα.

Τη διαταγή αυτή για τη κατάληψη της Καστοριάς είχε γράψει με τα ίδια του τα χέρια ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος προς τον Ιωάννη Άρτη και έλεγε τα εξής: "Υπάρχει σπουδαίος πολιτικός λόγος να καταληφθεί η Καστοριά. Προς τούτο απεστείλατε τμήμα, έστω και μικράς δυνάμεως και αν είναι κενή να την καταλάβει εν ονόματι του Βασιλέως Γεωργίου και να κηρύξετε τον στρατιωτικόν νόμον". Εκείνος φώναξε τον Πηχεώνα, του έδειξε τη διαταγή και του είπε να πάει μπροστά με τους προνομείς (ανιχνευτές), αφού ήξερε τα μέρη του τόπου του. Αυτοί προχώρησαν και από τον δρόμο του Γαβρεσιού, ανάμεσα από τα Κορέστια, έφτασαν έως τον αυχένα του Σταυρού. Από κει, καθώς πλησίασαν και οι άλλοι αξιωματικοί, αντίκρυσαν το θέαμα της Καστοριάς.

Ενώ το κύριο σώμα κατευθύνθηκε προς τον Απόσκεπο, όπου θα διανυκτέρευε ο Πηχεών με δύο άνδρες ανέλαβε την αποστολή να πάει μέχρι τη πόλη και να μάθει, αν η πόλη κατέχεται από τους Τούρκους.

Η εμπροσθοφυλακή κοντά στο τρίστρατο, που ξεχώριζε τη Καστοριά, συνάντησε ένα χωρικό από τον Απόσκεπο, που κατά καλή τύχη τον γνώριζε ο Πηχεών, και από τον οποίο έμαθαν, ότι στη Καστοριά υπήρχε τουρκικός στρατός με ένα πασά. Ο Άρτης έδωσε εντολή στον Νικολαΐδη να επιχειρήσει να πλησιάσει τη πόλη και να φέρει ακριβείς πληροφορίες. Ύστερα από λίγο περνώντας κάτω από μια μεγάλη καρυδιά, κοντά σε μια βρύση μέσα από τα χαλάσματα, έφτασαν δίπλα στη λίμνη, όπου ο δρόμος έστριβε πίσω από το βράχο. Από κεί αντίκρυσαν τα πρώτα σπίτια, κάτι μικροεμπορικά κλειστά, σε απόσταση μόλις πενήντα μέτρων και κάτω από βροχή.

Οι πρώτοι άνθρωποι που συνάντησαν ήταν δυό ζαπιέδες (χωροφύλακες) αρβανίτες, που δεν γνώριζαν ελληνικά και που κρατούσαν μάουζερ. Ο Νικολαΐδης με μια κίνηση τους αφόπλισε και αμέσως ζήτησε να του πουν τον αρχηγό τους. Ακολουθώντας τους συνάντησαν ένα πολίτη, που ήταν Αρβανίτης, δικαστής στο δικαστήριο.

Όταν τεχνηέντως ανακοίνωσε ο Νικολαΐδης, ότι έξω από τη πόλη περιμένει ένα πλήθος 25 χιλιάδων στρατού, που είναι έτοιμος να καταλάβει την πόλη, έντρομοι κατευθυνθήκαν προς το τεκέ (οίκημα) του λοχαγού τους. Στην πορεία για το σπίτι του λοχαγού συνάντησαν το Γούση, το Δήμαρχο της πόλεως, που στη θέα τους έμεινε εμβρόντητος. Όλοι μαζί σε λίγη ώρα έφτασαν μπροστά σ' ένα κόκκινο κτίριο με μισοφέγγαρο ζωγραφιστό στους τοίχους φωτισμένο από φανάρια πετρελαίου, εκεί έστειλαν τον Δήμαρχο, που σαστισμένος κι αμήχανος, πήγε να ενημερώσει τον λοχαγό, αλλά εκείνος δεν μπορούσε να πάρει πρωτοβουλία και τους παρέπεμψε στον Μεχμέτ πασά, που ήταν ανώτερός του βέβαια, και που ήταν έξω στους στρατώνες.

Ο Νικολαΐδης, ο Δήμαρχος και η συνοδεία τράβηξαν για τους στρατώνες. Στο μεταξύ ο Δήμαρχος ενημέρωσε το Νικολαΐδη, ότι τουρκική δύναμη ανερχόταν σε τρεις λόχους, ίσως 300 άτομα, και καμία τριανταριά ζαπιέδες. Δυο τάγματα και τα πυροβόλα μόλις τη προηγουμένη βραδιά ο πασάς τα έστειλε στη Κορυτσά.

Ο Δήμαρχος ασκώντας κάποια πίεση στον σκοπό και εξηγώντας τη πρόθεσή του μπαίνει και ανακοινώνει στο πασά τις προτάσεις του Νικολαΐδη, για να πάρει την απάντηση, ότι αυτός δεν μπορούσε να παραδώσει τη πόλη, γιατί κάτι τέτοιο ήταν στη δικαιοδοσία του Καϊμακάμη, δηλαδή του πολιτικού Διοικητή της Καστοριάς. Παρόλα αυτά ο Δήμαρχος άκουσε τη διαταγή της άμεσης αποχωρήσεως του τουρκικού στρατού.

Όταν έμαθε αυτά ο Νικαλαΐδης αποχαιρετώντας κατά τα μεσάνυχτα το Δήμαρχο του ανακοίνωσε, ότι την επομένη θα ερχόταν ο στρατός. Την ίδια στιγμή ο Δήμαρχος κινητοποίησε τους προκρίτους και τους δημότες και το πρωί ήταν έτοιμος όλος ο κόσμος να υποδεχθεί τον στρατό, που τον υπολόγιζαν σε 25 χιλιάδες.

Πράγματι η εμπροσθοφυλακή του στρατού υπό τον στρατηγό Άρτη και με 32 ιππείς το πρωί της 11ης Νοεμβρίου 1912 έφτασε στη πόλη. Τιμητικά ανέθεσαν τη πρωτοβουλία να εισβάλει πρώτος με μια ίλη ιππέων ο ανθυπίλαρχος Φ. Πηχεών.

Όλος ο λαός της πόλεως με ακράτητο ενθουσιασμό και με ρίγη συγκινήσεως παρακολούθησε την έπαρση της σημαίας στη Μητρόπολη και τις προσφωνήσεις του Δημάρχου Γούση και του γέρου γιατρού Δ. Φεραίου.

19.11.07

ΟΔΟΣ: Στο τέλος καταρρέουν και εξαϋλώνονται

Αβέβαιη εξακολουθεί να παραμένει η κατάσταση που επικρατεί σε σχέση με την προοπτική λειτουργίας πανεπιστημιακής σχολής στην πόλη της Καστοριάς και πιο ειδικά στον χώρο του 1ου γυμνασίου.
Πέρασαν -και ήδη λησμονούνται- στο παρελθόν οι άλλοτε δημοτικοί "κακοί", ενώ ήλθαν στα πράγματα και κυβερνούν τον τόπο όσοι στρατεύθηκαν με την "Νέα Πνοή" υπό τον κ. Ι. Τσαμίση. Κι΄ όμως, ένα χρόνο μετά τις δημοτικές εκλογές, η κατάσταση που επικρατεί δεν επιτρέπει καμμιά ουσιαστική ελπίδα για εξέλιξη στην θετική κατεύθυνση λειτουργίας της σχολής.

Παρελθόν αποτελούν πια και οι εθνικές εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου. Σε πολύ λίγες ημέρες, παρελθόν θα είναι και οι εσωκομματικές εκλογές στο ΠαΣοΚ, ώστε η απραξία που παρατείνεται για το ίδιο θέμα και η απάθεια, να δικαιώνουν για μια ακόμη φορά όσους πιστεύουν ότι στην "βράση κολλάει το σίδερο". Ότι η σπατάλη πολύτιμου χρόνου και η ανάλωση της προσπάθειας στην απορρόφηση των διαφωνιών που παρατηρείται στην Καστοριά, κάθε φορά που ανακύπτει σημαντικό θέμα, είναι η ασύνετη συνήθεια των συνήθως χαμένων. Στην αρχή αποπροσανατολίζει από το ενδιαφέρον, αλλά στην συνέχεια πληρώνεται πανάκριβα σε βάρος του τόπου και του κοινωνικού συνόλου. Διότι πολύ απλά, τα όνειρα και οι ελπίδες δεν ταιριάζουν στους μίζερους και τους μεμψίμοιρους, και γι' αυτό ξεφουσκώνουν. Και στο τέλος καταρρέουν και εξαϋλώνονται.

Για την ιστορία υπενθυμίζεται, πως όταν πριν μερικά χρόνια ξεκίνησαν οι όποιες (και όσες) προσπάθειες για την ίδρυση της πανεπιστημιακής σχολής, τότε, ορισμένοι δήμαρχοι του νομού Καστοριάς συγκρότησαν (μυστικό κατ΄ αρχήν) μέτωπο και αντιτάχθηκαν στην προοπτική δημιουργίας του πανεπιστημίου στην πόλη της Καστοριάς. Αντιπροτείνοντας τις καταλληλότερες λύσεις για τους ίδιους, τα πολιτικά τους οφέλη, και τους δήμους τους. Ο καθένας πρότεινε από ένα χωριό για την έδρα. Η αποκάλυψη της άτυπης αυτής ομάδας προκάλεσε αρνητική αίσθηση. Όχι βέβαια για τον ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενο και ουτοπικό στόχο της, όσο για το μέσο που χρησιμοποίησαν, και ιδίως για την μυστικότητα του μετώπου που συγκρότησαν οι δήμαρχοι.
Από τότε βέβαια, τα πράγματα έγιναν πιο σαφή και πήραν άλλες διαστάσεις. Οι δήμοι του νομού προέβησαν σε ανακατάταξη, με αποτέλεσμα η σημερινή Καστοριά, που διοικείται από την "Νέα Πνοή" (όπως και η Καστοριά των τελευταίων περιόδων της Καστοριανής Ενότητας") συγκριτικά να έχει μείνει πίσω σε πολλά.

Στην συνέχεια, στα χρόνια προβλήματα και την αναποφασιστικότητα του δήμου Καστοριάς, προστέθηκε η γραφειοκρατία της νομαρχίας και φυσικά του υπουργείου Παιδείας το οποίο προφανώς ερμήνευσε τα καθέκαστα ως απόρριψη, ή έστω, ως αδυναμία τακτικής. Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, προστέθηκε το επιμύθιο των (λίγων) επαναστατημένων γονιών και καθηγητών του 1ου γυμνασίου, που απειλούσαν με πράξεις αντάρτικου πόλης δι' αρχαρίους και glamorous, για να μην θιγεί το πρότυπο γυμνάσιο -που παρεμπιπτόντως δεν διαφέρει και πολύ από όλα τα υπόλοιπα γυμνάσια και λύκεια του απλού λαού.

Πάντως, ο θόρυβος των γονιών και των καθηγητών έβαλε την τελική τρικλοποδιά στην απελθούσα και ιδίως στην νέα δημοτική αρχή, καθώς και στην νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, που παρακολουθούν νωχελικά, ως οδαλίσκες με ροδαλές παρειές, την κατάλυση του δημοκρατικού προγραμματισμού. Με τον κάθε "πικραμένο" καθηγητή ή γονιό, να μπορεί να επιβάλλει με όπλο την απειλή, την βούλησή του. Για το απλό, ανόθευτο βόλεμά του.

Μέχρις στιγμής, η νέα βουλευτής της Καστοριάς δεν έχει ξεκαθαρίσει τις απόψεις της γύρω από ένα μείζον ζήτημα. Αυτή η παράλειψη ενθαρρύνει την ερμηνεία ότι, η νέα βουλευτής δεν θα προχωρήσει σε σύγκρουση με τις κατεστημένες αντιλήψεις, αυτών που θέλουν να πάρουν από το εσωτερικό της Καστοριάς μέχρι και το τελευταίο περίπτερο.

Έτσι, εξ αιτίας του πολιτικού όκνου των αρμοδίων, της γενικευμένης ηττοπάθειας που κατατρέχει την Καστοριά και εξ της παρατεταμένης αδιαφορίας και αναποτελεσματικότητας των κεντρικών υπηρεσιών, αντί για πρυτάνεις και συγκλητικούς, αντί για φοιτητές και φοιτήτριες, αντί για βιβλιοθήκες, αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια πνεύματος και λόγου, ξεφύτρωσαν ως αντιστάθμισμα οι "πολιτιστικές" εκδηλώσεις και οι πρωτοβουλίες της Δημοτικής Επιχείρησης Τουρισμού και Πολιτισμού το περασμένο καλοκαίρι, στις οποίες διακεκριμένη σειρά κατέλαβαν τα καλλιστεία.

Ήταν πριν από 13-14 περίπου μήνες, όταν οι αντιδράσεις και οι απειλές μιας χούφτας ιδιοτελών, υποχρέωσαν τον νομάρχη Καστοριάς να παραδεχθεί ότι το ακαδημαϊκό έτος 2007-2008 έπρεπε να θεωρείται ήδη χαμένο. Τότε, κανείς (δηλαδή ακόμη και ο πιο επικριτικός πολίτης) δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι μετά απ' αυτό, θα παρέλυε κάθε προσπάθεια και κάθε διάλογος για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Με λίγα λόγια ότι, η Καστοριά βρέθηκε ενώπιον μιας επ' αόριστο αναβολής στην προοπτική ίδρυσης σχολής πανεπιστημιακού επιπέδου. Ενώ αντίθετα, σε γειτονικούς νομούς έχουν κάνει πράξη τα οράματα και τις υποσχέσεις τους.

Πολύ χειρότερα κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένα χρόνο μετά, δεν θα υπήρχαν ενδείξεις ότι η σχολή θα μπορούσε ίσως να λειτουργήσει στο επόμενο 2008-2009 ακαδημαϊκό έτος. Αλλά και ότι θα ντρέπονταν να επαναφέρουν το ζήτημα οι αρμόδιοι, στον δήμο ή στην νομαρχία, σαν να επρόκειτο για ένα θέμα ταμπού.

Και ότι φύλλο (από όσα άφησαν στα δένδρα οι ακτιβιστές "περιβαλλοντολόγοι" του σημερινού δήμου Καστοριάς) δεν κινείται για να πραγματοποιήσει μια απόφαση, που υποτίθεται ότι είχε ληφθεί.

.

18.11.07

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Και μετά ξεχάσαμε να θυμόμαστε...

Χάρη στον Ελ Γκρέκο βρεθήκαμε το βράδυ της 10ης Νοεμβρίου στην Καστοριά. Η όψη της πόλης έδειχνε πως η μέρα που θα ξημέρωνε είναι η πιο σπουδαία μέρα του χρόνου για την Καστοριά, γιατί σαν τέτοια μέρα πριν από 95 χρόνια ελευθερώθηκε η πανέμορφη καστροπολιτεία μετά από 526 χρόνια σκλαβιάς. Σάββατο βράδυ ανεβαίνοντας την Μητροπόλεως προσπαθούσα να φανταστώ πώς ήταν αυτό το βράδυ τότε, όταν ο λαός ξαγρυπνούσε παρακαλώντας το Θεό μες στην εκκλησιά του Αϊ-Μηνά να έρθει επιτέλους η πολυπόθητη λευτεριά.

Κυρίαρχες εικόνες μες στο νου μου οι δύο εικόνες της πόλης όταν υποδεχόταν τους ελευθερωτές, οι δύο σημαντικότατες φωτογραφίες με τα πλήθη δεξιά κι αριστερά του δρόμου και τις πολλές, τις απρόσμενα πολλές για την συγκεκριμένη χρονική στιγμή γαλανόλευκες. Κι η ίδια απορία να τριβελίζει το μυαλό μου κάθε φορά που τις βλέπω: "Πού βρέθηκαν τόσες σημαίες; Τόσες σημαίες φτιαγμένες από ακούραστα γυναικεία χέρια ειδικά γι' αυτήν τη στιγμή; Τόσες σημαίες φτιαγμένες όπως κι ένα σωρό άλλες (που, όμως, δε χρησιμοποιήθηκαν) μες στα ατέλειωτα χρόνια της σκλαβιάς, σημαίες κλεισμένες μες στα σεντούκια των σπιτιών, να περιμένουν υπομονετικά τη στιγμή που η λευτεριά θα ξαναγύριζε σ' αυτόν τον τόπο για να μην ξαναφύγει ποτέ πια..".

Κι όμως, το Σάββατο βράδυ, αυτό το ιδιαίτερο βράδυ γύρευα μάταια λίγες έστω αυθόρμητες σημαίες στα ελεύθερα μπαλκόνια. Τώρα που ο καθένας τις προμηθεύεται πανεύκολα τι έπαθε η όμορφη πολιτεία; Ξέχασε; Ή ξέμαθε να τιμά; Να εκτιμά; Να αποτιμά; Τι απ' όλα αυτά της έχει συμβεί; Ποιος θα άντεχε να αντιπαραβάλει, ποιος θα τολμούσε να αντιπαραθέσει σ' εκείνες τις ξεχωριστές φωτογραφίες της λαμπρότατης μέρας της πόλης, τη σημερινή απουσία του γαλάζιου και άσπρου στα μπαλκόνια; Ποιος θα τολμούσε να ψελλίζει το ποίημα του Παπαδίσκου που μας ξεκουφαίνει με τα τρελά από χαρά καμπανίσματα (γι' αυτά τα καμπανίσματα σκότωσα οι Τούρκοι λίγο πριν την απελευθέρωση τους παπα-Δημήτρη Παπασταύρο, παπα-Κυριάκο Καράτζιο και παπα-Μανόλη Μπούτκα, τους τρεις ιερείς του Μαυροχωρίου, που με το αίμα του εξαγόρασε όχι μόνο τη δική του λευτεριά, αλλά τη λευτεριά όλης της περιοχής. Ποιος θα τολμούσε να ψιθυρίσει το ποίημα του Παπαδίσκου που μας απογειώνει με το ορμητικό έμπα της γιαγιάς που η επιστροφή της λευτεριάς -που όλοι περίμεναν επί αιώνες- της φτερώνει τα πόδια και μας ανατριχιάζει καθώς ξεθάβει από τον κόρφο της την καταχωνιασμένη -πάλι για αιώνες- ελληνική σημαία; (Γι' αυτήν την σημαία τη φτιαγμένη από την ηρωΐδα δασκάλα στο Μαυροχώρι, Θεανώ, σκότωσαν οι Τούρκοι τότε ακριβώς και τον καστοριανό δάσκαλο, στο ίδιο χωριό, πατέρα της Θεανώ, Διαμαντή Μαντόπουλου, που την ύψωσε στο σχολείου του).

Ποιος, λοιπόν, θα άντεχε να κάνει την παραμικρή σύγκριση ανάμεσα σ' εκείνο το ολόλαμπρο χτες και στον ανύπαρκτο γνήσιο παλμό του σήμερα;
Άραγε ποιος;

14.11.07

MΠΕΣΣΗ ΜΙΧΑΗΛ: Γράμμα σε μια νέα πολιτικό

.
Αγαπητή μου,

Με ευχαρίστηση και ικανοποίηση για τη μεγάλη σου επιτυχία να αποτελείς τη πρώτη γυναίκα εκλεγόμενη πολιτικό στην όμορφη κοινή γενέθλιο πόλη μας, σε συγχαίρω θερμά!
Πραγματικά πιστεύω, ότι αυτός ο αιώνας θα είναι ο χρόνος των γυναικών: ο καιρός να αποδείξουν ότι αποτελούν όντως το άλλο μισό του κόσμου κι όχι απλές μητριαρχικές εναλλαγές της πατριαρχικής "εξουσίας" που μοιάζει να έχει στοιχειώσει την ύπαρξη των ανθρώπων.

Ο λόγος όμως που γράφω αυτή την ανοικτή επιστολή δεν είναι να επαναλάβω φυλετική γκρίνια, την οποία άλλωστε θεωρώ κάκιστη δικαιολογία για λάθος επιλογές ή ασυγχώρητες παραλείψεις. Όχι, ο σκοπός μου είναι ταυτόχρονα πολύ δυσκολότερος και πολύ απλούστερος:
να γίνεις, αν θέλεις και μπορείς, ένα νέο πρότυπο πολιτικού!

Υποθέτω, για να φθάσεις ως εδώ, έχεις ήδη δοκιμάσει επιτυχώς, την αναγκαστική διαδικασία εξέλιξης μέσα από κομματικά καυδιανά δίκρανα. Και έχεις κάπως δοκιμασθεί με την εμπειρία που αποκτήθηκε στην Αθήνα. Δοκιμάζεσαι μάλιστα καθημερινά, τόσο από "συντροφικά μαχαιρώματα" όσο και από δικές σου πράξεις ή παραλείψεις. Ένα μέρος του θαυμασμού μου στις ικανότητές σου, οφείλεται στην ανοχή και αντοχή που ξέρω ότι χρειάζεται για να ξεπεράσει κανείς τις σημαντικές αλλά και τραυματικές εμπειρίες που αποτελούν προϋπόθεση συμμετοχής στα κοινά, ιδίως αν είναι γυναίκα και νέα και ωραία. Η πορεία που "φύσει" -οικογένεια, εκπαίδευση, μόρφωση και υπαρξιακές επιλογές- και "θέσει" -καριέρα, επαγγελματισμός, στάση ζωής- ακολούθησες ήταν ενδιαφέρουσα, ξεχωριστή, κοσμοπολίτικη.
Αλλά τώρα είσαι εδώ.
Και από εδώ ξεκινώ:

Εκπροσωπείς μιαν ακριτική, συντηρητική κοινωνία που όπως η πλειοψηφία των ελληνικών κοινωνιών παλεύει για την άνιση επιβίωση-επιβεβαίωση μέσα στην αβεβαιότητα της εποχής.
Μια αβεβαιότητα όσο σε καμιά άλλη εποχή με τη ταχύτητα των αλλαγών και τη ρευστότητα των ηθών. Δεν μιλώ καθόλου για αξίες γιατί αυτές είναι πολύ εύκολο να αποδειχθεί ποιος δεν τις έχει απ΄όσους με περίσσια ευκολία μιλάνε γι΄αυτές.

Διάβασα και άκουσα το κατ' ανάγκη γενικόλογο πρόγραμμα πολλών υποψηφίων βουλευτών που αποτελεί μια καλή ή κακή επανάληψη των γενικών αρχών της Νέας Δημοκρατίας. Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα για ποιο λόγο, μέσα στις πυρκαγιές έπρεπε να συρθούμε στις κάλπες για το πιο αναξιόπιστο πολιτικό διακύβευμα που θυμάμαι, τουλάχιστον στη δική μου εμπειρία. Και με αποτελέσματα σαν αυτά που "κυκλοφορούν" στα ΜΜΕ και από την κυβέρνηση που προέκυψε και από την αντιπολίτευση που αναδεικνύεται μέσα από τον ορυμαγδό των αντεγκλήσεων. Παρόλα αυτά, θάθελα να ξέρω:

Ποιοί είναι οι στόχοι σου;
Ποια η στρατηγική σου για να τους πετύχεις;
Ποια η τακτική και προ παντός, ποιές είναι οι δικές σου προτεραιότητες;
Τι θα προσπαθήσεις να έχει τελειώσει από τα 10.000 "έργα" που θα απαιτούν οι 7000 ψηφοφόροι σου, ώστε να σε ξαναψηφίσουν;
Ποια είναι η θέση σου για τη Παιδεία, την Υγεία, το Περιβάλλον, τον Πολιτισμό, τη Δημόσια Διοίκηση-Ταλαιπωρία, στη μικρή μας Πόλη και την ξεχασμένη αλλά πανέμορφη Περιφέρεια;

Πιστεύω, ότι αν κάποιος/α ήθελε να εφεύρει "το νέο πρότυπο πολιτικού", θάπρεπε να ξεκινήσει διαγράφοντας όλα τα ως σήμερα "πρότυπα-κακέκτυπα"(αν υπάρχουν). Θάπρεπε να υιοθετήσει τουλάχιστον την εντολή "ό συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις" που είναι και η ωραιότερη καντιανή κατηγορική επιταγή. Και να προχωρήσει με όσο μυαλό, δύναμη, φαντασία και αίσθηση δικαιοσύνης διαθέτει στο να εφαρμόσει ό,τι θεωρεί πρώτη ή πρώτες προτεραιότητες, χωρίς να σταματά στα εμπόδια, συμφέροντα, κυκλώματα. Να κάνεις το σωστό αφού ακούσεις, κρίνεις, συγκρίνεις και αποφασίσεις ό,τι πρέπει να γίνει, ώστε να το αφήσεις κληρονομιά στο παιδί σου.

Ακόμη κι αν σου λένε ότι έτσι, διακινδυνεύεις να μη ξαναεκλεγείς.

Με πολύ εκτίμηση, μια παλιά γνωστή που σε συνάντησε σε χρόνια, όταν ήσουν πολύ και πολλά υποσχόμενη...

Μ.Μ.
.

Σχετικά κείμενα:

ΟΔΟΣ: Η ενδεκάτη

Ολοκληρώνεται σε λίγες ημέρες, την Κυριακή του Αγίου Μηνά στο ΠαΣοΚ, ο κύκλος των εσωκομματικών ζυμώσεων που ξεκίνησε την νύχτα των εκλογών του περασμένου Σεπτεμβρίου και αφού διήρκεσε 2 μήνες περίπου, θα οδηγήσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην day after. Στην οποία πρόεδρος του θα είναι και πάλι ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου ή ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος (αφού οι πιθανότητες του κ. Κ. Σκανδαλίδη θεωρούνται ελάχιστες).

Αν και η κάλπη κρύβει συχνά εκπλήξεις, και καμμιά εικασία δεν είναι προκαταβολικά ασφαλής, πιθανή πάντως θεωρείται η πρόβλεψη -την οποία ενισχύουν ορισμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στα οποία περιλαμβάνεται και η δημόσια ΕΡΤ, ότι από την εσωκομματική κάλπη, από το κάπως ρευστό εκλογικό σώμα και από την απροσχημάτιστη υποστήριξη των "ιστορικών" στελεχών του Πα ΣοΚ (τα περισσότερα εκ των οποίων εμφανίσθηκαν τουλάχιστον από το 1981), νικητής θα αναδειχθεί για μια ακόμη φορά ο έως τώρα πρόεδρος του κ. Γεώργιος Παπανδρέου. Χωρίς μεγάλη πλειοψηφία, αλλά πάντως πρώτος.

Στην περιοχή του νομού Καστοριάς δεν πέρασε απαρατήρητη η εξ αρχής δημόσια συμπαράταξη του κ. Φιλίππου Πετσάλνικου, που είναι εκ των εμπίστων, προβεβλημένων και στενών συνεργατών του, στο πιο κοντινό πλευρό του κ. Παπανδρέου, ενώ η αποκωδικοποίηση των κινήσεων πολλών από τα υπόλοιπα στελέχη, καταγράφτηκε ως η επίσημη πρώτη, η πρεμιέρα μιας περιόδου αμφισβήτησης του αειθαλούς βουλευτή.

Διότι, αν επιτρέπονται οι γενικεύσεις σε προβλέψεις, στην Καστοριά όσο και στην Βόρεια Ελλάδα μοιάζει να επικρατεί ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, ενώ αντίθετα στην νοτιότερα και ειδικά στην Αθήνα φαίνεται να επικρατεί με άνεση ο μέχρι τώρα πρόεδρος του κινήματος. Σ' αυτή την κατεύθυνση, στην περιοχή Καστοριάς η υποψηφιότητα του κ. Ευαγγέλου Βενιζέλου πρέπει να συγκεντρώνει σημαντική παράσταση επικράτησης.

Όλα αυτά όμως, - καθώς και οι αντιδράσεις νικητή και ηττημένων, όπως και οι αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος, αποτελούν υποθέσεις που θα αρχίσουν να αναπτύσσονται από την Κυριακή και μετά. Από την ημέρα που η Καστοριά θα ήθελε λογικά να εορτάζει πάντα την αποτίναξη.

.

Σχετικά κείμενα

.

11.11.07

ΟΔΟΣ: Η άλλη ενδεκάτη

Απαισιόδοξες εμφανίζονται οι προβλέψεις και οι εκτιμήσεις, για την κατάσταση που θα διαμορφωθεί στην ζώνη του εσωτερικού παραλίμνιου δρόμου, από την περιοχή του Νοσοκομείου έως την Μαυριώτισσα και ακόμη πιο πέρα έως τα "Μαγαζιά", όταν με το "καλό" ολοκληρωθούν τα έργα... "ανάπλασης" κα... "ανάδειξης" της περιοχής κοντά και γύρω από το σπήλαιο του Δράκου και τον Άγιο Νικόλαο.

Όπου διανοίγονται τα παραδοσιακά βυζαντινά πάρκιγκ και έχουν ανεγερθεί περίπτερα, εκδοτήρια και τουαλέτες, στην στέγη των οποίων τοποθετήθηκαν αντί για κεραμίδια, σχιστόλιθοι. Σαν να βρίσκεσαι στην Σαμαρίνα και το Μέτσοβο. Νοθεύοντας ακόμη περισσότερο την αστική παράδοση της Καστοριάς. Εκτός κι' αν με αυτό τον τρόπο θέλουν ορισμένοι να αποδείξουν ότι αυτοί είναι που κάνουν πια το κουμάντο.

Έτσι μετά τα φασόλια, τα καρύδια και τα λοιπά εμπορικά της βρώσης και πόσης είδη, μετά τα ιερά αντίγραφα εικόνων, τα ιερά λατρευτικά και λειτουργικά προϊόντα που πωλούνται στο καταναλωτικό κοινό των επισκεπτών και προσκυνητών της Μονής από τα ιερά παραμάγαζα, τώρα πια, με τον ίδιο "σεβασμό" στο περιβάλλον και στον περίγυρο της πιο σημαντικής γωνιάς της Καστοριάς, της Μαυριώτισσας, άρχισαν κάποιοι να πουλάνε παντόφλες από γούνα, πορτοφολάκια από γούνα, μπρελόκ κοκ.

Έχοντας προφανώς την ευλογημένη ανοχή των φρουρών της ιερότητας του χώρου και του περιβάλλοντος, η Παναγία Μαυριώτισσα μετατρέπεται σε ένα εμπορικό σκηνικό, σε μια υβριδική μορφή εμποροπανηγύρεως που διαστρέφει την σοβαρότητα του χώρου και την ιστορικότητά του.

Σύμφωνα με τις ενδείξεις, μαγαζιά με φασόλια, μήλα, φακές, εικόνες, λιβάνια και ζεστές γούνινες παντόφλες, θα επεκταθούν σε μια διαδρομή 3 τουλάχιστον χιλιομέτρων όταν τεθεί στην ...κατανάλωση, η (μπανάλ) ιδέα παραγωγής πολιτισμού, μέσα από ένα σπήλαιο, σαν κι' αυτό του Δράκου.

.
σχετικά κείμενα

.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ